28.5.08

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us
Bill Travis
.
Εκείνο τον καιρό δεν είχε σχέση -άλλωστε οι διάφοροι που περάσαν από το κρεββάτι και τη ζωή του δεν κατάφεραν να παραμείνουν πάνω από κάποιες βδομάδες ή μήνες στη ζωή του- και έτσι είχε κανονίσει να πάει Αργεντινή με τον κολλητό του τον Βασίλη που εδώ και δύο χρόνια κάναν στενή παρέα.
(…) επιβιβαστήκαν στο αεροπλάνο. Με πειράγματα, γέλια, δύο άντρες στα σαράντα τους. Η μήπως δύο παιδιά στην εφηβεία τους? Κατά την διάρκεια της πτήσης δεν βάλαν γλώσσα μέσα κυριολεκτικά. Τα πειράγματα και τα πικαρίσματα δίναν και πέρναν. Μέχρι και οι αεροσυνοδοί τους είχαν συμπαθήσει και τους είχαν δώσει στη ζούλα από πέντε μπουκαλάκια κρασί να πιούνε. Και κάπου εκεί συνέβη το αναπάντεχο.
Ξαφνικά ένα τράνταγμα στο αεροπλάνο ταρακούνησε τους πάντες. Έμοιαζε με μεγάλο κενό αέρος και ώσπου να καταλάβει κανείς τι έγινε βγήκε η αεροσυνοδός και ειδοποίησε να φορέσουν όλοι τις μάσκες οξυγόνου γιατί υπήρξε ένα πρόβλημα στους κινητήρες το οποίο θα αποκατασταθεί άμεσα. Σε ένα δευτερόλεπτο όλο το σκηνικό άλλαξε. (…)Ουρλιαχτά και κλάματα από παντού. Ο Δημήτρης παγωμένος και δεμένος με τη ζώνη ασφαλείας κάνει μια προσπάθεια, αρπάζει και αγκαλιάζει τον Βασίλη.
Δ- Σ'αγαπώ. Συγχώρα με.
Β- (πετρωμένος) Κι εγώ.
(…)
Σύντομα είχαν προσγειωθεί με ασφάλεια σε ένα πολιτικό αεροδρόμιο κοντά στο Buenos Aires. Ο Δημήτρης και ο Βασίλης δεν μιλούσαν καθόλου. Ούτε καν κοιταζόντουσαν. Το σόκ ήταν μεγάλο. Με το που πατήσαν τα πόδια τους στο έδαφος και κάναν μερικά βήματα ανάμεσα στους άλλους επιβάτες, σταματήσαν. Ο ένας απέναντι στον άλλον.
Κάναν μια κίνηση σαν να αγκαλιαστούν αλλά έγινε κάτι άλλο. Με το που ενώθηκαν τα σώματα τους για το αγκάλιασμα, ενώθηκαν και τα χείλη. Ξεκίνησε ένα παθιασμένο φιλί που δεν είχε τέλος. Έντονο. Άγριο. Βίαιο. Δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν ο ένας από τον άλλο. Τα πάντα γύρω είχαν σβήσει. Ο κόσμος...οι ήχοι...τα πάντα. Ο Βασίλης με μια κίνηση έριξε το Δημήτρη κάτω. Με μια κίνηση του έσκισε το πουκάμισο. Τον φίλαγε παντού. Η γεύση του λαιμού του Δημήτρη και η γλώσσα του, του φάνηκε ότι ήταν ότι ωραιότερο και νοστιμότερο είχε γευτεί εδώ και χρόνια. Είχαν γίνει ένα, εκεί ανάμεσα σε τόσο κόσμο...Κάποιοι κοιτούσαν...κάποιοι αγνοούσαν...κανείς όμως δεν έκανε την προσπάθεια να διακόψει αυτό που γινόταν. Δεν υπήρχαν πια λόγια. Μόνο αναστεναγμοί μες τα αυτιά και ανολοκλήρωτες λέξεις σύμφωνα...φωνήεντα...όλα ένα πράμα. Σαν αυτούς. (…) μετά από λίγα λεπτά σηκώνονται χωρίς καν να κοιτάξουν γύρω τους. Ο Δημήτρης με σκισμένο πουκάμισο και ο Βασίλης με ανακατεμένα μαλλιά και δαγκωματιές στο λαιμό να περπατάνε δίπλα δίπλα ανάμεσα από τον κόσμο που είχε μείνει άναυδος.
(…)
Β- Και τώρα τι κάνουμε? (…)
Δ- Δεν θα είναι εύκολο...
Β- Βλέποντας και κάνοντας. Εσύ τι λες?

OneBigDj’sL4L

1 σχόλιο:

George Tsitiridis είπε...

απλα .. εκπληκτικό..
απ τα καλύτερα ..