ΛΕΨΙΟΥΣ 10

Τα σκαλιά στο διαμέρισμα του Καβάφη στην οδό Λέψιους 10 τα ανέβηκαν πολλοί από τους επιφανέστερους και πιο πρωτοποριακούς συγγραφείς, ποιητές, ηθοποιούς, μουσικούς και καλλιτέχνες, με τους οποίους μοιράστηκε τις ιστορικές και λογοτεχνικές του ανησυχίες (…)
Για να ανέβουν τις δυο σειρές σκαλοπατιών οι επισκέπτες έπρεπε να περάσουν ανάμεσα από τις πόρνες που έσκουζαν στους περαστικούς από τα παράθυρα του μπορντελου στο ισόγειο’ έτσι, στους χωρατατζήδες της Αλεξάνδρειας η οδός έγινε γνωστή με το όνομα Κλάψιους. «Φτωχά πλάσματα!» έλεγε ο Καβάφης για τα κορίτσια του ισογείου. «Είναι να τις λυπάται κανείς. Δέχονται κάτι αηδιαστικούς ανθρώπους, σκέτα τέρατα, μα» -κι εδώ η φωνή του έπαιρνε έναν βαθύ φλογερό τόνο- «δέχονται και κάτι αγγέλους, μα κάτι αγγέλους!»
(…) Τώρα με νέα ονομασία και αρίθμηση, οδός Σαρμ ελ-Σέιχ 4, το κτήριο που πήρε τη θέση του δεν έχει ούτε την ανηθικότητα ούτε τη χάρη του παλιού. Αλλά στη δεκαετία του 1920 και του 1930 ο Γκαστόν Ζανανίρι θυμόταν πως «την ώρα που σουρούπωνε και έπεφτε το βράδυ», καθόταν με τον Καβάφη στο μπαλκόνι και έβλεπαν τους κήπους του Ελληνικού Νοσοκομείου, όπου σήμερα υπάρχουν γκαράζ και συνεργεία αυτοκινήτων, και πιο πέρα τον πατριαρχικό ναό του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Πίνοντας ζαμπίμπ συζητούσαν μερικές φορές για τον βυζαντινό πολιτισμό, «αυτό το μοντέλο ποίησης, αισθήματοςκαι ερώτα», σύμφωνα με την ακριβή έκφραση του Ζαναρίρι. «Κάτω το μπορντέλο φροντίζει για τη σάρκα' εκεί είναι η εκκλησία που δίνει άφεση στην αμαρτία' κι απέναντι είναι το νοσοκομείο όπου πεθαίνουμε».

Μάικλ Χάαγκ: Αλεξάνδρεια. Η πόλη της μνήμης. Φόρστερ, Καβάφης, Ντάρρελ (Ωκεανίδα, 2005)