Pier Paolo Pasolini (5/3/1922-2/11/1975)
.
Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα
Salò and Sade
Practical reason says that during the Republic of Salò it would have been particularly easy given the atmosphere to organise, as Sade's protagonists did, a huge orgy in a villa guarded by SS men. Sade says explicitly in a phrase, less famous than so many others, that nothing is more profoundly anarchic than power - any power. To my knowledge there has never been in Europe any power as anarchic as that of the Republic of Salò: it was the most petty excess functioning as government. What applies to all power was especially clear in this one.
In addition to being anarchic what best characterises power - any power - is its natural capacity to turn human bodies into objects. Nazi-Fascist repression excelled in this.
Another link with Sade's work is the acceptance/non-acceptance of the philosophy and culture of the period. Just as Sade's protagonists accepted the method - at least mental or linguistic - of the philosophy of the Enlightened Age without accepting all the reality which produced it, so do those of the Fascist Republic accept Fascist ideology beyond all reality. Their language is in fact their comportment (exactly like the Sade protagonists) and the language of their comportment obeys rules which are much more complex and profound than those of an ideology. The vocabulary of torture has only a formal relation with the ideological reasons which drive men to torture. Nonetheless with the characters in my film, although what counts is their sub-verbal language, their words also have a great importance. Besides their verbiage is rather wordy. But such wordy verbiage is important in two senses: firstly it is part of the presentation, being a 'text' of Sade's, that is being what the characters think of themselves and what they do; and, secondly, it is part of the ideology of the film, given that the characters who quote anachronistically Klossowsky and Blanchot are also called upon to give the message I have established and organised for this film: anarchy of power, inexistence of history, circularity (non-psychological not even in the psychoanalytic sense) between executioners and victims, an institution anterior to a reality which can only be economic (the rest, that is, the superstructure, being a dream or a nightmare).
[Pier Paolo Pasolini's own notes on him film Salò]
.
10 σχόλια:
A Mad Dream
Pier Paolo Pasolini's own notes on him film Salò
Pasolini was trenchant when discussing Salò. Below are two pieces in which he introduces and then annotates his film, paying particular attention to its relationship to Sade's novel and to Italian fascism. The first, a 'Foreword', was written in 1974, a few months before filming began. The date of the second is unclear, but appears to have been written later. Both pieces are reproduced from an English-language press book (in the collection of James Ferman) issued, it seems, in Italy to accompany the release of the film. (Both pieces have been lightly edited.) There is no record of any translator in the press book.
Foreword
This film is a cinematographic transposition of Sade's novel The 120 Days of Sodom. I should like to say that I have been absolutely faithful to the psychology of the characters and their actions, and that I have added nothing of my own. Even the structure of the story line is identical, although obviously it is very synthetised. To make this synthesis I resorted to an idea Sade certainly had in mind - Dante's Inferno. I was thus able to reduce in a Dantesque way certain deeds, certain speeches, certain days from the whole immense catalogue of Sade. There is a kind of 'Anti-Inferno' (the Antechamber of Hell) followed by three infernal 'Circles': 'The Circle of Madness'; 'The Circle of Shit', and 'The Circle of Blood'. Consequently, the Story-Tellers who, in Sade's novel, are four, are three in my film, the fourth having become a virtuoso - she accompanies the tales of the three others on the piano.
Despite my absolute fidelity to Sade's text, I have however introduced an absolutely new element: the action instead of taking place in eighteenth-century France, takes place practically in our own time, in Salò, around 1944, to be exact.
This means that the entire film with its unheard-of atrocities which are almost unmentionable, is presented as an immense sadistic metaphor of what was the Nazi-Fascist 'dissociation' from its 'crimes against humanity'. Curval, Blangis, Durcet, the Bishop - Sade's characters (who are clearly SS men in civilian dress) behave exactly with their victims as the Nazi-Fascists did with theirs. They considered them as objects and destroyed automatically all possibility of human relationship with them.
This does not mean that I make all that explicit in the film. No, I repeat again, I have not added a single word to what the characters in Sade have to say nor have I added a single detail to the acts they commit. The only points of reference to the 20th century are the way they dress, comport themselves, and the houses in which they live.
Naturally there is some disproportion between the four protagonists of Sade turned into Nazi-Fascists and actual Nazi-Fascists who are historically true. There are differences in psychology and ideology. Differences and also some incoherence. But this accentuates the visionary mood, the unreal nightmare quality of the film. This film is a mad dream, which does not explain what happened in the world during the 40s. A dream which is all the more logical in its whole when it's the least in its details.
Ideology and the meaning of the Film
We should not confuse ideology with message, nor message with meaning. The message belongs in part - that of logic - to ideology, and in the other part - that of irreason - to meaning. The logical message is almost always evil, lying, hypocritical even when very sincere. Who could doubt my sincerity when I say that the message of Salò is the denunciation of the anarchy of power and the inexistence of history? Nonetheless put this way such a message is evil, lying, hypocritical, that is logical in the sense of that same logic which finds that power is not at all anarchic and which believes that history does exist. The part of the message which belongs to the meaning of the film is immensely more real because it also includes all that the author does not know, that is, the boundlessness of his own social, historical restrictions. But such a message can't be delivered. It can only be left to silence and to the text. What finally now is the meaning of a work? It is its form. The message therefore is formalistic; and precisely for that reason, loaded infinitely with all possible content provided it is coherent - in the structural sense.
Stylistic elements in the film
Accumulation of daily characteristics of wealthy bourgeois life, all very proper and correct (double-breasted suits, sequinned, deep cut gowns with dignified white fox furs, polished floors, sedately set tables, collections of paintings, in part those of 'degenerate' artists (some futuristic, some formalistic); ordinary speech, bureaucratic, precise to the point of self caricature.
'Veiled' reconstruction of Nazi ceremonial ways (its nudity, its military simplicity at the same time decadent, its ostentations and icy vitality, its discipline functioning like an artificial harmony between authority and obedience, etc.
Obsessive accumulation to the point of excess of sadistic ritualistic and organised deeds; sometimes also given a brutal, spontaneous character.
Ironic corrective to all this through a humour which may explode suddenly in details of a sinister and admitted comic nature. Thanks to which suddenly everything vacillates and is presented as not true and not crude, exactly because of the theatrical satanism of self-awareness itself. It is in this sense that the direction will be expressed in the editing. It is there that will be produced the mix between the serious and the impossibility of being serious, between a sinister, bloody Thanatos and curate Bauba (Bauba was a Greek divinity of liberating laughter or better: obscene and liberating laughter).
In every shot it can be said I set myself the problem of driving the spectator to feeling intolerant and immediately afterwards relieving him of that feeling.
Salò o le 120 giornate di Sodoma (Salò or the 120 Days of Sodom), commonly referred to as Salò, is a controversial 1975 Italian film written and directed by Italian director Pier Paolo Pasolini with uncredited writing contributions by Pupi Avati. It is based on the book The 120 Days of Sodom by the Marquis de Sade. Because of its scenes depicting intensely graphic violence, sadism, and sexual depravity, the movie was extremely controversial upon its release, and remains banned in several countries to this day. It was Pasolini's last film; he was murdered shortly before Salò was released.
The film focuses on four wealthy, corrupted fascist libertines in 1944 Mussolini's Italy who kidnap a total of eighteen teenage boys and girls and subject them to four months of extreme violence, sadism, sexual and mental torture before finally executing them one by one. The film is noted for exploring the themes of political corruption, abuse of power, sadism, perversion, sexuality, and fascism.
Although it remains a controversial film to this day, it has been praised by various film historians and critics, and while not typically considered a horror film, Salò was named the 65th scariest film ever made by the Chicago Film Critics Association in 2006.[
Plot
The film is set in the Republic of Salò, the Fascist-occupied portion of Italy in 1944. The story is in four segments loosely parallel to Dante's Inferno: the Anteinferno, the Circle of Manias, the Circle of Shit, and the Circle of Blood.
Four men of power, the Duke (Duc de Blangis), the Bishop, the Magistrate (Curval), and the President (apparently Durcet) agree to marry each other's daughters as the first step in a debauched ritual. With the aid of several collaborator young men, they kidnap eighteen young men and women (nine of each sex), and take them to a palace near Marzabotto. Accompanying them are four middle-aged prostitutes, also collaborators, whose function in the debauchery will be to recount erotically arousing stories for the men of power, and who, in turn, will sadistically exploit their victims.
The story depicts some of the many days at the palace, during which the four men of power devise increasingly abhorrent tortures and humiliations for their own pleasure. In the Anteinferno segment, the captures of some victims by the collaborators are shown, and, later, the four lords examining them. The Circle of Manias presents some of the stories in the first part of Sade's book, told by Mrs. Vaccari (Hélène Surgère). In the Circle of Shit, the passions escalate in intensity from mainly non-penetrative sex to coprophagia. A most infamous scene shows a young woman forced to eat the feces of the Duke; later, the other victims are presented a giant meal of human feces. The Circle of Blood starts with a black mass-like wedding between the guards and the men of power, after which the Bishop has sex with a male victim. The Bishop then leaves to examine the captives in their rooms, where they start systematically betraying each other: one girl is revealed to be hiding a photograph, two girls are shown to be having a secret sexual affair, and finally, a collaborator (Ezio Manni) and the black servant (Ines Pellegrini) are shot down after being found having sex. Toward the end, the remaining victims who chose to not collaborate with their fascist tormentors are murdered through methods like scalping, branding, tongue and eyes cut out as each libertine takes his turn to watch, as voyeur. The film's final shot portrays the complacency, myopia, and desensitization of the masses: two young soldiers, who had witnessed and collaborated in all of the prior atrocities, dance a simple waltz together.
Production
Salò transposes the setting of the Marquis de Sade's book from 18th century France to the last days of Benito Mussolini's regime in the Republic of Salò. However, despite the horrors that it shows (rape, torture, and mutilation), it barely touches the perversions listed in the book, which include extensive sexual and physical abuse of children.
While the book provides the most important foundations of Salò, the events in the film draw as much on Pasolini's own life as on Sade's novel. Pasolini spent part of his early twenties in the Republic of Salò. During this time he witnessed a great many cruelties on the part of the Fascist collaborationist forces of the Salò Republic. Pasolini’s life followed a strange course of early experimentation and constant struggle. Growing up in Bologna and Friuli, Pasolini was introduced to many leftist examples in mass culture from an early age. He began writing at age seven, heavily under the influence of French poet Arthur Rimbaud. His writing quickly began to incorporate certain aspects of his personal life, mainly dealing with constant familial struggles and moving from city to city.
After studying major literary giants in high school, Pasolini enrolled in the University of Bologna for further education. Many of his memories of the experience led to the conceptualization of "Salò." He also claimed that the film was highly symbolic and metaphorical; for instance, that the coprophagia scenes were an indictment of mass-produced foods, which he labeled "useless refuse."
Although his career, in both film and literature, was highly prolific and far-reaching, Pasolini dealt with some major constants within his work. His first published novel in 1955 dealt with the concept of pimps and scandals within a world of prostitution. This first novel, titled Ragazzi di vita, created much scandal and brought about subsequent charges of obscenity.
One of his first major films, Accattone (1961), dealt with similar issues and was also received by an unwelcoming audience, who demanded harsher codes of censorship. It is hard to quickly sum up the vast amount of work which Pasolini created throughout his lifetime, but it becomes clear that so much of it focused around a very personal attachment to subject matter, as well as overt sexual themes.
Film's treatment of sexuality
A persistent theme in Salò is the degradation and modification of the human body. Throughout the story, the human body is reduced to something of lesser value than a person — for example, never does a sexual encounter occur in private (save the consensual sex between the Bishop and a young captive). Salò has been referred to as a film presenting the "death of sex", a "funeral dirge" of eroticism amidst sex's mass commercialization. Although men and women are naked throughout the story, sexual intercourse mostly is presented as an act of degradation. Thus, one of the libertines makes love to a guard, then goes to inspect the captive teenagers. When he finds two women making love (in violation of the libertines' laws), they reveal that another guard has been sleeping with a maid. The libertines then seek and kill the guard and the maid. Salò's depiction of sexual intercourse contrasts with that in pornography and erotic cinema: Salò presents sexual intercourse as pain, and deliberately avoids cinematic foreplay, leaving the sex acts as devoid of romantic allure and intrigue.
Versions
Several versions of the film exist, Salò originally ran 145 minutes, but director Pasolini himself removed 25 minutes for story pace. The longest available version is the DVD published by the British Film Institute (BFI), containing a short scene usually deleted from other prints, in which during the first wedding one of the masters quotes a Gottfried Benn poem. This version of the film is featured both on the original 2001 DVD release and the remastered 2008 DVD and Blu-ray. Since the remastered version was sourced from the original negative, which does not include the poetry reading, the additional footage was sourced from a 35 mm print of the film held by the BFI National Archive. A note in the DVD booklet explains that this leads to a slight shift in picture quality. Aside from the high-definition transfer, the 2008 BFI releases are identical - the apparent five-minute difference in running time is explained by the Blu-ray running at the theatrical speed of 24 frames per second, while the DVD has been transferred at the slightly faster PAL video rate of 25 frames per second.
In the U.S., Salò suffers intermittent legal troubles. Criterion Collection laserdisc and DVD editions were released for North America; however, the DVD was quickly withdrawn because of licensing conflicts with Pasolini's estate. As a resultant, Criterion's 1998 DVD release of the film created much collector's interest, because of its rarity — dubbed "The Rarest DVD in the world", whilst many discontinued Criterion titles are much sought, Salò original DVDs command prices ranging from $250 to $1,000 U.S. dollars. Moreover, its rarity inspired bootleg copies sold as original pressings. The quality of the genuine Salò DVD is inferior by contemporary standards; most notably, the image has a green tinge. Criterion has since reissued the film in a completely remastered two-disc edition, albeit with the same spine number as the original pressing.
Besides the BFI edition with the often missing poetry-quotation scene, there exists a French DVD version, distributed by Gaumont Columbia Tristar Home Video, containing a transfer that is a restored, high-definition, colour-corrected version of the film (superior to the original Criterion and BFI editions), however, it has no English subtitles, as it is a French product for French cinephiles.
The Hawaii film company HK Flix released an NTSC-format Salò through distributor Euro Cult in 2007. It reportedly contains the uncut Criterion Collection release — yet of better quality. The HK Flix edition is an NTSC version of the BFI's Salò DVD, complete with a factory imperfection at the film's 01:47:19 mark, however, its quality is unequal to that of the Gaumont DVD, and, still, it is missing a scene. The DVD cover is a sketch of Pasolini in sunglasses; Paolo Bonacelli's name is printed beside it. Moreover, despite accusations of boot-legging, Euro Cult assert their legal entitlement to distribute the Salò DVD in the U.S.
In its on-line blog, On Five, the Criterion company said, in November 2006, that they re-acquired the distribution rights for Salò. In May 2008, Criterion released the cover art of the reissue DVD, slated for release in August 2008, comprising two discs: (i) the film (with an optional dubbed-English track) and (ii) three documentaries and new interviews.[12]
In August 2008, the BFI announced a new release of Salò on both high-definition Blu-ray and standard-definition DVD, claiming it to be "fully uncut and in its most complete version", and that "the film has been re-mastered from the original Italian restoration negatives" and would be accompanied by a second disc containing extensive additional features. The BFI re-issue does indeed contain the missing 25 second poem intact. The films transfer differs from the Criterion release as colours are more subtle without contrast boosting, like the Criterion reissue.
en.wikipedia.org
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini) (5 Μαρτίου 1922 – 2 Νοεμβρίου 1975) ήταν ένας Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης.
Βιογραφία
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας στις 5 Μαρτίου του 1922, χρονιά που ανεβαίνει στην εξουσία ο Μουσολίνι. Το γεγονός αυτό αποτελεί σταθμό και για την κοινωνική διάρθρωση της Ιταλίας που αλλάζει μορφή χάνοντας σιγά σιγά την αναγεννησιακή της παράδοση και καταντώντας χώρα μιας μάζας μικροαστών στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγαλογαιοκτημόνων.
Πατέρας του ήταν ο Κάρλο Παζολίνι, υπαξιωματικός του πεζικού, γόνος παλιάς οικογένειας της Ραβέννας, της οποίας κατασπατάλησε τη μικρή περιουσία και κατατάχτηκε στο στρατό ως μοναδική λύση. Μητέρα του η Σουζάνα Κολούσι, από οικογένεια εύπορων αγροτών, δασκάλα, απ' την Καζάρσα του Φριούλι, ακριτική περιοχή της Ιταλίας στα σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το επάγγελμα του Κάρλο Παζολίνι ως στρατιωτικού υποχρεώνει την οικογενειά του σε συνεχείς μετακινήσεις. Στο Κονιλιάνο του Μπελούνο γεννιέται, το 1925, ο αδερφός του Γκουίντο-Αλμπέρτο.
Γράφει ο Παζολίνι στον Αιρετικό Εμπειρισμό:
Την εποχή εκείνη τα πήγαινα ακόμα καλά με τον πατέρα μου. Ήμουνα ιδιαίτερα πεισματάρης και καπριτσιόζος (δηλαδή νευρωτικός), αλλά κατά βάθος καλός. Με τη μητέρα μου (έγκυο αλλά δεν το θυμάμαι) ήμουνα, όπως και σ' όλη μου τη ζωή, δεμένος με μια παθιασμένη αγάπη χωρίς ελπίδα.
Είναι αλήθεια ότι μάνα και πατέρας απ' τη νηπιακή ηλικία επηρεάζουν διαμετρικά αντίθετα και με καθοριστικό τρόπο την ψυχοσύνθεση του παιδιού. Ο πατέρας διοικεί την οικογένεια με στρατιωτικό τρόπο. Τυρρανικός κι αυταρχικός προκαλεί μόνο φόβο. "Γεμάτος πάθος, σεξουαλικότατος, βίαιος σαν χαρακτήρας" γράφει γι' αυτόν ο γιος του, "κατέληξε στη Λιβύη, χωρίς δεκάρα· έτσι άρχισε τη στρατιωτική καριέρα που τον καταπίεσε και τον παραμόρφωσε ψυχολογικά τόσο ώστε να τον σπρώξει στον έσχατο συντηρητισμό. Είχε ποντάρει τα πάντα πάνω στη φιλολογική μου καριέρα, από τότε που ήμουνα ακόμα παιδί, μιας και τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία εφτά χρονών. Είχε διαισθανθεί, ο κακομοίρης, αλλά δεν είχε προβλέψει τις ταπεινώσεις που θα συνόδευαν την επιτυχία μου". Αλλά το καθοριστικό πρόσωπο στη ζωή του είναι η γλυκύτατη μητέρα, μόνιμο αντικείμενο λατρείας, στην οποία θα αφιερώσει μερικούς απ' τους πιο δυνατούς του στίχους. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε, έστω κι απ' αυτές τις λίγες ενδείξεις, τα σημάδια ενός τεράστιου οιδιπόδειου συμπλέγματος, του οποίο ο Παζολίνι είχε μια σπάνια όσο και ακραία επίγνωση.
Τα πρώτα του ποιήματα γράφηκαν στο Σάτσιλε όπου ο Παζολίνι έβγαλε το δημοτικό σχολείο. Ύστερα ακολούθησαν άλλες μετακινήσεις: Κρεμόνα, Ρέτζο Εμίλια, όπου παρακολούθησε το γυμνάσιο και, τελικά, στη Μπολόνια το λύκειο Γκαλβάνι και κατόπιν το πανεπιστήμιο. "Ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική", θα σχολιάσει αργότερα. "Εξαιρείται μόνο η προσωπικότητα του Λόνγκι που εκείνα τα χρόνια στην Μπολόνια πρόσφερε πολλά σε μένα και σε πολλούς άλλους, συνομήλικους και πιο μεγάλους από μένα"
Το 1942, ενώ ο πατέρας του βρίσκεται αιχμάλωτος στην Κένυα, ο Πιερ Πάολο με τη μητέρα του και τον αδερφό του καταφεύγουν στο σπίτι των Κολούσι στην Καζάρσα. Τα χρόνια εκείνα, με δικά του έξοδα, ο νεαρός Παζολίνι εκδίδει την ποιητική συλλογη Ποιήματα στην Καζάρσα, γραμμένα στη διάλεκτο του Φριούλι. Τον επόμενο χρόνο κάνει τη στρατιωτική του θητεία στο Λιβόρνο· λιποτακτεί μετά τις 8 Σεπτεμβρίου και ξαναγυρίζει στην Καζάρσα.
Το 1945 ο αδερφός του Γκουίντο δολοφονείται μαζί με άλλους συντρόφους του της αντάρτικης ομάδας Όζοπο, από Γιουγκοσλάβους αντάρτες. Το περιστατικό παραμένει μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ιταλικής αντίστασης. Το θάνατο του Γκουίντο τον κάνει ακόμα τραγικό το γεγονός ότι σε μια πρώτη φάση κατορθώνει να ξεφύγει πληγωμένος, αλλά προδίνεται, μπλοκάρεται και τελικά σκοτώνεται. Στα έργα του Παζολίνι βρίσκουμε μνήμες, πόνο, οίκτο και πένθος για το θάνατο εκείνο, ενω ο θάνατος του παλικαριού είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πονεμένα του θέματα στο Τα Παιδιά της Ζωής και στο Μια Ζωή Γεμάτη Βία, τα δύο μυθιστορήματα που έγραψε σε ρομανέσκο.
Τα χρόνια του Φριούλι
Με το τέλος του πολέμου ο πατέρας γυρίζει στην Καζάρσα. Το χάσμα ασυννενοησίας μεταξύ πατέρα απ' τη μια και μητέρας-γιου απ' την άλλη γίνεται ακόμα βαθύτερο. Την ίδια χρονιά ο Πιερ Πάολο παίρνει το δίπλωμα φιλολογίας απ' το πανεπιστήμιο της Μπολόνια με μια διατριβή πάνω στον Πάσκολι. Απ' το 1945 ως το 1949 διδάσκει στο γυμνάσιο του Βαλβασόνε, ενός μικρού χωριού κοντά στην Καζάρσα. Στις 18 Φεβρουαρίου 1945, ιδρύει με νεαρούς φοιτητές την Academiuta de lenga Furlana, μια μικρή ακαδημία σπουδών για τη γλώσσα και την κουλτούρα του Φριούλι. Η περίοδος του Φριούλι είχε σημαντική επίδραση στη ζωή του Παζολίνι σα διανοούμενου και σαν ατόμου. Τα νεανικά αυτά χρόνια που έζησε στην αγαπημένη ατμόσφαιρα του χωριού, μελετώντας με πραγματικό ενδιαφέρον τις διάφορες εκδηλώσεις και εκφράσεις του αγροτικού κόσμου, θα τα μυθοποιήσει αργότερα (όπως 8α μυθοποιήσει και τη νιότη του) και θα τα νιώσει αρχαϊκά, ιερά, αμόλυντα.
Αυτή την αρχαϊκή φρεσκάδα του κόσμου που έρχεται σε άμεση επαφή με τη φύση θα κάνει μοντέλο και σκοπό του και θα προσπαθήσει να τα μεταδώσει στους άλλους. Απ' τα βάθη των ημερών εκείνων από εκείνες τις ρίζες θα ξεκινήσει να ζωγραφίσει μια Ιταλία ταπεινή, πραγματική, καθημερινή, και στα τελευταία του πια γραπτά θα διαπιστώσει και θ' ανακοινώσει την εξαφάνιση της με τρόπο που συχνά θα ξεσηκώσει θύελλες αποδοκιμασίας και θα δημιουργήσει σκάνδαλο.
Στενά συνδεδεμένος με τον τρόπο που αυτός ένιωθε τον αγροτικό κόσμο είναι και ο τρόπος που παρατηρεί τον κόσμο του κουρελοπρολεταριάτου των συνοικισμών της Ρώμης. Σε μια συνεντευξή που δίνει στη La Stampa την Πρωτοχρονιά του 1975 μιλάει γι' αυτούς ακριβώς τους συνοικισμούς. "Ήταν ένας κόσμος περιθωριακός και τρομερός στη σκληροτητά του, αλλά διατηρούσε ένα δικό του κώδικα τιμής και γλώσσας ο οποίος δεν αντικαταστάθηκε με τίποτα. Σήμερα τα παιδιά των συνοικισμών τρέχουν με μηχανές και βλέπουν τηλεόραση αλλα δεν ξέρουν να μιλάνε, μόλις που καταφέρνουν να τραυλίζουν πια. Είναι το βασικό πρόβλημα όλου του αγροτικού κόσμου ή τουλάχιστον της κεντρικής και νότιας Ιταλίας". Σε γενικές λοιπόν γραμμές η λογοτεχνική και πολιτιστική ένταξη του Παζολίνι διαμορφώθηκε στην Καζάρσα. Τα ποιήματα που έγραψε ανάμεσα στα 1943 και 1949 με το γενικό τίτλο Το αηδόνι της Καθολικής Εκκλησίας, φανερώνουν όλα αυτά και ταυτόχρονα την πολιτική και πολιτιστική εξέλιξη του νεαρού συγγραφέα.
Την ίδια εκείνη περίοδο, μετά τους αγώνες των εργατών γης στο Φριούλι, γράφει την πρόζα Οι Μέρες του Αγαθού Ντε Γκάσπερι που αργότερα θα γίνει μυθιστόρημα και θα εκδοθεί το 1962 με τίτλο Το Όνειρο μιας Υπόθεσης.
Η φυγή στη Ρώμη
Τα χρόνια λοιπόν της Καζάρσα θα μείνουν αξέχαστα κι ανεπανάληπτα. Το ίδιο και η μετακίνηση ή η φυγή, όπως θα τη χαρακτηρίσει ο ίδιος, απ' τα μέρη εκείνα. Τις παραμονές των εκλογών του 1948 ένα αγόρι εξομολογείται στον παπά της Καζάρσα ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον Παζολίνι. Αυτόματα η ζωή του νεαρού καθηγητή γίνεται αδύνατη στο στενό περίγυρο του χωριού. Φεύγει με τη μητέρα του στη Ρώμη κι εκεί, ζει χρόνια πάρα πολύ δύσκολα. "Υπήρξα ένας απ' αυτούς τους άνεργους που καταλήγουν στην αυτοκτονία" θα πει αργότερα.
Στην αρχή έμενε στην Πιάτσα Κοσταγκούτι, μετά στο συνοικισμό Σαν Μάμολο, κοντά στις φυλακές Ρεμπίμπια. Ίσως αυτές οι αλλαγές διευθύνσεων για ένα άλλο συγγραφέα δε θα είχαν καμμιά σημασία, αλλά αυτοί οι τόποι, αυτά τα ονόματα είναι πολύ γνωστά στους αναγνώστες του καθώς και η Βία Φοντανεϊάνα όπου πήγε να κατοικήσει αμέσως μόλις καλυτέρεψαν λίγο οι οικονομικές του συνθήκες.
Το 1954 εκδίδονται τα ποιήματα που είχε γραψει στο Φριούλι, σε μια συλλογή με τίτλο Η Πιο Ωραία Νιότη. Δύο χρόνια πριν είχε δημοσιευτεί μια σημαντική μελέτη του πάνω στην ποίηση με διάλεκτο του 19ου αιώνα, που είχε γράψει σε συνεργασία με τον Μάριο Ντ' Άρκο. Το 1955, ο Παζολίνι ιδρύει και δουλεύει μαζί με τους Ροβέρσι, Λεονέτι, Ρομάνο και Φορτίνι το φιλολογικό περιοδικό Οφιτσίνα (Officina) που παρά τη μικρή διάρκεια (κλείνει οριστικά το 1959 μετά από ένα άρθρο που έγραψε ο Παζολίνι εναντίον του Πάπα Πίου ΧΙΙ) παραμένει μια σπουδαία μαρτυρία μιας μερίδας ιταλών διανοούμενων απέναντι σε προβλήματα που αντιμετωπίζoνταν απ' τους περισσότερους συντηρητικά και μονόπλευρα, χωρίς καμμιά εναλλακτική λύση. Το δοκίμιο Πάθος και Ιδεολογία και τα λυρικά κομμάτια του Η Θρησκεία των Καιρών μου, που εκδίδονται αντίστοιχα το 1960 και 1961, παραμένουν η σημαντικότερη συμβολή του Παζολίνι στο Οφιτσίνα. Το 1955 εκδίδεται το μυθιστόρημα Τα Παιδιά της Ζωής, που υπήρξε η πρώτη του συγγραφική επιτυχία.
Ο θάνατος του Παζολίνι
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1975 στην παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη, σε μια θέση χαρακτηριστική των μυθιστορημάτων του. Ο θανατός του ήταν δολοφονία. Ο Πίνο Πελόζι, συνελλήφθη και ομολόγησε τη δολοφονία. Τριάντα χρόνια μετά, το 2005, απέσυρε την ομολογία του, και υποστήριξε ότι άγνωστοι είχαν σκοτώσει τον Παζολίνι. Είπε ότι αναγκάστηκε να ομολογήσει γιατί υπήρχαν απειλές κατά του ίδιου και της οικογένειάς του. Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Πελόζι.
Είναι θαμμένος στην Καζάρσα, στο αγαπημένο του Φριούλι.
Φιλμογραφία
Ακατόνε (Accattone, 1961)
Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962)
Η Ρικότα, επεισόδιο απ' τη συλλογή RoGoPaG, (La ricotta, 1963)
La rabbia, 1963)
Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il vangelo secondo Matteo, 1964)
Πουλιά παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini, 1966)
Οιδίπους (Edipo re, 1967)
Οι Μάγισσες (Le streghe — La Terra vista dalla Luna, 1967)
Θεώρημα (Teorema, 1968)
Χοιροστάσιο (Porcile, 1969)
Μήδεια (Medea, 1969)
Το Δεκάμερο (Il Decameron, 1971)
Οι Μύθοι του Καντέρμπουρι (I Racconti di Canterbury, 1972)
Χίλιες και Μία Νύχτες (Il fiore delle Mille e una Notte, 1974)
Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1976)
Βιβλιογραφία
Πεζογραφία
Τα Παιδιά της Ζωής (Ragazzi di vita, 1955)
Μια Βίαιη Ζωή (Una vita violenta, 1959)
Πετρέλαιο, ανολοκλήρωτο (Petrolio, 1992)
Ποίηση
Η Πιο Ωραία Νιότη (La meglio gioventù, 1954)
Οι Στάχτες του Γκράμσι (Le ceneri di Gramsci, 1957)
Το Αηδόνι της Καθολικής Εκκλησίας (L'usignolo della chiesa cattolica, 1958)
Η Θρησκεία των Καιρών μου (La religione del mio tempo, 1961)
Ποίηση σε Σχήμα Ρόδου (Poesia in forma di rosa, 1964)
Trasumanar e organizzar, 1971
Η Νέα Νιότη (La nuova gioventù, 1975)
Δοκίμια
Πάθος και Ιδεολογία (Passione e ideologia, 1960)
Ιταλικά Τραγούδια, Λαϊκή Ιταλική Ποίηση (Canzoniere italiano, poesia popolare italiana, 1960)
Αιρετικός Εμπειρισμός (Empirismo eretico, 1972)
Λουθηρανικά Γράμματα (Lettere luterane, 1976)
Η Όμορφη Σημαία (Le belle bandiere, 1977)
Περιγραφές περιγραφών (Descrizioni di descrizioni, 1979)
Το Χάος (Il caos, 1979)
Η Πορνογραφία Είναι Βαρετή (La pornografia è noiosa, 1979)
Κουρσάρικα Γραπτά (Scritti corsari, 1975)
Αλληλογραφία 1940-1954 Lettere (1940-1954), 1986)
Θέατρο
Όργιο (Orgia, 1968)
Χοιροστάσιο (Porcile, 1968)
Καλδερόν (Calderón, 1973)
Affabulazione 1977
Πυλάδης, (Pilade, 1977)
Κτήνος του Ύφους (Bestia da stile, 1977)
el.wikipedia.org
Δημοσίευση σχολίου