*****
ΡΑΜΟΝ ΝΟΒΑΡΟ
Στις αρχές της δεκαετίας του 20 ο Ραμόν Νοβάρο ήταν το αντίπαλο δέος του Ρούντολφ Βαλεντίνο για τον τίτλο του πιο όμορφου άντρα του αμερικάνικου κινηματογράφου. Οι ρόλοι του στο «Σκαραμούς» το 1923 και το «Μπεν Χουρ» το 1925 έκαναν αίσθηση, ενώ μετά τον θάνατο του Βαλεντίνο, το 1926, ο Νοβάρο έγινε, μαζί με τον Τζον Γκίλμπερτ, ο μεγαλύτερος καρδιοκατακτητής της εποχής. Μολονότι το άστρο του είχε δύσει στα μέσα της δεκαετίας του 30, ο Νοβάρο ζούσε μια άνετη ζωή χάρη στη σωστή επένδυση των χρημάτων που είχε κερδίσει στα χρόνια της δόξας του.
Ηταν πάντως κοινό μυστικό ότι ο Νοβάρο ήταν ομοφυλόφιλος, παρά το γεγονός ότι οι επικεφαλής των στούντιο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το αποκρύψουν.
Στις 30 Οκτωβρίου 1968, ο 70χρονος Νοβάρο κάλεσε στο σπίτι του δύο αδέλφια, τον Τομ και τον Πολ Φέργκιουσον, τους οποίους είχε πληρώσει για να του προσφέρουν ερωτικές υπηρεσίες. Οι αδελφοί Φέργκιουσον δέχτηκαν, με σκοπό, εκτός των άλλων, να ληστέψουν το σπίτι στο οποίο πίστευαν ότι ο ηθοποιός έκρυβε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο Νοβάρο δάρθηκε βάναυσα και τελικά πέθανε από ασφυξία, πνιγμένος στο ίδιο του το αίμα. Η ειρωνεία της υπόθεσης κρύβεται στο γεγονός ότι οι αδελφοί Φέργκιουσον βρήκαν τελικά μόλις 20 δολάρια στο σπίτι του ηθοποιού...
Ο θάνατος του Νοβάρο περιγράφεται με ιδιαίτερα γλαφυρό και σοκαριστικό τρόπο από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι στο βιβλίο του «Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας».
«Χτύπησαν το κουδούνι. Δύο αδέλφια: ο Λίνκολν είκοσι τριώ κι ο Αντριου δεκαεφτά χρονώ. Ανοιξε την πόρτα ο ίδιος. Ο Ραμόν Βασκέζ, το παλιό αστέρι του βωβού κινηματογράφου. Ηταν κοντά στα εξήντα τώρα, αλλά ακόμα διατηρούσε την ντελικάτη του ομορφιά. Τον παλιό καιρό, στις ταινίες και στη ζωή του, λάδωνε τα μαλλιά του με βαζελίνη και τα χτένιζε προς τα πίσω. Με το μουστακάκι του, τη μακριά λεπτή μύτη και με τον τρόπο του να κοιτάει βαθιά στα μάτια των κυριών, ε, ήταν το κάτι άλλο. Τον θεωρούσαν "Μεγάλο Εραστή". Οι κυρίες έλιωναν όταν τον έβλεπαν στο πανί. "Ελιωναν", έτσι έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Αλλά στην πραγματικότητα ο Ραμόν Βασκέζ ήταν ομοφυλόφιλος. Τώρα τα μαλλιά του ήταν άσπρα και το μουστάκι του πιο παχύ.
Ηταν ένα κρύο καλιφορνέζικο βράδυ και το σπίτι του Ραμόν βρισκόταν πάνω στους λόφους. Τ' αγόρια φόραγαν στρατιωτικά παντελόνια και άσπρες μακό μπλούζες. Και οι δυο τους φαίνονταν καρδαμωμένοι κι είχαν ευχάριστα πρόσωπα, ευχάριστα κι απολογητικά»...
Ετσι αρχίζει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι το διήγημα με τίτλο «Η δολοφονία του Ραμόν Βασκέζ», που περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» (εκδ. Οδυσσέας). Πρόκειται περί μυθιστορηματικής μεταφοράς της δολοφονίας του Ραμόν Νοβάρο, του δεύτερου μεγαλύτερου μύθου του βωβού κινηματογράφου μετά τον Ροδόλφο Βαλεντίνο. Γεννήθηκε στο Μεξικό το 1899 και η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην επική ταινία «Μπεν Χουρ». Η έλευση του ήχου στις σκοτεινές αίθουσες εξαφάνισε ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του, κάτι που συνέβη με τους περισσότερους σταρ του βωβού ¬ με μοναδική εξαίρεση την Γκρέτα Γκάρμπο. Ο Νοβάρο με το πέρασμα των δεκαετιών έγινε αλκοολικός και το 1968 δολοφονήθηκε από δύο αδέλφια, ενώ προσπαθούσαν να βρουν πού έχει κρύψει τα χρήματά του. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν δύο φορές ισόβια.
Ο Μπουκόφσκι περιγράφει με τον συνηθισμένο του ωμό, χυδαίο και «ανεπιτήδευτα απαράδεκτο» τρόπο τα τελευταία λεπτά της ζωής του ηθοποιού. Δέχτηκε στο σπίτι του τα δύο παιδιά, τους ετοίμασε φαγητό, τους πρόσφερε γαλλικό κρασί. «Εχεις άλλο κρασί;» τον ρώτησε άγρια ο μεγαλύτερος εκ των δύο, όταν είχαν ήδη αρχίσει να τον καθυβρίζουν με τα χειρότερα λόγια. «Ναι, έχω! Πάρτε το όλο. Δέκα - δώδεκα μπουκάλια από το καλύτερο γαλλικό κρασί. Πάρτε το και φύγετε! Σας παρακαλώ!».
Οι νεαροί είχαν διαβάσει στο περιοδικό «Screen» ότι ο ηθοποιός κρατά πάντα στο σπίτι του 5.000 δολάρια. Δεν τα έβρισκαν. Και γι' αυτό τον βίασαν και τον κακοποίησαν σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος τον σκότωσαν. Με τη φράση «ο Μεγάλος Εραστής ήταν νεκρός» αρχίζει ο Μπουκόφσκι το τέλος του διηγήματός του. Και συνεχίζει: «Αλλά θα 'ρχονταν άλλοι, καινούριοι. Κι ακόμα, κάμποσοι μικροί. Κυρίως αυτοί. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Ή δεν ήταν».
Παύλος Παπαδόπουλος (Το Βήμα, 1997)
Ramón Novarro (February 6, 1899 – October 30, 1968) was a Mexican actor of Hollywood who achieved fame as a "Latin lover" in silent films.
Born José Ramón Gil Samaniego in Durango, Mexico, he moved with his family to Los Angeles, California, to escape the Mexican Revolution in 1913. A second cousin of the Mexican actresses Dolores del Río and Andrea Palma, he entered films in 1917 in bit parts; and he supplemented his income by working as a singing waiter. His friends, the actor and director Rex Ingram and his wife, the actress Alice Terry, began to promote him as a rival to Rudolph Valentino, and Ingram suggested he change his name to "Novarro." From 1923, he began to play more prominent roles. His role in Scaramouche (1923) brought him his first major success.
In 1925, he achieved his greatest success in Ben-Hur, his revealing costumes causing a sensation, and was elevated into the Hollywood elite. As with many stars, Novarro engaged Sylvia of Hollywood as a therapist (although in her tell-all book, Sylvia erroneously claimed Novarro slept in a coffin). With Valentino's death in 1926, Novarro became the screen's leading Latin actor, though ranked behind his MGM stablemate, John Gilbert, as a model lover. He was popular as a swashbuckler in action roles and was considered one of the great romantic lead actors of his day. Novarro appeared with Norma Shearer in The Student Prince in Old Heidelberg (1927) and with Joan Crawford in Across to Singapore (1928). He made his first talking film, starring as a singing French soldier, in Devil-May-Care (1929). He also starred with the French actress Renne Adoree The Pagan (1929). Novarro starred with Greta Garbo in Mata Hari (1932) and was a qualified success opposite Myrna Loy in The Barbarian (1933).
When Novarro's contract with MGM Studios expired in 1935, the studio did not renew it. He continued to act sporadically, appearing in films for Republic Pictures, a Mexican religious drama, and a French comedy. In the 1940s, he had several small roles in American films, including John Huston's We Were Strangers (1949) starring Jennifer Jones and John Garfield. In 1958, he was considered for a role in a television series, The Green Peacock with Howard Duff and Ida Lupino after the demise of their CBS sitcom Mr. Adams and Eve. The project, however, never materialized. A Broadway tryout was aborted in the 1960s; but Novarro kept busy on television, appearing in NBC's The High Chaparral as late as 1968.
At the peak of his success in the late 1920s and early 1930s, he was earning more than US$100,000 per film. He invested some of his income in real estate, and his Hollywood Hills residence is one of the more renowned designs (1927) by architect Lloyd Wright. After his career ended, he was still able to maintain a comfortable lifestyle.
Novarro had been troubled all his life as a result of his conflicting views over his Roman Catholic religion and his homosexuality, and his life-long struggle with alcoholism is often traced to these issues. MGM mogul Louis B. Mayer reportedly tried to coerce Novarro into a "lavender marriage", which he refused. He was a friend of adventurer and author Richard Halliburton, also a celebrity in the closet, and was romantically involved with journalist Herbert Howe, who was also his publicist during the late 1920s.
Novarro was murdered by two brothers, Paul and Tom Ferguson (aged 22 and 17, respectively), whom he had hired from an agency to come to his Laurel Canyon home for sex. According to the prosecution in the murder case, the two young men believed that a large sum of money was hidden in Novarro's house. The prosecution accused them of torturing Novarro for several hours to force him to reveal where the nonexistent money was hidden. They left with a mere twenty dollars they took from his bathrobe pocket before fleeing the scene. Novarro allegedly died as a result of asphyxiation, choking to death on his own blood after being brutally beaten. An Art Deco sculpture had been inserted into his rectum. The two brothers were later caught and sentenced to long prison terms but were quickly released on probation. Both were later rearrested for unrelated crimes, for which they served longer terms than for their murder conviction.
Novarro is buried in Calvary Cemetery, in Los Angeles. Ramón Novarro's star on the Hollywood Walk of Fame is at 6350 Hollywood Boulevard.
In popular culture
Novarro's murder served as the influence for the short story by Charles Bukowski, The Murder of Ramon Vasquez, and the song by Jerry Leiber and Mike Stoller, "Tango," recorded by Peggy Lee on her Mirrors album.
In late 2005, the Wings Theatre in New York City staged the world premiere of Through a Naked Lens by George Barthel. The play combined fact and fiction to depict Novarro's rise to fame and a relationship with Hollywood journalist Herbert Howe.
Novarro's relationship with Herbert Howe is discussed in two biographies: Allan R. Ellenberger's Ramón Novarro and André Soares's Beyond Paradise: The Life of Ramón Novarro. An especially lurid recounting of Navarro's murder can be found in Kenneth Anger's Hollywood Babylon. (en.wikipedia.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου