Βγήκε έξω κι ακούμπησε σε έναν από τους στύλους του εξώστη. Τα μάτια του κατέληξαν πάνω στον Νουμάν. Κάτι ανεξήγητο στην όψη αυτού του αγοριού τον ερέθιζε. Ένιωσε έναν χτύπο στην καρδιά όταν κατάλαβε ‘ότι το αγόρι τον κοίταζε κατάματα με ένα βλέμμα ευθύ και προκλητικό. Όχι, δεν έκανε λάθος, ο Νουμάν τον κοίταζε επίμονα. Τρομοκρατήθηκε. Ποτέ του δεν είχε νιώσει έτσι στη θέα μιας γυναίκας και είχε γνωρίσει αρκετές στη βασιλεύουσα. Πώς τώρα να εξηγήσει αυτή την έλξη προς ένα αγόρι, μια έλξη ενάντια στη φύση, στις επιταγές της πίστης του και στους νόμους της χώρας του. Ξέσφιξε το μαντίλι στον λαιμό του, αλλά συνέχισε να κοιτάει.
(…)
Κάτω στη μικρή πλατεία η ώρα είχε περάσει. Ο ήλιος αποτραβιόταν σιγά σιγά προς τη δύση χωρίς ακόμα να έχει μειωθεί η ζέστη. Ο Αμπουλφάθ είχε σταματήσει κι έπινε νερό για να δροσιστεί. Ο Νουμάν, ανακοινώνοντας ότι ο αφέντης του είχε φτάσει στο τέλος της σημερινής απαγγελίας και αναγγέλλοντας την επόμενη απαγγελία για τη μεθεπομένη το απόγευμα, είχε βγάλει ένα καλάθι να μαζέψει χρήματα. Οι ενθουσιασμένοι ακροατές έριχναν μέσα μπόλικα χάλκινα νομίσματα και μερικά ασημένια. Το αγόρι πέρασε ανάμεσα στον κόσμο και βρέθηκε ακριβώς μπροστά στον Ρωμαίο δρουγγάριο’ μετρώντας τον με το ίδιο ευθύ και προκλητικό βλέμμα, άπλωσε σιωπηλά το καλάθι. Ο Πετρωνάς, πιάνοντας αυτό το βλέμμα με το δικό του, έβγαλε από τον αριστερό του δείκτη ένα ασημένιο δαχτυλίδι και το’ ριξε στο καλάθι.
«Αύριο βράδυ, κατά την τέταρτη ώρα της νύχτας, έλα να με βρεις στην ανατολική πύλη που θα ζητιανεύω κοντά στην πόλη», είπε το αγόρι στα ελληνικά, του γύρισε την πλάτη και χώθηκε πάλι στον κόσμο για να συνεχίσει να μαζεύει χρήματα κι από τους υπόλοιπους ακροατές. Στο άκουσμα της φράσης, ο Πετρωνάς αισθάνθηκε ότι πρέπει να είχε χάσει το χρώμα του. Ο νεαρός Άραβας μιλούσε ελληνικά και τον προσκάλεσε ανοιχτά, χωρίς την παραμικρή ντροπή, να πάει να τον συναντήσει. Απότομα ο αξιωματικός ένιωσε μια τρομακτική φλόγα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. Έμεινε ανίκανος να σκεφτεί οτιδήποτε.
(…)
«Ήρθες».
«Ναι, ήρθα».
Μέσα στο μισοσκόταδο κοιτάχτηκαν αμίλητοι και ακίνητοι. Όμως τα βλέμματά τους κινούνταν σαν να ‘ταν πολεμιστές που έχουν εμπλακεί σε παθιασμένη μονομαχία’ συγκρούονταν, υποχωρούσαν, κραύγαζαν, χτυπιόντουσαν ξανά, αποζητώντας το αιματηρό αγκάλιασμα της μάχης.
«Ήρθα να πάρω πίσω το δαχτυλίδι μου».
«Γιατί; Δεν τό’ δωσες με την καρδιά σου;»
Tα χτυπήματα ήταν σκληρά κι από τις δυο πλευρές. Ο Πετρωνάς πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν περίμενε να ‘ναι τόσο ετοιμόλογο τα αγόρι.
«Το ‘δωσα χωρίς να το σκεφτώ».
«Κι εγώ το φόρεσα χωρίς να το σκεφτώ. Παρ’ το», είπε ο Νουμάν κι έβγαλε το χέρι του από τη μαντίλα. Ο Πετρωνάς πήρε το μικρό χέρι στη χούφτα του. Τα δάχτυλα ήταν λεπτοκαμωμένα, το δέρμα απαλό. Έπιασε το δαχτυλίδι, αλλά δεν προσπάθησε να το τραβήξει από τον αντίχειρα. Δίστασε για λίγο και μετά κατέβασε το χέρι του.
«Κράτα το. Σου το ‘δωσα με την καρδιά μου», ψιθύρισε. Παρά την ντροπή ένιωσε ανακούφιση. Αυτή η ομολογία της ήττας του έκανε το αίσθημα της αμαρτίας που τον βασάνιζε να υποχωρήσει.
«Με την καρδιά μου θα το φοράω», απάντησε το αγόρι.
Στέκονταν ακόμα ακίνητοι στη γωνιά του στενού. Η σύγκρουση είχε παραχωρήσει τη θέση της στη σιωπή μιας εύθραυστης ανακωχής. Το αγόρι κοίταξε προς τις φωτισμένες επάλξεις της πύλης. Ο Πετρωνάς αναρωτιόταν πώς να μιλήσει και τι να πει. Πρωτόγνωροι δισταγμοί στοιβάζονταν ολοένα και περισσότερο μέσα του.
(…)
Έμειναν μόνοι στη μέση του δωματίου να κοιτάζουν αμήχανα ο ένας τον άλλον. Ο Νουμάν έβγαλε τη μαντίλα από το κεφάλι του και την πέταξε στην άκρη του κρεβατιού. Ο Πετρωνάς τον πλησίασε και η ζεστή ανάσα του αγοριού άγγιξε τα χείλη του.
Παναγιώτης Αγαπητός: Το εβένινο λαούτο. Μια βυζαντινή ιστορία μυστηρίου (Άγρα, 2003)
(…)
Κάτω στη μικρή πλατεία η ώρα είχε περάσει. Ο ήλιος αποτραβιόταν σιγά σιγά προς τη δύση χωρίς ακόμα να έχει μειωθεί η ζέστη. Ο Αμπουλφάθ είχε σταματήσει κι έπινε νερό για να δροσιστεί. Ο Νουμάν, ανακοινώνοντας ότι ο αφέντης του είχε φτάσει στο τέλος της σημερινής απαγγελίας και αναγγέλλοντας την επόμενη απαγγελία για τη μεθεπομένη το απόγευμα, είχε βγάλει ένα καλάθι να μαζέψει χρήματα. Οι ενθουσιασμένοι ακροατές έριχναν μέσα μπόλικα χάλκινα νομίσματα και μερικά ασημένια. Το αγόρι πέρασε ανάμεσα στον κόσμο και βρέθηκε ακριβώς μπροστά στον Ρωμαίο δρουγγάριο’ μετρώντας τον με το ίδιο ευθύ και προκλητικό βλέμμα, άπλωσε σιωπηλά το καλάθι. Ο Πετρωνάς, πιάνοντας αυτό το βλέμμα με το δικό του, έβγαλε από τον αριστερό του δείκτη ένα ασημένιο δαχτυλίδι και το’ ριξε στο καλάθι.
«Αύριο βράδυ, κατά την τέταρτη ώρα της νύχτας, έλα να με βρεις στην ανατολική πύλη που θα ζητιανεύω κοντά στην πόλη», είπε το αγόρι στα ελληνικά, του γύρισε την πλάτη και χώθηκε πάλι στον κόσμο για να συνεχίσει να μαζεύει χρήματα κι από τους υπόλοιπους ακροατές. Στο άκουσμα της φράσης, ο Πετρωνάς αισθάνθηκε ότι πρέπει να είχε χάσει το χρώμα του. Ο νεαρός Άραβας μιλούσε ελληνικά και τον προσκάλεσε ανοιχτά, χωρίς την παραμικρή ντροπή, να πάει να τον συναντήσει. Απότομα ο αξιωματικός ένιωσε μια τρομακτική φλόγα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. Έμεινε ανίκανος να σκεφτεί οτιδήποτε.
(…)
«Ήρθες».
«Ναι, ήρθα».
Μέσα στο μισοσκόταδο κοιτάχτηκαν αμίλητοι και ακίνητοι. Όμως τα βλέμματά τους κινούνταν σαν να ‘ταν πολεμιστές που έχουν εμπλακεί σε παθιασμένη μονομαχία’ συγκρούονταν, υποχωρούσαν, κραύγαζαν, χτυπιόντουσαν ξανά, αποζητώντας το αιματηρό αγκάλιασμα της μάχης.
«Ήρθα να πάρω πίσω το δαχτυλίδι μου».
«Γιατί; Δεν τό’ δωσες με την καρδιά σου;»
Tα χτυπήματα ήταν σκληρά κι από τις δυο πλευρές. Ο Πετρωνάς πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν περίμενε να ‘ναι τόσο ετοιμόλογο τα αγόρι.
«Το ‘δωσα χωρίς να το σκεφτώ».
«Κι εγώ το φόρεσα χωρίς να το σκεφτώ. Παρ’ το», είπε ο Νουμάν κι έβγαλε το χέρι του από τη μαντίλα. Ο Πετρωνάς πήρε το μικρό χέρι στη χούφτα του. Τα δάχτυλα ήταν λεπτοκαμωμένα, το δέρμα απαλό. Έπιασε το δαχτυλίδι, αλλά δεν προσπάθησε να το τραβήξει από τον αντίχειρα. Δίστασε για λίγο και μετά κατέβασε το χέρι του.
«Κράτα το. Σου το ‘δωσα με την καρδιά μου», ψιθύρισε. Παρά την ντροπή ένιωσε ανακούφιση. Αυτή η ομολογία της ήττας του έκανε το αίσθημα της αμαρτίας που τον βασάνιζε να υποχωρήσει.
«Με την καρδιά μου θα το φοράω», απάντησε το αγόρι.
Στέκονταν ακόμα ακίνητοι στη γωνιά του στενού. Η σύγκρουση είχε παραχωρήσει τη θέση της στη σιωπή μιας εύθραυστης ανακωχής. Το αγόρι κοίταξε προς τις φωτισμένες επάλξεις της πύλης. Ο Πετρωνάς αναρωτιόταν πώς να μιλήσει και τι να πει. Πρωτόγνωροι δισταγμοί στοιβάζονταν ολοένα και περισσότερο μέσα του.
(…)
Έμειναν μόνοι στη μέση του δωματίου να κοιτάζουν αμήχανα ο ένας τον άλλον. Ο Νουμάν έβγαλε τη μαντίλα από το κεφάλι του και την πέταξε στην άκρη του κρεβατιού. Ο Πετρωνάς τον πλησίασε και η ζεστή ανάσα του αγοριού άγγιξε τα χείλη του.
Παναγιώτης Αγαπητός: Το εβένινο λαούτο. Μια βυζαντινή ιστορία μυστηρίου (Άγρα, 2003)
.
* Ο τίτλος της ανάρτησης θα πρέπει να εκληφθεί ως απόπειρα γλωσσικού αστεϊσμού.
3 σχόλια:
Μέχρι πότε θα αναρωτιέται;
:)
όπως είπαν σε ένα φίλο μου 'δεν είμαι gay, απλά μ'αρέσει το αντρικό κορμί.'
τελικά το εβένινο λαούτο ποιός το έπαιξε;
ruth_less,
Κι όμως, δεν θα το πιστέψεις, αλλά δεν θα καταφέρει να το μάθει ποτέ.
Όμως να μην αποκαλύψω τη συνέχεια, δεν κάνει.
Οπότε, sCaTterBraiN, δεν θα είναι αυτός που θα παίξει το εβένινο λαούτο, τουλάχιστον έτσι όπως εσύ το εννοείς.
Σχετικά με αυτό που είπαν στον φίλο σου, χμ, μπορεί και να έχουν κάποιο δίκιο.
Ο όρος gay χρησιμοποιείται κανονικά με την προϋπόθεση ενός είδους ταυτοτικής συνείδησης, την οποία κάποιος που του αρέσουν οι άντρες μπορεί και να μην έχει.
Γι' αυτό και θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο υποψιασμένοι σχετικά με την (κατα)χρήση των συνωνύμων του ομοφυλόφιλος, αφού όλοι οι όροι που χρησιμοποιούνται δεν κουβαλούν τελικά το ίδιο ιστορικό και σημασιολογικό φορτίο.
Δημοσίευση σχολίου