ΤΡΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΔΡΕΣ 2

.
Αγαπημένε μου Λουκά

Σήμερα γιορτάζουμε τα πρώτα γενέθλιά σου!
Θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη τη μέρα ένα χρόνο πριν… Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή που γεννήθηκες στο μέσο της νύχτας… πολύ νωρίτερα από την ώρα που μας είχε πει ο γιατρός ότι θα έρθεις… Θυμάμαι, αν και βρισκόμουν σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση, τη στιγμή που σου έβγαλαν το ένα πόδι έξω και πως μου φάνηκε ότι αυτό ήταν το πρώτο βήμα σου στον κόσμο… Και τι κραυγές ήταν αυτές που έβγαλες; Πιστεύω ότι είχες περισσότερη δύναμη από εμένα εκείνη την ημέρα…. τόση δύναμη που δεν σου κρύβω ότι με αιφνιδίασες…
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που ανακάλυψα ένα άλλο είδος αγάπης… διαφορετική από την αγάπη που έχω για τον άλλο σου μπαμπά, διαφορετική από την αγάπη που είχαν οι γονείς μου για μένα, διαφορετική από την αγάπη που έχω για τα αδέρφια μου… διαφορετική από την αγάπη για τη ζωή… Είναι η αγάπη μου για σένα… για σένα που αγαπώ περισσότερο και από τη ζωή μου… Και δεν ξέρεις πόσο την αξίζεις αυτή την αγάπη…
Μήνες προτού γεννηθείς είχα δοκιμαστεί με συναισθήματα ανικανότητας… κυρίως τις πρώτες εβδομάδες… συναισθήματα αβεβαιότητας για τις νέες πτυχές της ζωής που φέρνει η ύπαρξη ενός παιδιού… Ποτέ στο παρελθόν δεν έκρινα τόσο αυστηρά τον εαυτό μου… Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να σε βοηθήσω να ανακαλύψεις τον κόσμο… να αναπτύξεις τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες για την πορεία σου στη ζωή…
Σήμερα, κι εγώ ο ίδιος μένω κατάπληκτος με όσα έχω καταφέρει μαζί σου… Έχεις ξυπνήσει ένα άλλο επίπεδο της ύπαρξης του εγώ μου… Με κάνεις να σκέφτομαι το υπόλοιπο της ζωής μου με μια διαφορετική ματιά… σκέφτομαι πλέον τις συνέπειες της κάθε πράξης μου, πράγμα που δεν το έκανα ποτέ… Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η γέννησή σου έχει εμβαθύνει την αγάπη μου για τον άλλο σου μπαμπά. Βλέπω την αγάπη και την αφοσίωσή του για σένα και ζηλεύω… Ζηλεύω γιατί κάποιες στιγμές μου φαίνεται ότι είναι πολύ καλύτερος μπαμπάς από μένα… Γρήγορα όμως η ζήλεια περνάει… Περνάει όταν σας βλέπω να παίζετε μαζί… να μοιράζεστε πράγματα… να διασκεδάζετε… Περνάει γιατί ξέρω πως ό, τι κι αν συμβεί, θα έχεις τουλάχιστον έναν από τους δυο μας να σε φροντίζει στην πορεία σου στη ζωή… Είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάποιον που να μπορείς να βασιστείς πάνω του… ένα χέρι να σε βοηθήσει όταν θα προσπαθείς να προχωρήσεις μπροστά, όσο τολμηρή κι αν είναι αυτή η προσπάθεια…
Σ’ ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου, όμορφε… εσύ…
Χρόνια Πολλά. Σ’ αγαπώ…
Ο μπαμπάς σου

.

.
Αγαπημένε γιέ μου
Μου φαίνεται σαν να ήταν χθες η μέρα που σε φέραμε για πρώτη φορά στο σπίτι από το μαιευτήριο… Σαν να ήταν χθες… Κι όμως έχει περάσει ένας χρόνος. Ήσουν ένα μικρό-μικρό βρέφος και τώρα έχεις γίνει ένα πλασματάκι που προσπαθεί και κάνει τα πρώτα του βήματα. Όταν θα μεγαλώσεις αρκετά και θα μάθεις να μετράς, θα σου πω μια μεγάλη αλήθεια… θα σου αποκαλύψω πόσα τσιγάρα κάπνισε ο μπαμπάς Αλέξανδρος από την αγωνία του μέχρι ν’ ακούσει το πρώτο κλάμα σου… Θα σου πω κι άλλη μια αλήθεια για να έχεις να γελάς… Ο μπαμπάς Αλέξανδρος ήταν τόσο νευρικός επειδή γεννιόταν νωρίτερα από εσένα τα άλλα παιδάκια που έφτασε μέχρι το σημείο ν’ απειλήσει να χτυπήσει μια νοσοκόμα… Τόσο πολύ βιαζόταν να γίνει μπαμπάς… Που να ‘ξερε ότι θα γινόταν έτσι κι αλλιώς μπαμπάς για όλη τη ζωή του! Αλλά κι εγώ ήμουν κάπως υπερβολικός στις αντιδράσεις μου. Όταν σε είδα για πρώτη φορά είπα από μέσα μου δεν μπορούσα να φανταστώ πως μπορούσες εσύ… αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι… να είσαι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μου… Δεν σου κρύβω ότι μια από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν αν ήμουν έτοιμος… αν μπορούσα να τα καταφέρω… Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και ακόμα αναρωτιέμαι… Κι εσύ δεν μπορείς να με βοηθήσεις, να μου απαντήσεις… γιατί το μόνο που κάνεις είναι να χαμογελάς… και δεν ξέρω… Χαμογελάς γιατί σου αρέσουμε; Χαμογελάς γιατί μας κοροϊδεύεις; Αν και δεν είμαι ακόμα σίγουρος εάν είμαι καλός πατέρας, πιστεύω ότι έχω κάνει κάποια βήματα. Η γέννησή σου ήταν και είναι μια προσωπική νίκη για μένα… Είσαι ένα μικρό θαύμα…
Έχει περάσει ένας χρόνος Λουκά μου… ένας χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου έχω καταγράψει τα πάντα που έχουν σχέση μ’ εσένα… Το πρώτο χαμόγελό σου… Την πρώτη λέξη σου… Το πρώτο βήμα σου… Το πρώτο ξέσπασμά σου… Τις πρώτες αταξίες σου… Αχ! Αυτές οι αταξίες! Ποιος από τους δυο μας θα βρει το κουράγιο να σε κάνουμε να πειθαρχήσεις; Μάλλον θα προσπαθήσουμε ομαδικά… και οι δυο!
Τι άλλο μας περιμένει μαζί σου; Διαβάζω τον τελευταίο καιρό για την επιδημία της γρίπης και οι νύχτες μου γίνονται άυπνες νύχτες με εφιάλτες για επισκέψεις σε γιατρούς… εμβόλια… αντιβιοτικά… Ξέρεις πόση προσπάθεια κάνω να κρύβω τους φόβους μου για να μπορώ να σε κοιτάζω με ήρεμο βλέμμα; Ευτυχώς που μου χαμογελάς και τα ξεχνώ όλα… Τι αξία έχει η ζωή, αν δεν υπάρχουν και εμπόδια που πρέπει να τα ξεπεράσεις; Να… Σύντομα, θα έρθει η μέρα που θα πρέπει να σε πάμε στον παιδικό σταθμό… Εσύ θα φωνάζεις γιατί δεν θα θέλεις να φύγεις από κοντά μας, αλλά θα αναγκαστείς να καθίσεις… μετά την πρώτη εβδομάδα θα έχεις συνηθίσει και δεν θα θέλεις να έρχεσαι σπίτι… Έτσι έκανα κι εγώ… Ζούμε την ζωή σε φάσεις Λουκά… Κάτι τελειώνει… κάτι άλλο αρχίζει… Οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες για μια ζωή που δεν διαρκεί αιώνια…
Ένα χρόνο τώρα έχω μάθει τόσα πολλά μαζί σου και θα συνεχίσω να μαθαίνω… Έχω μάθει να αγαπώ άνευ όρων και χωρίς ανταλλάγματα… ένα μάθει πώς να συγχωρώ… έχω μάθει να απολαμβάνω τα μικρά πράγματα στη ζωή… Έχω μάθει πώς να είμαι ξένοιαστος… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος…
Σ’ ευχαριστώ μικρέ μου
Χρόνια σου πολλά και ευτυχισμένα

Θα σ’ αγαπώ για πάντα
Ο μπαμπάς Μιχάλης

.
LastNightIDreamtThatSomebodyLovedMe