.
Το ν’ αγαπάς δεν σημαίνει μόνο ν’ «αγαπάς», αλλά κυρίως να καταλαβαίνεις. Και το να καταλαβαίνεις, σημαίνει να ξεπερνάς τα ελαττώματα, να μην μιλάς γι’ αυτά. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μην φοβούνται, να νιώθουν ασφαλείς, να έχουν ζεστασιά, να αγαπιούνται. Οι άνθρωποι φοβούνται τη ζωή, φοβούνται μήπως χάσουν τα πάντα, φοβούνται πραγματικά.
Θα σας φανεί λίγο απλοϊκό, αλλά αγαπώ τους φυσικούς ανθρώπους που δεν επιδιώκουν να δώσουν μια διαφορετική εικόνα του εαυτού τους απ’ ότι είναι πραγματικά. Αυτό δείχνει εξυπνάδα, μια μορφή ευτυχίας και μια κάποια καλοσύνη. Αγαπώ πολύ, πάρα πολύ τους καλούς ανθρώπους.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που κάθονται πολύ καιρό στην πολυθρόνα τους ή μένουν καρφωμένοι στο κρεβάτι τους, σιωπηλοί, μόνοι κι ευχαριστημένοι. Εκτιμώ την ευγένεια των αστών. Εκτιμώ τους ανθρώπους που κρατιούνται απ’ το χέρι μπροστά σε κόσμο, ακόμα κι αν αδιαφορούν για τον κόσμο.
Αντιπαθώ τους μισαλλόδοξους, τους ανθρώπους που δεν έχουν ανησυχίες, που πιστεύουν πως κατέχουν την αλήθεια, που είναι αυτάρεσκα ικανοποιημένοι απ’ τον εαυτό τους. Μ’ ενοχλούν οι κουτοί άνθρωποι. Δεν ανέχομαι τη μορφή της σιγουριάς που είναι ανάκατη με μετριότητα. Με απελπίζει. Δεν μ’ αρέσουν ούτε οι ψευτομάρτυρες, ούτε οι ψευτοδιανοούμενοι, ούτε οι φλύαροι. Μ’ ενοχλεί ο σεβασμός του χρήματος, η υποκρισία, οι κοινοτοπίες, η λογική της μπουρζουαζίας. Η λογική είναι αναντικατάστατη, αλλά η ψεύτική λογική είναι φρικτή.
Τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που ζητάω απ’ τους φίλους είναι το χιούμορ και η αφιλοκέρδεια: οι δυο μεγάλες ιδιότητες της φιλίας. Το χιούμορ σημαίνει εξυπνάδα κι έλλειψη υποκρισίας, κι η αφιλοκέρδεια είναι η γενναιοδωρία, η καλοσύνη.
Θεωρώ τον έρωτα σπουδαιότερο απ’ όλα τα πράγματα που θεωρώ επιθυμητά – τον έρωτα, τον θαυμασμό, τον σεβασμό την εκτίμηση. Αυτό που ονομάζουμε έρωτα είναι εγωϊστικό, υπερβολικό αίσθημα, η επιθυμία να κατέχεις. Αλλά είναι κάτι άλλο, είναι η συνεχής τρυφερότητα, η γλύκα, η έλλειψη.
Συχνά ο έρωτας είναι πόλεμος. Μια μάχη όπου ο καθένας προσπαθεί να νικήσει τον άλλο. Είναι φτιαγμένος από ζήλεια, κατάκτηση, ακόμα και όταν η συμπεριφορά μας είναι φαινομενικά γενναιόδωρη. Έχει θύματα, όπως όλες οι μάχες. Πάντα υπάρχει κάποιος που αγαπάει περισσότερο απ’ τον άλλο, κάποιος που υποφέρει, κάποιος άλλος που υποφέρει γιατί σε κάνει να υποφέρεις. Ευτυχώς δεν είναι πάντα οι ίδιοι κι η σχέση μπορεί να αντιστραφεί. Αλλά υπάρχει μια τρυφερότητα που σε κάνει να δεχθείς τον άλλο, και που είναι ταυτόχρονα εμπιστοσύνη και χάρη. Η δυστυχία είναι πως οι άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν σ’ έναν τομέα αυτό που χάνουν στον άλλο. Υπάρχουν πολύ λίγοι που είναι ευχαριστημένοι απ’ την κατάστασή τους ή την υλική τους ζωή. Προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό που τους λείπει απ’ τους άλλους στις ερωτικές τους σχέσεις, γιατί θέλουν να κερδίσουν τουλάχιστον σ’ έναν τομέα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα για να κερδίσουν. Κερδίζεις πάντα, όταν δίνεις, όταν αφήνεις τα πράγματα να τραβήξουν το δρόμο τους. Κι ύστερα υπάρχει ένα «κόλπο» που πρέπει να εφαρμόζεται στις ερωτικές σχέσεις: πρέπει ν’ αφήνεις μια φαινομενική ελευθερία στον σύντροφό σου για ν΄ αναρωτιέται αν τον αγαπάς πραγματικά. Δεν μ’ αρέσει και πολύ αυτό. Υπάρχει μια φυσική τάση του πνεύματος που συνίσταται στο να πιστεύεις πως αν κάποιος κοιμάται μαζί σου, ζει μαζί σου και κυρίως γελάει μαζί σου, αυτό σημαίνει πως σ’ αγαπάει: γιατί λοιπόν να σκεφθείς πως θα φύγει μακριά;
Το ν’ αγαπάς δεν σημαίνει μόνο ν’ «αγαπάς», αλλά κυρίως να καταλαβαίνεις. Και το να καταλαβαίνεις, σημαίνει να ξεπερνάς τα ελαττώματα, να μην μιλάς γι’ αυτά. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μην φοβούνται, να νιώθουν ασφαλείς, να έχουν ζεστασιά, να αγαπιούνται. Οι άνθρωποι φοβούνται τη ζωή, φοβούνται μήπως χάσουν τα πάντα, φοβούνται πραγματικά.
Θα σας φανεί λίγο απλοϊκό, αλλά αγαπώ τους φυσικούς ανθρώπους που δεν επιδιώκουν να δώσουν μια διαφορετική εικόνα του εαυτού τους απ’ ότι είναι πραγματικά. Αυτό δείχνει εξυπνάδα, μια μορφή ευτυχίας και μια κάποια καλοσύνη. Αγαπώ πολύ, πάρα πολύ τους καλούς ανθρώπους.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που κάθονται πολύ καιρό στην πολυθρόνα τους ή μένουν καρφωμένοι στο κρεβάτι τους, σιωπηλοί, μόνοι κι ευχαριστημένοι. Εκτιμώ την ευγένεια των αστών. Εκτιμώ τους ανθρώπους που κρατιούνται απ’ το χέρι μπροστά σε κόσμο, ακόμα κι αν αδιαφορούν για τον κόσμο.
Αντιπαθώ τους μισαλλόδοξους, τους ανθρώπους που δεν έχουν ανησυχίες, που πιστεύουν πως κατέχουν την αλήθεια, που είναι αυτάρεσκα ικανοποιημένοι απ’ τον εαυτό τους. Μ’ ενοχλούν οι κουτοί άνθρωποι. Δεν ανέχομαι τη μορφή της σιγουριάς που είναι ανάκατη με μετριότητα. Με απελπίζει. Δεν μ’ αρέσουν ούτε οι ψευτομάρτυρες, ούτε οι ψευτοδιανοούμενοι, ούτε οι φλύαροι. Μ’ ενοχλεί ο σεβασμός του χρήματος, η υποκρισία, οι κοινοτοπίες, η λογική της μπουρζουαζίας. Η λογική είναι αναντικατάστατη, αλλά η ψεύτική λογική είναι φρικτή.
Τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που ζητάω απ’ τους φίλους είναι το χιούμορ και η αφιλοκέρδεια: οι δυο μεγάλες ιδιότητες της φιλίας. Το χιούμορ σημαίνει εξυπνάδα κι έλλειψη υποκρισίας, κι η αφιλοκέρδεια είναι η γενναιοδωρία, η καλοσύνη.
Θεωρώ τον έρωτα σπουδαιότερο απ’ όλα τα πράγματα που θεωρώ επιθυμητά – τον έρωτα, τον θαυμασμό, τον σεβασμό την εκτίμηση. Αυτό που ονομάζουμε έρωτα είναι εγωϊστικό, υπερβολικό αίσθημα, η επιθυμία να κατέχεις. Αλλά είναι κάτι άλλο, είναι η συνεχής τρυφερότητα, η γλύκα, η έλλειψη.
Συχνά ο έρωτας είναι πόλεμος. Μια μάχη όπου ο καθένας προσπαθεί να νικήσει τον άλλο. Είναι φτιαγμένος από ζήλεια, κατάκτηση, ακόμα και όταν η συμπεριφορά μας είναι φαινομενικά γενναιόδωρη. Έχει θύματα, όπως όλες οι μάχες. Πάντα υπάρχει κάποιος που αγαπάει περισσότερο απ’ τον άλλο, κάποιος που υποφέρει, κάποιος άλλος που υποφέρει γιατί σε κάνει να υποφέρεις. Ευτυχώς δεν είναι πάντα οι ίδιοι κι η σχέση μπορεί να αντιστραφεί. Αλλά υπάρχει μια τρυφερότητα που σε κάνει να δεχθείς τον άλλο, και που είναι ταυτόχρονα εμπιστοσύνη και χάρη. Η δυστυχία είναι πως οι άνθρωποι προσπαθούν να κερδίσουν σ’ έναν τομέα αυτό που χάνουν στον άλλο. Υπάρχουν πολύ λίγοι που είναι ευχαριστημένοι απ’ την κατάστασή τους ή την υλική τους ζωή. Προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό που τους λείπει απ’ τους άλλους στις ερωτικές τους σχέσεις, γιατί θέλουν να κερδίσουν τουλάχιστον σ’ έναν τομέα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα για να κερδίσουν. Κερδίζεις πάντα, όταν δίνεις, όταν αφήνεις τα πράγματα να τραβήξουν το δρόμο τους. Κι ύστερα υπάρχει ένα «κόλπο» που πρέπει να εφαρμόζεται στις ερωτικές σχέσεις: πρέπει ν’ αφήνεις μια φαινομενική ελευθερία στον σύντροφό σου για ν΄ αναρωτιέται αν τον αγαπάς πραγματικά. Δεν μ’ αρέσει και πολύ αυτό. Υπάρχει μια φυσική τάση του πνεύματος που συνίσταται στο να πιστεύεις πως αν κάποιος κοιμάται μαζί σου, ζει μαζί σου και κυρίως γελάει μαζί σου, αυτό σημαίνει πως σ’ αγαπάει: γιατί λοιπόν να σκεφθείς πως θα φύγει μακριά;
Ο έρωτας είναι εμπιστοσύνη. Το να καταλάβεις πως κάποιος σ' αγαπάει γιατί ζηλεύει, ίσως να σε μεθάει, ασφαλώς είναι μια εκδήλωση αγάπης αλλά στην πραγματικότητα μία από τις τελευταίες. Τα παιχνιδάκια της ζήλειας είναι αξιοθρήνητα. είμαι υπέρ της αγάπης με πλήρη εμπιστοσύνη κι αν κάνεις λάθος, τόσο το χειρότερο. Αυτό στοιχίζει συνήθως πολύ ακριβότερα σ' εκείνους που απατούν παρά σ'εκείνους που απατούνται. Πολλοί άνθρωποι αναζητούν έναν παροξυσμό στον έρωτα και χρησιμοποιούν τη ζήλεια για να τον πετύχουν. Οι σύντροφοί τους γοητεύονται, αλλά αυτό οφείλεται στη βία. Δεν είναι ανθρώπινες σχέσεις αλλά σχέσεις κυρίου και υπηρέτη ή αφέντη και σκλάβου.
.
Φρανσουάζ Σαγκαν: Εξομολογήσεις (Δίδυμοι, 1975)
Φρανσουάζ Σαγκαν: Εξομολογήσεις (Δίδυμοι, 1975)
1 σχόλιο:
Τέλειο!
Δημοσίευση σχολίου