ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

.
Δευτέρα οχτώ η ώρα, αρχή του μήνα. Έξω από την Εθνική τράπεζα μια τεράστια ουρά συνταξιούχων περιμένουν καρτερικά να ανοίξει η τράπεζα για να μπουν μέσα, προκειμένου να πάρουν το πολυπόθητο χαρτάκι για τα ταμεία. Έχουν έρθει από τις έξι το πρωί για να “πιάσουν” σειρά, μη και στερέψουν τα χρήματα της τράπεζας, σα συσσίτιο και δεν προλάβουν να πάρουν το δικό τους μερτικό που αποτελεί, το ίσως μοναδικό τους εισόδημα, τη σύνταξη του μήνα. Άλλοι τσακώνονται γιατί κάποιος τόλμησε να τους πάρει τη σειρά, άλλοι λένε τα βάσανα τους, άλλοι λένε για την ακρίβεια που δεν τους φτάνει η σύνταξη για τα αναγκαία και άλλοι σκέφτονται τι να πρωτοπάρουν με αυτά που θα λάβουν.
Ήμουν κολλημένος στο μποτιλιάρισμα, μισή ώρα καθηλωμένος στο ίδιο σημείο, ακριβώς απέναντι από την τράπεζα και σκεφτόμουν βλέποντας αυτή την εικόνα: Αυτό είναι και το δικό μου μέλλον; Θα γεράσω και θα περιμένω κι εγώ με τη σειρά μου έξω από μια τράπεζα για να λάβω τη δική μου σύνταξη; Μόνος, γέρος, να αγωνίζομαι ακόμα και σε κείνη τη φάση της ζωής μου για επιβίωση;
Θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά μου. Παντρεμένοι πενήντα χρόνια άσχετα αν έγινε λόγω προξενιού, όπως είθισται για την εποχή. Όταν εκείνος πέθανε όλα όσα δημιούργησαν από κοινού περιήλθαν στη γιαγιά μου επιτρέποντας της να έχει μια σχετικά άνετη ζωή. Έπειτα εκείνη είχε δυο παιδιά που στην ύστατη στιγμή φρόντισαν για τα αναγκαία και προβλεπόμενα όταν πια εκείνη δεν ήταν σε θέση λόγω γήρατος να τακτοποιήσει. Τι γίνεται όμως με εκείνους, τους γέρους που είναι μόνοι; Τι γίνεται με εκείνους που a priori είναι προορισμένοι να μείνουν μόνοι στο έλεος ενός κοινωνικού συστήματος που εθελοτυφλεί λόγω παγιωμένης προκατάληψης;
Ζω μόνος πλέον δεκατρία χρόνια, από τότε που οι γονείς μου με πέταξαν από το σπίτι επειδή είμαι gay. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω το σφριγηλό μου πρόσωπο γεμάτο νιάτα και υγεία που μου επιτρέπουν να αγωνίζομαι για μια σχετικά καλή ζωή. Όμως η εικόνα από το απέναντι πεζοδρόμιο με προσγειώνει ανώμαλα στην πραγματικότητα η οποία αμείλικτα μου βροντοφωνάζει πως δεν θα είμαι για πάντα έτσι. Πως θα έρθει η στιγμή που οι δυνάμεις μου θα μειωθούν στο ελάχιστο και το πρόσωπο μου θα γεμίσει ρυτίδες. Και τότε; Είμαι συνειδητοποιημένος gay, που σημαίνει πως δεν θα μπω στη λογική του στρουθοκαμηλισμού, κάνοντας έναν ψεύτικο γάμο και αποκτώντας παιδιά με το σκεπτικό, πρώτον να εκπληρώσω το κοινωνικό status και δεύτερον να “εξασφαλίσω” το κοινωνικό μου μέλλον. Εκ των προτέρων λοιπόν έχω διαγράψει τη δική μου πορεία, θέτοντας με σε ένα κοινωνικό υποσύνολο, λόγω διαφορετικής, από την καθιερωμένη, κοινωνικής επιλογής. Συνακόλουθο αυτού είναι ότι δεν θα μπορέσω να εξασφαλίσω κοινωνικά και οικονομικά τον εαυτό μου ή τον σύντροφο μου, αν είμαι τόσο τυχερός, σε μια περίοδο όπου δεν θα μπορώ να είμαι “ενεργό” μέλος της οικονομικής κοινωνίας, αλλά και με τα θάνατον. Επίσης δεν θα μπορέσω να έχω τη χαρά να μεγαλώσω ένα παιδί και να αγωνιστώ για κάποιον άλλον, που θα αποτελέσει το μέλλον, πέραν από τον εαυτό μου. Κι όλα αυτά επειδή είμαι ομοφυλόφιλος. Επειδή η προτίμηση μου να έχω ως ερωτικό σύντροφο ένα άτομο του ίδιου φύλου, μετουσιώνεται στον αφορισμό μου από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, που αποτελείται από τους ίδιους τους συνανθρώπους μου.
Πριν κάποιες μέρες ένα άτομο του “συναφιού”, ο οποίος καμουφλάρει τη φύση του, τηρώντας ευλαβικά όλα τα κοινωνικά προσχήματα, μου είπε πως δεν πρόκειται να αλλάξω τον κόσμο. Προσωπικά δεν είχα ποτέ τέτοιες δον κιχωτικές οφθαλμαπάτες. Θέλω όμως να αλλάξω τον μικρόκοσμό μου και το επιτυγχάνω, όταν καταφέρνω τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι, να με αντιμετωπίζουν ως ισότιμο, παραμερίζοντας την σεξουαλική μου ταυτότητα και ομολογώ πως δεν είναι κάτι εύκολο.
Κάνοντας όμως μια αναδρομή στην ανθρώπινη ιστορία, βλέπω πως το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ή η ισοτιμία των μαύρων, που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα, δεν επήλθαν εν μια νυκτί και αυτό μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω να αγωνίζομαι, για το δικό μου μερίδιο ευτυχίας σε αυτόν τον κόσμο. Άλλωστε το δικό σου παιδί, αγαπητέ μου αναγνώστη, μπορεί να είναι αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο κι αυτό μου δίνει τη χαρά να υπάρχω.

Gay σημαίνει …χαρούμενος

.