Ο ΧΥΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΜΟΝΙΟΥ

Ανοίγω το ψυγείο και πιάνω το μοναδικό λεμόνι που απέμεινε. Κίτρινο, μα ζουλιέται έχοντας χάσει τη σκληράδα του. Έχει χρώμα θαμπό σαν κοτοπουλάκι αρρωστιάρικο. Το φέρνω στη μύτη μα τίποτα δεν ανασύρει κείνη την αψιά μυρωδιά των φρέσκων εσπεριδοειδών. Σίγουρα έχει πολύ ζουμί. Μα δε μου γεννάει καν την όρεξη να το κόψω. Το απίθωσα στο τραπέζι.

Βγήκα στον κήπο. Τα δέντρα φορτωμένα μικρά, ζωηρόχρωμα λεμόνια χωμένα στα φυλλώματα. Κόβω με όρεξη ένα κάπως μεγαλούτσικο. Πιέζω το μικροπλασμένο πράσινο κορμί του. Η όσφρηση διεγείρεται στο κατακόρυφο. Μοσχοβολάει ο τόπος από τ’ άρωμά του. Το κόβω. Σκληρό και σφριγηλό.… Απογοήτευση. Είναι άδεια από χυμούς τα μέσα του. Δεν πρόλαβε το έρμο να μεστώσει. Να εισπράξει το μερίδιο του ήλιου, το νερό, τις μέρες που χρειάζονταν για να γεμίσει ουσία. Το πιέζω. Δεν έχει τίποτα να μου δωρίσει. Η μυρωδιά του έχει κατακλύσει το δωμάτιο. Μα τι να στύψω; Τζούφια είναι η σάρκα του. Το γλείφω. Μου αφήνει μια πίκρα στη γλώσσα. Κόβω άλλο ένα, μια ιδέα μεγαλύτερο. Άπληστα και με αγωνία συνέχισα διαλέγοντας, όσα με ξεγελούσε η όψη τους. Το ίδιο αποκαρδιωτικό κενό… Αμέστωτοι κι ανούσιοι καρποί.

Παρατηρώ το ώριμο ανέγγιχτο και τα νεαρά κομμένα φρούτα πάνω στο τραπέζι. Σκέφτομαι, μην κάποιο πάνω στο δέντρο να έχει λίγο υγρό. Ίσα να δώσει μια σταγόνα να τη στάξω στη γλώσσα μου, να ξινιστώ, μιας και για το φαΐ δε φτάνει. Η ύστερη σκέψη με βεβαιώνει, πως όμοια λειψό θα είναι εντός του.

Συμβιβάστηκα με ενοχές κι άνοιξα το γινωμένο. Πολύ ζουμί. Φτωχό το άρωμά του εν συγκρίσει με τα άγουρα. Γέμισα ένα φλιτζάνι. Έφτανε και περίσσευε για τη δουλειά μου. Κατόπιν άδραξα άλλα δυο τρία μικρά σκουροπράσινα από το δέντρο. Όχι για να τα κόψω μιας και γνωρίζω, πως δε θα λάβω τίποτα από τα σωθικά τους. Μα πώς να αντισταθώ στη γλύκα ,που αναδίδουν τα εκρηκτικά αρώματα της νιότης τους ,στην τέρψη της αφής μου, όταν κρατώ στα χέρια μου την ρωμαλέα σάρκα … Αυτό έχουν να μου δώσουν. Δε φταίνε. Κι εγώ αμετανόητα θα τα κλέβω…Όσο με προκαλούν, όσο μου δίνονται και μου επιτρέπουν να τα φτάνω στα κλαδιά της λεμονιάς… ξέροντας τι θα αποκομίσω όμως.

.

πέμπτη εποχή

.

.

Σορμπέ λεμονιού
Σερβίρεται ανάμεσα σε ορεκτικό και κύριο πιάτο για να "καθαρίσει" τη γεύση ή σαν ελαφρύ καλοκαιρινό επιδόρπιο! Επίσης είναι δροσιστικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει η γεύση μετά από...
Συστατικά
- το χυμό από 1 κιλό ζουμερά λεμόνια
-2 φλιτζάνια μοσχάτο (ή άλλο λευκό γλυκό κρασί)

- ½-1 φλυτζάνι ζάχαρη

- 2 φλιτζάνια νερό

- 6-7 φύλλα φρέσκιας μέντας (ή δυόσμου)

- το ξύσμα ενός λεμονιού
Οδηγίες
1. Βάζουμε σε κατσαρολάκι το νερό (μαζί με τη ζάχαρη) να ζεσταθεί και μόλις πάρει βράση ρίχνουμε το κρασί, το ξύσμα και το χυμό των λεμονιών, τα φύλλα της μέντας, ανακατεύουμε καλά και σβήνουμε την εστία.
2. Αφήνουμε το σιρόπι να κρυώσει και αφαιρούμε τα φύλλα της μέντας
3. Όσοι έχουν παγωτομηχανή βάζουν το μίγμα στο μηχάνημα, οι υπόλοιποι βάζουμε το μίγμα σε μεταλλικό σκεύος, το σκεπάζουμε με μεμβράνη και το τοποθετούμε στην κατάψυξη για 6 ώρες
4. Βγάζουμε το παγωμένο μίγμα, το σπάμε με πιρούνι ή καλύτερα το χτυπάμε με μίξερ χειρός
5. Το ξανασκεπάζουμε και το βάζουμε στην κατάψυξη.
6. Μετά από λίγες ώρες επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία (χτύπημα και ξανά κατάψυξη).
7. Σερβίρουμε σε ψηλά ποτήρια μαρτίνι (ή μπολάκια) αν πρόκειται για επιδόρπιο ή σε σφηνάκια αν πρόκειται για "ενδιάμεσο".