.
Αριστοφάνης: Οι γυναίκες πάλιν, που είναι γυναικός ολοκλήρου απόκομμα, αυταί δεν ενδιαφέρονται και πολύ δια τους άνδρας’ έχουν στρέψει την προσοχήν των μάλλον προς τας γυναίκας. Απ’ αυτό το φύλον κατάγονται αι λεσβιάδες. Όσοι δε είναι αρσενικού απόκομμα, κυνηγούν τ’ αρσενικά. Εφ’ όσον μεν είναι παιδιά, τους άνδρας αγαπούν, αρσενικού τμήμα αφού είναι, και τους ευχαριστεί να κοιμούνται και να σφικταγκαλιάζωνται με τους άνδρας των εφήβων, επειδή έχουν εις την φύσιν των ανδρισμόν πολύν. Μερικοί βέβαια τους αποκαλούν αναίσχυντους’ αλλά δεν είν’ αλήθεια. Διότι το κάνουν όχι από αναισχυντίαν, αλλ’ από θάρρος και από γενναιότητα και από τον αρρενωπόν των χαρακτήρα’ τους ενθουσιάζει ό,τι είναι όμοιον προς την φύσιν των. Απόδειξις τρανή: όταν εξελιχθούν, είναι οι μόνοι που αποβαίνουν εις τα πολιτικά άνδρες αληθινοί. Όταν δε γίνουν άνδρες, επιδίδονται εις την παιδεραστίαν και δεν ενδιαφέρονται δια τον γάμον και την απόκτησιν παιδιών από φυσικήν κλίσιν, αλλά μόνον επειδή είναι ικανοποιημένοι από το έθιμον’ οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι μαζί να περάσουν την ζωήν των άγαμοι. Οπωσδήποτε ο τοιούτος εξελίσσεται εις άνθρωπον γεμάτον έρωτα προς τα’ αγώρια και αγάπην προς τους εραστές του, διότι πάντοτε τον ευχαριστεί ό,τι είναι συγγενές.
Εν τύχη κάποτε μάλιστα να συναντήση το ίδιον εκείνο το πραγματικόν του ήμισυ, είτε ο παιδεραστής είτε οιοσδήποτε άλλος, τότε πλέον εξαιρετική είναι η συγκίνησις των από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος’ ούτε στιγμήν, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν. Αυτοί είναι, που περνούν πιστοί μεταξύ των ολόκληρον ζωήν. Οι ίδιοι δεν θα ήσαν εις θέσιν καν να εκφράσουν, τι θέλει επιτέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθή, ότι είναι η ερωτική απόλαυσις, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας εις του άλλου την συμβίωσιν με πάθος τόσον σφοδρόν. Κάτι άλλο είναι μάλλον – το βλέπει κανείς- αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που να εκφράση δεν ημπορεί’ διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά. Και αν, την ώραν που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ήρχετο επάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ερωτούσε «Τι είν’ αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;»’ Και αν εκείνοι δεν ήξευραν τι ν’ απαντήσουν, και τους ερωτούσε και πάλιν «Θέλετε μήπως αυτό; Να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσο το δυνατόν περισσότερον, ώστε και νύκτα και ημέραν να μην αποχωρίζεσθε; Αν πράγματι αυτός είναι ο πόθος σας, τότε πρόθυμος είμαι να σας χύσω και να σας σφυρηλατήσω εις ένα κομμάτι, ώστε από δύο να γίνετε αμέσως ένας, και όσον καιρόν ζήτε, να ζήτε και οι δύο σας κοινήν ζωήν ως ένας, και πάλιν όταν αποθάνετε, εκεί κάτω εις τον Άδην ένας να είσθε και όχι δύο, εις ένα ταυτόχρονον θάνατον. Σκεφθήτε λοιπόν, αν αυτό είναι που ποθείτε, κι αν μείνετ’ ευχαριστημένοι, αν τούτο επιτύχετε». Μόλις ακούση αυτά, ούτε ένας – είμεθα βέβαιοι – δεν θα έλεγεν όχι, ούτε θα εξεδήλωνεν άλλην επιθυμίαν’ αντιθέτως θα επίστευε, πως ήκουσεν απαράλλακτα ό,τι τόσον καιρόν τώρα εποθούσεν, ώστε να ενωθή και να συγχωνευθή με τον αγαπημένον του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.
Πλάτωνος. Συμπόσιον (Εστία)
Μετάφραση: Ι. Συκουτρής
Αριστοφάνης: Οι γυναίκες πάλιν, που είναι γυναικός ολοκλήρου απόκομμα, αυταί δεν ενδιαφέρονται και πολύ δια τους άνδρας’ έχουν στρέψει την προσοχήν των μάλλον προς τας γυναίκας. Απ’ αυτό το φύλον κατάγονται αι λεσβιάδες. Όσοι δε είναι αρσενικού απόκομμα, κυνηγούν τ’ αρσενικά. Εφ’ όσον μεν είναι παιδιά, τους άνδρας αγαπούν, αρσενικού τμήμα αφού είναι, και τους ευχαριστεί να κοιμούνται και να σφικταγκαλιάζωνται με τους άνδρας των εφήβων, επειδή έχουν εις την φύσιν των ανδρισμόν πολύν. Μερικοί βέβαια τους αποκαλούν αναίσχυντους’ αλλά δεν είν’ αλήθεια. Διότι το κάνουν όχι από αναισχυντίαν, αλλ’ από θάρρος και από γενναιότητα και από τον αρρενωπόν των χαρακτήρα’ τους ενθουσιάζει ό,τι είναι όμοιον προς την φύσιν των. Απόδειξις τρανή: όταν εξελιχθούν, είναι οι μόνοι που αποβαίνουν εις τα πολιτικά άνδρες αληθινοί. Όταν δε γίνουν άνδρες, επιδίδονται εις την παιδεραστίαν και δεν ενδιαφέρονται δια τον γάμον και την απόκτησιν παιδιών από φυσικήν κλίσιν, αλλά μόνον επειδή είναι ικανοποιημένοι από το έθιμον’ οι ίδιοι είναι ικανοποιημένοι μαζί να περάσουν την ζωήν των άγαμοι. Οπωσδήποτε ο τοιούτος εξελίσσεται εις άνθρωπον γεμάτον έρωτα προς τα’ αγώρια και αγάπην προς τους εραστές του, διότι πάντοτε τον ευχαριστεί ό,τι είναι συγγενές.
Εν τύχη κάποτε μάλιστα να συναντήση το ίδιον εκείνο το πραγματικόν του ήμισυ, είτε ο παιδεραστής είτε οιοσδήποτε άλλος, τότε πλέον εξαιρετική είναι η συγκίνησις των από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος’ ούτε στιγμήν, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν. Αυτοί είναι, που περνούν πιστοί μεταξύ των ολόκληρον ζωήν. Οι ίδιοι δεν θα ήσαν εις θέσιν καν να εκφράσουν, τι θέλει επιτέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθή, ότι είναι η ερωτική απόλαυσις, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας εις του άλλου την συμβίωσιν με πάθος τόσον σφοδρόν. Κάτι άλλο είναι μάλλον – το βλέπει κανείς- αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που να εκφράση δεν ημπορεί’ διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά. Και αν, την ώραν που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ήρχετο επάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ερωτούσε «Τι είν’ αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;»’ Και αν εκείνοι δεν ήξευραν τι ν’ απαντήσουν, και τους ερωτούσε και πάλιν «Θέλετε μήπως αυτό; Να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσο το δυνατόν περισσότερον, ώστε και νύκτα και ημέραν να μην αποχωρίζεσθε; Αν πράγματι αυτός είναι ο πόθος σας, τότε πρόθυμος είμαι να σας χύσω και να σας σφυρηλατήσω εις ένα κομμάτι, ώστε από δύο να γίνετε αμέσως ένας, και όσον καιρόν ζήτε, να ζήτε και οι δύο σας κοινήν ζωήν ως ένας, και πάλιν όταν αποθάνετε, εκεί κάτω εις τον Άδην ένας να είσθε και όχι δύο, εις ένα ταυτόχρονον θάνατον. Σκεφθήτε λοιπόν, αν αυτό είναι που ποθείτε, κι αν μείνετ’ ευχαριστημένοι, αν τούτο επιτύχετε». Μόλις ακούση αυτά, ούτε ένας – είμεθα βέβαιοι – δεν θα έλεγεν όχι, ούτε θα εξεδήλωνεν άλλην επιθυμίαν’ αντιθέτως θα επίστευε, πως ήκουσεν απαράλλακτα ό,τι τόσον καιρόν τώρα εποθούσεν, ώστε να ενωθή και να συγχωνευθή με τον αγαπημένον του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.
Πλάτωνος. Συμπόσιον (Εστία)
Μετάφραση: Ι. Συκουτρής
7 σχόλια:
Συμπόσιο (Πλατωνικός διάλογος)
Το Συμπόσιο είναι ένας από τους Σωκρατικούς διαλόγους του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα, μαθητή τού Σωκράτη. Ο διάλογος εστιάζει στον θεό Έρωτα και τη θέση του στο δρόμο του φιλοσόφου. Θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του Πλάτωνα.
Σκηνικό
Κατά το έτος 416 π.Χ. εξέχοντες άνθρωποι της αριστοκρατικής τάξης της Αθήνας παρευρίσκονται σε ένα συμπόσιο με αφορμή τη νίκη του τραγικού ποιητή Αγάθωνα στα Λήναια, επί άρχοντος Ευφήμου (Αθήν. 217α). Η πρώτη μας επαφή με τον Σωκράτη γίνεται τη στιγμή που αυτός εμφανίζεται στο συμπόσιο, τη δεύτερη μέρα των εορτασμών. Είναι φροντισμένος και καθαρός, μέχρι του σημείου να φοράει παπούτσια.
Σχεδόν ολόκληρος ο διάλογος είναι σε μορφή αφήγησης από τον Απολλόδωρο σε κάποιον ακατονόμαστο φίλο του. Ο Απολλόδωρος άκουσε τη συζήτηση από τον Αριστόδημο, ο οποίος συμμετείχε στο συμπόσιο, και πιθανότατα ο Πλάτωνας έλαβε γνώση των λεγομένων από τον αδερφό του ή από τον ακατονόμαστο φίλο.
Ιστορικός και δραματικός χρόνος του Συμποσίου
Το έργο κατανέμεται σε τρία χρονολογικά επίπεδα: το συμπόσιο λαμβάνει χώρα το 416 π.Χ.,ενω η αναδιηγήση του Απολλόδωρου τοποθετείται γύρω στο 400 π.Χ., δεκαέξι χρόνια μετά το γεγονός. Τέλος ο χρόνος συγγραφής του Συμποσίου εντοπίζεται χρονολογικώς, κατά την κρίση της πλειοψηφίας των ειδικών επί του θέματος φιλολόγων, στα 385 π.Χ..
el.wikipedia.com
ομορφο!
ηθελα και γω να το ποσταρω καποια στιγμη...
με προλαβατε, αγαπητε :-)
Αυτός είναι ο γνωστός Αριστοφάνης, ή άλλος; Σόρρυ, είμαι άσχετη... Πολύ γλυκός πάντως.
Επί τη ευκαιρία, εκεί που λέει για τις "λεσβιάδες" πόσο πιστή είναι η μετάφραση; Λέω γιατί θυμήθηκα εκείνη τη γελοία αγωγή, που υποστήριζαν εκείνοι οτι το "λεσβία" είναι νεολογισμός.
christiana,
μα μπορείς να ...ακολουθήσεις. Κανένα πρόβλημα :)
stassa,
ο γνωστός Αριστοφάνης, των Θεσμοφοριαζουσών και της Λυσιστράτης, είναι που μιλάει, αλλά δια χειρός Πλάτωνος.
Αναμφίβολα ο πιο διάσημος και πολυσυζητημένος λόγος του Συμποσίου.
Στο αρχαίο κείμενο χρησιμοποιείται ο όρος εταιρίστριαι, στις ξένες μεταφράσεις αποδίδεται συνηθέστερα με τον όρο τριβάδες, λιγότερο συχνά με τον όρο λεσβίες.
Όσο για τις λεσβιάδες, ...
Αχ, κι εγώ που χάρηκα οτι θα ήταν λεσβιάζουσες (κατά το θεσμοφοριάζουσες, όντως).
...εγώ το μόνο κομμάτι που θυμάμαι πάντως είναι εκείνο με τα διπλά πλάσματα, που κυλάγαν σαν μπάλες. Πρέπει να είναι λίγο πριν από αυτό το κομμάτι. Τον άτιμο τον Πλάτωνα, κι αυτός στην απόξω μας άφησε....
(τους μπαϊσέξουαλς λέω. Αν οι πρώτοι άνθρωποι ήτανε μόνο δυο γυναίκες, δυο άντρες ή μια γυναίκα κι ένας άντρας, κολλημένοι, κι έλκονται από τότε στο αντίθετό τους, εμείς πού κολλάμε, οι καημένοι κι οι καημένες... σνιφφφ... κανείς δεν μας αγαπάει... T_T)
Ναι φαίνεται θα ήταν "αμφιφυλοφοβικός" κι αυτός.
Η αρχική γλώσσα «τρομάζει». Κι’ όμως, μια δεύτερη ανάγνωση αποκαλύπτει την απλότητα με την οποία λέει το πασιφανές· με τρόπο ποιητικό, ρομαντικό, ανθρώπινο. Μακάρι να διδασκόταν στα σχολεία αυτό το τόσο μικρό κομμάτι (ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;!) Θα έλυνε πολλά μελλοντικά «προβλήματα» στους νέους και την σχέση με τον σεξουαλικό τους χαρακτήρα, καθώς και των υπολοίπων...
Όπερ έδει δείξαι...
Δημοσίευση σχολίου