.
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων θεωρούνται απελευθερωτές του λαού, όπως ο Βρούτος της Ρώμης. Σκότωσαν στα 514 π.Χ. τον Ίππαρχο, γιο του τύραννου Πεισίστρατου και αδελφό του Ιππία, που είχε διαδεχτεί τον πατέρα του. Ο Θουκιδίδης ιστόρησε την υπόθεση με κάθε λεπτομέρεια (VI, 54 - 59):
«Θα προβώ ήδη εις την εκτενεστέραν οπωσδήποτε διήγησιν της ερωτικής περιπέτειας εκ της οποίας προεκλήθη το τόλμημα του Αριστογείτoνος και του Αρμοδίου δια να αποδείξω ότι ούτε αυτοί καν οι Αθηναίοι εκθέτουν ακριβώς τα περί των τυράννων των και του εν λόγω επεισοδίου. Αφού ο Πεισίστρατος απέθανε γέρων και ασκών ήδη την τυραννίδα, την αρχήν κατέλαβεν όχι ο Ίππαρχος, ως οι πολλοί νομίζουν, αλλά ο Ιππίας, ο πρεσβύτερος των υιών αυτού. Όταν ο Αρμόδιος έφθασεν εις το άνθος της νεανικής ωραιότητος, ο Αριστογείτων, πολίτης της μέσης τάξεως, είχε αυτόν ως εραστήν. Ο υιός του Πεισιστράτου Ίππαρχος επεχείρησε να αποπλανήσει τον Αρμόδιον, ο οποίος απέκρουσε τας προτάσεις του και κατήγγειλε το πράγμα εις τον Αριστογείτονα. Ούτος, βαρυαλγής εκ του ερωτικού πάθους και φοβηθείς μήπως ο Ίππαρχος, ως εκ της δυνάμεώς του, καταφύγει εις την βίαν, δια να του αποσπάσει τον Αρμόδιον, ήρχισε διατρανώνων κρυφίως την ανατροπήν της τυραννίδος με κάθε μέσον το οποίον διέθετε. Κι επειδή εν τω μεταξύ ο Ίππαρχος, επαναλαμβάνων τας προτάσεις του προς τον Αρμόδιον, δεν επέτυχε μεν περισσότερον από την πρώτην φοράν, αλλά και δεν ηθέλησε να προσφύγει εις βίαια μέτρα, επεδίωκε όμως την δημιουργίαν ευκαιρίας όπως τον προπηλακίσει δι’ υπούλου τρόπου, χωρίς να αφήσει να φανούν τα αληθή αυτού ελατήρια. Διότι η εξουσία του γενικώς δεν ήτο επαχθής εις τον λαόν, και είχε κατορθώσει να ασκεί αυτήν κατά τρόπον μη προκαλούντα αντιπαθείας…»
(Μετ. Ελευθερίου Βενιζέλου)
Ας ζητήσουμε από τον Αριστοτέλη («Αθηναίων Πολιτεία», 18) τη συνέχεια της ιστορίας:
«Ο Ίππαρχος, που είχε ερωτευθεί τον Αρμόδιο, δεν συγκρατούσε την οργή του, αλλά του έδειχνε προσβλητική συμπεριφορά. Προπαντός εμπόδισε την αδελφή του να παρακολουθήσει τα Παναθήναια σαν κανηφόρος παρθένος, ενώ την είχαν εκλέξει. Και μάλιστα με βαριές φράσεις έβρισε τον Αρμόδιο σαν διεφθαρμένο. Το επεισόδιο αυτό ερέθισε τον Αρμόδιο και τον έκαμε να αποφασίσει μαζί με τον Αριστογείτονα και με τη σύμπραξη πολλών άλλων τον φόνο του Ίππαρχου. Την ημέρα των Παναθηναίων παρακολουθούσαν τον Ίππαρχο στην Ακρόπολη, που περίμενε εκεί να υποδεχτεί την πομπή, επιβλέποντας το ξεκίνημά της. Βλέποντας ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων έναν από τους συνωμότες να μιλάει με οικειότητα με τον Ιππία υποψιάστηκαν πως καταγγέλλει σ’ αυτόν τα σχέδιά τους και για να κάνουν κάτι πριν τους συλλάβουν, κατέβηκαν από την Ακρόπολη και αρχίζοντας την επίθεση πριν από τους άλλους, σκότωσαν τον Ίππαρχο, που ρύθμιζε την πομπή κοντά στο Λεωκόρειο του Κεραμεικού. Ο Αρμόδιος σφάχτηκε σχεδόν αμέσως από τους δορυφόρους. Ο Αριστογείτων ξέφυγε, μα τον πιάσανε και τον θανάτωσαν αφού τον βασάνισαν πολύ».
Robert Flacelière: Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα (Παπαδήμας, 1977)
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων θεωρούνται απελευθερωτές του λαού, όπως ο Βρούτος της Ρώμης. Σκότωσαν στα 514 π.Χ. τον Ίππαρχο, γιο του τύραννου Πεισίστρατου και αδελφό του Ιππία, που είχε διαδεχτεί τον πατέρα του. Ο Θουκιδίδης ιστόρησε την υπόθεση με κάθε λεπτομέρεια (VI, 54 - 59):
«Θα προβώ ήδη εις την εκτενεστέραν οπωσδήποτε διήγησιν της ερωτικής περιπέτειας εκ της οποίας προεκλήθη το τόλμημα του Αριστογείτoνος και του Αρμοδίου δια να αποδείξω ότι ούτε αυτοί καν οι Αθηναίοι εκθέτουν ακριβώς τα περί των τυράννων των και του εν λόγω επεισοδίου. Αφού ο Πεισίστρατος απέθανε γέρων και ασκών ήδη την τυραννίδα, την αρχήν κατέλαβεν όχι ο Ίππαρχος, ως οι πολλοί νομίζουν, αλλά ο Ιππίας, ο πρεσβύτερος των υιών αυτού. Όταν ο Αρμόδιος έφθασεν εις το άνθος της νεανικής ωραιότητος, ο Αριστογείτων, πολίτης της μέσης τάξεως, είχε αυτόν ως εραστήν. Ο υιός του Πεισιστράτου Ίππαρχος επεχείρησε να αποπλανήσει τον Αρμόδιον, ο οποίος απέκρουσε τας προτάσεις του και κατήγγειλε το πράγμα εις τον Αριστογείτονα. Ούτος, βαρυαλγής εκ του ερωτικού πάθους και φοβηθείς μήπως ο Ίππαρχος, ως εκ της δυνάμεώς του, καταφύγει εις την βίαν, δια να του αποσπάσει τον Αρμόδιον, ήρχισε διατρανώνων κρυφίως την ανατροπήν της τυραννίδος με κάθε μέσον το οποίον διέθετε. Κι επειδή εν τω μεταξύ ο Ίππαρχος, επαναλαμβάνων τας προτάσεις του προς τον Αρμόδιον, δεν επέτυχε μεν περισσότερον από την πρώτην φοράν, αλλά και δεν ηθέλησε να προσφύγει εις βίαια μέτρα, επεδίωκε όμως την δημιουργίαν ευκαιρίας όπως τον προπηλακίσει δι’ υπούλου τρόπου, χωρίς να αφήσει να φανούν τα αληθή αυτού ελατήρια. Διότι η εξουσία του γενικώς δεν ήτο επαχθής εις τον λαόν, και είχε κατορθώσει να ασκεί αυτήν κατά τρόπον μη προκαλούντα αντιπαθείας…»
(Μετ. Ελευθερίου Βενιζέλου)
Ας ζητήσουμε από τον Αριστοτέλη («Αθηναίων Πολιτεία», 18) τη συνέχεια της ιστορίας:
«Ο Ίππαρχος, που είχε ερωτευθεί τον Αρμόδιο, δεν συγκρατούσε την οργή του, αλλά του έδειχνε προσβλητική συμπεριφορά. Προπαντός εμπόδισε την αδελφή του να παρακολουθήσει τα Παναθήναια σαν κανηφόρος παρθένος, ενώ την είχαν εκλέξει. Και μάλιστα με βαριές φράσεις έβρισε τον Αρμόδιο σαν διεφθαρμένο. Το επεισόδιο αυτό ερέθισε τον Αρμόδιο και τον έκαμε να αποφασίσει μαζί με τον Αριστογείτονα και με τη σύμπραξη πολλών άλλων τον φόνο του Ίππαρχου. Την ημέρα των Παναθηναίων παρακολουθούσαν τον Ίππαρχο στην Ακρόπολη, που περίμενε εκεί να υποδεχτεί την πομπή, επιβλέποντας το ξεκίνημά της. Βλέποντας ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων έναν από τους συνωμότες να μιλάει με οικειότητα με τον Ιππία υποψιάστηκαν πως καταγγέλλει σ’ αυτόν τα σχέδιά τους και για να κάνουν κάτι πριν τους συλλάβουν, κατέβηκαν από την Ακρόπολη και αρχίζοντας την επίθεση πριν από τους άλλους, σκότωσαν τον Ίππαρχο, που ρύθμιζε την πομπή κοντά στο Λεωκόρειο του Κεραμεικού. Ο Αρμόδιος σφάχτηκε σχεδόν αμέσως από τους δορυφόρους. Ο Αριστογείτων ξέφυγε, μα τον πιάσανε και τον θανάτωσαν αφού τον βασάνισαν πολύ».
Robert Flacelière: Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα (Παπαδήμας, 1977)
4 σχόλια:
Για φαντάσου... Υπήρξε κάποτε πρωθυπουργός που μετέφραζε Θουκυδίδη...
...και μάλιστα χωρίς να παρερμηνεύει ή να λογοκρίνει το πρωτότυπο κείμενο.
Υπάρχει πάντως και το αντίστοιχο παράδειγμα του Κλεμανσό στη Γαλλία και του Τσόρτσιλ στην Αγγλία που εκτός από πολιτικοί ήταν ιστορικοί και μελετητές των κλασικών.
Βασικά, ο Βενιζέλος πρέπει να αγαπούσε πολύ τον Θουκυδίδη, λόγω των κοινών τους ιδεολογικών πεποιθήσεων. Συντηρητικοί γαρ αμφότεροι.
Λαμπρό παράδειγμα το προκείμενο: ο Θούκυ προσπαθεί να περιορίσει την πολιτική σημασία του δημοκρατικού κινήματος κατά των τυράννων, ρίχνοντάς το σε επίπεδο ροζ σκανδάλου.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινά ΜΜΕ που κάνουν παρόμοια προπαγάνδα για «μπαχαλάκηδες» και «δέκα αναρχικούς», είναι εντελώς συμπτωματική :P
Ό,τι αξία έχει το έργο του Θούκυ είναι γιατί μας σώζει γεγονότα για τα οποία δεν έχουμε άλλες αναφορές. Αλλά πρέπει να έχει κανείς υπ' όψιν του ότι εκανε χοντρή δεξιά προπαγάνδα.
Δημοσίευση σχολίου