ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ. ΤΟΝ ΓΚΕΪ ΓΑΜΟ ΤΟΝ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΙΚΟ

.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ: Περί σεξ και άλλων ερωτικών δαιμόνων
Νικήτας Καραγιάννης (4essera magazine-summer issue 2008)
Κακά τα ψέματα. Ελάχιστα πράγματα στη ζωή έχουν τόση σημασία, όπως η αγάπη, το σεξ, το φαγητό και η δημιουργικότητα. Αν μιλήσω για το σεξ, θα πω ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω. Είναι μια απόλυτα αναγκαία, καθημερινή συνιστώσα. Να νιώθεις το κορμί, την αφή και την υφή του άλλου. Αν δεν νιώσεις το ξένο χέρι πάνω στο σώμα σου, στο δέρμα σου, έχεις πεθάνει˙ στερέψει. Παλαιότερα η τρυφερότητα στο σεξ με ξένιζε, αλλά όσο μεγαλώνω μου προκαλεί μεγαλύτερο ερωτισμό και ηδονή. Εξαρτάται πάντως σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι για να επιθυμείς χαστούκια ή φιλιά. Ως το πιο ερωτικό πράγμα θεωρώ το φιλί.
Οι νεαρότεροι είναι καλύτεροι στο σεξ. Είναι πιο περίεργοι, έχουν ενέργεια, στύση, ενώ οι υπόλοιποι είναι μέσα στο Viagra. Εγώ δεν μπορώ να πάρω Viagra επειδή ρίχνει την πίεση και έχω ήδη χαμηλή. Μου το είπαν οι γιατροί στο Λος Άντζελες, όταν έπαθα ένα πανικό στο αεροπλάνο. Ήμασταν έτοιμοι να απογειωθούμε και φρίκαρα˙ σηκώθηκα και είπα «σταματήστε, δεν θέλω να πετάξω». Γυρίσαμε πίσω. Στο νοσοκομείο, πριν μου κάνουν ένεση για να μου ρίξουν την πίεση, με ρώτησαν αν είχα πάρει Viagra. Δεν είχα. Το φοβάμαι.
Πολλοί θεωρούν ισχυρό αφροδισιακό και τον αγοραίο έρωτα. Δεν ξέρω, όμως πιστεύω ότι αν είναι πολύ ακριβός θα ξεκαύλωνα. Όσο πιο φτηνά, τόσο πιο ερεθιστικός είναι. Θα μπορούσες να πεις «να, πέτυχα και μια έκπτωση σήμερα στο μάρκετ». Μετά την πράξη πάντως έχεις τη δύναμη να πεις «φύγε» και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αυτό που νιώθω σαν βάρος σε μια σχέση είναι ότι πρέπει να επιθυμείς τον άλλον συνεχώς. Όταν παύει αυτή η επιθυμία, νιώθεις χάλια. Γι’ αυτό ίσως η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα και θα υπάρχει ακόμα και μέχρι την καταστροφή του κόσμου. Θα λένε «μισό λεπτό να εκσπερματώσω άλλη μια φορά και μετά συνεχίζετε με την καταστροφή». Όμως, οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα πολύ ηθικολογικά. Ακούω από φίλους μου ότι δεν θα το έκαναν ποτέ. Μα, αγάπη μου, είσαι μια ρυτιδιασμένη 45άρα, γιατί να σε επιθυμεί ο άλλος;
Στο Internet, πάλι, αν δεν γουστάρεις, πατάς το delete. Το κάνουμε για να απαλλαχτούμε από τις απαιτήσεις του άλλου. Να νιώσουμε ως όντα ελεύθερα, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Είναι απόλυτη ελευθερία, αλλά και απόλυτο κενό, διότι χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς τη μάχη της αφοσίωσης, της πίστης γινόμαστε φυγόμαχοι.
Ο θόρυβος με το κοινωνικό συμβόλαιο συμβίωσης μου έκαψε το μυαλό. Το παρομοιάζω με τις ταχύτητες στο Internet. Εκεί που δεν είχες καμία ταχύτητα, ξαφνικά έχεις πολλά megabyte. Τον γκέι γάμο τον βρίσκω πολύ ερωτικό. Θα ’θελα να κάνω μια μικρού μήκους ταινία σε πραγματικό χρόνο, με παπά και δύο κούκλους με Armani κοστούμια να χορεύουν το χορό του Ησαΐα. Αναρωτιέμαι γιατί μόνο οι στρέιτ να επωφελούνται από αυτό το θέατρο. Οι γκέι δεν είναι κατ’ εξοχήν θεατρικά όντα; Δεν ανεβάζουν παραστάσεις καθημερινά, ακόμα και χωρίς κοινό, με μονολόγους και διάλογο με τον εαυτό τους; Λένε «δεν θέλεις να με ακούσεις; Χέστηκα».
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ένας γέρος Πολωνός φιλόσοφος που διδάσκει στην Αγγλία, έγραψε ένα πολύ μελαγχολικό βιβλίο, το Ρευστή αγάπη. Γράφει ότι ο ερωτισμός είναι κάτι ρευστό όπως η παλίρροια που μπαίνει και βγαίνει στην αμμουδιά. Κάτι άπιαστο, σχεδόν άυλο. Ίσως η κατάθλιψη απορρέει από την ανάγκη για ένα μεγάλο έρωτα. Αν και έζησα μεγάλους έρωτες, σκέφτομαι «αντέχω άλλον έναν;». Αναρωτιέμαι πότε θα με χτυπήσει πάλι ο κεραυνός. Αν έρθει, είναι καλοδεχούμενος. Όταν όμως έρθει πάλι, τι θα κάνω; Μπορεί να τρέξω να κρυφτώ σε ένα καταφύγιο.
Πάντως όταν είμαι down, ούτε το σεξ μπορεί να με σώσει. Νομίζω ότι στη βαθιά κατάθλιψη δεν έχεις καμιά ερωτική διάθεση. Όταν όμως συνέρχεσαι, σε πιάνει λύσσα. Στη κατάθλιψη, αν πιέσω το πράγμα με τη σαρκική επαφή, τότε μπορεί να φρικάρω στη μέση της συνεύρεσης. Μπορεί να θέλω να πεταχτώ από το κρεβάτι ή να νομίζω ότι ο άλλος θέλει να με δολοφονήσει. Ας μην αστειευόμαστε, πολλές φορές μερικοί θέλουν να σε δολοφονήσουν. Βέβαια, τα ψυχοφάρμακα μπορεί να είναι οι ασπιρίνες της ψυχής. Μόνο που η ψυχή θέλει μερικές φορές όχι μόνο ασπιρίνη, αλλά και πατερίτσες. Και πατερίτσα μπορεί να γίνει και ο έρωτας!

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, τις ταινίες Στην Άκρη της Πόλης, Δεκαπενταύγουστος και Όμηρος. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε διαδικασία προετοιμασίας της νέας του ταινίας.