COMING OUT 3

.
Τα πράγματα είχαν κοπάσει για ένα χρόνο σχεδόν. Δεν αναφερόταν κανένας στο συγκεκριμένο θέμα. Όπως είχαμε συμφωνήσει άλλωστε.. Μέσα στα Χριστούγεννα υπήρξαν διάφορες διαμάχες, για άσχετα θέματα πάντα μεταξύ της μάνας μου κι εμένα. Αλλά προφανώς, επειδή η κατάσταση, η μάνα μου, ο κόσμος όλος, είναι αλληλένδετος και περιπεπλεγμένος όσο δεν περιγράφεται, τίποτα δεν είναι άσχετο.

Την ημέρα λοιπόν που θα έφευγα, τη προηγούμενη Τρίτη, πριν βγω απ' το σπίτι, η μάνα μου μου έδωσε ένα γράμμα το οποίο μου είπε να το διαβάσω όταν φτάσω στην Ιταλία. Υπέθεσα ότι περιελάμβανε σκέψεις της για τον τσακωμό που είχαμε μέσα στα Χριστούγεννα. Με γελάσανε όμως.

Το γράμμα το διάβασα μόλις πάτησα στην Αθήνα. Φυσικά μέσα, δεν έγραφε τίποτε λιγότερο από τη χιλιοστή προσπάθειά της μέσα στα 26 μου χρόνια για νουθεσία σύμφωνα με τα δικά της πρότυπα. Έγραφε διάφορα τα οποία διάβασα μία φορά και μετά έσκισα το φάκελο και το γράμμα μαζί. Ούτε που θέλω να καθίσω να τα θυμηθώ. Το θέμα είναι ότι με τάραξαν. Και με τάραξαν πολύ. Μέσα στο αεροπλάνο για Ρώμη, ήμουν πολύ κοντά σε μια κρίση πανικού, την οποία ευτυχώς γλίτωσα. Ξαφνικά, είχα επιστρέψει στο 2006...

Μόλις έφτασα στο έδαφος, είχα πάρει την απόφασή μου να μην το αφήσω για άλλη μια φορά έτσι. Δεν σήκωνα το τηλέφωνο όταν με έπαιρνε για να δει αν έφτασα. Πήρα τον πατέρα μου, τον ενημέρωσα ότι έφτασα για να μην ανησυχούν γι' αυτό και αργότερα, όταν με πήρε για χιλιοστή φορά, το σήκωσα, κατάλαβε πολύ καλά ότι ήμουν αν μη τι άλλο θυμωμένος και κλείσαμε.

Εμφανώς το μήνυμα ελήφθη, καθώς από τα συχνά τηλεφωνήματα του πατέρα μου τις επόμενες ώρες, κατάλαβα ότι συζητήθηκε το θέμα και ο πατέρας μου προσπαθούσε για χιλιοστή φορά ο άνθρωπος(που δεν ξέρω που θα βρισκόμουν χωρίς αυτόν...), να ηρεμήσει την κατάσταση.

Εκεί που είχα αρχίσει να ηρεμώ, την Πέμπτη το πρωί μου ξανατηλεφωνεί η μάνα μου. Άρχισε να μου λέει για το γράμμα αλλά της το έκοψα γρήγορα. Άλλωστε όπως με είχε συμβουλέψει και ο ψυχίατρος που είχα γνωρίσει πέρσι, καλό θα ήταν να αποφεύγω να μιλάω για το συγκεκριμένο θέμα. Και για μένα, και για τους γονείς μου.

Πέρασαν ακόμα δυο μέρες, μίλησα χθες με τον πατέρα μου και όπως ήταν αναμενόμενο - άλλωστε το έχω ξαναζήσει πριν ένα χρόνο - μιλούσαμε σαν να μη συνέβαινε τίποτα, αλλά τον άκουγα ότι μέσα στο σπίτι υπάρχει ένταση..

Τέλειος δεν είμαι. Είμαι ίσως ο πιο ατελής και ο πιο μπερδεμένος άνθρωπος του κόσμου. Ξέρω όμως ότι δε φταίω εγώ. Η μάνα μου πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσει σε κάποιον ειδικό. Ένα τέτοιο συμπέρασμα βγάλαμε μετά τον τσακωμό μας τα Χριστούγεννα στο οποίο συμφωνεί ο πατέρας μου και ο αδερφός μου. Και πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατόν. Έχει πολλά πράγματα μπερδεμένα μέσα της. Δικά της. Στα οποία ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος έχει παίξει ρόλο.

Ανήλικος, ετών εικοσιβάλε…

την τράβηξα μπροστά στο pc να της το δείξω, να το διαβάσει. Η ελπίδα μου νομίζω ήταν να νιώσει περήφανη για εμένα και την απόφασή μου να προσπαθήσω για κάτι. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν ακριβώς αυτό αλλά ευτυχώς έχουμε μάθει πλέον να αποσυμφορίζουμε τις καταστάσεις με χιούμορ.

Πριν καν το δει με ρώτησε, μην μου πεις ότι το blog (ναι ναι ήξερε τι ήταν) που έφτιαξες έχει να κάνει με "αυτό". Και της απάντησα ότι προφανώς έχει να κάνει με "αυτό", με τι άλλο θα είχε να κάνει; Αφού ηρέμησε που δεν χρησιμοποιώ ονοματεπώνυμο, αλλά μόνο το μικρό μου όνομα, ξεκίνησε να διαβάζει...Και διάβαζε και διάβαζε...Ενοχλήθηκε με 2-3 λέξεις που της φάνηκαν ωμές, δεν διαφώνησε ουσιαστικά με τίποτα από όσα έγραφα (κάπου με τα χριστιανικά ίσως) αλλά είχε ένα βασικό παράπονο...

Γιατί να ασχολούμαι με αυτό; Γιατί να στρέφεται η ζωή μου γύρω από αυτό; Γιατί να σπαταλάω την δημιουργηκότητά μου και την ενεργεία μου σε κάτι που αφορά το σεξ, ενω υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα σε αυτή τη ζωή...Ξεκίνησε για πολλοστή φορά η διάλεξή μου για την κοινωνικοπολιτική διάσταση του θέματος, για το ότι όσο κι αν αφήνω το ενδεχόμενο του να γνωρίσω έναν άντρα που να με συνεπάρει, θα δηλώνω ξεκάθαρα λεσβία για πολιτικούς λόγους, για το ότι έχει σημασία για τους εφήβους που πρωτοανακαλύπτουν ότι είναι διαφορετικοί, για τους ανθρώπους που ζουν χρόνια μαζί και δεν αναγνωρίζονται κλπ. Και τα κατάλαβε, νομίζω όλα τα κατάλαβε, απλά θα ήθελε να μην ήμουν εγώ, θα ήθελε να μην προσπαθούσα εγώ, να μην αυτοπροσδιορίζομαι από αυτό. Αλλά είπε επίσης ότι είναι περήφανη για εμένα επειδή έχω το θάρρος της γνώμης μου και δεν με νοιάζουν τα επιβαλλόμενα πρέπει. Και σήμαινε πολλά αυτό.

Γιατί αν δεν είχα την αγάπη της και την αποδοχή της (άσχετα με το ότι ενοχλείται), δεν ξέρω αν θα είχα το ίδιο θάρρος γνώμης. Την ευχαριστώ λοιπόν.

Athens Queer Playspace