ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 4

.
Ήμουνα επίσης τυχερός (!), γιατί την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα, κληρώθηκα για την 4-6 βάρδια θαλαμοφύλακα. Μην έχοντας κοιμηθεί καλά, ντυμένος με πολιτικά ακόμη αλλά και με όλο τον ανάλογο εξοπλισμό (αυτό κι αν είναι γκροτέσκο), εκείνο το πρώτο ξημέρωμα μπόρεσα να αφουγκραστώ και να χαϊδέψω με το βλέμμα, όλο τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο θα εισχωρούσα για τους επόμενους 18 μήνες, μέσα από τα ροχαλητά, τους αναστεναγμούς και τα αναφιλητά των πρώτων ονείρων, ενός θαλάμου που παλλόταν...
Αρκετά πράγματα θα μπορέσω να τα αντιληφθώ νωρίς. Δεν ξέρω από την άλλη αν έφερα κάποια στοιχεία συναισθηματικής πειθαρχίας, αλλά συνήθως οι πιο σοκαρισμένες προς το καινούργιο περιβάλλον φυσιογνωμίες, οι πιο αρνητικές και οι περισσότερο αντιδραστικά εξωστρεφείς, ήταν αυτές που είχαν ερωτική σχέση με το καρτοτηλέφωνο -ναι μιλώ για τον αιώνα πριν από την ανακάλυψη των κινητών- παιδιά “μαμμόθρεφτα”, αυτά που το προφίλ της εξόδου και της ζωής τους, αντικειμενικά ήταν macho. Προσωπικά απολάμβανα την επικοινωνία δια αλληλογραφίας, ο καθένας με την φάση του θα μου πεις, ok. Λίγα χρόνια αργότερα ο καθένας θα είχε το δικό κινητό στο θάλαμο...

Μέσα σ΄ ένα εγκλωβισμένο λοιπόν περιβάλλον, υπήρχε και η διάσταση του ερωτισμού. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, μιλώντας για μια μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση νεαρών αντρών, περιορισμένων και αποκομμένων από το φυσιολογικό τους περιβάλλον και πάνω στην πιο όμορφη ακμή τους. Αναγκασμένων, τη χρήση των κωδίκων του φλερτ που χρησιμοποιούσαν στην εξωτερική τους ζωή, να την δοκιμάζουν, να την μεταπλάθουν και να την παραλλάσσουν μέσα σ΄ ένα περιβάλλον που αντανακλούσε ναρκισσιστικά κάτοπτρα του ίδιου τους του εαυτού. Υπήρχαν προσωπικότητες που δεν έφεραν ιδιαίτερους προβληματισμούς με τις δικιές τους ανάγκες, αρκετά βατές, όπως και άλλοι τολμόντες να ανακουφίσουν τις δικιές τους. Τι γινόταν με τους άλλους; Θα σας γελάσω, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα...

ξενοδοχείο ίρις

Θυμάμαι πολύ έντονα μια από εκείνες τις νύχτες που τον περίμενα στη ξύλινη καρέκλα μου, εκεί στη πλάτωμα. Νύχτα πηχτή, ζεστή. Περίμενα ν' ακούσω κάποιο θόρυβο από το διπλανό κελί, ένα τριγμό, βήματα , κάτι τελοσπάντων που να δείχνει ότι θα έρθει να μου κρατήσει συντροφιά. Φαντασίωνα ότι με παρακολουθούσε κρυφά μέσα από το διπλανό παράθυρο, καλυμμένος απ' το σκοτάδι. Το πίστευα τόσο πολύ, που απέφευγα να κοιτάξω προς το κελί του για να μη τον πιάσω επ’ αυτοφώρω και τον φέρω υποτίθεται σε δύσκολη θέση. Απλά ρουφούσα το τσιγάρο με μια θεατρική ένταση που έκανε τη κάφτρα πύρινη και την εκπνοή του καπνού θορυβώδη, σαν σινιάλο, σαν στίγμα, σαν κι εγώ δε ξέρω τι. Ίσως κραυγαλέα δήλωση μοναξιάς ή αναμονής σαν διαμαρτυρία. Ένα κομμάτι σελήνης ψηλά έπαιζε το ρόλο του αδιάφορου θεατή . Ξαφνικά με κατέκλυσε απίστευτη καύλα . Δεν ήθελα να τη σταματήσω σε καμμία περίπτωση. Δε μπορούσα όμως να μπω μέσα στο κελί. Θα ήταν παρακινδυνευμένο , αφού στο διπλανό κρεβάτι κοιμόταν ο γιατρός. Όσο διαπίστωνα ότι δε μπορούσα να την εκτονώσω, τόσο πιο πολύ θέριευε. Αφού βεβαιώθηκα ότι κανείς δε κυκλοφορούσε εκείνη τη στιγμή, μεσάνυχτα γαρ, σηκώθηκα για να πάω προς τις τουαλέτες με τρόπο διακριτικό καθώς είχα σκληρύνει πολύ, πράγμα εμφανές μέσα από το πολύ στενό μποξεράκι που φορούσα. Περπατώντας δήθεν αδιάφορα και έχοντας τις παλάμες διάπλατες εν είδη κάλυψης να περιφέρονται διακριτικά μπροστά από τον ερεθισμό μου πέρασα - αναγκαστικά - μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο του ανθύπα. Πάγωσα όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τον εντοπίσω μέσα στο κελί του. Το περίγραμμά του δε φαινόταν στο κρεβάτι αλλά ούτε και κάπου αλλού . Ένιωσα απίστευτη ανασφάλεια. Βιαστικά αποφάσισα ότι μάλλον δε θα είδα καλά. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάω στη τουαλέτα. Η επικείμενη ηδονή ήταν αδιαπραγμάτευτη. Επιστρέφοντας θα κοιτούσα πιο προσεκτικά. Περνώντας μετά από λίγο για να πάω στο κελί μου κοίταξα πιο επίμονα . Αν δε με απατούσε η όραση μου και το πηχτό σκοτάδι, ο ανθύπας πραγματικά δε φαινόταν να είναι μέσα στο κελί του. Τι άλλο όμως θα μπορούσε να συνέβαινε; Που βρισκόταν; Δε θα το μάθαινα ποτέ. Επέστρεψα στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, πράγμα δύσκολο.

Vales Koupa

Ένα βράδυ που έκανε πολύ κρύο και φυσούσε μπήκαμε μέσα στο φορειοφόρο για να μη μας χτυπάει ο αέρας. Κάθισα μπροστά για να βλέπω γιατί αυτός κουτούλαγε από τη νύστα. Με είδε που δυσκολεύτηκα να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο κάθισμα γιατί ήταν σπασμένο και έγερνε, κι έτσι αυτός ξάπλωσε πίσω κι έβαλε το αριστερό του πόδι μπροστά για να ακουμπήσω εγώ. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως μεταξύ μας έχουμε κάτι κοινό. Μπορεί να έρθει ένας άνδρας τόσο κοντά με έναν άλλον συναισθηματικά βιώνοντας δύσκολες ώρες τελικά? Όπως και να χει είχα να νιώσω την ανθρώπινη επαφή πάρα πολύ καιρό που είχα ξεχάσει πως είναι. Το άγγιγμα αυτού του αγρότη με ερέθισε τόσο ,πού εκείνο το πρωί κατά τις εξίμιση που τελειώσαμε το νούμερο πήγα στην τουαλέτα και αυνανίστηκα σκεφτόμενός τον. Ο Σωτήρης είχε αυτά που μου αρέσουν σε έναν άνδρα. Έντιμος, ντόμπρος, γλυκός, υπομονετικός, έξυπνος και αρρενωπός. Ίσως μερικά από αυτά δύσκολα τα συναντούσες σε κάποιον στις μέρες μας. Στη τελευταία σκοπιά που φυλάξαμε τον πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκε μες στο τζιπάκι. Το προηγούμενο βράδυ τον είχα δει να δακρύζει σκεφτόμενος. Όταν τον ρώτησα τί σκέφτεται μου είπε «τίποτα σημαντικό».Όσο κοιμόταν εκείνη την τελευταία νύχτα, του χάιδευα τα πυκνά σγουρά μαλλιά του και το τριών ημερών αξύριστο πρόσωπό του. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ή όχι αλλά τον ήθελα όσο τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή. Ένιωσα πράγματα γι αυτόν τα οποία δεν τα έχω νοιώσει ποτέ, δεν νομίζω ότι θα ήταν τα πρέποντα για κάποιον φυσιολογικό άνδρα της ηλικίας μου (…)
Συνάντησα τον Σωτήρη στη Ταξιαρχία πριν μερικές μέρες. Μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που τον είδα. Μου είπε πως περίμενε την κίνηση του οχήματος για να φύγει για Καρδάμηλα (Πρώην Τάγμα Ανεπιθυμήτων).Δύσκολοι καιροί για Πρίγκηπες σκέφτηκα. Ευχήθηκα Καλός Πολίτης. Δεν θα τον ξανάβλεπα. Εύχομαι να είχα αρχίδια να του πω ό,τι είχα να του πω τότε. Εύχομαι να του το είχα πει. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω να το κάνω, θα το έκανα. Όλοι δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία. Θα θυμάμαι τα πάντα. Μη με ξεχάσεις. Ελπίζω να τα ξαναπούμε μία μέρα. Με αγάπη…

οι άνθρωποι που πάντα θα τρέχουν