.
Με αφορμή την πρόσφατη καταδίκη της Γαλλίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την άρνηση να επιτρέψει σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα λόγω του σεξουαλικού της προσανατολισμού να υιοθετήσει παιδί, παρ’ όλο που πληρούσε τις σχετικές προϋποθέσεις, ας διαβάσουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Έντμουντ Ουάιτ, γραμμένο το 2001:
Η ακραία απροθυμία των Γάλλων να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα του έιτζ ή να κάνουν μια εκστρατεία κατά της εξάπλωσής του συνδέεται μα άλλες εθνικές αμφισημίες που παρουσιάζονται σε μια συνολική εξέταση της στάσης των Γάλλων, απέναντι στους ομοφυλόφιλους και τη λογοτεχνία ειδικότερα, και απέναντι στις πολιτικές ταυτότητες γενικότερα. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι η Γαλλία – η χώρα που ανέθρεψε μερικούς από τους πλέον περίφημους πρωτοπόρους ομοφυλόφιλους συγγραφείς αυτού του αιώνα (Μαρσέλ Προυστ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Ζενέ, Ζαν Κοκτό και Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, για να αναφέρω μόνο μερικούς) – είναι επίσης η χώρα που σήμερα απορρίπτει σθεναρά την ίδια την ιδέα της γκέι λογοτεχνίας. Όπως επισήμανε ο Ντιντιέ Εριμπόν, ο συγγραφέας μιας σημαντικής βιογραφίας του Μισέλ Φουκό, αυτή η αντίδραση πάει πακέτο με μια γενικότερη απόρριψη στη Γαλλία για οτιδήποτε έχει την παραμικρή χροιά πολιτικής που βασίζεται στις μειονότητες ή στη νομιμοποίηση του φεμινισμού. (…)
Οι ίδιοι οι Γάλλοι θα υποστήριζαν ότι η απόρριψη που επιφυλάσσουν σε κάθε είδους «γκετοποίηση» κάθε άλλο παρά ένδειξη δειλίας ή κυνισμού είναι’ στην πραγματικότητα είναι μια στάση συνεπής προς τη «μοναδικότητα» του έθνους. Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι μια κοινωνία δεν είναι ομοσπονδία που αποτελείται από ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος αλλά μια αμερόληπτη πολιτεία που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη – άσχετα από το φύλο του, τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, τη θρησκεία ή το χρώμα του – ως ένα αφηρημένο, οικουμενικό άτομο. Για τους Γάλλους οποιαδήποτε υπο-ομάδα πολιτών αποτελεί μείωση της ανθρώπινης ισότητας. Πρόκειται για μια θέση που διατυπώθηκε έυγλωττα και με σαφήνεια από τη Μονά Οζούφ στο βιβλίο της Ο Κόσμος των Γυναικών: Μια Πραγματεία για τη Μοναδικότητα των Γάλλων. Ή, όπως το έθεσε ο κοινωνικός σχολιαστής Μάικλ Πόλακ, «στη Γαλλία κάποιες συγκεκριμένες ομάδες που συνδέονται με μια κοινή ταυτότητα γενικά αντιμετωπίζονται ως αθέμιτες ή παράνομες».
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η οικουμενικότητα και η αμεροληψία δεν υπερασπίζουν πάντοτε τα δικαιώματα των ειδικών ομάδων.
Έντμουντ Ουάιτ: Παρίσι (Μεταίχμιο)
Με αφορμή την πρόσφατη καταδίκη της Γαλλίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την άρνηση να επιτρέψει σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα λόγω του σεξουαλικού της προσανατολισμού να υιοθετήσει παιδί, παρ’ όλο που πληρούσε τις σχετικές προϋποθέσεις, ας διαβάσουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Έντμουντ Ουάιτ, γραμμένο το 2001:
Η ακραία απροθυμία των Γάλλων να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα του έιτζ ή να κάνουν μια εκστρατεία κατά της εξάπλωσής του συνδέεται μα άλλες εθνικές αμφισημίες που παρουσιάζονται σε μια συνολική εξέταση της στάσης των Γάλλων, απέναντι στους ομοφυλόφιλους και τη λογοτεχνία ειδικότερα, και απέναντι στις πολιτικές ταυτότητες γενικότερα. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι η Γαλλία – η χώρα που ανέθρεψε μερικούς από τους πλέον περίφημους πρωτοπόρους ομοφυλόφιλους συγγραφείς αυτού του αιώνα (Μαρσέλ Προυστ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Ζενέ, Ζαν Κοκτό και Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, για να αναφέρω μόνο μερικούς) – είναι επίσης η χώρα που σήμερα απορρίπτει σθεναρά την ίδια την ιδέα της γκέι λογοτεχνίας. Όπως επισήμανε ο Ντιντιέ Εριμπόν, ο συγγραφέας μιας σημαντικής βιογραφίας του Μισέλ Φουκό, αυτή η αντίδραση πάει πακέτο με μια γενικότερη απόρριψη στη Γαλλία για οτιδήποτε έχει την παραμικρή χροιά πολιτικής που βασίζεται στις μειονότητες ή στη νομιμοποίηση του φεμινισμού. (…)
Οι ίδιοι οι Γάλλοι θα υποστήριζαν ότι η απόρριψη που επιφυλάσσουν σε κάθε είδους «γκετοποίηση» κάθε άλλο παρά ένδειξη δειλίας ή κυνισμού είναι’ στην πραγματικότητα είναι μια στάση συνεπής προς τη «μοναδικότητα» του έθνους. Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι μια κοινωνία δεν είναι ομοσπονδία που αποτελείται από ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος αλλά μια αμερόληπτη πολιτεία που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη – άσχετα από το φύλο του, τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, τη θρησκεία ή το χρώμα του – ως ένα αφηρημένο, οικουμενικό άτομο. Για τους Γάλλους οποιαδήποτε υπο-ομάδα πολιτών αποτελεί μείωση της ανθρώπινης ισότητας. Πρόκειται για μια θέση που διατυπώθηκε έυγλωττα και με σαφήνεια από τη Μονά Οζούφ στο βιβλίο της Ο Κόσμος των Γυναικών: Μια Πραγματεία για τη Μοναδικότητα των Γάλλων. Ή, όπως το έθεσε ο κοινωνικός σχολιαστής Μάικλ Πόλακ, «στη Γαλλία κάποιες συγκεκριμένες ομάδες που συνδέονται με μια κοινή ταυτότητα γενικά αντιμετωπίζονται ως αθέμιτες ή παράνομες».
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η οικουμενικότητα και η αμεροληψία δεν υπερασπίζουν πάντοτε τα δικαιώματα των ειδικών ομάδων.
Έντμουντ Ουάιτ: Παρίσι (Μεταίχμιο)
1 σχόλιο:
Ενδιαφέρων άρθρο, αν και δεν μπορώ να πω πως διαφωνώ κάθετα με την ιδέα:
«Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι μια κοινωνία δεν είναι ομοσπονδία που αποτελείται από ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος αλλά μια αμερόληπτη πολιτεία που αντιμετωπίζει κάθε πολίτη – άσχετα από το φύλο του, τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, τη θρησκεία ή το χρώμα του – ως ένα αφηρημένο, οικουμενικό άτομο.»
Θα ήταν ωραίο να υπάρξουν τέτοιες κοινωνίες στο μέλλον, αν και προς το παρών που ακούγεται κάπως ουτοπιστικό.
Δημοσίευση σχολίου