.
ΑΛΑΝ ΤΟΥΡΙΝΓΚ
(…) Ο Άλαν Τούρινγκ είχε την... ατυχία να είναι ομοφυλόφιλος σε μια περίοδο όπου η ομοφυλοφιλία στο Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούσε έγκλημα και θεωρείτο ως ψυχιατρική πάθηση.
Το 1952, ο εραστής του βοήθησε έναν συνεργό προκειμένου να διαρρήξει το σπίτι του Τούρινγκ. Ο Τούρινγκ πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει το έγκλημα. Ως αποτέλεσμα της έρευνας της αστυνομίας, ο Τούρινγκ ειπώθηκε ότι είχε σεξουαλική σχέση με ένα 19χρονο άτομο και ο Τούρινγκ χρεώθηκε με την κατηγορία της σεξουαλικής διαστροφής. Δεν πρόσφερε καμία υπεράσπιση στον εαυτό του και τελικά καταδικάστηκε. Μετά από μια καλά κοινοποιημένη δίκη, του δόθηκε η επιλογή μεταξύ της φυλάκισης και μιας ορμονικής «θεραπείας» για τη μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας. Για να αποφύγει τη φυλάκιση, επέλεξε τις εγχύσεις ορμονών οιστρογόνων, οι οποίες διήρκεσαν ένα έτος, με σοβαρές παρενέργειες όμως, όχι μόνο σωματικές (όπως την ανάπτυξη στήθους) αλλά και ψυχικές, οδηγώντας τον σε αποξένωση και κατάθλιψη.
Η καταδίκη του Τούρινγκ για ομοφυλοφιλία του κατάστρεψε τη σταδιοδρομία, αφού μια από τις επιπτώσεις της καταδίκης ήταν να χάσει το δικαίωμα να εργάζεται, εμποδίζοντας τον να συνεχίσει να παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στην Υπηρεσία Πληροφοριών (GCHQ) για θέματα κρυπτογραφίας.
Στις 7 Ιουνίου, 1954, πέθανε από δηλητηρίαση κυανίου, προφανώς (;) από ένα μήλο που άφησε μισοφαγωμένο και περιείχε κυάνιο. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο θάνατός του ήταν σκόπιμος οπότε και θεωρήθηκε αυτοκτονία. Η μητέρα του, εντούτοις, επίμονα υποστήριξε ότι η κατάποση οφείλοταν στην απρόσεκτη αποθήκευση εργαστηριακών χημικών ουσιών του. Οι φίλοι του ισχυρίστηκαν ότι ο Τούρινγκ είναι πιθανό να είχε αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο, για να δώσει στη μητέρα του κάποια εναλλακτική αιτία για το θάνατο του.
Άλλες θεωρίες και εικασίες σχετικά με το θάνατό του διέδωσαν διάφορες φήμες κατά καιρούς, παράδειγμα ότι ο Τούρινγκ διάλεξε αυτή τη μέθοδο αυτοκτονίας σαν αφιέρωμα στην αγαπημένη του ταινία «Η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι». Το ενδεχόμενο δολοφονίας είχε επίσης διατυπωθεί, λόγω της συνεργασίας του Τούρινγκ με τις Μυστικές Υπηρεσίες, από φόβο μήπως η ομοφυλοφιλία του αποτελέσει αιτία για διαρροή πληροφοριών. Αυτή η θεωρία, αν και γενικά κατηγορηματικά μη αποδεκτή, ενισχύεται από το γεγονός ότι το ίδιο το μήλο ποτέ δεν ελέγχθηκε για κυάνιο, αλλά το συμπέρασμα της δηλητηρίασης σαν αιτία θανάτου ήταν αποτέλεσμα νεκροψίας.
Σήμερα βέβαια αναγνωρίζεται καθολικά η εισφορά του Άλαν Τούρινγκ, όχι μόνο στην καθαυτή Επιστήμη των Υπολογιστών, αλλά και στην Κρυπτογραφία, Τεχνητή Νοημοσύνη, Μαθηματικά, Λογισμό, Βιολογία κλπ.
Το Βραβείο Τούρινγκ θεωρείται σαν ένα αντίστοιχο «Βραβείο Νόμπελ της Πληροφορικής». Η προσωπικότητά του τιμάται με διάφορους τρόπους (αγάλματα κλπ) και το όνομά του χρίζει ποίκιλλες περιπτώσεων: δρόμους, πτέρυγες πανεπιστημίων, ετήσια συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα, θέματα Επιστήμης Υπολογιστών κλπ.
(…) Ο Άλαν Τούρινγκ είχε την... ατυχία να είναι ομοφυλόφιλος σε μια περίοδο όπου η ομοφυλοφιλία στο Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούσε έγκλημα και θεωρείτο ως ψυχιατρική πάθηση.
Το 1952, ο εραστής του βοήθησε έναν συνεργό προκειμένου να διαρρήξει το σπίτι του Τούρινγκ. Ο Τούρινγκ πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει το έγκλημα. Ως αποτέλεσμα της έρευνας της αστυνομίας, ο Τούρινγκ ειπώθηκε ότι είχε σεξουαλική σχέση με ένα 19χρονο άτομο και ο Τούρινγκ χρεώθηκε με την κατηγορία της σεξουαλικής διαστροφής. Δεν πρόσφερε καμία υπεράσπιση στον εαυτό του και τελικά καταδικάστηκε. Μετά από μια καλά κοινοποιημένη δίκη, του δόθηκε η επιλογή μεταξύ της φυλάκισης και μιας ορμονικής «θεραπείας» για τη μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας. Για να αποφύγει τη φυλάκιση, επέλεξε τις εγχύσεις ορμονών οιστρογόνων, οι οποίες διήρκεσαν ένα έτος, με σοβαρές παρενέργειες όμως, όχι μόνο σωματικές (όπως την ανάπτυξη στήθους) αλλά και ψυχικές, οδηγώντας τον σε αποξένωση και κατάθλιψη.
Η καταδίκη του Τούρινγκ για ομοφυλοφιλία του κατάστρεψε τη σταδιοδρομία, αφού μια από τις επιπτώσεις της καταδίκης ήταν να χάσει το δικαίωμα να εργάζεται, εμποδίζοντας τον να συνεχίσει να παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στην Υπηρεσία Πληροφοριών (GCHQ) για θέματα κρυπτογραφίας.
Στις 7 Ιουνίου, 1954, πέθανε από δηλητηρίαση κυανίου, προφανώς (;) από ένα μήλο που άφησε μισοφαγωμένο και περιείχε κυάνιο. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο θάνατός του ήταν σκόπιμος οπότε και θεωρήθηκε αυτοκτονία. Η μητέρα του, εντούτοις, επίμονα υποστήριξε ότι η κατάποση οφείλοταν στην απρόσεκτη αποθήκευση εργαστηριακών χημικών ουσιών του. Οι φίλοι του ισχυρίστηκαν ότι ο Τούρινγκ είναι πιθανό να είχε αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο, για να δώσει στη μητέρα του κάποια εναλλακτική αιτία για το θάνατο του.
Άλλες θεωρίες και εικασίες σχετικά με το θάνατό του διέδωσαν διάφορες φήμες κατά καιρούς, παράδειγμα ότι ο Τούρινγκ διάλεξε αυτή τη μέθοδο αυτοκτονίας σαν αφιέρωμα στην αγαπημένη του ταινία «Η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι». Το ενδεχόμενο δολοφονίας είχε επίσης διατυπωθεί, λόγω της συνεργασίας του Τούρινγκ με τις Μυστικές Υπηρεσίες, από φόβο μήπως η ομοφυλοφιλία του αποτελέσει αιτία για διαρροή πληροφοριών. Αυτή η θεωρία, αν και γενικά κατηγορηματικά μη αποδεκτή, ενισχύεται από το γεγονός ότι το ίδιο το μήλο ποτέ δεν ελέγχθηκε για κυάνιο, αλλά το συμπέρασμα της δηλητηρίασης σαν αιτία θανάτου ήταν αποτέλεσμα νεκροψίας.
Σήμερα βέβαια αναγνωρίζεται καθολικά η εισφορά του Άλαν Τούρινγκ, όχι μόνο στην καθαυτή Επιστήμη των Υπολογιστών, αλλά και στην Κρυπτογραφία, Τεχνητή Νοημοσύνη, Μαθηματικά, Λογισμό, Βιολογία κλπ.
Το Βραβείο Τούρινγκ θεωρείται σαν ένα αντίστοιχο «Βραβείο Νόμπελ της Πληροφορικής». Η προσωπικότητά του τιμάται με διάφορους τρόπους (αγάλματα κλπ) και το όνομά του χρίζει ποίκιλλες περιπτώσεων: δρόμους, πτέρυγες πανεπιστημίων, ετήσια συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα, θέματα Επιστήμης Υπολογιστών κλπ.
.
ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ
(…) Οι άνθρωποι που σκάλισαν τη ζωή του, λένε ότι ο Φράνσις Μπέικον, ζωγράφος–άθυρμα της μοίρας, ουδέποτε “σχεδίασε” οτιδήποτε στη λαμπρή καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Αντίθετα, άφηνε την ίδια του τη ζωή να αποτελεί το θέμα του έργου του, το οποίο κρεμόταν από το λεπτό νήμα της επιθυμίας. Ο Μπέικον τράφηκε από την ίδια του τη σάρκα όσο κανείς άλλος.
Γεννημένος στο Δουβλίνο το 1909, ο Φράνσις Μπέικον ήταν γιος του Άγγλου εκπαιδευτή αλόγων Έντουαρντ Άντονι Μόρτιμερ Μπέικον και της Κριστίν Γουίνιφρεντ Φερθ. Ο νεαρός Φράνσις έπασχε από άσθμα, γι’ αυτό και δεν πήγαινε σε κανονικό σχολείο αλλά έκανε μαθήματα στο σπίτι με τον ιερέα της ενορίας. Κάποια ημέρα του 1926, ο Φράνσις φόρεσε τα εσώρουχα της μητέρας του. Ο πατέρας του, έξαλλος, τον έδιωξε από το σπίτι. Κι έγινε από τότε ταξιδευτής, flâneur, κατά πως λένε οι Γάλλοι, υλοποιώντας ένα θλιβερό γνωμικό για τον ίδιο: “Στη ζωή μου θέλω να μην κάνω τίποτε”, ένα γνωμικό που αργότερα έγινε κλασσικό σημείο αναφοράς των ανθρώπων που αγαπούν τη ζωγραφική του.Στα έργα του υπήρχε συχνά ένα προκλητικό, συνταρακτικό στοιχείο, με αυτοβιογραφικό ένα σημαντικό μέρος του θεματικού τους περιεχομένου. Συχνά αφορούσαν την ομοφυλοφιλία του, τις στενά προσωπικές, και επώδυνες σχέσεις του, και τη δυσαρμονική αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο της εποχής του.
Ο θάνατος του το 1992 έδωσε την ευκαιρία στη Μάργκαρετ Θάτσερ να στάξει χολή πάνω στο νεκρό του σώμα: “Α, ο καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τους αποκρουστικούς πίνακες!” , είχε πει.
ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ
(…) Οι άνθρωποι που σκάλισαν τη ζωή του, λένε ότι ο Φράνσις Μπέικον, ζωγράφος–άθυρμα της μοίρας, ουδέποτε “σχεδίασε” οτιδήποτε στη λαμπρή καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Αντίθετα, άφηνε την ίδια του τη ζωή να αποτελεί το θέμα του έργου του, το οποίο κρεμόταν από το λεπτό νήμα της επιθυμίας. Ο Μπέικον τράφηκε από την ίδια του τη σάρκα όσο κανείς άλλος.
Γεννημένος στο Δουβλίνο το 1909, ο Φράνσις Μπέικον ήταν γιος του Άγγλου εκπαιδευτή αλόγων Έντουαρντ Άντονι Μόρτιμερ Μπέικον και της Κριστίν Γουίνιφρεντ Φερθ. Ο νεαρός Φράνσις έπασχε από άσθμα, γι’ αυτό και δεν πήγαινε σε κανονικό σχολείο αλλά έκανε μαθήματα στο σπίτι με τον ιερέα της ενορίας. Κάποια ημέρα του 1926, ο Φράνσις φόρεσε τα εσώρουχα της μητέρας του. Ο πατέρας του, έξαλλος, τον έδιωξε από το σπίτι. Κι έγινε από τότε ταξιδευτής, flâneur, κατά πως λένε οι Γάλλοι, υλοποιώντας ένα θλιβερό γνωμικό για τον ίδιο: “Στη ζωή μου θέλω να μην κάνω τίποτε”, ένα γνωμικό που αργότερα έγινε κλασσικό σημείο αναφοράς των ανθρώπων που αγαπούν τη ζωγραφική του.Στα έργα του υπήρχε συχνά ένα προκλητικό, συνταρακτικό στοιχείο, με αυτοβιογραφικό ένα σημαντικό μέρος του θεματικού τους περιεχομένου. Συχνά αφορούσαν την ομοφυλοφιλία του, τις στενά προσωπικές, και επώδυνες σχέσεις του, και τη δυσαρμονική αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο της εποχής του.
Ο θάνατος του το 1992 έδωσε την ευκαιρία στη Μάργκαρετ Θάτσερ να στάξει χολή πάνω στο νεκρό του σώμα: “Α, ο καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τους αποκρουστικούς πίνακες!” , είχε πει.
Ωστόσο θεωρώ ότι ήταν πολύ πιο αποκρουστικός ο χείμαρρος των αναξιοπρεπών λεπτομερειών της ζωής του που ξεχύθηκε μετά την αναχώρησή του από τον κόσμο. Η ομοφυλοφιλία του, οι διάφοροι τυχαίοι ή μη έρωτές του, η κατάθεση ψυχής σ έναν από αυτούς που πέθανε πολύ πριν από τον ίδιο και προφανώς αποτυπώθηκε στη δουλειά του έγιναν δωμάτιο με θέα. Αν και ο ίδιος εν ζωή δεν δίσταζε να μιλάει για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του, “δεν είναι κάτι μυστικό”, έλεγε, παρ’ ότι προσπαθούσε να κρατήσει για τον εαυτό του ζητήματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης. Πολλές φορές ξερνούσε χολή προς όσους τον αμφισβητούσαν. “Δεν αμφισβητούν τη δουλειά μου”, έλεγε. “Α, εδώ έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία που υποθέτω υπάρχει στο έργο μου. Δεν το φωνάζω δεξιά κι αριστερά ότι είμαι γκέι, αλλά το AIDS έχει κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Όλοι είναι πολύ πολύ παράξενοι μ’ αυτό το θέμα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου