.
Η ταύτισή μου αλλά και η ζήλεια που ένιωθα για τα «άλλα» κοριτσάκια, τα «αληθινά» κοριτσάκια, με βασάνιζε, μου έτρωγε τα σωθικά. Συμμετείχα στα παιχνίδια τους όταν μ’ έπαιζαν και έμαθα να πηδάω σκοινάκι μ’ ένα ροζ πλαστικό σκοινί, να παίζω «σπίτι», μόνιμα αρνούμενος να είμαι ο «μπαμπάς» ή ο «σύζυγος» (συχνά ήμουν η «όμορφη μεγαλύτερη αδελφή», μια και ήμουν πιο μεγαλόσωμος απ’ τα κορίτσια που παίζαμε μαζί), το οποίο προς έκπληξή μου γινόταν δεκτό χωρίς αντιρρήσεις, τουλάχιστον μέχρι την αρχή της εφηβείας. Γινόμουν πράσινος από τη ζήλεια, όταν έρχονταν στο σχολείο με τις αλογοουρές τους δεμένες με πολύχρωμους σπάγκους, ή όταν οι μπαμπάδες τους τις αποκαλούσαν «πριγκίπισσες» ή όταν τα αγόρια τούς συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ντελικάτες και ξεχωριστές. Κι εγώ ήμουν ντελικάτος και ξεχωριστός και ήθελα να μου φέρονται ανάλογα (…)
Η προδοσία του φύλου σου είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, ειδικά αν είσαι αγόρι, και τιμωρείται με απειράριθμες σκληρές κυρώσεις. Κανένας δεν είναι πιο αρμόδιος για να τις επιβάλλει από τα παιδιά που παίζουν χωρίς επιτήρηση στην ανηλεή αρένα της παιδικής χαράς. Αν και υπάρχει ένα περιθώριο στην κοινωνική ιεραρχία του σχολείου για τα αγοροκόριτσα, έστω και σαν παραχώρηση, η λέξη «αγοροκόριτσο» είναι ανύπαρκτη. Στη θέση της, υπάρχουν λέξεις όπως φλώρος, αδερφούλα και λοιπά. Όταν η κοινωνία διδάσκει τα νεαρά αγόρια ότι είναι το εκλεκτό φύλο και ότι τα κορίτσια είναι όμορφα, διακοσμητικά, επιθυμητά βραβεία που τα κυνηγάς και τα λογχίζεις, τα αρσενικά που προδίδουν αυτό το θείο προνόμιο έρχονται αντιμέτωπα με την οργή της φυλής τους. Μπορεί να είναι φυσικό να πηδήξεις ένα κορίτσι αλλά ο Θεός να σε βοηθήσει αν συμπεριφέρεσαι ο ίδιος σαν κορίτσι ή αν εύχεσαι να ήσουν κορίτσι. Όπως σχολίασε αφ’ υψηλού ο Κουέντιν Κρισπ στο ντοκυμανταίρ για τους γκέι στο Χόλιγουντ Celluloid Closet (1995), των Ρομπ Έπστάιν και Τζέφρυ Φρήντμαν, «δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρίμα απ’ το να είσαι γυναίκα».
Οι νέες γυναίκες, καθώς προσπαθούν να εκπληρώσουν το ρόλο τους στο κοινωνικό συμβόλαιο με τα αγόρια, αφήνοντας πίσω τους μια μυρωδιά από φράουλα, είναι εξίσου ανελέητες, ίσως και περισσότερο, από τους κυνηγούς τους. Το τσιριχτό, σαδιστικό γέλιο των έφηβων κοριτσιών στο προαύλιο, το μαστίγωμα από τα μακριά όμορφα μαλλιά τους, χαράχτηκε στη σάρκα της μνήμης μου χωρίς τη βοήθεια αναισθητικού.
Μάικλ Ρόου: Η ζωή μου σαν κορίτσι
στο Γκρέγκ Ουάρτον (επιμ.): Η Αγάπη που δεν τολμάει να πει τ’ όνομά της (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Η ταύτισή μου αλλά και η ζήλεια που ένιωθα για τα «άλλα» κοριτσάκια, τα «αληθινά» κοριτσάκια, με βασάνιζε, μου έτρωγε τα σωθικά. Συμμετείχα στα παιχνίδια τους όταν μ’ έπαιζαν και έμαθα να πηδάω σκοινάκι μ’ ένα ροζ πλαστικό σκοινί, να παίζω «σπίτι», μόνιμα αρνούμενος να είμαι ο «μπαμπάς» ή ο «σύζυγος» (συχνά ήμουν η «όμορφη μεγαλύτερη αδελφή», μια και ήμουν πιο μεγαλόσωμος απ’ τα κορίτσια που παίζαμε μαζί), το οποίο προς έκπληξή μου γινόταν δεκτό χωρίς αντιρρήσεις, τουλάχιστον μέχρι την αρχή της εφηβείας. Γινόμουν πράσινος από τη ζήλεια, όταν έρχονταν στο σχολείο με τις αλογοουρές τους δεμένες με πολύχρωμους σπάγκους, ή όταν οι μπαμπάδες τους τις αποκαλούσαν «πριγκίπισσες» ή όταν τα αγόρια τούς συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ντελικάτες και ξεχωριστές. Κι εγώ ήμουν ντελικάτος και ξεχωριστός και ήθελα να μου φέρονται ανάλογα (…)
Η προδοσία του φύλου σου είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, ειδικά αν είσαι αγόρι, και τιμωρείται με απειράριθμες σκληρές κυρώσεις. Κανένας δεν είναι πιο αρμόδιος για να τις επιβάλλει από τα παιδιά που παίζουν χωρίς επιτήρηση στην ανηλεή αρένα της παιδικής χαράς. Αν και υπάρχει ένα περιθώριο στην κοινωνική ιεραρχία του σχολείου για τα αγοροκόριτσα, έστω και σαν παραχώρηση, η λέξη «αγοροκόριτσο» είναι ανύπαρκτη. Στη θέση της, υπάρχουν λέξεις όπως φλώρος, αδερφούλα και λοιπά. Όταν η κοινωνία διδάσκει τα νεαρά αγόρια ότι είναι το εκλεκτό φύλο και ότι τα κορίτσια είναι όμορφα, διακοσμητικά, επιθυμητά βραβεία που τα κυνηγάς και τα λογχίζεις, τα αρσενικά που προδίδουν αυτό το θείο προνόμιο έρχονται αντιμέτωπα με την οργή της φυλής τους. Μπορεί να είναι φυσικό να πηδήξεις ένα κορίτσι αλλά ο Θεός να σε βοηθήσει αν συμπεριφέρεσαι ο ίδιος σαν κορίτσι ή αν εύχεσαι να ήσουν κορίτσι. Όπως σχολίασε αφ’ υψηλού ο Κουέντιν Κρισπ στο ντοκυμανταίρ για τους γκέι στο Χόλιγουντ Celluloid Closet (1995), των Ρομπ Έπστάιν και Τζέφρυ Φρήντμαν, «δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρίμα απ’ το να είσαι γυναίκα».
Οι νέες γυναίκες, καθώς προσπαθούν να εκπληρώσουν το ρόλο τους στο κοινωνικό συμβόλαιο με τα αγόρια, αφήνοντας πίσω τους μια μυρωδιά από φράουλα, είναι εξίσου ανελέητες, ίσως και περισσότερο, από τους κυνηγούς τους. Το τσιριχτό, σαδιστικό γέλιο των έφηβων κοριτσιών στο προαύλιο, το μαστίγωμα από τα μακριά όμορφα μαλλιά τους, χαράχτηκε στη σάρκα της μνήμης μου χωρίς τη βοήθεια αναισθητικού.
Μάικλ Ρόου: Η ζωή μου σαν κορίτσι
στο Γκρέγκ Ουάρτον (επιμ.): Η Αγάπη που δεν τολμάει να πει τ’ όνομά της (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου