.
ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ της Αριάν Μνουσκίν
Της Κάτιας Αρφαρά (Αθηνόραμα)
Αρθρωμένη σπονδυλωτά, η παράσταση κυλά κυριολεκτικά ανάμεσα στους θεατές, που βρίσκονται καθισμένοι αντικριστά, σε ένα σκηνικό όμοιο με αίθουσα ανατομίας. Οι ολιγόλεπτες σκηνές διαδραματίζονται πάνω σε κινούμενες πλατφόρμες. Έχοντας ήδη δουλέψει πάνω στη διάσπαση του θεατρικού χώρου, η Αριάν Μνουσκίν πολλαπλασιάζει τώρα τις οπτικές γωνίες με μέσα απλά, χειροποίητα, χωρίς να μετακινεί τους θεατές. Γιατί αν η ιδέα είναι κινηματογραφική, η υλοποίησή της παραμένει καθαρά θεατρική.
Της Κάτιας Αρφαρά (Αθηνόραμα)
Αρθρωμένη σπονδυλωτά, η παράσταση κυλά κυριολεκτικά ανάμεσα στους θεατές, που βρίσκονται καθισμένοι αντικριστά, σε ένα σκηνικό όμοιο με αίθουσα ανατομίας. Οι ολιγόλεπτες σκηνές διαδραματίζονται πάνω σε κινούμενες πλατφόρμες. Έχοντας ήδη δουλέψει πάνω στη διάσπαση του θεατρικού χώρου, η Αριάν Μνουσκίν πολλαπλασιάζει τώρα τις οπτικές γωνίες με μέσα απλά, χειροποίητα, χωρίς να μετακινεί τους θεατές. Γιατί αν η ιδέα είναι κινηματογραφική, η υλοποίησή της παραμένει καθαρά θεατρική.
«Οι Εφήμεροι» είναι ένα θέατρο λαϊκό που μιλά όχι μόνο για τις στιγμές κρίσης που μένουν στη μνήμη, αλλά και για εκείνες που περνούν απαρατήρητες και που συχνά έχουν να κάνουν με τη σιωπή: μια γυναίκα κάθεται μόνη στον καναπέ, μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση, το βράδυ των γενεθλίων της, ένα κορίτσι ετοιμάζει μια τάρτα με μήλα περιμένοντας τον πατέρα του να επιστρέψει από τη δουλειά, μια κοπέλα σε μια επαρχιακή πόλη ετοιμάζεται να κλείσει το μαγαζί της, μια γυναίκα επιστρέφει στο δωμάτιο της νεκρής μητέρας της, ένα κοριτσάκι μαζεύει κοχύλια σε μια ακτή της Βρετάνης παραμονές του πολέμου...
Το θαυμαστό στη θεατρική αυτή εμπειρία είναι ότι η φόρμα υπηρετεί κυριολεκτικά το περιεχόμενο. Ο χρονικός και χωρικός περιορισμός της δράσης πάνω στις φωτισμένες «σχεδίες» (αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερα κοπιαστικής δουλειάς συγχρονισμού ανάμεσα στους ηθοποιούς που παίζουν και σ' εκείνους που τις περιστρέφουν) κάνει ανάγλυφη ακόμα και την ελάχιστη λεπτομέρεια.
Η περιστροφική κίνηση μας δίνει τη δυνατότητα να παρατηρούμε «κλινικά» κάθε πτυχή της δραματικής συνθήκης. Η γρήγορη μετάβαση από τη μια ψυχολογική κατάσταση στην άλλη ενεργοποιεί τις αισθήσεις υπονομεύοντας την ίδια στιγμή τις αρχές του κλασικού ψυχολογικού θεάτρου.
Η Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει σ' αυτό που αποκαλεί «τρόμο του πραγματικού» μέσα από έναν αντισυμβατικό -θα λέγαμε- νατουραλισμό. Η ουσία της θεατρικής πράξης μεταγγίζεται μέσα από μια μικρών διαστάσεων μνημειακότητα. Χάρη στη λεπτοδουλεμένη δραματουργία, τις εξαιρετικές ερμηνείες και τις καίριες μουσικές παρεμβάσεις του Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, το Θέατρο του Ήλιου διασχίζει μια τρομακτικά οικεία καθημερινότητα για να μας οδηγήσει σε εσώτερες «περιοχές» της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρά την απουσία γραμμικής αφήγησης, οι ιστορίες εξελίσσονται από το πρώτο μέρος στο δεύτερο, γεγονός που επιβάλλει την παρακολούθηση και των δύο κομματιών. Στην τελευταία σκηνή, οι τεχνικοί ξεστήνουν το παιδικό δωμάτιο μιας κυκλικής πλατφόρμας μεταφέροντας προσεκτικά τα μικροαντικείμενα έξω από το σκηνικό χώρο. 'Αδεια, η ξύλινη «σχεδία» χάνεται περιστρεφόμενη αργά -σαν υδρόγειος- στο σκοτάδι των παρασκηνίων, εντείνοντας την αίσθηση της αέναης επανάληψης που διατρέχει τους «Εφήμερους». Ελλείψει «τέλους», απομένουμε μετέωροι ανάμεσα στη βαρύτητα της κάθε στιγμής και την αβάσταχτη ελαφρότητά της.
Η Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει σ' αυτό που αποκαλεί «τρόμο του πραγματικού» μέσα από έναν αντισυμβατικό -θα λέγαμε- νατουραλισμό. Η ουσία της θεατρικής πράξης μεταγγίζεται μέσα από μια μικρών διαστάσεων μνημειακότητα. Χάρη στη λεπτοδουλεμένη δραματουργία, τις εξαιρετικές ερμηνείες και τις καίριες μουσικές παρεμβάσεις του Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, το Θέατρο του Ήλιου διασχίζει μια τρομακτικά οικεία καθημερινότητα για να μας οδηγήσει σε εσώτερες «περιοχές» της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρά την απουσία γραμμικής αφήγησης, οι ιστορίες εξελίσσονται από το πρώτο μέρος στο δεύτερο, γεγονός που επιβάλλει την παρακολούθηση και των δύο κομματιών. Στην τελευταία σκηνή, οι τεχνικοί ξεστήνουν το παιδικό δωμάτιο μιας κυκλικής πλατφόρμας μεταφέροντας προσεκτικά τα μικροαντικείμενα έξω από το σκηνικό χώρο. 'Αδεια, η ξύλινη «σχεδία» χάνεται περιστρεφόμενη αργά -σαν υδρόγειος- στο σκοτάδι των παρασκηνίων, εντείνοντας την αίσθηση της αέναης επανάληψης που διατρέχει τους «Εφήμερους». Ελλείψει «τέλους», απομένουμε μετέωροι ανάμεσα στη βαρύτητα της κάθε στιγμής και την αβάσταχτη ελαφρότητά της.
INFO
Παράσταση: «Οι Εφήμεροι» της Αριάν Μνουσκίν
Διάρκεια: 7 ώρες (στα γαλλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους).
Ημέρες: 22/6-1/7. Μπορείτε να δείτε είτε μόνο το Α΄ μέρος (στις 22 & 28/6, 9 μ.μ., διάρκεια: τρεισήμισι ώρες) είτε μόνο το Β΄ μέρος (στις 27 & 29/6, 8 μ.μ., διάρκεια: τρεισήμισι ώρες). Το Α΄ και το Β΄ μέρος παίζονται μαζί στις 23, 24, 30/6 & 1/7 (ώρα έναρξης 8 μ.μ.)
Χώρος: Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο
Σύσταση: Αν για λόγους έλλειψης χρόνου δεν μπορείτε να δείτε ολόκληρη την 7ωρη παράσταση, δείτε οπωσδήποτε το 1ο μέρος, στο οποίο περιλαμβάνεται η τρυφερή ιστορία της Λούνα, που από βρέφοςέχει χάσει τη μητέρα της και βρίσκει τη «μητρική» ζεστασιά στην αγκαλιά της τρανσέξουαλ Σάντρας.
Σύσταση: Αν για λόγους έλλειψης χρόνου δεν μπορείτε να δείτε ολόκληρη την 7ωρη παράσταση, δείτε οπωσδήποτε το 1ο μέρος, στο οποίο περιλαμβάνεται η τρυφερή ιστορία της Λούνα, που από βρέφοςέχει χάσει τη μητέρα της και βρίσκει τη «μητρική» ζεστασιά στην αγκαλιά της τρανσέξουαλ Σάντρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου