Η Νινή Ζαχά συμπληρώνει σήμερα τα 78 της χρόνια
και, φυσικά, όλοι τής ευχόμαστε «να τα εκατοστήσει».
.
Νινή Ζαχά
Τραγουδίστρια και συνθέτις, κόρη του Κώστα Ζαχαρόπουλου. Ξεκίνησε ως "παιδί-θαύμα" από τη του Αττίκ το 1938. Προηγουμένως, την είχε εμφανίσει ο πατέρας της (20.2.1936) σε επίδειξη των μουσικών προσόντων της. Στην πολύχρονη και πολύκροτη καριέρα της ερμήνευσε πολλά τραγούδια (δικά της και ξένα) με εντελώς προσωπικό "στύλ" που έμεινε ανεπανάληπτο.
Στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βαρκελώνης (1963) το τραγούδι της «Μαρία-Μαρία» (σε στίχους Δανάης) ήρθε 5ο. Το 1964, το τραγούδι της «Στην Πάλμα», τραγουδισμένο από την ίδια και τον Τζίμη Μακούλη, πήρε το Γ΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Πάλμας.
`Αλλα πασίγνωστα τραγούδια της: "Κοντά στο τζάκι πάλι θά' μαστε αλήθεια", "Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει" (1952), "Χίλια χρόνια μαζί", "Ήρθε το καλοκαίρι", "Ένας ταχυδρόμος μόνη πια χαρά μου", "Φύγε λοιπόν", «Μία προσευχή», "Στων ματιών της τις θάλασσες", "Αύριο", "Ένα φλερτ ήταν αυτό και τίποτ' άλλο", "Mα εγώ αγαπώ μία", «Μη μ’ αγγίζεις, μη», «Δεν είν’ έτσι η αγάπη», «Πού είσαστε φίλοι», «Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόποις», «Μου λείπεις εσύ», κ.λπ.
Δίσκοι LP που περιλαμβάνουν τραγούδια της ερμηνευμένα από άλλες τραγουδίστριες (κυρίως από την Αλέκα Κανελλίδου): «Έλα στο σήμερα» (1977), «Αν ξαναγεννιόμουνα» (1981), «Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα» (1982), «Αν θα σ’ αγαπήσω» (1983), «Φταίμε» (1991), κ.λπ. Δίσκος με τραγούδια της ερμηνευμένα από την ίδια: «Χθες, σήμερα» (1977).
Δίσκοι στους οποίους συμμετέχει ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων τραγουδοποιών: «Ξαναζώντας στη Μάντρα του» (1965), «Η Αθήνα τραγουδά Χατζιδάκι» (1968), «Η Νινή Ζαχά στα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ» (1969), «Μίμης Πλέσσας: Τί να πρωτοθυμηθώ» (1985), κ.λπ. (mygreek.fm)
.
Τραγουδίστρια και συνθέτις, κόρη του Κώστα Ζαχαρόπουλου. Ξεκίνησε ως "παιδί-θαύμα" από τη του Αττίκ το 1938. Προηγουμένως, την είχε εμφανίσει ο πατέρας της (20.2.1936) σε επίδειξη των μουσικών προσόντων της. Στην πολύχρονη και πολύκροτη καριέρα της ερμήνευσε πολλά τραγούδια (δικά της και ξένα) με εντελώς προσωπικό "στύλ" που έμεινε ανεπανάληπτο.
Στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βαρκελώνης (1963) το τραγούδι της «Μαρία-Μαρία» (σε στίχους Δανάης) ήρθε 5ο. Το 1964, το τραγούδι της «Στην Πάλμα», τραγουδισμένο από την ίδια και τον Τζίμη Μακούλη, πήρε το Γ΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Πάλμας.
`Αλλα πασίγνωστα τραγούδια της: "Κοντά στο τζάκι πάλι θά' μαστε αλήθεια", "Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει" (1952), "Χίλια χρόνια μαζί", "Ήρθε το καλοκαίρι", "Ένας ταχυδρόμος μόνη πια χαρά μου", "Φύγε λοιπόν", «Μία προσευχή», "Στων ματιών της τις θάλασσες", "Αύριο", "Ένα φλερτ ήταν αυτό και τίποτ' άλλο", "Mα εγώ αγαπώ μία", «Μη μ’ αγγίζεις, μη», «Δεν είν’ έτσι η αγάπη», «Πού είσαστε φίλοι», «Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόποις», «Μου λείπεις εσύ», κ.λπ.
Δίσκοι LP που περιλαμβάνουν τραγούδια της ερμηνευμένα από άλλες τραγουδίστριες (κυρίως από την Αλέκα Κανελλίδου): «Έλα στο σήμερα» (1977), «Αν ξαναγεννιόμουνα» (1981), «Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα» (1982), «Αν θα σ’ αγαπήσω» (1983), «Φταίμε» (1991), κ.λπ. Δίσκος με τραγούδια της ερμηνευμένα από την ίδια: «Χθες, σήμερα» (1977).
Δίσκοι στους οποίους συμμετέχει ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων τραγουδοποιών: «Ξαναζώντας στη Μάντρα του» (1965), «Η Αθήνα τραγουδά Χατζιδάκι» (1968), «Η Νινή Ζαχά στα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ» (1969), «Μίμης Πλέσσας: Τί να πρωτοθυμηθώ» (1985), κ.λπ. (mygreek.fm)
.
***
.
- (…) γυρίζω στην Ελλάδα το ’64, όπου τα πράγματα είναι μεν πολύ ωραία, αλλά εγώ έχω συνηθίσει στο πολύ πιοτό κι έχει αρχίσει πια να με…καβαλάει… Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα στη Γερμανία είχα μαζέψει λεφτά, γιατί πληρωνόμουνα καλά, είχα κάνει και 2-3 φιλμ, έκανα και πολλές τηλεοράσεις (τηλεοπτικά προγράμματα), κι είχα χρήμα, δεν ήταν σαν τις άλλες φορές, που όλα τα ‘τρωγα, ή τα ‘χανα… Μάζεψα λοιπόν λεφτά, κι ελεύθερη από υποχρεώσεις όπως ήμουνα, λέω, θα πάω στην Ελλάδα να τα φάω… Αλλά… με παίρνει το πιοτό από κάτω, οπότε αρχίζουν τα πράγματα να μην πάνε καλά. Έχω μια φίλη όμως που πιστεύει πολύ σε μένα, την Αθηνά, που ανοίγει ένα είδος μικρής μπουάτ, το Σνομπ, για μένα. Κι εγώ, μια δούλευα, μια δε δούλευα, πήγαινα απ’ το κακό στο χειρότερο, κάποιες αναλαμπές και ξανά η θολούρα του πιοτού. Δεν έγραφα, δεν έκανα τίποτα το ουσιώδες, είχα και τρικυμίες στην προσωπική μου ζωή, ως το 1974, που κόβω το πιοτό…μαχαίρι… Και ξέρεις πώς; Ένα βράδυ, ξαφνικά, συνειδητοποιώ μετά από κάποια ερωτική ταλαιπωρία μου, πως έχω αχρηστευτεί τελείως σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Ξεμεθάω και… Άγιε Νεκτάριε, λέω, μη με ξαναφήσεις να βάλω πιοτό στο στόμα μου. Και τα θαύμα έγινε. Πάω το βράδυ στο Σνομπ, μου φέρνει η Αθηνά το ουίσκι μου, και της λέω: «Παρ’ το και φέρε μου… γάλα». «Γάλα;» απόρησε η καημένη η Αθηνά. «Ναι, γάλα, από ‘δω και πέρα, μόνο γάλα!» Έτσι έκοψα το πιοτό για πάντα, και μέχρι σήμερα μόνο γάλα πίνω.
Μου πήρε κάμποσο καιρό ώσπου να συνέλθω τελείως και ν’ αρχίσω να γράφω νέα τραγούδια. Το πρώτο που έγραψα ήταν το «Εγώ αγαπώ μία, μόνο μία», που αργότερα το ‘δωσα στον Βοσκόπουλο που το ‘κανε σουξέ. (…)
- Δηλαδή, τα μεγάλα πάθη της ζωής σου ήταν πρώτα το πιοτό κι ύστερα ο… τζόγος..., της λέω
Γελάει, και…
- Λάθος, κανένα απ’ αυτά που λες δεν είναι πάθος μου, αυτά είναι προφάσεις για διάφορες αιτίες, διότι όταν κάνεις κάτι εν γνώσει σου δεν είναι πάθος. Διότι εγώ έπινα εν γνώσει μου, ξέροντας τι κάνω, και παίζω χαρτιά εν γνώσει μου, δηλαδή μ’ αρέσει αυτό που κάνω, το βλέπω σαν ψυχαγωγία αν θες. Το μεγάλο και πραγματικό πάθος της ζωής μου είναι η μουσική. Και δεν μιλάω για τη μουσική που γράφω εγώ, μιλάω για κλασική μουσική, που κάθομαι κι ακούω ώρες ατέλειωτες στο σπίτι μου, κι ένα άλλο πάθος, το διάβασμα. Αυτά τα δύο είναι τα μεγάλα πάθη μου, και χωρίς αυτά δεν έχει κανένα νόημα η ζωή για μένα. Και τώρα τελευταία έχω αποκτήσει κι ένα μικρό… χόμπι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, τη μαγειρική (…)
Θυμάμαι ένα βράδυ που είχε έρθει η Νινή Ζαχά στο σπίτι μου, νομίζω ότι γιόρταζα. Μόλις τη βλέπω, της λέω : «Τι κανείς, ρε… γκόμενα;» «Το γκόμενο!» μου απαντάει. Ίσως εδώ θα πρέπει να σου εξηγήσω ότι η Νινή Ζαχά αγαπάει τις γυναίκες… Οι μοναδικοί άντρες που αγάπησε στη ζωή της ήταν ο πατέρας της κι ο Αττίκ… Είχε πάντα θυελλώδεις δεσμούς κι έρωτες με διάφορες πολύ όμορφες γυναίκες, ήταν πληθωρικιά… ερωτική, γι’ αυτό και τα τραγούδιά της είναι πάντα και μόνιμα… ερωτικά…
Σπεράντζα Βρανά: Ο οργασμός του Μπράβο (Άγκυρα, 2001)
- (…) γυρίζω στην Ελλάδα το ’64, όπου τα πράγματα είναι μεν πολύ ωραία, αλλά εγώ έχω συνηθίσει στο πολύ πιοτό κι έχει αρχίσει πια να με…καβαλάει… Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα στη Γερμανία είχα μαζέψει λεφτά, γιατί πληρωνόμουνα καλά, είχα κάνει και 2-3 φιλμ, έκανα και πολλές τηλεοράσεις (τηλεοπτικά προγράμματα), κι είχα χρήμα, δεν ήταν σαν τις άλλες φορές, που όλα τα ‘τρωγα, ή τα ‘χανα… Μάζεψα λοιπόν λεφτά, κι ελεύθερη από υποχρεώσεις όπως ήμουνα, λέω, θα πάω στην Ελλάδα να τα φάω… Αλλά… με παίρνει το πιοτό από κάτω, οπότε αρχίζουν τα πράγματα να μην πάνε καλά. Έχω μια φίλη όμως που πιστεύει πολύ σε μένα, την Αθηνά, που ανοίγει ένα είδος μικρής μπουάτ, το Σνομπ, για μένα. Κι εγώ, μια δούλευα, μια δε δούλευα, πήγαινα απ’ το κακό στο χειρότερο, κάποιες αναλαμπές και ξανά η θολούρα του πιοτού. Δεν έγραφα, δεν έκανα τίποτα το ουσιώδες, είχα και τρικυμίες στην προσωπική μου ζωή, ως το 1974, που κόβω το πιοτό…μαχαίρι… Και ξέρεις πώς; Ένα βράδυ, ξαφνικά, συνειδητοποιώ μετά από κάποια ερωτική ταλαιπωρία μου, πως έχω αχρηστευτεί τελείως σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Ξεμεθάω και… Άγιε Νεκτάριε, λέω, μη με ξαναφήσεις να βάλω πιοτό στο στόμα μου. Και τα θαύμα έγινε. Πάω το βράδυ στο Σνομπ, μου φέρνει η Αθηνά το ουίσκι μου, και της λέω: «Παρ’ το και φέρε μου… γάλα». «Γάλα;» απόρησε η καημένη η Αθηνά. «Ναι, γάλα, από ‘δω και πέρα, μόνο γάλα!» Έτσι έκοψα το πιοτό για πάντα, και μέχρι σήμερα μόνο γάλα πίνω.
Μου πήρε κάμποσο καιρό ώσπου να συνέλθω τελείως και ν’ αρχίσω να γράφω νέα τραγούδια. Το πρώτο που έγραψα ήταν το «Εγώ αγαπώ μία, μόνο μία», που αργότερα το ‘δωσα στον Βοσκόπουλο που το ‘κανε σουξέ. (…)
- Δηλαδή, τα μεγάλα πάθη της ζωής σου ήταν πρώτα το πιοτό κι ύστερα ο… τζόγος..., της λέω
Γελάει, και…
- Λάθος, κανένα απ’ αυτά που λες δεν είναι πάθος μου, αυτά είναι προφάσεις για διάφορες αιτίες, διότι όταν κάνεις κάτι εν γνώσει σου δεν είναι πάθος. Διότι εγώ έπινα εν γνώσει μου, ξέροντας τι κάνω, και παίζω χαρτιά εν γνώσει μου, δηλαδή μ’ αρέσει αυτό που κάνω, το βλέπω σαν ψυχαγωγία αν θες. Το μεγάλο και πραγματικό πάθος της ζωής μου είναι η μουσική. Και δεν μιλάω για τη μουσική που γράφω εγώ, μιλάω για κλασική μουσική, που κάθομαι κι ακούω ώρες ατέλειωτες στο σπίτι μου, κι ένα άλλο πάθος, το διάβασμα. Αυτά τα δύο είναι τα μεγάλα πάθη μου, και χωρίς αυτά δεν έχει κανένα νόημα η ζωή για μένα. Και τώρα τελευταία έχω αποκτήσει κι ένα μικρό… χόμπι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, τη μαγειρική (…)
Θυμάμαι ένα βράδυ που είχε έρθει η Νινή Ζαχά στο σπίτι μου, νομίζω ότι γιόρταζα. Μόλις τη βλέπω, της λέω : «Τι κανείς, ρε… γκόμενα;» «Το γκόμενο!» μου απαντάει. Ίσως εδώ θα πρέπει να σου εξηγήσω ότι η Νινή Ζαχά αγαπάει τις γυναίκες… Οι μοναδικοί άντρες που αγάπησε στη ζωή της ήταν ο πατέρας της κι ο Αττίκ… Είχε πάντα θυελλώδεις δεσμούς κι έρωτες με διάφορες πολύ όμορφες γυναίκες, ήταν πληθωρικιά… ερωτική, γι’ αυτό και τα τραγούδιά της είναι πάντα και μόνιμα… ερωτικά…
Σπεράντζα Βρανά: Ο οργασμός του Μπράβο (Άγκυρα, 2001)
1 σχόλιο:
h kyria zaxa einai apo tis kalyteres stixourgous kai ermhneytries.den vgainoun kallitexnes san aythn pia
Δημοσίευση σχολίου