.
Πέτρος Μπιρμπίλης, Ξυπόλητος (Μελάνι, 2009)
Ο Μπουκόφσκι συναντάει τον Ιονέσκο και πίνουν ουζάκι με τον Φασμπίντερ σε ένα σκυλάδικο της Εθνικής Οδού σε αυτό το ενδιαφέρον βιβλίο με τα απελπισμένα ταχυδράματα.
Φράσεις κοφτερές σαν μαχαιριές, παραβατική σεξουαλικότητα, παραισθητικές εικόνες, κυνικότητα και αυτολύπηση των ξεβαμμένων ηρωίδων και των παρηκμασμένων ηρώων του σκηνοθέτη και δημοσιογράφου Πέτρου Μπιρμπίλη.
Οι λέξεις πληγώνουν. Όμως τίποτα δεν μπορεί να πληγώσει ένα κουρέλι. Ο βρεγμένος δεν βρέχεται και ο τρελός δεν τρελαίνεται. Μέσα στην αρρώστεια ο ασθενής βρίσκει τις ισορροπίες του και αποδέχεται το μέγα θαύμα της ζωής, που παραμένει θαύμα ούτως ή άλλως.
Άλλο ειρωνεία κι άλλο σαρκασμός. Κι αυτό το βιβλίο έχει κι από τα δύο. Μικρά
διηγήματα, κραυγές απελπισίας, καταθέσεις κατηγορουμένων που ήδη τους έχει απαγγελθεί η θανατική καταδίκη, μποτίλιες σε πέλαγο θολό και αφρισμένο, κατσαρίδες και σπασμένα πιάτα κάτω από τα τραπέζια του μαγαζιού που εμφανίζεται η αρτίστα, κι εκείνη σκυμμένη στα γόνατα ψάχνει στο πάτωμα ένας θεός ξέρει τι…
Όμως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το συγγραφέα για μίμηση ξένων προτύπων. Είναι αυθεντικός στην ανθρωπιά του, είναι ωμός, έτσι που μόνο ένας αισθηματίας μπορεί να γίνει, φέρεται κυνικά για να κρύψει το ρομαντισμό του. Αυτό φαίνεται στο διήγημα «Η Σκύλα» (σελ. 32), όπου μια ακατάδεχτη σκυλίτσα συνοδεύει την παραστρατημένη γυναίκα από τα χαντάκια που κοιμάται σαν ανθρώπινο σκουπίδι μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας της.
Θα ήθελα να διαβάσω και εκτενέστερα πεζογραφήματα του Πέτρου Μπιρμπίλη, και σενάρια ίσως. Κάτι μου λέει ότι εδώ κρύβεται ένα ταλέντο και μια χαρακτηριστική φωνή που δεν έχει ακουστεί ακόμα με όλη τη δύναμή της. (Κωνσταντίνος Μπούρας, critique.gr)
Ο Μπουκόφσκι συναντάει τον Ιονέσκο και πίνουν ουζάκι με τον Φασμπίντερ σε ένα σκυλάδικο της Εθνικής Οδού σε αυτό το ενδιαφέρον βιβλίο με τα απελπισμένα ταχυδράματα.
Φράσεις κοφτερές σαν μαχαιριές, παραβατική σεξουαλικότητα, παραισθητικές εικόνες, κυνικότητα και αυτολύπηση των ξεβαμμένων ηρωίδων και των παρηκμασμένων ηρώων του σκηνοθέτη και δημοσιογράφου Πέτρου Μπιρμπίλη.
Οι λέξεις πληγώνουν. Όμως τίποτα δεν μπορεί να πληγώσει ένα κουρέλι. Ο βρεγμένος δεν βρέχεται και ο τρελός δεν τρελαίνεται. Μέσα στην αρρώστεια ο ασθενής βρίσκει τις ισορροπίες του και αποδέχεται το μέγα θαύμα της ζωής, που παραμένει θαύμα ούτως ή άλλως.
Άλλο ειρωνεία κι άλλο σαρκασμός. Κι αυτό το βιβλίο έχει κι από τα δύο. Μικρά
διηγήματα, κραυγές απελπισίας, καταθέσεις κατηγορουμένων που ήδη τους έχει απαγγελθεί η θανατική καταδίκη, μποτίλιες σε πέλαγο θολό και αφρισμένο, κατσαρίδες και σπασμένα πιάτα κάτω από τα τραπέζια του μαγαζιού που εμφανίζεται η αρτίστα, κι εκείνη σκυμμένη στα γόνατα ψάχνει στο πάτωμα ένας θεός ξέρει τι…
Όμως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το συγγραφέα για μίμηση ξένων προτύπων. Είναι αυθεντικός στην ανθρωπιά του, είναι ωμός, έτσι που μόνο ένας αισθηματίας μπορεί να γίνει, φέρεται κυνικά για να κρύψει το ρομαντισμό του. Αυτό φαίνεται στο διήγημα «Η Σκύλα» (σελ. 32), όπου μια ακατάδεχτη σκυλίτσα συνοδεύει την παραστρατημένη γυναίκα από τα χαντάκια που κοιμάται σαν ανθρώπινο σκουπίδι μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας της.
Θα ήθελα να διαβάσω και εκτενέστερα πεζογραφήματα του Πέτρου Μπιρμπίλη, και σενάρια ίσως. Κάτι μου λέει ότι εδώ κρύβεται ένα ταλέντο και μια χαρακτηριστική φωνή που δεν έχει ακουστεί ακόμα με όλη τη δύναμή της. (Κωνσταντίνος Μπούρας, critique.gr)
.
Δημήτρης Τσεκούρας: Ο Συν και ο Πλην (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2009)
Ένας άντρας που αδύνατον να απαλλαγεί από «αυτό». «Αυτό» είναι ο μόνιμος πανικός του. Ένας άντρας που σαν σύγχρονος Ιωάννης Θεολόγος κλείνεται σε μια σπηλιά μαζί με τον δικό του Πρόχορο. Ένας άντρας που, ενώ πίνει καφέ και σκέφτεται, σωριάζεται από την καρέκλα του και καταρρέει. Ένας άντρας κανίβαλος που τρέφεται με τον εγκέφαλο άλλων ανθρώπων. Ένας άντρας αποσυρμένος σε ένα νησί δέχεται μια επίσκεψη από τον «νεκρό» Κ. Π. Καβάφη και τον «νεκρό» Γιώργο Χειμωνά. Ένα άντρας που του δωρίζεται το χάρισμα να κουβαλάει τη μνήμη όλων των ανθρώπων. Δύο άντρες, ο Συν και ο Πλην, που σαν Μπεκετικοί ήρωες λίγο πριν σκοτωθούν τσακώνονται για ένα ζευγάρι παπούτσια.
Εφτά μικρά αφηγήματα από τον Δημήτρη Τσεκούρα, όλα εμπνευσμένα από τα πολύτιμα νερά της Πάτμου.
Δημήτρης Τσεκούρας: Ο Συν και ο Πλην (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2009)
Ένας άντρας που αδύνατον να απαλλαγεί από «αυτό». «Αυτό» είναι ο μόνιμος πανικός του. Ένας άντρας που σαν σύγχρονος Ιωάννης Θεολόγος κλείνεται σε μια σπηλιά μαζί με τον δικό του Πρόχορο. Ένας άντρας που, ενώ πίνει καφέ και σκέφτεται, σωριάζεται από την καρέκλα του και καταρρέει. Ένας άντρας κανίβαλος που τρέφεται με τον εγκέφαλο άλλων ανθρώπων. Ένας άντρας αποσυρμένος σε ένα νησί δέχεται μια επίσκεψη από τον «νεκρό» Κ. Π. Καβάφη και τον «νεκρό» Γιώργο Χειμωνά. Ένα άντρας που του δωρίζεται το χάρισμα να κουβαλάει τη μνήμη όλων των ανθρώπων. Δύο άντρες, ο Συν και ο Πλην, που σαν Μπεκετικοί ήρωες λίγο πριν σκοτωθούν τσακώνονται για ένα ζευγάρι παπούτσια.
Εφτά μικρά αφηγήματα από τον Δημήτρη Τσεκούρα, όλα εμπνευσμένα από τα πολύτιμα νερά της Πάτμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου