Ο ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 6

.

Ο Μητρόπουλος έμοιαζε με φανατικό που έχει πουλήσει την ψυχή του στη μουσική και διηύθυνε την ορχήστρα σαν δαιμονισμένος. Φαλακρός, λυγερός και λιπόσαρκος, εμφανίστηκε από τα πλάγια της σκηνής, προχώρησε προς την εξέδρα με το χαλαρό βάδισμα του επαγγελματία πεζοπόρου και άπλωσε τα μακριά του χέρια με τα λεπτά δάχτυλα του πιανίστα σε μια υπνωτική κίνηση.
Με το πρώτο μέτρο άρχισε να μαστιγώνει αλύπητα τον αέρα με τα γυμνά του χέρια, αποκαλύπτοντας ένα αλλόκοτο ρεπερτόριο από μανιασμένες κινήσεις, μορφασμούς και γκριμάτσες, μεταδίδοντας έτσι μια πλειάδα αισθημάτων, απ’ τον τρόμο μέχρι την έκταση. Η παλλόμενη σιλουέτα του και οι αιωρούμενες γροθιές του έδιναν την εικόνα ανθρώπου που σειόταν σε μια αλλόκοτα ζωηρή και ρυθμική μορφή σπασμωδικής παράλυσης. Λες και η μουσική ήταν ηλεκτρικό ρεύμα που περνούσε μέσα απ’ το σώμα του κάνοντάς το να τινάζεται και να δονείται.
[Ήταν] μουσική τόσο αιματώδης, μυώδης και νευρώδης, ώστε έμοιαζε ζωντανή και απτή και μετέφερε τις αλάνθαστες και λεπτές αποχρώσεις μεγάλου στοχασμού και αναλλοίωτου πνεύματος.
John Sherman (Minneapolis Star, 29-1-1937)

William R. Trotter: Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)