Leonard Bernstein - Aaron Copland
.
Σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, με τίτλο Reflections, σκηνοθετημένο το 1978 από τον Peter Rosen για την Υπηρεσία Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Information Agency), ο Bernstein έδωσε το πιο εκτεταμένο από τα αναρίθμητα σχόλιά του γύρω από τη σχέση του με τον Μητρόπουλο:
Η επίδραση του Μητρόπουλου στη ζωή μου, τη ζωή μου ως μαέστρου, είναι τεράστια και συνήθως υποβαθμισμένη ή εντελώς άγνωστη, επειδή συνήθως οι δυο μεγάλοι αρχιμουσικοί δίπλα στους οποίους μαθήτευσα είναι και αυτοί στους οποίους αποδίδονται τα εύσημα για τις τυχόν διευθυντικές μου δεξιότητας. Συγκεκριμένα ο Serge Koussevitzky και ο Fritz Reiner… Αλλά πολύ πριν γνωρίσω κάποιον από αυτούς τους δύο είχα γνωρίσει τον Δημήτρη Μητρόπουλο(…) και βλέποντάς τον να διευθύνει εκείνες τις δύο εβδομάδες των δοκιμών και των συναυλιών του με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης οικοδομήθηκε μέσα μου ένα είδος πάθους για τη διεύθυνση και στην ψυχή μου χτίστηκε ένα υπόβαθρο του οποίου την ύπαρξη χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ. Θυμάμαι κάθε κομμάτι που ερμήνευσε. Το μόνο που κάνω είναι να αναπαράγω αρκετή από αυτή την επίδραση. (…) Αυτά τα έργα που έπαιξε ο Μητρόπουλος, όποιος βρέθηκε εκεί δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει ποιος τα έπαιξε ή ότι ήταν παρών.
Κάτι που έμαθε ο Bernstein στη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων του στη Βοστώνη ήταν ότι το επάγγελμα του διευθυντή ορχήστρας, κατά παράδοση σιδηρούν προπύργιο ανδρισμού, δεν είχε απαραίτητα κλειστές τις πόρτες του στην ομοφυλοφιλία. Είχε παρακολουθήσει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, ένα σύνολο το ίδιο ανδροπρεπές όσο και κάθε άλλο στην Αμερική, κάτω από την καθοδήγηση ενός ανθρώπου ο οποίος δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει από τον Bernstein ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν είχε καμία σημασία το γεγονός ότι η υπόλοιπη Βοστώνη δεν μοιραζόταν μαζί του αυτήν τη γνώση. Σε ηλικία δεκαεννέα ετών ο Bernstein είχε ανακαλύψει το πιο ιδιαίτερο και ισχυρό πρότυπό του. Τα χρόνια που ακολούθησαν υιοθέτησε ακόμη και τη συνήθεια του Μητρόπουλου να οδηγεί τους αγαπημένους του προσκεκλημένους στην τουαλέτα των παρασκηνίων για ένα προσωπικό τετ-α-τετ μετά τις συναυλίες, μόνον που σε αυτή την ιδιορρυθμία ο Bernstein υπερέβη τον Μητρόπουλο, υποδεχόμενος μερικές φορές τους επισκέπτες στο καμαρίνι του γυμνός από τη μέση κι επάνω, με μια πετσέτα ριγμένη ατημέλητα στον ώμο του.
William R. Trotter: Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)
Η επίδραση του Μητρόπουλου στη ζωή μου, τη ζωή μου ως μαέστρου, είναι τεράστια και συνήθως υποβαθμισμένη ή εντελώς άγνωστη, επειδή συνήθως οι δυο μεγάλοι αρχιμουσικοί δίπλα στους οποίους μαθήτευσα είναι και αυτοί στους οποίους αποδίδονται τα εύσημα για τις τυχόν διευθυντικές μου δεξιότητας. Συγκεκριμένα ο Serge Koussevitzky και ο Fritz Reiner… Αλλά πολύ πριν γνωρίσω κάποιον από αυτούς τους δύο είχα γνωρίσει τον Δημήτρη Μητρόπουλο(…) και βλέποντάς τον να διευθύνει εκείνες τις δύο εβδομάδες των δοκιμών και των συναυλιών του με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης οικοδομήθηκε μέσα μου ένα είδος πάθους για τη διεύθυνση και στην ψυχή μου χτίστηκε ένα υπόβαθρο του οποίου την ύπαρξη χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ. Θυμάμαι κάθε κομμάτι που ερμήνευσε. Το μόνο που κάνω είναι να αναπαράγω αρκετή από αυτή την επίδραση. (…) Αυτά τα έργα που έπαιξε ο Μητρόπουλος, όποιος βρέθηκε εκεί δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει ποιος τα έπαιξε ή ότι ήταν παρών.
Κάτι που έμαθε ο Bernstein στη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων του στη Βοστώνη ήταν ότι το επάγγελμα του διευθυντή ορχήστρας, κατά παράδοση σιδηρούν προπύργιο ανδρισμού, δεν είχε απαραίτητα κλειστές τις πόρτες του στην ομοφυλοφιλία. Είχε παρακολουθήσει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, ένα σύνολο το ίδιο ανδροπρεπές όσο και κάθε άλλο στην Αμερική, κάτω από την καθοδήγηση ενός ανθρώπου ο οποίος δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει από τον Bernstein ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν είχε καμία σημασία το γεγονός ότι η υπόλοιπη Βοστώνη δεν μοιραζόταν μαζί του αυτήν τη γνώση. Σε ηλικία δεκαεννέα ετών ο Bernstein είχε ανακαλύψει το πιο ιδιαίτερο και ισχυρό πρότυπό του. Τα χρόνια που ακολούθησαν υιοθέτησε ακόμη και τη συνήθεια του Μητρόπουλου να οδηγεί τους αγαπημένους του προσκεκλημένους στην τουαλέτα των παρασκηνίων για ένα προσωπικό τετ-α-τετ μετά τις συναυλίες, μόνον που σε αυτή την ιδιορρυθμία ο Bernstein υπερέβη τον Μητρόπουλο, υποδεχόμενος μερικές φορές τους επισκέπτες στο καμαρίνι του γυμνός από τη μέση κι επάνω, με μια πετσέτα ριγμένη ατημέλητα στον ώμο του.
William R. Trotter: Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)
.
Leonard Bernstein
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου