.
Στο τέλος της δεύτερης συναυλίας, το Symphony Hall τραντάχτηκε συνθέμελα και το ακροατήριο ξέσπασε σε εκδηλώσεις θαυμασμού. (…) Ζαλισμένος και τρέμοντας από συγκίνηση, ο Bernstein μπλέχθηκε ανάμεσα στο πλήθος που πλημμύριζε τα παρασκήνια για να συγχαρεί τον προσκεκλημένο μαέστρο. Τα καμαρίνια ήταν ασφυκτικά γεμάτα από ανθρώπους οι οποίοι συνωστίζονταν γύρω από τον απαστράπτοντα, μουσκεμένο στον ιδρώτα Μητρόπουλο ο οποίος προσπαθούσε να βρει χώρο για να ανάψει ένα τσιγάρο. Παρά την πίεση του πλήθους, εντόπισε τον Bernstein σχεδόν την ίδια στιγμή που εκείνος μπήκε στο δωμάτιο. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και πέταξαν σπίθες. Ανοίγοντας με δυσκολία δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, ο Μητρόπουλος κατάφερε να πλησιάσει τον Bernstein, έπιασε τον νεαρό από τον ώμο και τον οδήγησε –προς μεγάλη έκπληξη του πλήθους- κατευθείαν στην τουαλέτα, το μοναδικό μέρος όπου μπορούσαν οι δυο τους να πουν δυο λόγια ιδιαιτέρως.
Ο Μητρόπουλος έκλεισε την πόρτα κι έπειτα έβαλε τα χέρια του στους ώμους του Bernstein.
«Κάποια μέρα θα με κάνεις υπερήφανο» είπε ο Μητρόπουλος. «Είμαι σίγουρος ότι διαθέτεις όλα τα χαρίσματα ενός συνθέτη. Είσαι ευαίσθητος με έναν ιδανικό τρόπο. Το ξέρω, δεν χρειάζεται να πεις λέξη. Πρέπει μόνο να δουλέψεις, να δουλέψεις σκληρά. Πρέπει να αφιερώσεις όλο σου τον χρόνο στην τέχνη σου. Πρέπει να κρατηθείς αγνός. Μην αφήνεις τους φίλους σου να σε κακομάθουν με τις κολακείες τους. Έχεις όλα όσα χρειάζονται για να γίνεις σπουδαίος. Σε σένα απομένει να εκπληρώσεις την αποστολή σου».
Έβγαλε από το σακάκι του μια υπογεγραμμένη φωτογραφία του και την έδωσε στον Bernstein λέγοντάς του: «Αυτό είναι για σένα. Μην με απογοητεύσεις». Η αφιέρωση έγραφε: «Με συμπάθεια, Δ. Μητρόπουλος».
Ο Bernstein υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του μέντορά του. Ο Μητρόπουλος υποσχέθηκε να του γράψει μόλις επιστρέψει στην Ευρώπη. Έπειτα τον αποχαιρέτησε και ξαναγύρισε στο καμαρίνι για να συνεχίσει να υπογράφει αυτόγραφα.
William R. Trotter: Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)
Στο τέλος της δεύτερης συναυλίας, το Symphony Hall τραντάχτηκε συνθέμελα και το ακροατήριο ξέσπασε σε εκδηλώσεις θαυμασμού. (…) Ζαλισμένος και τρέμοντας από συγκίνηση, ο Bernstein μπλέχθηκε ανάμεσα στο πλήθος που πλημμύριζε τα παρασκήνια για να συγχαρεί τον προσκεκλημένο μαέστρο. Τα καμαρίνια ήταν ασφυκτικά γεμάτα από ανθρώπους οι οποίοι συνωστίζονταν γύρω από τον απαστράπτοντα, μουσκεμένο στον ιδρώτα Μητρόπουλο ο οποίος προσπαθούσε να βρει χώρο για να ανάψει ένα τσιγάρο. Παρά την πίεση του πλήθους, εντόπισε τον Bernstein σχεδόν την ίδια στιγμή που εκείνος μπήκε στο δωμάτιο. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και πέταξαν σπίθες. Ανοίγοντας με δυσκολία δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, ο Μητρόπουλος κατάφερε να πλησιάσει τον Bernstein, έπιασε τον νεαρό από τον ώμο και τον οδήγησε –προς μεγάλη έκπληξη του πλήθους- κατευθείαν στην τουαλέτα, το μοναδικό μέρος όπου μπορούσαν οι δυο τους να πουν δυο λόγια ιδιαιτέρως.
Ο Μητρόπουλος έκλεισε την πόρτα κι έπειτα έβαλε τα χέρια του στους ώμους του Bernstein.
«Κάποια μέρα θα με κάνεις υπερήφανο» είπε ο Μητρόπουλος. «Είμαι σίγουρος ότι διαθέτεις όλα τα χαρίσματα ενός συνθέτη. Είσαι ευαίσθητος με έναν ιδανικό τρόπο. Το ξέρω, δεν χρειάζεται να πεις λέξη. Πρέπει μόνο να δουλέψεις, να δουλέψεις σκληρά. Πρέπει να αφιερώσεις όλο σου τον χρόνο στην τέχνη σου. Πρέπει να κρατηθείς αγνός. Μην αφήνεις τους φίλους σου να σε κακομάθουν με τις κολακείες τους. Έχεις όλα όσα χρειάζονται για να γίνεις σπουδαίος. Σε σένα απομένει να εκπληρώσεις την αποστολή σου».
Έβγαλε από το σακάκι του μια υπογεγραμμένη φωτογραφία του και την έδωσε στον Bernstein λέγοντάς του: «Αυτό είναι για σένα. Μην με απογοητεύσεις». Η αφιέρωση έγραφε: «Με συμπάθεια, Δ. Μητρόπουλος».
Ο Bernstein υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του μέντορά του. Ο Μητρόπουλος υποσχέθηκε να του γράψει μόλις επιστρέψει στην Ευρώπη. Έπειτα τον αποχαιρέτησε και ξαναγύρισε στο καμαρίνι για να συνεχίσει να υπογράφει αυτόγραφα.
William R. Trotter: Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)
1 σχόλιο:
Μιας που ο μαραθώνιος για τον Μητρόπουλο συνεχίζεται και μιας που έχει έρθει το θέμα στον προστατευόμενό του Lenny, θέτω υπ'όψιν σου και τον James Dixon, τον οποίον ο Μητρόπουλος κατέστησε γενικό κληρονόμο του σε ιδιόχειρο σημείωμα που βρέθηκε πάνω του μετά το θάνατό του. Ο Κώστιος αναφέρεται στη σχέση του Μητρόπουλου με τον Dixon:
Στα χρόνια που ο Μητρόπουλος ήταν μόνιμα εγκατεστημένος στη Μιννεάπολη, γνώρισε τον νεαρό τότε σπουδαστή της μουσικής James Dixon. Εκτίμησε το ταλέντο και το ήθος του και τον βοήθησε να τελειώσει τις σπουδές του και να γίνει μαέστρος. "Κατά τα 11 χρόνια της γνωριμίας τους", γράφει η Καίτη Κατσογιάννη στην Εισαγωγή της Αλληλογραφίας, "αν και έζησαν πάντα σε διαφορετικές πόλεις και δεν βλέπονταν παρά Χριστούγεννα, Πάσχα και σε ταξίδια, ο Μητρόπουλος αγαπούσε να τον μορφώνει, να τον συμβουλεύει και να τον θεωρεί μαθητή του και πνευματικό του παιδί".
Δεν υπονοώ ούτε γνωρίζω ότι Μητρόπουλος και Dixon είχαν ερωτική σχέση. Με εντυπωσιάζει όμως το ότι ο Μητρόπουλος κουβαλούσε πάνω του ιδιόχειρο σημείωμα στο οποίο έγραφε ότι σε περίπτωση που θα πέθαινε, η επιθυμία του ήταν η σορός του να παραδοθεί στον James Dixon (κάτοικο Iowa) και να αποτεφρωθεί. Επίσης, ο James Dixon θα είχε την αρμοδιότητα για τον αν και πού θα παρέδιδε στην συνέχεια την τεφροδόχο. Βλ. και εδώ.
Δημοσίευση σχολίου