31.5.10

"ΚΑΥΤΟ ΘΕΜΑ" Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Θέμα που... gay η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο
Της Άρτεμης Καζά (sigmalive.com, 30/05/2010)
Στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2010, ακόμα, το 51% των Κυπρίων νιώθουν άβολα γύρω από ομοφυλόφιλα άτομα. Το 75% θα είχαν πρόβλημα να είχαν φίλο τους ομοφυλόφιλο, το 93% θα είχαν πρόβλημα να πρόσεχε το παιδί τους ομοφυλόφιλος, το 86% δεν θα δεχόντουσαν ο δάσκαλος του παιδιού τους να είναι ομοφυλόφιλος, το 62% δεν θα πήγαιναν σε ομοφυλόφιλο γιατρό, το 58% δεν θα ήθελαν ομοφυλόφιλο άτομο να κατέχει σημαντική θέση στη δημόσια ζωή, το 51% δεν θα τους άρεσε να έχουν ομοφυλόφιλο γείτονα, το 46% θα είχαν πρόβλημα με το ότι ο συνάδελφός τους είναι ομοφυλόφιλος, το 69% των Κυπρίων γονιών θα προσπαθούσαν να αλλάξουν την κατάσταση του ομοφυλόφιλου παιδιού τους, το 31% των Κύπριων αρνούνται και διαφωνούν τα ετερόφυλα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να έχουν ίσα δικαιώματα και το 32% απλώς δεν τους απασχολεί το θέμα δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Μήπως όλα αυτά που αποκαλύφθηκαν από έρευνες του γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως και του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου είναι σοβαρές ενδείξεις της ομοφοβίας μας; Πάντως, σύμφωνα με έρευνα, το 73% δεν γνωρίζουν ομοφυλόφιλα άτομα. Είναι όντως έτσι; Ό,τι δεν φαίνεται δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλώς ίσως να μην το αφήνουμε εμείς οι ίδιοι να εκδηλωθεί… Η «Σ» μίλησε με ομοφυλόφιλα άτομα που ζουν δίπλα μας, τους ρώτησε για τα συναισθήματα και τη ζωή τους, και διαπίστωσε πως… ίσως τελικά και οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι ακριβώς όπως εμάς, με τη μόνη διαφορά πως οι πλείστοι, από την αρχή της εφηβείας τους, συνειδητοποίησαν πως έλκονται ερωτικά από άτομα του ίδιου φύλου.

Προσπάθησα να το αρνηθώ
Άνδρας 18 ετών: Προσπάθησα να το αρνηθώ για πολλά χρόνια και να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι αρχικά «στρέιτ». Όταν αυτό είδα πως δεν έπιανε, είπα ότι ίσως είμαι «ασέξουαλ». Τίποτα δεν πέτυχε και τελικά πέντε χρόνια μετά, το αποδέχθηκα, αφού μέσω του ίντερνετ πήρα πληροφόρηση για το τι είναι ομοφυλοφιλία και είδα ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα. Στους γονείς μου το αποκάλυψα όταν ήμουν 16 χρονών, αλλά η μητέρα μου επέλεξε να προσποιηθεί ότι δεν της το είπα ποτέ. Σε κάποια φάση θα πρέπει να της το θυμίσω, πριν μου φέρει καμιά νύφη για συνοικέσιο. Γενικά, ένα πρόβλημα που εισπράττω καθημερινά από ανθρώπους είναι η ψυχολογική βία, κάτι όμως που δεν πιστεύω πως το κάνουν επίτηδες, αλλά απλώς από συνήθεια. Στο σχολείο μου υπάρχουν άτομα που χλευάζουν τους «διαφορετικούς» και μερικές φορές μπορεί να φθάσουν ένα βήμα πριν από τη σωματική βία. Αλλά γι' αυτούς δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι γκέι για να γίνει θύμα τους, αρκεί να μοιάζει στο στερεότυπο που έχουν για τους γκέι. Σε γενικές γραμμές, ο μόνος αποκλεισμός που νιώθω είναι αυτός που γίνεται από το ίδιο το κράτος.

Δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου
Άνδρας 21 ετών: Οι ομοφοβικοί μ’ έκαναν να σκέφτομαι πως αυτό που νιώθω δεν θα έπρεπε να το νιώθω. Προσπάθησα ν’ αλλάξω, αλλά δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, όσο και αν λένε κάποιοι το αντίθετο. Αρχικά ένιωθα περίεργα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά, και ότι μου αρέσουν οι κοπέλες. Πειραματίστηκα κιόλας, αλλά το πείραμα απέτυχε. Στους γονείς μου ακόμα δεν έχω πει τίποτα, γιατί φοβάμαι πως θα το πάρουν στραβά, αφού φρόντισαν κάποιοι, μεταξύ αυτών και η Εκκλησία, να βάλουν στα μυαλά των ανθρώπων πως αυτό είναι αρρώστια. Μόνο ο αδελφός μου το ξέρει και ακόμη προσπαθεί να το δεχθεί. Σίγουρα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να ζεις διπλή ζωή.
Οι φίλοι μου ξέρουν για μένα έτσι είμαι άνετος, οι ερωτικές μου σχέσεις είναι περίεργες, στον εργασιακό μου χώρο δεν ξέρουν κάτι και γενικά στην κοινωνική μου ζωή μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ανοικτός με τις ερωτικές μου προτιμήσεις, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Έχω αποδεχθεί τον εαυτό μου και όποιος δεν με αποδέχεται, πολύ απλά μπορεί να αποχωρεί από τη ζωή μου. Φυσικά θα ήθελα να είχα γεννηθεί ετερόφυλος, να κάνω δικά μου παιδιά, οικογένεια και να μπορώ να κρατάω το ταίρι μου από το χέρι όταν περπατάμε σε δημόσιους χώρους, αλλά με έχω αποδεχθεί και προχωράω έτσι. Είμαι φυσιολογικός άνθρωπος, απλώς αντί τη νύχτα να κοιμηθώ με τη γυναίκα μου κοιμάμαι με τον άνδρα μου. Αν είχα ένα μαγικό λυχνάρι, δεν θα ήθελα να γίνω ετερόφυλος, θα προτιμούσα να γίνω εκατομμυριούχος.

Προσπάθησα να γίνω σαν τους υπόλοιπους
Άντρας 25 ετών: Δεν το έχω αναφέρει σε δικούς μου ανθρώπους, γιατί φοβάμαι να μην τους στεναχωρήσω. Στην αρχή σκεφτόμουνα ότι αυτή η μη φυσιολογική κατάσταση, (αφού έβλεπα τα υπόλοιπα αγόρια να αγαπάνε κοριτσάκια) ίσως είναι απλά μια φάση της ζωής μου και προσπάθησα να γίνω σαν και τους υπόλοιπους. Άρχισα να δείχνω μάλιστα και «ενδιαφέρον» για μια συμμαθήτριά μου. Τίποτα δεν άλλαξε, με αποτέλεσμα να αρχίσω τους ψυχολόγους και για αρκετό καιρό να έχω κατάθλιψη. Τα μόνα προβλήματα που εγώ αντιμετώπισα ήταν ίσως στο στρατό, που ήμουν πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους σε χαρακτήρα και ενδιαφέροντα, με αποτέλεσμα μερικές φορές να απομονώνομαι και να δέχομαι σχόλια που έθιγαν την προσωπικότητά μου. Γενικά θα ήθελα η κυπριακή κοινωνία να μάθει να ζει μέσα από την ουσία των πραγμάτων, να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, και να μη χτυπά τον «αδύναμο», προκειμένου να απαλλαχθεί από τις ανασφάλειές της. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού και όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και στον έρωτα. Από τη στιγμή που αναλαμβάνω τις ίδιες υποχρεώσεις (στρατό-φόρους) με τα ετερόφυλα άτομα, θέλω να με μεταχειρίζονται ισότιμα και να απολαμβάνω και τα ίδια δικαιώματα».

Αλλεπάλληλες μάχες με τον εαυτό μου
Άνδρας 32 ετών: Μετά από αλλεπάλληλες μάχες με τον εαυτό μου, στην ηλικία των 17-18 έφθασα στην σχεδόν πλήρη αποδοχή του εαυτού μου ως φυσιολογικού προσώπου και όχι αρρωστημένου. Αρχικά προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου για να μην μπορέσω να τα «μολύνω». Έκανα σχέση και με γυναίκα, για να πείσω τους γύρω μου ότι είμαι «κανονικός». Προσπάθησα να διώχνω από τη σκέψη μου όταν έρχονταν εικόνες γυμνών ανδρών και με ετσιθελισμό να φαντάζομαι γυμνές γυναίκες. Μου πέρασε και η ιδέα από το μυαλό αν έπρεπε να τερματίσω τη ζωή μου, για να μην πληγώσω τους δικούς μου ανθρώπους. Τελικά, στα 17 μου αποκάλυψα στη μητέρα μου ότι με ελκύουν και τα δύο φύλα, και αυτή μου ανέφερε ότι αυτό είναι άρρωστο και πως πρέπει να το πολεμήσω με τη δύναμη του Θεού. Θυμάμαι κάθε 2-3 μέρες με ρωτούσε αν μου πέρασε αυτή η «αρρώστια» και εγώ μετά από κανένα μήνα της απάντησα ότι μου πέρασε και να μη με ξαναρωτήσει.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο εξωτερικό το ανέφερα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, πλην των γονιών μου, και κανείς δεν το αποδέχθηκε πλήρως. Κάποιοι βολεύτηκαν ότι είναι μια φάση και θα μου περάσει, κάποιοι άλλοι με αποστρέφονταν και λίγοι με αποδέχθηκαν χωρίς να θέλουν να ξέρουν κάτι άλλο. Όσον αφορά τους παιδικούς φίλους, κάποιοι το αποδέχθηκαν πλήρως και ενδυναμώθηκαν οι σχέσεις μας και κάποιοι άλλοι απλώς λόγω αυτού απομακρυνθήκαμε. Γενικά δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα, πέρα από μερικά πειράγματα στο στρατό και στον εργασιακό χώρο από κάποιους, οι οποίοι «κόβει το μάτι τους στο διαφορετικό».
Πιστεύω ότι είμαι τυχερός από την άποψη ότι δεν είμαι θηλυπρεπής και δεν είναι ποτέ σίγουρος κάποιος αν είμαι ομοφυλόφιλος ή όχι. Αυτό που βοήθησε πολύ είναι το γεγονός ότι έχω δυνατό χαρακτήρα και προβλέπω πού θα μπορούσαν να ξεφύγουν τα πράγματα από τον έλεγχό μου και πάντα έφευγα για να μην εξωθήσω την κατάσταση στα άκρα. Αν είχα την επιλογή, να πατήσω ένα κουμπάκι και να μας «διόρθωνε» θα ήταν το ιδανικό, αυτό πίστευα κάποτε. Τώρα, μετά από βαθιά σκέψη με τον εαυτό μου, διαπίστωσα πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι απλώς ένα κομμάτι μου, που φεύγοντας θα με άφηνε άθικτο. Η ομοφυλοφιλία μου είμαι εγώ και ό,τι απαρτίζεται από μένα: Το γούστο μου στο φαγητό, η καλλιτεχνική μου φλέβα, ο ανεχτικός μου χαρακτήρας κτλ.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια σεξουαλική έκφραση, αλλά συνδυάζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, άρα αν με ρωτάς να ξαναγεννηθώ και να ονομάζομαι Κωστής ο αγρότης, απαντάω όχι. Αγαπάω υπερβολικά τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο και σίγουρα δεν θα ήθελα να χάσω την ευκαιρία να γνωρίσω τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου σήμερα.

Δεν είναι κάτι που αλλάζει
Γυναίκα 22 ετών: Στην αρχή πέρασα το στάδιο της άρνησης και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν κάποια φάση που θα πέρναγε. Προσπάθησα να αλλάξω την κατάσταση, αλλά δεν είναι κάτι που αλλάζει. Το υποψιαζόμουνα από το γυμνάσιο, το συνειδητοποίησα όταν ήμουν 14 χρονών, και το δέχθηκα στα 18. Στην οικογένεια και τους φίλους μου δήλωσα ότι είμαι gay, τονίζοντας όμως πως δεν παύω να είμαι το άτομο που πάντα αγαπούσαν και αγαπούν, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και πως η ειλικρίνειά μου απέναντί τους είναι η καλύτερη απόδειξη αγάπης που μπορώ να δώσω.
Στην καθημερινότητά μου, οι όποιες ερωτικές μου σχέσεις πρέπει να καλύπτονται πάντα από μυστικότητα, μήπως και ενοχληθούν γείτονες και άλλοι, και η οικογένειά μου δεν το δέχεται ακόμα πλήρως, έχοντας ελπίδες ότι θα μπω στο σωστό straight δρόμο. Αν και εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους φίλους μου, η πολιτεία είναι δομημένη με τρόπο που δεν αντιμετωπίζει καθόλου ισότιμα τα gay άτομα. Για παράδειγμα, η χορηγία για στέγαση νέων ευνοεί νέα ζευγάρια, και εγώ και η ερωτική μου σύντροφος δεν θεωρούμαστε σαν ζευγάρι στα μάτια του νόμου. Όσο για τη σεξουαλικότητα, δεν έχει καμιά θέση στο χώρο εργασίας, οπότε δεν έχω πρόβλημα, αν εξαιρέσουμε ίσως κάποια κακόγουστα αστεία που γίνονται εις βάρος των gay.

Τα θέλω μου ήταν τελείως διαφορετικά
Γυναίκα 30 χρονών: Αρχικά ήμουν πολύ μπερδεμένη. Είχα μια σχέση με άλλη κοπέλα που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια. Όταν πια η σχέση αυτή ήρθε στο τέλος της και ξεθώριασε ο πόνος, προσπάθησα να γίνω όπως τους «άλλους κανονικούς» ανθρώπους. Έκανα μια σχέση με αγόρι, η οποία δεν κράτησε φυσικά, αφού τα θέλω μου ήταν τελείως διαφορετικά. Τελικά, κατάλαβα ότι αυτό που είμαι δεν είναι φανελάκι που απλά λερώνεται και το αλλάζεις. Ο κύκλος μου κυρίως ήταν από πάντα ομοφυλόφιλοι σαν και εμένα.
Οι straight φίλοι μου τώρα ξεκίνησαν να μαθαίνουν ποια είμαι πραγματικά. Πριν ντρεπόμουν και δεν ήξερα πώς να το συζητήσω. Τώρα πια όμως δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα. Αυτοί που μπορούν να το δεχθούν το γνωρίζουν και με αυτούς νιώθω άνετα και είμαι ο εαυτός μου. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή και να πραγματοποιηθεί, θα ευχόμουνα να μπορούσα να φέρω νόμιμα στην Κύπρο την κοπέλα μου από τον Λίβανο, να βρει μια δουλειά εδώ και να μπορέσουμε να κτίσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε τώρα μέσα από την απόσταση.

Μίσος, εχθρότητα και αποδοκιμασία
ΛΕΣΒΙΕΣ, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί, σύμφωνα με την κ. Δέσποινα Μιχαηλίδου, εκπρόσωπο της νεοσύστατης ομάδας «accept ΛΟΑΔ», είναι μια ομάδα πληθυσμού που υφίστανται μέχρι σήμερα διακρίσεις και αντιμετωπίζονται με φόβο και καχυποψία. «Η ομοφοβία εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές και περιλαμβάνει πολλές φορές μίσος, εχθρότητα ή αποδοκιμασία των ομοφυλόφιλων ανθρώπων ή της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, που οδηγεί στην εκδήλωση μισαλλοδοξίας», αναφέρει η κ. Μιχαηλίδου, προσθέτοντας πως πολλές φορές η ομοφοβία εκδηλώνεται πολύ επικίνδυνα μέσω λεκτικής βίας και με ομοφοβικά εγκλήματα μίσους, όπως επιθέσεις, βιασμούς, ξυλοδαρμούς, ακόμη και φόνους.
Τα αίτια, σύμφωνα με την ίδια, μπορεί να προέρχονται από την ανικανότητα ενός ατόμου ή τη μη θέλησή του να αλλάξει τις πληροφορίες που έχει λάβει κατά την παιδική ηλικία, ή ακόμα και το φόβο του στο διαφορετικό. Επίσης, το αίσθημα απέχθειας ενός ετερόφυλου ανθρώπου στη σκέψη και μόνο της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, όπως και το αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ανασφάλειάς του, πολλές φορές οδηγούν το ετερόφυλο άτομο στην ανάγκη για έκφραση μίσους προς άλλες κοινωνικές ομάδες.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΡΑΪΝΕΡ ΒΕΡΝΕΡ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ



Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ (31/5/1945-10/6/1982)
.
Σεξουαλική, φυλετική και κοινωνική διαφορετικότητα στον Φασμπίντερ
Η κοινωνική, πολιτική, φυλετική και σεξουαλική διαφορετικότητα, καθώς κι ο φυλετικός και σεξουαλικός, σεξιστικός ρατσισμός είναι ζητήματα που έχουν απασχολήσει ευρύτερα τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στο πλούσιο, πολυσχιδές και πολυδαίδαλο κινηματογραφικό έργο του.
Ο Φασμπίντερ υπήρξε, μέσα από τον κινηματογράφο, ένας σπουδαίος κοινωνιολόγος της Γερμανίας της μεταπολεμικής εποχής. Η μεγάλης ευρύτητας και εμβέλειας ρεαλιστική τοιχογραφία του της γερμανικής κοινωνίας έχει τεράστια αξία ως σύνολο. Τα επιμέρους φιλμ δεν είναι όλα πάντοτε σπουδαία (ειδικότερα όσα πάσχουν από μια φορμαλιστική τάση), όμως το σύνολο του έργου, το κινηματογραφικό πανόραμα των κοινωνικών και ατομικών προβλημάτων που συναντάμε στη Γερμανία της εποχής, είναι εξαιρετικής σημασίας και βαρύτητας.
Ένα βασικό θέμα που απασχόλησε τον Φασμπίντερ ήταν η σεξουαλική, και δη ομοφυλοφιλική, ιδιαιτερότητα. Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια (1978) ήταν ένα σπαραχτικό, καθοριστικό φιλμ στα πλαίσια αυτής της προβληματικής. Ο Φασμπίντερ διεισδύει -με συγκινητικό τρόπο- στην ψυχή, και την ψυχολογική, υπαρξιακή και ηθική απόγνωση ενός διαφορετικού, εξοστρακισμένου από την κανονική ζωή, πολύπαθου ανθρώπου. Της Ελβίρας, μιας εγχειρισμένης, μεγαλόσωμης τραβεστί, που εγχειρίστηκε για να κατακτήσει ερωτικά έναν μπλεγμένο σε ύποπτες επιχειρηματικές δραστηριότητες άντρα, που όμως ποτέ δεν δέχτηκε, ούτε καν μετά την εγχείρηση, να της κάνει κάποτε έρωτα… Η Ελβίρα, παγιδευμένη στην πορνεία και σε αδιεξοδικές, βίαια υστερικές σχέσεις, ασφυκτιά, ταπεινώνεται και υποφέρει.
Υποφέρει πληγωμένη, γιατί δεν μπορεί να εισπράξει την αγάπη και τον έρωτα που της αντιστοιχεί, δικαιωματικά, στη ζωή -έχει μόνο μια καλή φίλη, μια πόρνη. Τσαλαπατιέται, καταπιέζεται, προσβάλλεται κι απορρίπτεται έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας μας. Ο Φασμπίντερ ζωγραφίζει με μελανά χρώματα το τραγικό πορτρέτο της Ελβίρας-Έρβιν, σκιαγραφώντας ταυτόχρονα και το γεμάτο αντιθέσεις κοινωνικό χώρο της Φρανκφούρτης. Η Ελβίρα, με την αφοπλιστική αφέλεια και γενναιοδωρία της, οδεύει σταδιακά προς την αυτοκαταστροφή της, προς τον αναπότρεπτο θάνατό της, μιας και η ζωή των άλλων την έχει απορρίψει, οικτρά.
Ο Φασμπίντερ σκηνοθετεί με οδύνη, συντριβή και ευαισθησία, χρησιμοποιώντας τις οπτικές
και ηχητικές αντιθέσεις των πλάνων που συνθέτει. Οι εικόνες του περιέχουν μεγάλη δύναμη, ιδίως στην απεικόνιση της βίας, για παράδειγμα της σφαγής των αγελάδων στο σφαγείο όπου η ηρωίδα δούλευε παλιά, όταν ήταν άντρας. Ή στην απεικόνιση της βίας που ασκείται στο σώμα τής εξίσου αθώας με τα ζώα, Ελβίρας. Στη σκηνή της ξενάγησης στο σφαγείο, η Ελβίρα απαγγέλλει Γκαίτε, στα πλάνα ενός ανυπόφορου κι επώδυνου, για τον θεατή, κοντράστου μεταξύ βίαιης εικόνας και φιλολογικού λόγου οφ. Άλλοτε, μέσα στην εικόνα, ή στην ηχητική μπάντα, συγκρούονται ετερόκλιτα -αν και σημαίνοντα από δραματουργική ή κοινωνική άποψη- στοιχεία, που κάνουν την ταινία πολύ μοντέρνα, αντιπροσωπευτική μιας εποχής, περισσότερο βίαιη και γεμάτη έντονα συναισθήματα.
Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ (1972) είναι ένα μπαρόκ, εικαστικά υπερεπεξεργασμένο και υποβλητικό φιλμ, βασισμένο σε θεατρικό έργο του Φασμπίντερ. Περιγράφει με δύναμη κι εκφραστικότητα, τον αποτυχημένο, εγωιστικό, αποκαρδιωτικό κι απελπισμένο έρωτα μιας σαραντάρας σχεδιάστριας μόδας για μια πολύ νεότερή της, αισθησιακή και υπολογίστρια κοπέλα. Η εγκατάλειψη της εκλεπτυσμένης, σοφιστικέ ώριμης γυναίκας από την άξεστη και συμφεροντολόγα νεαρή, την οδηγεί στην ψυχολογική και ηθική πτώση, στην εξαθλίωση και στο θρήνο. Ο Φασμπίντερ, επιλέγοντας για ήρωίδες του δυο ομοφυλόφιλες, μας μιλά για οικουμενικά προβλήματα, για την αποτυχία και την οδύνη του έρωτα, για την αδυναμία του να υπάρξει και να ανθίσει. Πραγματεύεται τα θέματα της ανυπαρξίας και της αποτυχίας του έρωτα, της ερωτικής σχέσης εξάρτησης, επιβολής και υποτέλειας, προβλήματα που συναντάμε στη ζωή τόσο των ομοφυλόφιλων όσο και των ετεροφυλόφιλων. Ο προβληματισμός του είναι πανανθρώπινος, ασχέτως φύλου και σεξουαλικής ιδιαιτερότητας και προτίμησης, γι’αυτό μας αγγίζει και μας συγκινεί. Το δράμα της παρατημένης, ώριμης γυναίκας που ξεγελιέται από τη σαγηνευτική ομορφιά και τον ενστικτώδη και λάγνο ερωτισμό της νέας, περικλείει πολύ απογοήτευση και πόνο.
Η ερωτική σχέση τους περιγράφεται από την αρχή ως σχέση προβληματική, βασισμένη στην οικονομική εξάρτηση, στην άσκηση εξουσίας και στη σύγκρουση, στον ανταγωνισμό και στην υποδούλωση του ασθενέστερου (π.χ. της ώριμης σχεδιάστριας που γίνεται σκλάβα του πόθου της για τη νεότερη. Μα και της εξαρτημένης, σιωπηλής και γεμάτης εγκαρτέρησης, βοηθού και υποτελούς της σχεδιάστριας). Η μεγάλη γυναίκα χρησιμοποιεί απ’την αρχή, ως βασικά μέσα της, την κοινωνική και οικονομική ισχύ της, με σκοπό την ικανοποίηση του μονόπλευρου έρωτά της. Έτσι θέτει τη βάση για έναν προβληματικό, εξουσιαστικό και χωρίς ισορροπία ερωτικό δεσμό. Το φιλμ σχολιάζει έμμεσα τους κανόνες εξουσίας και συμφέροντος που διέπουν την κοινωνία και κάθε κοινωνική, ανθρώπινη, ερωτική ή μη, συναλλαγή.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Φασμπίντερ είναι γοητευτική, ηδυπαθής, αισθησιακή, εστετίστικη και παρακμιακή. Η εικόνα έχει μεγάλη ζωγραφική δύναμη, όλο βαθιά, σκοτωμένα χρώματα σε αποχρώσεις του πορφυρού και του μωβ. Ο χώρος και η διάρθρωσή του φανερώνουν τη θεατρική δομή και τη στερεότητα του ομώνυμου θεατρικού έργου του Φασμπίντερ.
Με το Παιχνίδι της τύχης (1975) ο Φασμπίντερ δημιουργεί μια ρεαλιστική, ψυχολογική και κοινωνική ταινία χαρακτήρων πάνω στο επίμαχο θέμα της ερωτικής εκμετάλλευσης. Κι εδώ οι ήρωες είναι ομοφυλόφιλοι, θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να είναι κι ετεροφυλόφιλοι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ. Αντικείμενο της σεξουαλικής και οικονομικής εκμετάλλευσης των αστών ομοφυλόφιλων, εδώ, είναι ο Φοξ, ένας λαϊκός άνθρωπος που δούλευε στο λούνα παρκ (τον υποδύεται συγκινητικά ο ίδιος ο Φασμπίντερ, σε μια πολυσύνθετη ερμηνεία του) και κέρδισε το λότο! Όντας κάπως αμόρφωτος κι άξεστος, σαγηνεύεται από τη λάμψη, την «γκλαμουριά» των αστών ομοφυλόφιλων και πέφτει στα δίχτυα τους. Τον εκμεταλλεύονται ως αρρενωπό επιβήτορα και ως κάτοχο ενός μεγάλου χρηματικού ποσού. Του φέρονται στην καλύτερη περίπτωση συγκαταβατικά, και στη χειρότερη τον σνομπάρουν, τον προσβάλλουν για την έλλειψη καλλιέργειας, τον περιφρονούν, τον οδηγούν σε ατελέσφορες επενδύσεις προς όφελός τους, τον κλέβουν και τον πετούν έξω απ’το σπίτι που έχει αγοράσει… Έχει μεγάλη σημασία ότι στην πορεία της πτώσης του συμβάλλει πρώτα απ’όλους ο ίδιος, λόγω της αφελούς λατρείας του για το χλιδάτο αστικό τρόπο ζωής και της επιθυμίας του για κοινωνική άνοδο. Το θύμα προετοιμάζει, πεισματωδώς, την καταστροφή και τη συντριβή του, λόγω του μαζοχισμού του και της διάθεσής του να εμπλακεί στα γρανάζια της αστικής τάξης.
Ο Φασμπίντερ πλάθει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ζωγραφίζει με ρεαλιστική δύναμη και ενάργεια τον κοινωνικό περίγυρο. Κλιμακώνει με υπόκωφη, διακριτική δραματικότητα και αυξανόμενη συγκίνηση -και συναισθηματική συμμετοχή του θεατή- την τραγική (και λίγο ιλαρή) πορεία του συμπαθούς ήρωα προς τη θλιβερή κατάπτωση, την (αυτό)καταστροφή, την απόλυτη μοναξιά και τη συντριβή, τον θάνατο. Ο σκηνοθέτης μας μιλά για άλλη μια φορά για το ταξίδι προς το θάνατο εξαιτίας του ατελέσφορου, ψεύτικου έρωτα, εξαιτίας της σκληρότητας και της αναλγησίας της κοινωνίας. Περιγράφει και την ηθική παρακμή, την κατάπτωση ολόκληρης της κοινωνίας. Οι ήρωές του αναζητούν απλά και μόνο την αγάπη των άλλων, μα δεν την βρίσκουν σε άδολη μορφή (βλέπε την ταινία του Θέλω μονάχα να με αγαπάτε, 1976).
Ο Καυγατζής (Querelle,1982), που εκτυλίσσεται σε έναν αντρικό ομοφυλοφιλικό κόσμο των καταγωγίων, των περιθωριακών και των ναυτικών, είναι πολύ πιο βίαιο και τραχύ, δεν έχει την ευαίσθητη έκφραση των γυναικείων αισθημάτων της ταινίας Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ. Ο αισθησιασμός και η σωματικότητα του φιλμ έχει τη σκληρότητα και ωμότητα των λούμπεν αλητών.
Τα σκηνικά και η εκαστικότητα των πλάνων είναι μπαρόκ κι επιβλητικά, και μας μαγνητίζουν με τα πορτοκαλί και πορφυρά χρώματα τους. Οι έρωτες των ομοφυλόφιλων αντρών είναι αδιάλλακτοι, αμείλικτοι, απελπισμένοι και καταδικασμένοι. Ο Φασμπίντερ περιγράφει τη σαγηνευτική, ηδονική κόλαση των παθών και των πόθων, στην οποία είναι φυλακισμένοι οι ήρωες του Ζενέ (απ’το ομώνυμο μυθιστόρημα του οποίου προέρχεται η ταινία). Εκφράζει την απόκοσμη ποίηση της βίας και του θανάτου. Οι ήρωες, ψάχνοντας τα χνάρια των αντρών που αποτελούν τους αντικατοπτρισμούς και τους σωσίες τους, αναζητούν -με φιλήδονο μαζοχισμό- το θάνατό τους. Ο έρωτας είναι αναίσχυντος, διεφθαρμένος, αδίστακτος και ωραίος. Στον Ζενέ εκθειάζεται η γοητεία και η βιαιότητα της ακολασίας. Ο Φασμπίντερ ακολουθεί παράλληλη διαδρομή, με μεγαλύτερη αυτοσυνείδηση. Γνωρίζει ότι για όλα αυτά δεν θα υπάρξει καλό τέλος, κι όμως μας θαμπώνει, μας καταπλήσσει με τον πολύχρωμο, φανταχτερό κι αισθαντικό κόσμο του πόθου, της απόλαυσης, της ομοφυλοφιλίας και των φόνων…
Ο Φασμπίντερ ασχολήθηκε αρκετές φορές με τους ανθρώπους που βρίσκονται, από ερωτικοσεξουαλική άποψη, σε μειονεκτική θέση, στην κατάσταση του θύματος, του εκμεταλλευόμενου ή του προδομένου εραστή. Αυτή τη θεματική και προβληματική δεν τη βρίσκουμε μόνο στα Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ, στο Παιχνίδι της τύχης και στη Χρονιά με τα 13 φεγγάρια, αλλά και στο Ο φόβος τρώει τα σωθικά (ισχύει και για τους δυο ήρωες, και τη γριά και τον άραβα), στη Γυναίκα του σταθμάρχη και τον Έμπορο των τεσσάρων εποχών.
(Ενώ στα τρία πρώτα προαναφερθέντα φιλμ, τα θύματα είναι ομοφυλόφιλοι, στα τρία τελευταία τα θύματα είναι ετεροφυλόφιλοι: Ο Φάσμπιντερ, μεταξύ άλλων, γνώριζε και σκιαγραφούσε πολύ καλά τα τραύματα του πληγωμένου και τσαλαπατημένου άντρα). [...]

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
και δείτε αποσπάσματα από τις ταινίες με ελληνικούς υπότιτλους εδώ:
http://www.filmfiles.gr/v1/educational/dir/14

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΚΤΙΚΟ ΣΕΞ ΜΕ ΛΙΠΑΝΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ


Κίνδυνος από το σεξ με λιπαντικό
ygeia.tanea.gr, 26/5/2010
Έναν απρόσμενο κίνδυνο από το πρωκτικό σεξ με λιπαντικό αλλά χωρίς προφυλακτικό, ανακάλυψαν δύο διαφορετικές ερευνητικές ομάδες: η τακτική αυτή μπορεί να αυξάνει με έμμεσο τρόπο τον κίνδυνο να κολλήσει ο παθητικός ερωτικός σύντροφος AIDS και άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Η μία μελέτη πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2006 και 2008, σε σχεδόν 900 εθελοντές από τη Βαλτιμόρη και το Λος Άντζελες. Όπως έδειξε, άντρες και γυναίκες που χρησιμοποιούν λιπαντικό κατά το πρωκτικό σεξ έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να κολλήσουν κάποιο πρωκτικό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα.
Το εύρημα αυτό διαπιστώθηκε ότι είναι ανεξάρτητο από το φύλο, το αν είναι φορείς του ιού HIV και τον αριθμό των ερωτικών συντρόφων που είχαν οι εθελοντές τον μήνα πριν συμφωνήσουν να ενταχθούν στην μελέτη.
Ωστόσο, ο κίνδυνος μετάδοσης φάνηκε να είναι μεγαλύτερος στους εθελοντές που ήταν οι παθητικοί ερωτικοί σύντροφοι και έπασχαν ήδη από κάποια λοίμωξη του εσωτερικού τοιχώματος του πρωκτού.
Σε αυτή την μελέτη δεν διαπιστώθηκε ότι ήταν προβληματικό κάποιο συγκεκριμένο λιπαντικό. Πάντως οι περισσότεροι εθελοντές (το 76%) χρησιμοποιούσαν λιπαντικό με βάση το νερό, το 28% λιπαντικό με βάση σιλικόνη, το 17% λιπαντικό με ελαιώδη βάση και το 6% λιπαντικό με αναισθητική δράση.
Η δεύτερη μελέτη, με επικεφαλής την δρα Σαρλήν Ντεζούτι από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, εξέτασε στο εργαστήριο πέντε δημοφιλή λιπαντικά, τα οποία επελέγησαν με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν σε σχετική δημοσκόπηση 9.000 άνδρες και γυναίκες από 100 χώρες.
Τα τέσσερα από τα λιπαντικά είχαν ως βάση το νερό και ένα ως βάση τη σιλικόνη.
Οι ερευνητές του Πίτσμπουργκ δεν εξέτασαν την επίδραση των λιπαντικών στη διάρκεια του πραγματικού σεξ, αλλά εξέθεσαν σε αυτά πρωκτικά κύτταρα και ιστό στο εργαστήριο. Όπως διαπίστωσαν, μερικά είχαν τοξική επίδραση, η οποία ίσως είναι το επακόλουθο της διάλυσης ορισμένων συστατικών τους, κυρίως αλάτων και σακχάρων.
Τα ευρήματα των μελετών αυτών παρουσιάσθηκαν στο Διεθνές Συνέδριο Μικροβιοκτόνων, το οποίο πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα στο Πίτσμπουργκ.
Οι ερευνητές τονίζουν ότι απαιτούνται περισσότερες και μεγαλύτερες μελέτες για να εξακριβωθεί τι ακριβώς συμβαίνει με τα λιπαντικά και να βεβαιωθεί αν και ποια διευκολύνουν την μετάδοση σεξουαλικών νοσημάτων.
Σύμφωνα με δελτίο Τύπου από τους διοργανωτές του συνεδρίου, το 10-35% των ετεροφυλόφιλων γυναικών έχουν κάνει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους πρωκτικό σεξ, ενώ μεταξύ των ανδρών που κάνουν σεξ με άντρες (είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε αμφιφυλόφιλοι) το αντίστοιχο ποσοστό είναι 90%.
Και οι μεν και οι δε, πάντως, συχνά κάνουν πρωκτικό σεξ συχνά χωρίς προφυλακτικό, αλλά σπανίως χωρίς λιπαντικό.
Οι ειδικοί αναφέρουν πως για καλύτερη προστασία από το AIDS, το πρωκτικό σεξ πρέπει να γίνεται πάντοτε με προφυλακτικό - ει δυνατόν, με δύο...

Είναι, πραγματικά, να απορεί κανείς πώς ειδικοί ερευνητές μπορούν να αγνοούν την ύπαρξη προφυλακτικών ειδικών για πρωκτικό σεξ και πώς μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας μπορεί να προβάλει την συζητήσιμης ασφάλειας πρότασή τους για προφύλαξη με χρήση δύο προφυλακτικών.

30.5.10

ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ 2

Μια Αµερική όπως η Ρώµη του Σαίξπηρ
Του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη (Τα Νέα, 29/5/2010)
Το Φεστιβάλ Αθηνών ανοίγει φέτος µε ένα έργο που έγραψε ιστορία: «Αγγελοι στην Αµερική» του Τόνι Κούσνερ. Ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί έναν θίασο οκτώ πρωταγωνιστών
Δύο ζευγάρια: ένα οµοφυλόφιλο που το ένα µέλος του πλήττεται από το ΑΙDS και ένα ετεροφυλόφιλο _ ο άντρας ανακαλύπτει και αποκαλύπτει στη βουλιαγµένη στα χάπια γυναίκα του την οµοφυλοφιλία του. Ενας δικηγόρος _ πρόσωπο υπαρκτό _, βουτηγµένος στη διαφθορά, που ξεκίνησε από τους κύκλους του Μακάρθι και που κρύβει την οµοφυλοφιλία του και ότι έχει επίσης ασθενήσει από ΑΙDS.
Γύρω από τους τρεις αυτούς βασικούς άξονες κινούνται πρόσωπα και πλέκονται ιστορίες και καταστάσεις καθηµερινές αλλά και εξωπραγµατικές σε µία Αµερική της δεκαετίας του ’80 και του Ρέιγκαν, όταν το σκιάχτρο του ΑΙDS εµφανίστηκε σπέρνοντας τον πανικό.
Και όµως το έργο του Τόνι Κούσνερ «Αγγελοι στην Αµερική» δεν έχει αποκλειστικό θέµα του το ΑΙDS.
Ούτε είναι ένα έργο γκέι.
Είναι µία µεγάλη ποιητική σύνθεση, πολύκλαδη, που ξεπέρασε την εποχή της (1991). Με το έργο αυτό, ένα έργο, τελικά, για την παγκόσµια κρίση αξιών _ ανεβαίνει το πρώτο, αυτόνοµο µέρος του «Η χιλιετηρίδα πλησιάζει» _ εγκαινιάζεται, ακριβώς σε µία περίοδο οικονοµικής κρίσης που δεν είναι µόνον οικονοµική, το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης και το έργο υποστηρίζει ένας θίασος ασυνήθιστος για τα τελευταίως ισχύοντα στο ελληνικό θέατρο.
Ενας θίασος πρωταγωνιστών. Αλφαβητικά:
Ζέτα Δούκα, Θανάσης Ευθυµιάδης, Δηµήτρης Λιγνάδης, Χρήστος Λούλης, Μάγια Λυµπεροπούλου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Σοφία Σεϊρλή, Νίκος Χατζόπουλος.

- Κύριε Μαστοράκη, προτείνατε στο Ελληνικό Φεστιβάλ ένα έργο µε κύριο άξονά του τον πανικό του ΑΙDS, που πρωτοπαίχτηκε το 1991, δεµένο µε την εποχή του. Γιατί; Πιστεύετε πως αφορά το ελληνικό κοινό σήµερα;
- «Ναι. Γιατί, κατ’ αρχάς, η αναφορά του συγγραφέα στο ΑΙDS πιστεύω πως δεν είναι κυριολεκτική. Απλώς το ΑΙDS εγγράφεται σε µία σειρά από καταστροφές που, κατά ορισµένες θρησκευτικές δοξασίες, οδηγούν στο τέλος του κόσµου. Ο Κούσνερ ξεκινάει από µία εσχατολογική θρησκευτική θεωρία που µιλάει για το τέλος του κόσµου στο τέλος της χιλιετίας και τα διαβάζει όλα µέσα από το πρίσµα αυτό, σαν συµβάντα που όλα οδηγούν προς τη Θεία Δίκη _ σεισµοί, λιµοί, λοιµοί, καταποντισµοί…. Εξ ου και ο Αγγελος στο τέλος».
- Στο έργο ο Κούσνερ δένει πολλά ανοµοιογενή στοιχεία _ µακαρθισµός, ο υπαρκτός δικηγόρος Ρόι Κον, εκτέλεση ως κατασκόπων του ζεύγους Ρόζενµπεργκ, Ρέιγκαν και Ρεπουµπλικάνοι, Εβραίοι, Μορµόνοι, τραβεστί, οράµατα µε αρχαίους προγόνους, χάπια και τραβεστί και φυλετικές διακρίσεις…
- «Πρόθεσή του είναι να καταδείξει µία κοινότητα εν διαλύσει. Γι’ αυτό και επιλέγει εντελώς ετερογενή πρόσωπα. Προσπαθώντας να δείξει πως, παρόλο που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, ο καθένας είναι ξένος προς τον άλλον και δεν µπορούν να συγκροτήσουν ενιαία κοινωνία».
- Τι είναι αυτό που ώθησε το έργο να ξεπεράσει την εποχή του και την κοινωνία του;
- «Ο Κούσνερ αντιµετωπίζει την Αµερική όπως ο Σαίξπηρ αντιµετωπίζει στα ρωµαϊκά του δράµατα τη Ρώµη. Είναι ένα έργο προφητικό, γραµµένο γύρω στο 1990, που µιλάει για ένα τέλος που έρχεται και που ήρθε και στην πραγµατικότητα. Από το 2000 ο κόσµος άλλαξε ριζικά: αρχίζει ο πόλεµος µε το Ισλάµ, 11η Σεπτεµβρίου, µεγάλες τροµοκρατικές ενέργειες, παντού µια οικονοµική διάλυση που τη ζούµε τώρα κι εµείς…».
- Μιλούµε για το ύφος της παράστασης στην οποία χρησιµοποιούνται εµφανώς µικρόφωνα.
- «Ο Κούσνερ έχει γράψει ένα έργο κατά κάποιον τρόπο µεταµπρεχτικό».
- Αυτό που µου λέτε εξηγεί και τη γραµµή της παράστασης και τη διδασκαλία των ηθοποιών;
«Ναι, βέβαια. Ολα γίνονται εµφανώς. Εµφανέστατα. Αυτό άλλωστε θέλει ο συγγραφέας. Γι’ αυτό και έβαλε τρεις από τους ηθοποιούς να παίζουν περίπου δέκα ρόλους µε σχεδόν µηδενική µεταµόρφωση. Το ζητάει στις σκηνικές του οδηγίες».
- Εσείς τι ζητήσατε από τους ηθοποιούς σας;
- «Πολλά και διαφορετικά πράγµατα. Επειδή δεν έχω έτοιµες λύσεις στην τσέπη µου, ζητούσα πολλά πράγµατα να δοκιµαστούνε στην πρόβα. Το γεγονός είναι πως ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόβες που έχω κάνει ποτέ µου. Γιατί και οι ηθοποιοί που παίζουν είναι πάρα πολύ έξυπνοι και πρόθυµοι να αντιµετωπίσουν µαζί µου τις δυσκολίες του έργου».

Από 1 έως 7 Ιουνίου, στις 21.00, «Πειραιώς 260» / Χώρος Δ΄
www.greekfestival.gr

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ "ΣΚΑΝΔΑΛΑ"

Το πρώτο σκάνδαλο της κυβέρνησης Κάμερον
Ο υφυπουργός Δημοσιονομικών Ντέιβιντ Λος εισέπραξε από το 2004 έως το 2009 από τη Βουλή 45.000 στερλίνες, για την ενοικίαση δωματίου που του παρείχε -όπως αποκαλύπτεται τώρα- σεξουαλικός του σύντροφος.
Μόλις δύο εβδομάδες από την σύστασή της, η κυβέρνηση συνασπισμού Συντηρητικών-Φιλελευθέρων, πλήττεται από το πρώτο σκάνδαλο με όλα τα συστατικά για τα πρωτοσέλιδα: σεξ και χρήμα.
Πρωταγωνιστής ο Φιλελευθερος Ντειβιντ Λός, υφυπουργός αρμόδιος για την δημοσιονομική πολιτική, και κύριος αρχιτέκτονας των περικοπών ύψους 6.25 δις στερλινών που ανακοινώθηκαν στις αρχές της εβδομάδος.
Η ανταποκρίτρια της Deutsche Welle Μαρία Καστρισιανάκη μεταδίδει (29/5/2010) από το Λονδίνο:

Δεν ήθελε να δημοσιοποιήσει την ομοφυλοφιλία του
Σε λεπτή κλωστή κρέμεται το πολιτικό μέλλον του Ντέιβιντ Λος, μετά την αποκάλυψη της Daily Telegraph ότι από το 2004 έως το 2009 εισέπραξε από τη Βουλή 45.000 στερλίνες, για την ενοικίαση δωματίου που του παρείχε -όπως αποκαλύπτεται τώρα- σεξουαλικός του σύντροφος. Ο κ. Λος χρησιμοποιούσε χρήματα του βρετανού φορολογούμενου, ακόμη και μετά το 2006 όταν με βάση τους νέους κανονισμούς της Βουλής απαγορευόταν σε βουλευτές να διεκδικούν έξοδα στέγασης όταν συγκατοικούσαν με τον ή την σύντροφό τους. Η αποκάλυψη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην κυβέρνηση. Ο Ντειβιντ Λος έσπευσε αργά χθες βράδυ να παραδεχτεί το λάθος του, όπως είπε, και να προχωρήσει στην άμεση επιστροφή των χρημάτων. Παράλληλα έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες στην αρμόδια επιτροπή του κοινοβουλίου, για να διευκρινιστεί κατά πόσο ο κ. Λος κινήθηκε εντός των ορίων της νομιμότητας. Ο υπουργός δηλώνει πως κίνητρο για την πράξη του ήταν ότι δεν ήθελε να δημοσιοποιήσει την ομοφυλοφιλία του. Με τον σύντροφό του, που να σημειωθεί είναι λομπίστας εταιρείας δημοσίων σχέσεων, διατηρούν σχέση από το 2001. Ο 44χρονος Ντέιβιντ Λος, αποκαλούμενος “τσεκούρι” εξ αιτίας της ένθερμης υποστήριξης του στις εδώ και τώρα περικοπές του δημόσιου τομέα, είναι εκατομμυριούχος, πρώην τραπεζίτης. Πριν την αναρρίχηση του στα υψηλά κλιμάκια των Φιλελευθέρων, διετέλεσε υποδιοικητής της τράπεζας J.P Morgan και επί κεφαλής του επενδυτικού κλάδου της τράπεζας Barclays. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, σφοδρός επικριτής του σκανδάλου των βουλευτικών δαπανών, δήλωσε πως αναμένει την γνωμοδότηση της επιτροπής για να τοποθετηθεί επί του θέματος.

«Διπλή ζωή» ζούσε Αυστραλός υπουργός
Παραιτήθηκε ο υπουργός Δημόσιας Συγκοινωνίας της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας, Ντέϊβιντ Κάμπελ, ο οποίος, όπως ομολόγησε, ζούσε διπλή ζωή επί ένα τέταρτο του αιώνα, όντας ομοφυλόφιλος. Αυτή την εκμυστήρευση έκανε στην πολιτειακή πρωθυπουργό, Κριστίνα Κένελι, όταν της υπέβαλε την παραίτησή του. Ο κ.Κάμπελ εντοπίστηκε την περασμένη Τρίτη να βγαίνει από μια λέσχη, η οποία είναι αποκλειστικά για ομοφυλόφιλους.
Ο κ. Κάμπελ, ο οποίος είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, είπε ότι «παραιτείται για προσωπικούς λόγους και όχι για λόγους που έχουν να κάνουν με τα υπουργικά του καθήκοντα» .
Οι συνάδελφοί του πάντως, αν και σοκαρισμένοι, οι περισσότεροι, δηλώνουν ότι είναι δίπλα του. «Η προσωπική του ζωή, του ανήκει. Έπαθα σοκ από την αποκάλυψη, θα είμαι όμως δίπλα του», είπε ένας απ' αυτούς. (Καθημερινή, 21/5/2010)



ANONYMOUS 1




29.5.10

ΩΠΑ!

Eurovision 2010: Opa (Greece)
.
όπα [ópa] επιφ. : 1. δηλώνει ξάφνιασμα, θαυμασμό, επιδοκιμασία, ειρωνεία κτλ.: ~ για κοίτα ποιος ήρθε! 2. συνοδεύει κινήσεις χορευτή ελληνικής (λαϊκής) μουσικής. 3. συνοδεύει το ταχτάρισμα μωρού ή μικρού παιδιού. (έκφρ.) έχω κπ. στα ~ ~, για να δηλώσουμε την υπερβολική αδυναμία και φροντίδα προς κπ.: Tη γυναίκα του την έχει στα ~ ~.
[επέκτ. του οπ]
(greek-language.gr)

Ώπα
Ελληνική δημώδης έκφραση που συνοδεύει συγκεκριμένες περιστάσεις ή πράξεις. Λέγεται συχνά χορεύοντας, λόγω διασκέδασης ή ενθουσιασμού. Πολλοί ξένοι (κυρίως τουρίστες) ξέρουν την έκφραση για τους παραπάνω λόγους.
Η έκφραση Ώπα! ακούγεται συχνά σε ταινίες ή τραγούδια. Για παραδείγμα στον "Γάμο αλά Ελληνικά" ακουγόταν ενώ οι Έλληνες χόρευαν. Ένα πολύ γνωστό τραγούδι είναι το ώπα-ώπα των Antique, το πρώτο single που είχαν κυκλοφορήσει στη Σουηδία. Έκανε περισσότερες από 60.000 πωλήσεις το 1999. Το 2004 η Δέσποινα Vandi επέλεξε το ώπα-ώπα για το δεύτερο διεθνής κυκλοφορίας single της.
Εκτός από αυτό, η έκφραση χρησιμοποιείται σε έκπληξη, αλλά και ως προσταγή σε κάποιον να σταματήσει κάποια ενέργεια.
Τέλος με τη φράση "ώπαλα μάνα ώπαλα" αποδίδεται η κατάσταση σε οποιοδήποτε είναι έτοιμος για χορό ή βρίσκεται σε έντονο ενθουσιασμό. (el.wikipedia.org)

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ 11 - ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΡΟΥΠΕΡΤ ΕΒΕΡΕΤ


Rupert Everett (29/5/1959- )

Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΙΜΑ ΤΟΝ PIERRE SEEL


Inauguration of the first in Mulhouse France plaque honoring the victims of the deportation on grounds of homosexuality
Jean-Marie Bockel, Secretary of State, and the Forgotten (s) Memory officially unveiled a plaque dedicated to the memory of Pierre Seel and the other anonymous Mulhouse arrested and deported on grounds of homosexuality: a first National homosexual victims of Nazi barbarism.
Jean-Marie Bockel concluded his speech with these words:
Today we are here to pay tribute to his memory, those of others like him, and his fight. The approach does not divide memorial. The memorial process by recognizing the particular drama of each and all those who have been targeted, instead gathers, unites. Meets not only the victims, those who have known, those who want to bring their memory. It meets all of the national community about Republican values, values of respect for others. And that means a plaque unveiling that [...]
We work from memory, but also works justice, not forgetting the person of Pierre Seel.
Επίσης:
.
Itinerary of a pink triangle
Rudolf Brazda

28.5.10

ΤΟ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΑΙΜΑ 6. ΚΑΝΑΔΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ


Lift ban on gay blood donors, researcher says
André Picard (theglobeandmail.com, 25/5/2010)
A blanket ban on blood donation by gay men is unjustified and untenable, one of the world’s leading AIDS researchers says.
Mark Wainberg, head of the McGill University AIDS Centre, said the prohibition, which has been in place since 1983, needs to be refined to reflect scientific evidence.
Practically, that would mean deferring blood donations by those with multiple sex partners, whether they are homosexual or heterosexual.
That would mean allowing blood donations from gay men in a stable, monogamous relationship, Dr. Wainberg said in an article published in Wednesday’s edition of the Canadian Medical Association Journal.
“The 1983 ban has hung on so long, unfortunately, because many people became infected by HIV in the early 80s through blood transfusions, and they have mounted continuing pressure on the blood agencies to maintain the ban,” he wrote.
“While we can sympathize with them, this no longer makes sense in 2010, and with each passing year it makes less sense.”
Ron Vézina, national director of media relations at Canadian Blood Services, said the ban has remained in place because uncertainty remains and the agency has an obligation to err on the side of safety.
“The key for us is that there isn’t medical consensus on the matter,” he said.
“Patient safety comes first and we won’t make any policy changes that would put the blood supply at risk,” Mr. Vézina said.
Just over half of the 65,000 Canadians infected with HIV-AIDS are men who have had sex with men, according to data from the Public Health Agency of Canada.
An estimated 5.4 per cent of gay men are infected with HIV-AIDS, compared to 0.08 per cent of heterosexuals – a 67-fold difference.
However, Dr. Wainberg noted, more than 94 per cent of men who have had sex with men are HIV-negative. The sweeping ban in place now means that a lot of potential donations from healthy gay men are being lost, he said.
When the ban on blood donation was first adopted, there was not yet a test to detect HIV. It was subsequently upheld because of fears that an infected unit could go undetected.
Dr. Wainberg said improvements in testing mean the chances of an infected unit slipping through are slim. He noted too that there has not been a single case of a Canadian contracting HIV from a blood transfusion in more than 15 years.
Aside from Canada, the U.S., France and Germany all maintain lifetime bans on blood donation by men who have had sex with men. But other countries, such as Australia, Japan and Sweden, impose only a one-year deferral on those who have had multiple homosexual partners. That means if a gay man has had only one sexual partner in the past year, he can give blood. (Canada has such a policy only for heterosexuals.)
The issue of gay men donating blood is currently the subject of an important civil lawsuit in Ontario.
In 2002, Kyle Freeman told Canadian Blood Services in an anonymous e-mail that he was a gay man who had donated blood on 18 occasions between 1990 and 2002.
The blood agency tracked down his identity and sued him for having lied on the blood donor questionnaire, specifically to question 19: “Male donors: Have you had sex with a man, even one time, since 1977?”
Mr. Freeman countersued, arguing that the question violated his right not to be discriminated against based on sexual orientation, which is guaranteed under section 15 of the Canadian Charter of Rights and Freedoms. He also asked the court to strike down the ban.
A ruling is expected this summer.

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ, Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΟΥ

Spy jailed for allowing gay lover to see German state secrets
Secret service tipped off by agent's wife
Helen Pidd( guardian.co.uk, 26/5/2010)
A former German spy and his male lover were found guilty today of betraying state secrets and filing fraudulent expense claims during a covert mission to Kosovo.
German authorities were tipped off by the agent's wife after she discovered her husband – named in court only as Anton Robert K – was having an affair with his interpreter.
The 43-year-old lieutenant colonel in the BND was sentenced to two years and three months in prison, while his 29-year-old from FYROM partner, Murat A, was given a suspended 14-month sentence.
The pair met shortly after the spy was sent to the Kosovan capital of Pristina in 2005. He claimed to be a diplomat with the Germany foreign ministry, but his mission was to build a network of sources for the secret service.
Murat A, a bilingual salesman who was born in Germany, was one early contact. He soon became Anton K's translator and then partner after being given security clearance by the BND.
Prosecutors said the lover had been allowed to read classified documents as well as the agent's laptop during bedroom encounters in 2007 and 2008.
The court heard that Murat A, who was connected to organised crime and a foreign spy service, sought to sell the information, though no proof of this was presented at the trial.
The pair were also found guilty of filing fraudulent expense claims worth €14,700 (£12,500).
The crimes came to light at the end of 2007, when the agent argued with his wife in Germany, Spiegel reported. Looking for evidence of infidelity, the wife discovered her husband had removed her name from his life insurance policy and made his interpreter the beneficiary. Furious, she tipped off the BND.
The two men were recalled from Kosovo on false pretences in March 2008 and arrested in Munich. A judge bailed them after ruling there was not enough evidence to hold them, but they were re-arrested a year later as the inquiry gathered pace.
The two men, who are still a couple, denied all charges and said they were victims of a homophobic witch-hunt by the BND. "We didn't betray the state; the state betrayed us," said Anton K during the six-month trial.
The case is an enormous embarrassment for the BND, which must concede that one of its agents was out of control for years. It has also been criticised for bringing the case to court, potentially putting other contacts at risk, rather than sorting out the problem internally.
"The core of the affair is so ridiculous," Anton K's lawyer, Sascha Jung, told Spiegel. "It's a mystery to us as to why the BND would risk the damage potentially resulting from its actions."

GLEE. ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

27.5.10

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ 3


Έναν μόνο μια φορά στην Ασφάλεια, τι έπαθα τον καλύτερο μου φίλο, σε τι φάση τον είδα. Πάω στην Ασφάλεια, γιατί κάθε 6-7 μήνες πήγαινα τα χαρτιά μου, πέρναγα επιθεώρηση κι είχα τους γιατρούς και λέγανε σήμερα επιθεωρήθη η Πανωραία Κάππη κι ευρέθη υγιής. Αυτά τα μάζευα και κάθε 6-7 μήνες κάθε χρόνο τα πήγαινα στην Ασφάλεια.
Πάω λοιπόν κάποτε και βλέπω τον Λούη, την Λουίζα, ήτανε από Ιταλούς γονείς’ και τον λέγανε Λούη κι ήτανε πάρα πολύ ωραίος, κούκλος και κοιτάω τι να δω, είχε ντυθεί γυνακεία, και τον πιάσανε και τον είχανε φέρει στην Ασφάλεια. Είχε ντυθεί πάρα πολύ ωραία γυναικεία, ήτανε Πάσχα, κρύος καιρός και φόραγε μακριές άσπρες μπότες, με μία σιφόν μαύρη φούστα με πούλιες, ήταν σαν αρχαία Ελληνίδα, ένα ωραίο ντύσιμο, ήτανε και η μόδα, αυτοί πάνε με την μόδα γιατί έχω κάνει πολύ συνεργασία μαζί τους και ξέρω. Κάτι ωραία σκουλαρίκια, άρχιζε τότε η μόδα με τα δύο σκουλαρίκια, ένα μικρό ένα μεγάλο, δύο και δύο τέσσερα. Κι είχε και μια περούκα, όλο μπούκλα αλά Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, τότε με την μπούκλα της. Κάτι ψεύτικες βλεφαρίδες, κάτι νύχια σαν την Μάτα Χάρι, ψεύτικο το νύχι, μολύβι στα μάτια κάργα, τι κόμματος! Το στήθος είναι δουλεμένο απ' τον έρωτα, αυτοί τους αρέσανε να τους τρίβουν πολύ τα στήθια, τρίψε, τρίψε έχει το στήθος τους μεγαλώσει, ή ρόγα έχει μεγαλώσει. Δεν φόραγε σουτιέν και φόραγε μια ωραία μπλούζα κι ένα μπουφάν ανοιχτό μπροστά κι η ρόγα του ήτανε διπλή απ' την δική μου βρε παιδάκι μου.
Μπορείς να μην τον ερεθίσεις τον άλλον έτσι; Μπαίνω μέσα και τον βλέπω. Ήμουνα έτοιμη να φωνάξω, να του πω Λούη μου τι έγινε. Βαστήχτηκα. Γυρίζει με κοιτάει με τις σκιές στα μάτια, το ρίμελ στο τσίνορο. Γυρίζει με κοιτάει και μού ‘κλεισε το στόμα. Μιλιά! Δεν του κάνανε τίποτα, δεν τον χτυπήσανε. Του είπανε μην το ξανακάνει, μην ξαναντυθεί. Αυτός είχε κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη και ξέρεις τι μπάρμπα, αποφασίζουμε και διατάζουμε, Δημήτριος, ήτανε της αδελφής του παιδί. Αν ήτανε άλλος, τι θα του ‘κανε η Ασφάλεια η καριόλα και ξύλο και και.. και..., θα τον σχίζανε και θα τον απολάγανε γδυτόνε, αλλά για να είναι της αδελφής του Ζ. τίποτα. Του είπανε να πάει να βγάλει τα ρούχα, τα είχε νοικιάσει, επέστρεψέ τα, εδούλευε κάτω στην Αxαγιά, ήταν πολύ ωραίος καI ξεπούτσιασε όλα τα παιδιά της Αxαγιάς.
Μετά που ερχόσαντε πελάτες μου μου λέγανε γι' αυτόν. Εν τω μεταξύ αυτό παιδί μετά, προσβλήθηκε πολύ, ξέρω 'γω, μετά την δικτατορία τον έχασα. Τον σκοτώσανε; Εν πάση περιπτώσει εξαφανίστηκε το παιδί.
Ένας απ' αυτούς η Αντριάνα, έχει δύο κοριτσάκια τώρα. Ωραίος, κομμωτής, κι η γυναίκα του κομμώτρια. Έχει δύο κοριτσάκια, την Ρούλα και τη Βάσω, ίδια η Αντριάνα είναι. Το άλλο ξεχάστηκε, απ' την δικτατορία, απ' το '70 τώρα είναι 16 χρόνια μετά. Ντάξει, τον αγαπάνε τα πεθερικά του, τ' αυτοκίνητο του, την οικογένεια του, ούτε κούνημα, εκείνο το σπασεόρ που είχανε, τίποτα.
Τον Λούη τον έχασα από τότε που τον είδα στην Ασφάλεια. Ήρθανε κάτι παιδιά της Ασφάλειας, που τους είχα πελάτες, ρώτησα και μου λένε τι ψάχνεις να βρεις, αυτός πήγε εκεί που του έπρεπε, τον στείλαμε στην Αθήνα, στον μπάρμπα του, μας απασχολούσε πολύ. Πήγαινε στην Αχαγιά, το βράδυ στα κέντρα κι ήτανε ωραίο παιδί, κι όπως ήταν ωραία ντυμένος, λέγανε όλοι για τον Λούη και τον καβαλάγανε τα παιδιά. Πράσινα μάτια κι αυτά τα χωριατόπαιδα εκεί κάτω...
Ένας που ήταν πολύ ωραίος, δεν επλήρωνε αυτός όπως πληρώνουνε οι άλλοι πούστηδες και ρολόγια κι ακόμα και την ομπρέλα του. Θεομηνία νάχει όξω, θεοχαλασιά, προτιμάει να πεθάνει να δώσει για την κωλοτρυπίδα του την ομπρέλα για την ηδονή του. Αυτός που σου λέω τάπαιρνε κιόλας. Ξέρω και σε μαγαζιά στην Αχαγιά, φαρμακοποιοί καλοί, εστιάτορες, λαδέμποροι, μεγαλέμποροι που πηγαίνανε, τα πήρε κιόλας. Τα πήρε και μου λέει, πάμε να γλεντήσουμε, τους τα πήρα, τα σάρωσα απ' τον νομό Αχαΐας. Δεν ήτανε παιδί να πάει με φαντάρους που θέλουν να ξεχαρμανιάσουνε και να του τα δώσει του φαντάρου. Θα του τα δώσει γιατί δεν έχει να πάει να δει την γκόμενά του ή γιατί δεν έχει να πάει να πιει μια πορτοκαλάδα, όχι δεν είχε τέτοια, αυτοί ήταν αρχοντοπούστηδες και αρχοντόπαιδα.
Επέρασα και μ' αυτούς μια ζωή χαρισάμενη, ευχαριστήθηκα τα παιδιά, τα πάντα, καθαροί, ούτε αισθάνθηκα στον εαυτό μου τίποτα. Πέρασα τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω, στο βίο μου απ' το '66 μέχρι το ‘76, στην δεκαετία που ήμουνα δηλωμένη, οι καλύτερες εντυπώσεις μου απ' όλα τα ξένα κράτη, που μ' έχουνε περάσει εφτά φορές τα ξένα κράτη και 707 οι Έλληνες σαν τους πούστηδες, οι όμορφοι και καθαροί και ηδονικά παιδιά και φιλότιμοι και κύριοι, να με βγάλουνε στην τηλεόραση να το πω κι ας με εκτελέσουνε την άλλη ώρα.

- από την Οδό Πανός, τ.34 / Ιαν.1988

McDONALD's. ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ 2

Ακόμα και με ομοφυλόφιλους είχα κάνει έρωτα. Καλά παιδιά, θερμά παιδιά. Είχε κάνα τεσσάρι που ήταν παντρεμένοι, τους λέγανε, τους ονομάζανε μπινέδες, δηλαδή πηγαίνανε και με γυναίκες και με άντρες. Ο Θεός να τους συγχωρέσει, κάτι τους έχει ενοχλήσει, δεν μπορώ εγώ να το πω αυτό. Από ναρκωμανείς, κλέφτες, σωματοεμπόρους, νάναι παντρεμένοι και να πουλάνε τις γυναίκες τους και τις αδελφές τους, καλύτερα αυτοί που ορίζουν το σώμα τους, ο πούστης για μένα είναι ανενόχλητος, δεν πειράζει κανέναν, ο πιο καλός άνθρωπος. Τον πούστη μην το πειράξεις, σ' έφαγε λάχανο, άφησέ τον δεν σ' ενοχλεί. Εγώ είχα και με στάνταρ πούστηδες, λελέδες, κι έξω είχαμε βγει, χορεύουνε πάρα πολύ ωραία, ντύνονται πολύ ωραία, με τα αρώματά τους, καθαροί, όμορφοι. Μια φορά ήρθε ένας να κάνουμε έρωτα, εμπερδευτήκανε τα κυλοτάκια μας, βγάζει 3/4 κυλοτάκι αυτός, 3/4 κι εγώ, δαντελίτσα αυτός, δαντελίτσα κι εγώ, Αντριάνα πού είναι το πιπί σου, μακάρι νάξερα. Τούτο είναι το δικό μου, τούτο το δικό σου. Εφοπλιστού παιδί απ' τη Θεσσαλονίκη. Πολύ ωραίος. Ήρθε εδώ πέρα στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσει και πήγε στην Κρεβατική σχολή. Μετά το μετάνιωσε, παντρεύτηκε κι έχει δύο κοριτσάκια. Ωραία παιδιά, μου φέρνανε δωράκια στην γιορτή μου. Τέτοια παιδιά θυμάμαι την Αντριάνα, την Λουΐζα, την Τερέζα, ήτανε η Γιάννα, ήτανε η Γιώργα, ήτανε η Αθανάσω, ο Θανάσης είναι στην Αθήνα τώρα στα μπορντέλα, είναι μεγάλος τώρα και η μεγάλη Αντριάνα κι από δυνατός κωλομπαράς κατάντησα φτωχοπούστης, λέει μια παροιμία. Τα πρώτα στελέχη της ομορφιάς και της πουστιάς στην Πάτρα. Καλά παιδιά, γιόρταζα και μου φέρνανε κασέτες, να με πάρουνε να βγούμε έξω, ωραία παιδιά και πολύ θερμά. Έχω να το πω και θα το πω μέχρι να πεθάνω ότι πας πούστης άγιος και πάσα πουτάνα σκατά. Ούτε κλέφτης μπαίνει μέσα τον βλέπεις, πόσο είναι κυρία μου η βίζιτα σας, πάρτε, ή κύριε θέλω ένα άρωμα, ένα πορτοκάλι, ή κύριε θέλω μια πάστα, τον βλέπεις γεια σας κι ευχαριστώ. Σε γοητεύει. Στο χορό του, στις κινήσεις του, στην ομορφιά του; Στην ωραία του ενδυμασία; Που ερχόντουσαν τα παιδιά και φοράγανε τότε άρωμα με 5000. Αυτοί σε γοητεύανε κι εσύ που ήσουνα γυναίκα έλεγες νάχω πέντε μάτια να τους κοιτάζω, γδυνόντουσαν κι είχαν ωραία χυτά σώματα, που βγαίνουν έτσι οι άλλοι άντρες, δεν ξέρω γυμναστικές κάνανε, κάτι ωραία σουλούπια.

Γιώργος Χρονάς: Η γυναίκα της Πάτρας

- από την Οδό Πανός, τ.34 / Ιαν.1988

26.5.10

ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΔΩΣ' ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ


ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΞΙΔΑΤΟ
στίχοι-μουσική Αρλέτα

Τελειώνει φίλε η εκδρομή
κι αρχίζει το ταξίδι
ρίξε στον έρωτα φωτιά
και στη σαλάτα ξίδι

Θα σ' αγαπήσουνε πολλοί, πολλοί θα σε μισήσουν
σου δίνω μόνο μιαν ευχή, να μην αδιαφορήσουν...

Κράτησε συ την πρόσθεση
και δωσ’ μου την αφαίρεση
κράτησε τον κανόνα εσύ
και δωσ’ μου την εξαίρεση



ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Στίχοι, μουσική: Αρλέτα

" Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο»
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
Μου είπε τέκνον κάνεις μέγα λάθος
Εδώ είν’ ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
Και μου ‘πε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
Αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις
Ε, κι αν προλάβεις ας μετανοήσεις

Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο»
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Στο τέλος πλήρωσε και τον λογαριασμό

ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΥΚΝΟΣ



Fotini Vulgaropulou (Greece-USA)

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Δίδας ANNE LISTER

25.5.10

FRED HOLLAND DAY


Fred Holland Day (ΗΠΑ, 1864-1933)

EUROVISION 2010. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ "ΩΠΑ"


Ελλάδα, καλή τύχη!
.
Στον πρώτο ημιτελικό της Eurovision του Όσλο διαγωνίζεται απόψε ο Γιώργος Αλκαίος & οι Friends με το "OPA", με στόχο την πρόκριση στον τελικό της 55ης διοργάνωσης του θεσμού το ερχόμενο Σάββατο 29 Μαΐου. Ο ημιτελικός διεξάγεται στην Telenor Arena της νορβηγικής πρωτεύουσας και μαζί με την Ελλάδα διαγωνίζονται (με σειρά εμφάνισης) οι χώρες: Μολδαβία, Ρωσία, Εσθονία, Σλοβακία, Φινλανδία, Λετονία, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Πολωνία, Βέλγιο, Μάλτα, Αλβανία, Πορτογαλία, ΠΓΔΜ, Λευκορωσία και Ισλανδία. (eurovision.ert.gr)


*****



Σερβία-Ρωσία-Εσθονία

WE WERE ONE MAN

Με αφορμή την απονομή στο Φεστιβάλ Καννών 2010 του Χρυσού Φοίνικα Ταινίας Μικρού Μήκους στη "Chienne d’Histoire", του Serge Avedikian, ας θυμηθούμε μια παλιότερη κινηματογραφική δουλειά του:



We Were One Man' had its U.S. premiere at the Chicago International Film Festival in 1980, where it was awarded the prestigious Silver Hugo. Written, produced, edited, and directed by France's premiere gay director, Philippe Vallois [...]
Serge Avedikian who plays the French simple minded country asylum runaway Guy and Piotr Stanislas who plays the German soldier Rolf both deliver performances which are truly extraordinary.”
“In rural France, a male farmer comes across a wounded German officer. Allowing his pacifist nature to supersede his patriotism, the farmer hides the German in his barn. The two men become friends....and then, lovers. Handled with taste (if not always discretion), We Were One Man offers a fascinating variation on the standard "opposites attract" theme.”
.

24.5.10

LIONEL WENDT


Lionel Wendt was born in Colombo, Ceylon on December 3, 1900. Educated in Colombo and Cambridge (he studied Law). He also studied at the Royal Academy of Music in London. On returning in 1924 he practiced law for a short time , but then devoted himself to his enormous talents as a musician till 1935 when he turned to what became his true and obsessive métier, photography. He had a one-man show in London in 1938. He died in Colombo on December 19, 1944.
A fellow photographer destroyed all his negatives some time after he had died, on the ground that this was an accepted practice in photographic circles ('the negative is the score; the print the performance', -Ansel Adams-).
.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΜΕΡΕΣ...

Είναι κάτι μέρες τον τελευταίο καιρό που νοιώθω ότι χάνω την αίσθηση του πρωταγωνιστή στην ίδια μου τη ζωή. Πως η αόρατη κάμερα που μονίμως παρακολουθεί τις κινήσεις μου και την καθημερινότητα μου εξαφανίζεται. Το ίδιο κάνει και ο ήχος. Κανένα soundtrack δε ακούγεται αυτές τις στιγμές.
Μένουν μόνο οι κόρνες των αυτοκίνητων, η φασαρία του δρόμου, οι βρισιές και η αναπνοή μου να μου θυμίζει ότι συμμετέχω - κακοπληρωμένος κομπάρσος - σε "έργα" άλλων …
Μια ακριβώς τέτοια μέρα βρέθηκα χρονοτριβώντας, πριν από κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, σε ένα καφέ στην Αχαρνών. Το διάλεξα γιατί ήταν άδειο.
Στο ραδιόφωνο έπαιζε ένας ταλαίπωρος σταθμός, με τα συνηθισμένα κρύα αστεία και τα ξεφωνητά όταν άκουσα τις πρώτες νότες του “You do something to me”. Ανατρίχιασα, σήκωσα τα μάτια από το βιβλίο - η υπάλληλος του καφέ σφουγγάριζε - κι έπιασα να το σιγοτραγουδώ.
Η κοπέλα ανασηκώθηκε για μια στιγμή, μου ‘ριξε ένα λοξό βλέμμα και χωρίς να αφήσει τη δουλειά της ξεκίνησε να κάνει τη δεύτερη φωνή. Χαμογελάσαμε κι οι δυο για μια στιγμή, σταμάτησα και με κόπο προσπάθησα να συγκεντρώσω τη ματιά μου στις σελίδες μπροστά μου. Φεύγοντας "υποκλίθηκα" προς τη μεριά του αόρατου σκηνοθέτη που ήξερα ότι με φιλμάρει.

http://lemonostiftis.blogspot.com

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ GAY PRIDE ΤΗΣ ΜΠΡΑΤΙΣΛΑΒΑΣ


As the tear gas filled our eyes at Gay Pride Bratislava on Saturday, causing my two-year-old daughter to shriek with pain and fear, my first thought was - where are the police? How can this be happening?
Every country has its bald-headed primitives who need little excuse to put on their boots and go "kick some ass". But it's not often you see a police escort less prepared for violence, or less willing to deal with it once it
erupts. After all, this was the first ever gay parade in conservative Slovakia, where neo-Nazi websites have been calling on skinheads for months to "come and kick some gay butts and express your disagreement with this disease that is killing our race and our nation!" So what where the police expecting? Courteous disagreement?
Already as we were approaching the rally, with my wife and 11-year-old son, you could sense trouble. The streets were full of shifty-eyed "protectors ofthe traditional family" with their black bomber jackets and clenched fists.
What they were not full of was police in riot gear. A few dozen disinterested city cops stood around in groups, their body language indicating they sympathized more with the skinheads than with the colourful demonstrators.
As the first speakers took the stage, disruptions began on the north side of Hviezdoslav Square, where there were no police. Men who had mingled with the crowd began shouting insults. A few minutes later they dropped the first of perhaps five tear-gas canisters and casually walked away. Still no police. Finally, as people began to run, a trio of riot police walked over nonchalantly, as if responding to a complaint about noisy teenagers. Meanwhile, the organizers cancelled the planned parade, saying that in addition to the hundred morons chanting threats behind the stage there were hundreds more waiting and planning violence in side streets.
This was hardly a failure of intelligence. Both the police and the secret services have special units that monitorextremist groups, and the skinheads made no secret of their intentions. No - this was a depressing reminder that the Slovak police identify with far-right hooligans, and that they are not yet professional enough to robustly protect the right of all Slovaks - even pinko liberals and faggots - to assemble peacefully.
But the police would never have dared to neglect their duty if they didn't feel support from the political establishment. Bratislava City Hall may have grudgingly authorized Gay Pride, but its scant concern for the
demonstrators' security bears the disapproving stamp of Mayor Andrej Ďurkovský's Christian Democrats. The anti-gay demonstration organized by the church a week before Gay Pride was another important clue to the feelings of
the silent Slovak majority.
That Saturday demonstration was called because homosexuals live in constant fear of violence and discrimination if they make their orientation public. It was attended by hundreds of heterosexual couples and families who wanted
to support their gay fellow citizens in their struggle against intolerance and primitivism. Not to mention the scores of tourists and pedestrians who simply stopped by to see what was going on.
What shocked us all was not the handful of hateful bigots on hand, but the collective indifference of "normal" Slovaks to this hatred, so eloquently expressed in the reluctance of our protectors. In a country that has sent thousands of its minorities to gas chambers within living memory, how can people be still so ignorant of the dangers of intolerance? (spectator.sme.sk)

ΟΙ "12 ΜΗΝΕΣ" ΤΟΥ ΕΡΡΙΚΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


Errikos Andreou (Greece)