"ΚΑΥΤΟ ΘΕΜΑ" Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Θέμα που... gay η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο
Της Άρτεμης Καζά (sigmalive.com, 30/05/2010)
Στην ευρωπαϊκή Κύπρο του 2010, ακόμα, το 51% των Κυπρίων νιώθουν άβολα γύρω από ομοφυλόφιλα άτομα. Το 75% θα είχαν πρόβλημα να είχαν φίλο τους ομοφυλόφιλο, το 93% θα είχαν πρόβλημα να πρόσεχε το παιδί τους ομοφυλόφιλος, το 86% δεν θα δεχόντουσαν ο δάσκαλος του παιδιού τους να είναι ομοφυλόφιλος, το 62% δεν θα πήγαιναν σε ομοφυλόφιλο γιατρό, το 58% δεν θα ήθελαν ομοφυλόφιλο άτομο να κατέχει σημαντική θέση στη δημόσια ζωή, το 51% δεν θα τους άρεσε να έχουν ομοφυλόφιλο γείτονα, το 46% θα είχαν πρόβλημα με το ότι ο συνάδελφός τους είναι ομοφυλόφιλος, το 69% των Κυπρίων γονιών θα προσπαθούσαν να αλλάξουν την κατάσταση του ομοφυλόφιλου παιδιού τους, το 31% των Κύπριων αρνούνται και διαφωνούν τα ετερόφυλα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να έχουν ίσα δικαιώματα και το 32% απλώς δεν τους απασχολεί το θέμα δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Μήπως όλα αυτά που αποκαλύφθηκαν από έρευνες του γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως και του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου είναι σοβαρές ενδείξεις της ομοφοβίας μας; Πάντως, σύμφωνα με έρευνα, το 73% δεν γνωρίζουν ομοφυλόφιλα άτομα. Είναι όντως έτσι; Ό,τι δεν φαίνεται δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλώς ίσως να μην το αφήνουμε εμείς οι ίδιοι να εκδηλωθεί… Η «Σ» μίλησε με ομοφυλόφιλα άτομα που ζουν δίπλα μας, τους ρώτησε για τα συναισθήματα και τη ζωή τους, και διαπίστωσε πως… ίσως τελικά και οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι ακριβώς όπως εμάς, με τη μόνη διαφορά πως οι πλείστοι, από την αρχή της εφηβείας τους, συνειδητοποίησαν πως έλκονται ερωτικά από άτομα του ίδιου φύλου.

Προσπάθησα να το αρνηθώ
Άνδρας 18 ετών: Προσπάθησα να το αρνηθώ για πολλά χρόνια και να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι αρχικά «στρέιτ». Όταν αυτό είδα πως δεν έπιανε, είπα ότι ίσως είμαι «ασέξουαλ». Τίποτα δεν πέτυχε και τελικά πέντε χρόνια μετά, το αποδέχθηκα, αφού μέσω του ίντερνετ πήρα πληροφόρηση για το τι είναι ομοφυλοφιλία και είδα ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα. Στους γονείς μου το αποκάλυψα όταν ήμουν 16 χρονών, αλλά η μητέρα μου επέλεξε να προσποιηθεί ότι δεν της το είπα ποτέ. Σε κάποια φάση θα πρέπει να της το θυμίσω, πριν μου φέρει καμιά νύφη για συνοικέσιο. Γενικά, ένα πρόβλημα που εισπράττω καθημερινά από ανθρώπους είναι η ψυχολογική βία, κάτι όμως που δεν πιστεύω πως το κάνουν επίτηδες, αλλά απλώς από συνήθεια. Στο σχολείο μου υπάρχουν άτομα που χλευάζουν τους «διαφορετικούς» και μερικές φορές μπορεί να φθάσουν ένα βήμα πριν από τη σωματική βία. Αλλά γι' αυτούς δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι γκέι για να γίνει θύμα τους, αρκεί να μοιάζει στο στερεότυπο που έχουν για τους γκέι. Σε γενικές γραμμές, ο μόνος αποκλεισμός που νιώθω είναι αυτός που γίνεται από το ίδιο το κράτος.

Δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου
Άνδρας 21 ετών: Οι ομοφοβικοί μ’ έκαναν να σκέφτομαι πως αυτό που νιώθω δεν θα έπρεπε να το νιώθω. Προσπάθησα ν’ αλλάξω, αλλά δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, όσο και αν λένε κάποιοι το αντίθετο. Αρχικά ένιωθα περίεργα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά, και ότι μου αρέσουν οι κοπέλες. Πειραματίστηκα κιόλας, αλλά το πείραμα απέτυχε. Στους γονείς μου ακόμα δεν έχω πει τίποτα, γιατί φοβάμαι πως θα το πάρουν στραβά, αφού φρόντισαν κάποιοι, μεταξύ αυτών και η Εκκλησία, να βάλουν στα μυαλά των ανθρώπων πως αυτό είναι αρρώστια. Μόνο ο αδελφός μου το ξέρει και ακόμη προσπαθεί να το δεχθεί. Σίγουρα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να ζεις διπλή ζωή.
Οι φίλοι μου ξέρουν για μένα έτσι είμαι άνετος, οι ερωτικές μου σχέσεις είναι περίεργες, στον εργασιακό μου χώρο δεν ξέρουν κάτι και γενικά στην κοινωνική μου ζωή μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ανοικτός με τις ερωτικές μου προτιμήσεις, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Έχω αποδεχθεί τον εαυτό μου και όποιος δεν με αποδέχεται, πολύ απλά μπορεί να αποχωρεί από τη ζωή μου. Φυσικά θα ήθελα να είχα γεννηθεί ετερόφυλος, να κάνω δικά μου παιδιά, οικογένεια και να μπορώ να κρατάω το ταίρι μου από το χέρι όταν περπατάμε σε δημόσιους χώρους, αλλά με έχω αποδεχθεί και προχωράω έτσι. Είμαι φυσιολογικός άνθρωπος, απλώς αντί τη νύχτα να κοιμηθώ με τη γυναίκα μου κοιμάμαι με τον άνδρα μου. Αν είχα ένα μαγικό λυχνάρι, δεν θα ήθελα να γίνω ετερόφυλος, θα προτιμούσα να γίνω εκατομμυριούχος.

Προσπάθησα να γίνω σαν τους υπόλοιπους
Άντρας 25 ετών: Δεν το έχω αναφέρει σε δικούς μου ανθρώπους, γιατί φοβάμαι να μην τους στεναχωρήσω. Στην αρχή σκεφτόμουνα ότι αυτή η μη φυσιολογική κατάσταση, (αφού έβλεπα τα υπόλοιπα αγόρια να αγαπάνε κοριτσάκια) ίσως είναι απλά μια φάση της ζωής μου και προσπάθησα να γίνω σαν και τους υπόλοιπους. Άρχισα να δείχνω μάλιστα και «ενδιαφέρον» για μια συμμαθήτριά μου. Τίποτα δεν άλλαξε, με αποτέλεσμα να αρχίσω τους ψυχολόγους και για αρκετό καιρό να έχω κατάθλιψη. Τα μόνα προβλήματα που εγώ αντιμετώπισα ήταν ίσως στο στρατό, που ήμουν πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους σε χαρακτήρα και ενδιαφέροντα, με αποτέλεσμα μερικές φορές να απομονώνομαι και να δέχομαι σχόλια που έθιγαν την προσωπικότητά μου. Γενικά θα ήθελα η κυπριακή κοινωνία να μάθει να ζει μέσα από την ουσία των πραγμάτων, να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, και να μη χτυπά τον «αδύναμο», προκειμένου να απαλλαχθεί από τις ανασφάλειές της. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού και όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και στον έρωτα. Από τη στιγμή που αναλαμβάνω τις ίδιες υποχρεώσεις (στρατό-φόρους) με τα ετερόφυλα άτομα, θέλω να με μεταχειρίζονται ισότιμα και να απολαμβάνω και τα ίδια δικαιώματα».

Αλλεπάλληλες μάχες με τον εαυτό μου
Άνδρας 32 ετών: Μετά από αλλεπάλληλες μάχες με τον εαυτό μου, στην ηλικία των 17-18 έφθασα στην σχεδόν πλήρη αποδοχή του εαυτού μου ως φυσιολογικού προσώπου και όχι αρρωστημένου. Αρχικά προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου για να μην μπορέσω να τα «μολύνω». Έκανα σχέση και με γυναίκα, για να πείσω τους γύρω μου ότι είμαι «κανονικός». Προσπάθησα να διώχνω από τη σκέψη μου όταν έρχονταν εικόνες γυμνών ανδρών και με ετσιθελισμό να φαντάζομαι γυμνές γυναίκες. Μου πέρασε και η ιδέα από το μυαλό αν έπρεπε να τερματίσω τη ζωή μου, για να μην πληγώσω τους δικούς μου ανθρώπους. Τελικά, στα 17 μου αποκάλυψα στη μητέρα μου ότι με ελκύουν και τα δύο φύλα, και αυτή μου ανέφερε ότι αυτό είναι άρρωστο και πως πρέπει να το πολεμήσω με τη δύναμη του Θεού. Θυμάμαι κάθε 2-3 μέρες με ρωτούσε αν μου πέρασε αυτή η «αρρώστια» και εγώ μετά από κανένα μήνα της απάντησα ότι μου πέρασε και να μη με ξαναρωτήσει.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο εξωτερικό το ανέφερα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, πλην των γονιών μου, και κανείς δεν το αποδέχθηκε πλήρως. Κάποιοι βολεύτηκαν ότι είναι μια φάση και θα μου περάσει, κάποιοι άλλοι με αποστρέφονταν και λίγοι με αποδέχθηκαν χωρίς να θέλουν να ξέρουν κάτι άλλο. Όσον αφορά τους παιδικούς φίλους, κάποιοι το αποδέχθηκαν πλήρως και ενδυναμώθηκαν οι σχέσεις μας και κάποιοι άλλοι απλώς λόγω αυτού απομακρυνθήκαμε. Γενικά δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα, πέρα από μερικά πειράγματα στο στρατό και στον εργασιακό χώρο από κάποιους, οι οποίοι «κόβει το μάτι τους στο διαφορετικό».
Πιστεύω ότι είμαι τυχερός από την άποψη ότι δεν είμαι θηλυπρεπής και δεν είναι ποτέ σίγουρος κάποιος αν είμαι ομοφυλόφιλος ή όχι. Αυτό που βοήθησε πολύ είναι το γεγονός ότι έχω δυνατό χαρακτήρα και προβλέπω πού θα μπορούσαν να ξεφύγουν τα πράγματα από τον έλεγχό μου και πάντα έφευγα για να μην εξωθήσω την κατάσταση στα άκρα. Αν είχα την επιλογή, να πατήσω ένα κουμπάκι και να μας «διόρθωνε» θα ήταν το ιδανικό, αυτό πίστευα κάποτε. Τώρα, μετά από βαθιά σκέψη με τον εαυτό μου, διαπίστωσα πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι απλώς ένα κομμάτι μου, που φεύγοντας θα με άφηνε άθικτο. Η ομοφυλοφιλία μου είμαι εγώ και ό,τι απαρτίζεται από μένα: Το γούστο μου στο φαγητό, η καλλιτεχνική μου φλέβα, ο ανεχτικός μου χαρακτήρας κτλ.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια σεξουαλική έκφραση, αλλά συνδυάζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, άρα αν με ρωτάς να ξαναγεννηθώ και να ονομάζομαι Κωστής ο αγρότης, απαντάω όχι. Αγαπάω υπερβολικά τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο και σίγουρα δεν θα ήθελα να χάσω την ευκαιρία να γνωρίσω τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου σήμερα.

Δεν είναι κάτι που αλλάζει
Γυναίκα 22 ετών: Στην αρχή πέρασα το στάδιο της άρνησης και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν κάποια φάση που θα πέρναγε. Προσπάθησα να αλλάξω την κατάσταση, αλλά δεν είναι κάτι που αλλάζει. Το υποψιαζόμουνα από το γυμνάσιο, το συνειδητοποίησα όταν ήμουν 14 χρονών, και το δέχθηκα στα 18. Στην οικογένεια και τους φίλους μου δήλωσα ότι είμαι gay, τονίζοντας όμως πως δεν παύω να είμαι το άτομο που πάντα αγαπούσαν και αγαπούν, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και πως η ειλικρίνειά μου απέναντί τους είναι η καλύτερη απόδειξη αγάπης που μπορώ να δώσω.
Στην καθημερινότητά μου, οι όποιες ερωτικές μου σχέσεις πρέπει να καλύπτονται πάντα από μυστικότητα, μήπως και ενοχληθούν γείτονες και άλλοι, και η οικογένειά μου δεν το δέχεται ακόμα πλήρως, έχοντας ελπίδες ότι θα μπω στο σωστό straight δρόμο. Αν και εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους φίλους μου, η πολιτεία είναι δομημένη με τρόπο που δεν αντιμετωπίζει καθόλου ισότιμα τα gay άτομα. Για παράδειγμα, η χορηγία για στέγαση νέων ευνοεί νέα ζευγάρια, και εγώ και η ερωτική μου σύντροφος δεν θεωρούμαστε σαν ζευγάρι στα μάτια του νόμου. Όσο για τη σεξουαλικότητα, δεν έχει καμιά θέση στο χώρο εργασίας, οπότε δεν έχω πρόβλημα, αν εξαιρέσουμε ίσως κάποια κακόγουστα αστεία που γίνονται εις βάρος των gay.

Τα θέλω μου ήταν τελείως διαφορετικά
Γυναίκα 30 χρονών: Αρχικά ήμουν πολύ μπερδεμένη. Είχα μια σχέση με άλλη κοπέλα που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια. Όταν πια η σχέση αυτή ήρθε στο τέλος της και ξεθώριασε ο πόνος, προσπάθησα να γίνω όπως τους «άλλους κανονικούς» ανθρώπους. Έκανα μια σχέση με αγόρι, η οποία δεν κράτησε φυσικά, αφού τα θέλω μου ήταν τελείως διαφορετικά. Τελικά, κατάλαβα ότι αυτό που είμαι δεν είναι φανελάκι που απλά λερώνεται και το αλλάζεις. Ο κύκλος μου κυρίως ήταν από πάντα ομοφυλόφιλοι σαν και εμένα.
Οι straight φίλοι μου τώρα ξεκίνησαν να μαθαίνουν ποια είμαι πραγματικά. Πριν ντρεπόμουν και δεν ήξερα πώς να το συζητήσω. Τώρα πια όμως δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα. Αυτοί που μπορούν να το δεχθούν το γνωρίζουν και με αυτούς νιώθω άνετα και είμαι ο εαυτός μου. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή και να πραγματοποιηθεί, θα ευχόμουνα να μπορούσα να φέρω νόμιμα στην Κύπρο την κοπέλα μου από τον Λίβανο, να βρει μια δουλειά εδώ και να μπορέσουμε να κτίσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε τώρα μέσα από την απόσταση.

Μίσος, εχθρότητα και αποδοκιμασία
ΛΕΣΒΙΕΣ, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί, σύμφωνα με την κ. Δέσποινα Μιχαηλίδου, εκπρόσωπο της νεοσύστατης ομάδας «accept ΛΟΑΔ», είναι μια ομάδα πληθυσμού που υφίστανται μέχρι σήμερα διακρίσεις και αντιμετωπίζονται με φόβο και καχυποψία. «Η ομοφοβία εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές και περιλαμβάνει πολλές φορές μίσος, εχθρότητα ή αποδοκιμασία των ομοφυλόφιλων ανθρώπων ή της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, που οδηγεί στην εκδήλωση μισαλλοδοξίας», αναφέρει η κ. Μιχαηλίδου, προσθέτοντας πως πολλές φορές η ομοφοβία εκδηλώνεται πολύ επικίνδυνα μέσω λεκτικής βίας και με ομοφοβικά εγκλήματα μίσους, όπως επιθέσεις, βιασμούς, ξυλοδαρμούς, ακόμη και φόνους.
Τα αίτια, σύμφωνα με την ίδια, μπορεί να προέρχονται από την ανικανότητα ενός ατόμου ή τη μη θέλησή του να αλλάξει τις πληροφορίες που έχει λάβει κατά την παιδική ηλικία, ή ακόμα και το φόβο του στο διαφορετικό. Επίσης, το αίσθημα απέχθειας ενός ετερόφυλου ανθρώπου στη σκέψη και μόνο της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, όπως και το αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ανασφάλειάς του, πολλές φορές οδηγούν το ετερόφυλο άτομο στην ανάγκη για έκφραση μίσους προς άλλες κοινωνικές ομάδες.