Allen Ginsberg
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
.
Το βάρος του κόσμου
............. είναι η αγάπη.
Κάτω απ' το φορτίο της μοναξιάς,
κάτω απ' το φορτίο
................. της δυσαρέσκειας
.
.... το βάρος,
το βάρος που κουβαλάμε
.............είναι η αγάπη.
.
Ποιος μπορεί να τ' αρνηθεί;
...........στα όνειρα
........... .. αγγίζει το κορμί,
..........στη σκέψη
.............. δημιουργεί ένα θαύμα,
στη φαντασία αγωνιά,
.......... μέχρι να γίνει ανθρώπινη-
.
κοιτάζει έξω απ' την καρδιά
.............. καίγεται με αγνότητα-
γιατί το βάρος της ζωής
.............. είναι η αγάπη.
.
μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς,
από την Ανθολογία Μπιτ Ποίησης (εκδ. Ροές, 2003)
4 σχόλια:
Για ποιά λάμψη γράφεις βρε erva;;
Το "μοντέλο" της ανάρτησης είναι η πλέον ακατάλληλη.
Ιδίως η προτελευταία φωτό είναι.... έλεος.
Που τον βρήκες;;;
;-))
Μα, στ' αλήθεια τώρα, δεν τον βρίσκεις λαμπερό στην πρώτη φωτογραφία μαζί με τον μεγάλο έρωτα της ζωής του τον Peter Orlovsky;
Κι ύστερα, τόχουμε ξανασυζητήσει, οι όποιες διαφορες από την πρώτη μέχρι την τελευταία φωτογραφία είναι η "απάτη" που λέει κι ο τίτλος της ανάρτησης.
Στην πρώτη φωτογραφία είναι λαμπερός λόγο της εσωτερικής ομορφιάς που εκπέμπουμε όλοι όταν ερωτευόμαστε/αγαπάμε, κάτι που κατάφερε να αποθανατίσει ο φωτογράφος.
Όχι δεν είναι όμορφος σαρκικά.
Ο σύντροφος κάτι κάνει... αλλά χρειάζεται ψαλίδι και ξουράφι για να φανεί. :-Ρ
Η δε αυτή εσωτερική ομορφιά (θα συμφωνήσεις μαζί μου) δεν είναι καθόλου-μα-καθόλου απατηλή.
Πέραν αυτού δεν με βρίσκει πολύ σύμφωνο ο όρος "απατηλή" που χρησιμοποιείς στη σειρά αυτή των αναρτήσεων. Είναι γνωστό ότι τη νιότη ακολουθείται από τη μέση ηλικία και το γήρας στη συνέχεια. Δεν βλέπω κάτι απατηλό σε αυτό.
Απατηλό μοιάζει γιαυτούς που πλανόνται ότι η λάμψη της νιότης τους θα κρατήσει για πάντα. Αλλά αυτό δεν είναι απάτη, αυταπάτη είναι.
Ναι, αυτό εννοώ, και όντως ο τίτλος είναι συζητήσιμος, μου το έχουν ξαναεπισημάνει.
Ωστόσο, ούτε για αυταπάτη πρόκειται. Πραγματικά οι νέοι (και οι ερωτευμένοι) πιστεύουν ότι η νιότη (κι ο έρωτας) θα κρατήσει για πάντα.
Δημοσίευση σχολίου