ΑΝΟΙΞΗ 3

John Ashbery
Τζων Άσμπερυ

Λιτανείες
2.

Η Άνοιξη είναι η πιο σημαντική εποχή.
Είναι εδώ ακόμη κι όταν δεν είναι εδώ.
Όλες οι άλλες εποχές είναι πρόσxημα.
Άνοιξη, οκνηρή Άνοιξη,
φτηνό πρόσχημα του καλοκαιριού –
Σού είπαν σε ποιο σημείο σε εγκατέλειψαν κατά λάθος
σε ποια οδική αρτηρία που διαπερνά την πόλη
όλο και πιο γρήγορα σαν ανάσα;

Ποιητική, τεύχος τρίτο / Πατάκης, 2009
μτφ: Χάρης Βλαβιανός



Pierre Louÿs
Πιερ Λουίς

Η βροχή

Η φίλη βροχούλα εμούσκεψε όλα τα πράγματα, πέφτο-
ντας σιγά-σιγά, χωρίς κανένα θόρυβο. Ακόμη βρέχει λι-
γάκι. Πάω να περπατήσω κάτου από τα δέντρα. Με τα
πόδια ξυπόλητα για να μη λερώσω τα ποδήματά μου.

Η ανοιξιάτικη βροχούλα είναι γλυκειά. Οι κλάδοι κατά-
φορτοι από βρεγμένα λουλούδια, έχουν ένα άρωμα που
ζαλίζει. Βλέπει κανείς να λάμπει στον ήλιο το ντελικάτο
δέρμα των φλοιών.

Αλίμονο! Πόσα άνθη επάνω στη γη! Σπλαχνιστήτε τα
πεσμένα λουλούδια. Δεν πρέπει να τα σαρώσουν και να
τα ανακατώσουν με το βόρβoρο’ αλλά να τα φυλάξουν
για τις μέλισσες.

Τα σκαθάρια και οι γυμνοσάλιαγκοι περνούν το δρόμο
ανάμεσα στα τέλματα’ δε θέλω να περπατήσω απάνω
τους, ούτε να τρομάξω αυτή τη xρυσή γουστερίτσα, που
στέκεται ξαπλωμένη και μισοκλείνει τα βλέφαρα της.

Τα τραγούδια της Βιλιτώς / Φαρφουλάς, 2008
μτφ: Γκρέκο



Sandro Penna
Σάντρο Πέννα

Η άνοιξη ίσως ξέρει πως μου ανήκουν
οι αβρότητές μου. Όπως κοιμάται το αγόρι
με τον εαυτό του στον ήλιο και δεν αναζητεί
τίποτα – εγώ δεν αναζητώ το αγόρι

Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα / Λωτός, 2000
μτφ. Σωτήρης Παστάκας



Umberto Saba
Ουμπέρτο Σάμπα

Άνοιξη

Άνοιξη που δεν μ' αρέσεις, θέλω
να πω για σένα πως τη γωνιά ενός δρόμου
καθώς έστριβα, το προμήνυμά σου με πλήγωνε
σα μια λεπίδα. Η λεπτή ακόμα σκιά
των γυμνών κλαδιών στη γυμνή ακόμα
γη μ' αναστατώνει, λες και θα μου ήταν δυνατό
κι έπρεπε
να ξαναγεννηθώ. Ο τάφος
μοιάζει αβέβαιος καθώς πλησιάζεις, πανάρxαιη
άνοιξη, που περισσότερο από κάθε εποxή
απάνθρωπα ανασταίνεις και σκοτώνεις.

Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα / Λωτός, 2000
μτφ: Κάρολος Τσίζεκ



Stephen Spender
Στέφεν Σπέντερ

Με τι περίεργο τρόπο
(απόσπασμα)

Με τι περίεργο τρόπο αυτός ο ακτινοβόλος ήλιος μου θυμίζει τον έρωτα μου!
Ο μοναxικός περίπατος τ' απόγευμα όταν, σαν τον καπνό της αγροικίας,
η ελπίδα σβήνει στο ξεθωριασμένο κόκκινο τ' ουρανού.
Θυμάμαι να στρέφομαι προς το μέρος του καθώς μιλάει,
τη ματιά καρφωμένη στο πρόσωπο του και να τραβώ τη φωτογραφία,
με το ποτάμι πίσω και το δάσος αγγιγμένο από την άνοιξη:
μέχρι να λιώσει στο πρωινό
-γαλάζια φύλλα από τους κάμπους,
παιχνιδίσματα του φωτός στον ίσκιο-
το περίγραμμα του, που σβήνει πάνω σ' ένα χάρτη, ολοκληρωμένο τώρα.
… …

Η Έλξη των Ομωνύμων. Ανθολογία ομο-ερωτικών ποιημάτων / Οδυσσέας, 2005
μτφ: Ρήγας Κούπα