ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΖΗΣΩ

.
Μακάρι, ουράνιοι θεοί, να κάθομαι σε όλη τη ζωή απέναντι στον αγαπημένο και να ακούω δίπλα μου την ευχάριστη φωνή του, να βγαίνω έξω, όταν βγαίνει, και να μοιράζομαι κάθε δραστηριότητα μαζί του. Ας εύχεται ο εραστής να φτάσει ο πολυαγαπημένος στη γεροντική ηλικία χωρίς καμιά στενοχώρια, χωρίς κακοτοπιές και λοξοδρομήματα στη ζωή και χωρίς να γνωρίσει ποτέ βάσκανη μοίρα. Αν όμως, όπως είναι νόμος της ανθρώπινης φύσης, τον αγγίξει αρρώστια, θα αρρωστήσω κι εγώ μαζί του και, όταν ανοίγεται, θα πλέω μαζί του σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αν κάποιος βίαιος τύραννος του βάλλει δεσμά, θα βάλω γύρω μου τα ίδια σίδερα. Όποιος τον μισεί θα είναι εχθρός δικός μου και θα αγαπώ όσους είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντί του. Αν δω ληστές ή εχθρούς να ορμούν καταπάνω του, θα οπλιστώ ακόμη και πέρα από τις δυνάμεις μου, και, αν πεθάνει, δεν θα μπορέσω να ζήσω. Ως τελευταίες εντολές σε όσους αγαπώ μετά από κείνον θα αφήσω να στήσουν κοινό τάφο για τους δυο μας, να ενώσουν τα κόκαλά μας και να μην χωριστεί ούτε η άλαλη σκόνη του ενός από του άλλου.

Λουκιανού. Έρωτες (Κάκτος, 1994)