.
«Ο Τζιμ είναι πολιτικοποιημένος γκέι. Άλλοτε τους αντιπαθούσα τους ακτιβιστές γκέι! Άλλοτε μου φαίνονταν ένα τσούρμο αδερφές που λυπόντουσαν τον εαυτό τους και για τα πάντα τούς έφταιγε το ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Άλλοτε έλεγα του Τζιμ πως ότι έκανα στο κρεβάτι ήταν ιδιωτική μου υπόθεση. Εκείνος έλεγε ότι αυτό ήταν σωστό. Το τι έκανα στο κρεβάτι ήταν, όμως τι γίνεται με τη ζωή έξω από το κρεβάτι; Πώς μου φαίνεται το να λες ψέματα σ’ όλους, να προσπαθείς να περνάς για φυσιολογικός, να μην αφήνεις ποτέ την οικογένειά σου ή τους φίλους σου να ξέρουν τι συμβαίνει στη ζωή σου;… Μ’ έπεισε ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσω αυτό το είδος του μίσους για τον εαυτό μου ήταν να πάψω να κρύβομαι. Μου είπε ότι όποιος μ’ αγαπούσε δε θα μ’ αγαπούσε λιγότερο αν το αποκάλυπτα, κι εγώ θα συμφιλιωνόμουνα με τον εαυτό μου πολύ περισσότερο. Έτσι, έκανα την αρχή με τη μητέρα» (…)
«Ο Τζιμ ξέρει ότι έχεις αυτό το πράμα;» τον ρώτησα.
«Πες AIDS, Ρίκυ» είπε ο Πιτ. «Η μητέρα κι ο πατέρας το λένε «πράμα», «μικρόβιο», όλα εκτός από AIDS… Ναι, ο Τζιμ το ξέρει. Ήμασταν κι οι δυο άρρωστοι σ’ όλο το ταξίδι στην Ευρώπη. Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι είχα ό, τι είχε κι εκείνος, κάποια μορφή δυσεντερίας. Όμως είχαν πρηστεί οι λεμφαδένες μου και είχα κι αυτά τα μικρά κόκκινα στίγματα στους αστραγάλους. Έδινα ένα σωρό εξηγήσεις στον εαυτό μου για το τι μου συνέβαινε. Αλλά δεν μπορούσα να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, και τα στίγματα πλήθαιναν. Ο πραγματικός πανικός μ’ έπιασε την τελευταία φορά που ήρθα στο Σίβιλ. Η μητέρα ήθελε να πάω να δω τον γιατρό Ράιτ εκεί. Ώσπου να πάω, εμφανίστηκε αυτή η μεγάλη σκούρα μελανιά κάτω από το μπράτσο μου. Όταν το είδα αυτό, άρχισα να αντιμετωπίζω το γεγονός ότι μπορούσα να έχω AIDS. Φαντάστηκα ότι ο γέρο-Ράιτ θα το κανε βούκινο σ’ ολόκληρη τη «Λέσχη Χέιντφιλ. Χαρά που θα ‘κανε ο πατέρας!»
Μ.Ε.Κερ: Χαρταετοί της νύχτας (Πατάκης, 1991)
«Ο Τζιμ είναι πολιτικοποιημένος γκέι. Άλλοτε τους αντιπαθούσα τους ακτιβιστές γκέι! Άλλοτε μου φαίνονταν ένα τσούρμο αδερφές που λυπόντουσαν τον εαυτό τους και για τα πάντα τούς έφταιγε το ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Άλλοτε έλεγα του Τζιμ πως ότι έκανα στο κρεβάτι ήταν ιδιωτική μου υπόθεση. Εκείνος έλεγε ότι αυτό ήταν σωστό. Το τι έκανα στο κρεβάτι ήταν, όμως τι γίνεται με τη ζωή έξω από το κρεβάτι; Πώς μου φαίνεται το να λες ψέματα σ’ όλους, να προσπαθείς να περνάς για φυσιολογικός, να μην αφήνεις ποτέ την οικογένειά σου ή τους φίλους σου να ξέρουν τι συμβαίνει στη ζωή σου;… Μ’ έπεισε ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσω αυτό το είδος του μίσους για τον εαυτό μου ήταν να πάψω να κρύβομαι. Μου είπε ότι όποιος μ’ αγαπούσε δε θα μ’ αγαπούσε λιγότερο αν το αποκάλυπτα, κι εγώ θα συμφιλιωνόμουνα με τον εαυτό μου πολύ περισσότερο. Έτσι, έκανα την αρχή με τη μητέρα» (…)
«Ο Τζιμ ξέρει ότι έχεις αυτό το πράμα;» τον ρώτησα.
«Πες AIDS, Ρίκυ» είπε ο Πιτ. «Η μητέρα κι ο πατέρας το λένε «πράμα», «μικρόβιο», όλα εκτός από AIDS… Ναι, ο Τζιμ το ξέρει. Ήμασταν κι οι δυο άρρωστοι σ’ όλο το ταξίδι στην Ευρώπη. Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι είχα ό, τι είχε κι εκείνος, κάποια μορφή δυσεντερίας. Όμως είχαν πρηστεί οι λεμφαδένες μου και είχα κι αυτά τα μικρά κόκκινα στίγματα στους αστραγάλους. Έδινα ένα σωρό εξηγήσεις στον εαυτό μου για το τι μου συνέβαινε. Αλλά δεν μπορούσα να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, και τα στίγματα πλήθαιναν. Ο πραγματικός πανικός μ’ έπιασε την τελευταία φορά που ήρθα στο Σίβιλ. Η μητέρα ήθελε να πάω να δω τον γιατρό Ράιτ εκεί. Ώσπου να πάω, εμφανίστηκε αυτή η μεγάλη σκούρα μελανιά κάτω από το μπράτσο μου. Όταν το είδα αυτό, άρχισα να αντιμετωπίζω το γεγονός ότι μπορούσα να έχω AIDS. Φαντάστηκα ότι ο γέρο-Ράιτ θα το κανε βούκινο σ’ ολόκληρη τη «Λέσχη Χέιντφιλ. Χαρά που θα ‘κανε ο πατέρας!»
Μ.Ε.Κερ: Χαρταετοί της νύχτας (Πατάκης, 1991)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου