Χριστουγεννιάτικη αγωνία
Ως πότε τη λαχτάρα μου σιμά σου θα σωπαίνω;
Ως πότε θα χαμογελώ μ’ ένα λυγμό στα χείλη;
Πότε θ’ αστράψει ο πόνος μου και το δυστυχισμένο
παράπονό μου, σαν του αφρού το κλάμα, θα σου στείλω…
Ως πότε πια τ’ αγριωπά τα κύματα θα πνίγω
που ξεχειλίζει μέσα μου μια απελπισμένη βρύση;
Μη με κοιτάς τόσο γλυκά, Χρυσέ μου… Ακόμα λίγο
και ο πόνος μου, που πνίγεται βαθιά, θα ξεφωνίσει…
Πώς μοιάζουν τα χειλάκια σου χλωμό χλωμό κεράσι,
κι είναι η ψυχούλα σου απαλό, γλυκό γλυκό μετάξι…
Δε με θωρείς, που όλο γελώ μην τύχει και προφτάσει
καμιά δροσιά στο βλέφαρο και μου γλυκοχαράξει;
Και τα ματάκια Σου γελούν στον πόνο μου τριγύρω,
σαν πεταλούδες χαρωπές στο πεθαμένο κρίνο…
Στην αγκαλιά μου σαν τρελός μια νύχτα θα σε σύρω,
και ώρες εκεί τα κλάματα, σου Σου ‘κρυψα, θα χύνω…
Μ’ απόψε είναι Χριστούγεννα!... Δεν έχει τόπο η θλίψη…
Μέσα στα γέλια να πονεί κανένας είναι τρέλα…
Σε μια γωνιά η αγάπη μου το κλάμα της θα κρύψει.
Άλλη βραδιά, καρδιά μου, κλαις… Απόψε, Πόνε, Γέλα…
Ναπολέων Λαπαθιώτης: Ποιήματα (Ζήτρος, 2001)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου