Απ’
όλες, όμως, τις πλατείες – εκτός, βεβαίως,
απ’ αυτήν που μεγάλωσα – μία ξέρω καλά.
Παρ’ όλες τις αλλαγές που μεσολάβησαν,
κι ας έφυγαν τ’ ανθοπωλεία, κι ας κόπηκαν
δέντρα και προστέθηκε η υπόγεια στοά,
εκείνη μένει αναλλοίωτη. Είναι η Ομόνοια,
η πιο κεντρική κι η πιο λαϊκή – ο ομφαλός
της χώρας. Αυτή που δεν έχει μόνιμους
θαμώνες, δέντρα, μνημεία, ούτε καν
αξιοπρεπή μαγαζιά. Εκεί μαζεύονται οι
επαρχιώτες που ήρθαν να βρουν την τύχη
τους στην Αθήνα. Εκεί και κάποιοι
απελπισμένοι πρωτευουσιάνοι, αποζητώντας
την ψευδαίσθηση μιας συντροφικότητας
– κάτι που δεν χάθηκε ακόμα απ’ αυτή
την πόλη. Χίμαιρες και άνθρωποι πάνε
χέρι με χέρι σε τούτη την πλατεία. Εκεί
πηγαίνω κι εγώ.
Μένης
Κουμανταρέας
Χάρης Παπαδόπουλος, Post Restant Ομόνοια (1982)
Όταν
βρέχει όμως είναι πολύ ωραία στο υπόγειο.
Ακουμπάς σε μια κολόνα και περιμένεις.
Εδώ κι εκεί πολλοί και διάφοροι
εγκλωβισμένοι νεαροί σε κοιτάζουν με
κάποιο δέος στα μάτια. Βρέχει πολύ και
[…] σου μιλάνε με τα μάτια για το σπίτι
τους, που είναι σε λαϊκή συνοικία και
πώς θα πάνε.
Στα
διάσημα ουρητήρια της Ομόνοιας, κοινώς
τζουρά, μέσα στη μπόχα και την αμμωνία
συνάπτονται απειροπληθή ειδύλλια επί
τη εμφανίσει.
Μαθήτεψε,
αν σου βαστάει, στην πλατεία. Είναι η
πλατεία όλων των χωριών και όλων των
πόλεων της χώρας. Όταν συχνάζεις εδώ,
συχνάζεις παντού. Αχ, από σώμα σε σώμα
ταξιδεύοντας. Δεν είναι χρεία να πας
πουθενά για να γνωρίσεις τους Έλληνες,
εδώ τους γνωρίζεις καλύτερα. Ξεσκεπάζουν
περισσότερο τον εαυτό τους.
Γιώργος
Ιωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου