«Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ»
είναι ο τίτλος της τρίτης ατομικής έκθεσης του γνωστού έλληνα
εικαστικού στην γκαλερί Bernier/Eliades στο Θησείο
tovima.gr,
28-1-2014
Επτά. Τόσοι είναι οι κύκλοι που κάνεις μέσα στην
Bernier/Eliades για να διαβάσεις το κείμενο του Καβάφη που διατρέχει με μεγάλα
γράμματα από βινύλιο τους τοίχους της γκαλερί. «Ο αστείος άνθρωπος
γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ' όψιν σημαντικά, δεν
εμπνέει πολλήν πεποίθησιν. Γι' αυτό κ' εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να
παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες
υποθέσεις μου. Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ». Αυτό είναι ένα
απόσπασμα από το κείμενο και η τελευταία πρόταση είναι και ο τίτλος της
έκθεσης, της τρίτης ατομικής έκθεσης του Νίκου Ναυρίδη στη γνωστή γκαλερί στο
Θησείο.
«Η σκέψη για αυτό το έργο είναι ότι οι σοφοί και οι ποιητές δεν φαίνονται ποτέ να χαμογελούν και έτσι καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι δεν το κάνουν κιόλας» εξηγεί ο Ναυρίδης καθώς επιμελείται τις τελευταίες λεπτομέρειες των έργων του λίγο πριν από τα εγκαίνια της Πέμπτης 23 Ιανουαρίου. Και όπως αγαπά να κάνει στη δουλειά του, π.χ. με το έργο «Αναπνοή» στην Μπιενάλε της Βενετίας, αντιστρέφει και σε αυτή την περίπτωση τις συμβάσεις. «Ενας λόγος κειμένου μεταφέρεται σε μια σύμβαση εικαστικής εγκατάστασης. Οπότε παύει η σχέση σου με το κείμενο να είναι μια οριζόντια, γραμμική ανάγνωση και γίνεται μια ανάγνωση που κάνεις με το σώμα σου»εξηγεί.
Ο Νίκος Ναυρίδης αγαπά τον λόγο αλλά δεν θέλει να γίνει ο άνθρωπος των αποφθεγμάτων. «Τα ίδια τα κείμενα έχουν μια βαρύτητα που καλό είναι να μην την πειράζουμε». Εν προκειμένω, το κείμενο από ταΑνέκδοτα Σημειώματα Ποιητικής και Αισθητικής του Γ. Π. Σαββίδη, το οποίο από μόνο του «έρχεται να χλευάσει όλο αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας, τη σοβαροφάνεια που κανείς δεν χρειάζεται. Την υποκρισία που υιοθετεί κανείς στη ζωή του, μια δήθεν συμπεριφορά που γνωρίζει ότι είναι αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο και την εφαρμόζει στην καθημερινότητά του».
Στο πίσω μέρος της γκαλερί βρίσκεται ένα μικροσκοπικό έργο, μια μικρή εκτυπωτική πλάκα στερεωμένη ανάμεσα σε δύο σφιγκτήρες. Οι ανάγλυφοι χαρακτήρες της γράφουν: «Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άραγε; ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν - και το Ψεύδος είναι απλώς το Γήρας της Αληθείας;».Πρόκειται για μια έμμεση αναφορά σε ένα πολύ πρόσφατο έργο του Ναυρίδη, τη βιντεοπροβολή «16.9.1902», που παρουσίασε στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Εκεί ο Ναυρίδης είχε προβάλει το συγκεκριμένο χωρίο με μεγάλα κεφαλαία γράμματα χωρίς κενά ανάμεσα στις λέξεις, ακριβώς «όπως θα διάβαζε κανείς επιγραφές της εποχής των Πτολεμαίων, τους οποίους ο Καβάφης μνημονεύει διαρκώς», όπως εξηγεί. Η ιδέα για την εγκατάσταση που διατρέχει τους τοίχους της Bernier/Eliades γεννήθηκε τότε.
«Η σκέψη για αυτό το έργο είναι ότι οι σοφοί και οι ποιητές δεν φαίνονται ποτέ να χαμογελούν και έτσι καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι δεν το κάνουν κιόλας» εξηγεί ο Ναυρίδης καθώς επιμελείται τις τελευταίες λεπτομέρειες των έργων του λίγο πριν από τα εγκαίνια της Πέμπτης 23 Ιανουαρίου. Και όπως αγαπά να κάνει στη δουλειά του, π.χ. με το έργο «Αναπνοή» στην Μπιενάλε της Βενετίας, αντιστρέφει και σε αυτή την περίπτωση τις συμβάσεις. «Ενας λόγος κειμένου μεταφέρεται σε μια σύμβαση εικαστικής εγκατάστασης. Οπότε παύει η σχέση σου με το κείμενο να είναι μια οριζόντια, γραμμική ανάγνωση και γίνεται μια ανάγνωση που κάνεις με το σώμα σου»εξηγεί.
Ο Νίκος Ναυρίδης αγαπά τον λόγο αλλά δεν θέλει να γίνει ο άνθρωπος των αποφθεγμάτων. «Τα ίδια τα κείμενα έχουν μια βαρύτητα που καλό είναι να μην την πειράζουμε». Εν προκειμένω, το κείμενο από ταΑνέκδοτα Σημειώματα Ποιητικής και Αισθητικής του Γ. Π. Σαββίδη, το οποίο από μόνο του «έρχεται να χλευάσει όλο αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας, τη σοβαροφάνεια που κανείς δεν χρειάζεται. Την υποκρισία που υιοθετεί κανείς στη ζωή του, μια δήθεν συμπεριφορά που γνωρίζει ότι είναι αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο και την εφαρμόζει στην καθημερινότητά του».
Στο πίσω μέρος της γκαλερί βρίσκεται ένα μικροσκοπικό έργο, μια μικρή εκτυπωτική πλάκα στερεωμένη ανάμεσα σε δύο σφιγκτήρες. Οι ανάγλυφοι χαρακτήρες της γράφουν: «Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άραγε; ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν - και το Ψεύδος είναι απλώς το Γήρας της Αληθείας;».Πρόκειται για μια έμμεση αναφορά σε ένα πολύ πρόσφατο έργο του Ναυρίδη, τη βιντεοπροβολή «16.9.1902», που παρουσίασε στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Εκεί ο Ναυρίδης είχε προβάλει το συγκεκριμένο χωρίο με μεγάλα κεφαλαία γράμματα χωρίς κενά ανάμεσα στις λέξεις, ακριβώς «όπως θα διάβαζε κανείς επιγραφές της εποχής των Πτολεμαίων, τους οποίους ο Καβάφης μνημονεύει διαρκώς», όπως εξηγεί. Η ιδέα για την εγκατάσταση που διατρέχει τους τοίχους της Bernier/Eliades γεννήθηκε τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου