Ο Τόμας το 1997 ακρωτηρίασε το αριστερό του πόδι. Ο Τόμας το 2003 ακρωτηρίασε το αριστερό του χέρι. Ο Τόμας το 2006 έκοψε το πεός του. Ο Τόμας το 2009 ακρωτηρίασε περαιτέρω πάνω από το γόνατο το αριστερό του πόδι. Ο Τόμας το 2010 έκοψε τον παράμεσο που του είχε απομείνει. Ο Τόμας αυτοακρωτηριάζεται και οι γιατροί προστρέχουν για να σώσουν τη ζωή του. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που επιθυμεί ο Τόμας.
Οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ υποστηρίζουν πως όπως δεν υπάρχουν κοινωνία και υποδείγματα συμπεριφοράς, δεν υπάρχει επίσης ούτε καν ένα χαλαρό διάνυσμα ‘φυσιολογικού-παθολογικού’. (...) Από την ψυχολογία κρατούν μόνο ό,τι έχει να κάνει με νευροεπιστήμες και στην καλύτερη περίπτωση εφευρίσκουν προσεγγίσεις όπως η ‘βιοηθική’ για να έχουν τα τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης των μελλοντικών πολυεθνικών κάτι να ασχολούνται. Για τους ‘φίλους της ελευθερίας’ όλα τα άλλα είναι ‘παρωχημένες ηθικές θεωρίες’.
Το σωματικό μοντάρισμα είναι η αποθέωση της αυτοδιάθεσης και της θέωσης του ατόμου. Κάθε σώμα γίνεται η ατομική αδιαπραγμάτευτη θρησκεία του ατόμου που περιέχει. Αυτό που αποσιωπούν βέβαια οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ είναι πως μια τέτοια θρησκεία αντλεί πόρους από τα σοσιαλιστικής υφής κράτη πρόνοιας του περασμένου αιώνα που επιβιώνουν ακόμα, συχνά εξυπηρετώντας πλέον λειτουργίες αλλότριες που υποβάλλονται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους στην διαδικασία διασυρμού και αποδόμησης των δημόσιων αγαθών. Ελλείψει αυτής της πρόνοιας ο Τόμας θα αυτοεξοντωνόταν αν δεν είχε αρκετούς πόρους για να πληρώσει τους γιατρούς. Η εξίσωση θα ήταν περίπου έτσι: δικαίωμα στον αυτοακρωτηριασμό έχουν μόνο οι έχοντες πόρους, τους οποίους οι νεόι γιατροί απαλλαγμένοι από ηθικές μπαναλαρίες και επιστημονικές δεοντολογίες θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν με το αζημίωτο να χτίσουν τον σωματικό ναό που επιθυμούν. Οι υπόλοιποι μπορούν ή να δουλεύουν -η αμοιβή είναι μια στρέβλωση που οι κοινωνιστές κόλλησαν λανθασμένα σαν λέξη δίπλα από τη δουλειά κατά τον εικοστό αιώνα- ή να πεθαίνουν ή και τα δύο ταυτόχρονα.
Ο πόλεμος για την ευγονική και τη δημογραφική ρύθμιση που έχουν κηρύξει οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ στις σύγχρονες πόλεις επαφίεται στους ορισμούς του ‘δημόσιου’ και της ‘υγείας’. Οι σωματικές δυσμορφίες που σημειολογεί το lifestyle και o queer μεταμοντερνισμός θα παράξουν τα υγειονομικά αποπαίδια του μέλλοντος: ο λαϊκός αναβολικά απενοχοποιημένος μπόντιμπίλντερ, η ανορεξικιά πωλήτρια, ο ‘αδιόρθωτος’΄καπνιστής, ο φτωχός παχύσαρκος ‘των λιχουδιών των 99 σεντς’ θα πεθαίνουν κοιτώντας τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων που και οι ίδιοι λόγω της προπαγάνδας λοιδόρησαν. Πίσω από τις πόρτες θα νοσηλεύονται ‘οι ιδανικοί, υπεύθυνοι και πειθήνιοι πολίτες’ που θα αυτοακρωτηριάζονται πλουσιοπάροχα στην προσπάθεια να ακουμπήσουν τον προωθημένο μύθο του καπιταλιστικού Πραγματικού.
Οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ υποστηρίζουν πως όπως δεν υπάρχουν κοινωνία και υποδείγματα συμπεριφοράς, δεν υπάρχει επίσης ούτε καν ένα χαλαρό διάνυσμα ‘φυσιολογικού-παθολογικού’. (...) Από την ψυχολογία κρατούν μόνο ό,τι έχει να κάνει με νευροεπιστήμες και στην καλύτερη περίπτωση εφευρίσκουν προσεγγίσεις όπως η ‘βιοηθική’ για να έχουν τα τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης των μελλοντικών πολυεθνικών κάτι να ασχολούνται. Για τους ‘φίλους της ελευθερίας’ όλα τα άλλα είναι ‘παρωχημένες ηθικές θεωρίες’.
Το σωματικό μοντάρισμα είναι η αποθέωση της αυτοδιάθεσης και της θέωσης του ατόμου. Κάθε σώμα γίνεται η ατομική αδιαπραγμάτευτη θρησκεία του ατόμου που περιέχει. Αυτό που αποσιωπούν βέβαια οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ είναι πως μια τέτοια θρησκεία αντλεί πόρους από τα σοσιαλιστικής υφής κράτη πρόνοιας του περασμένου αιώνα που επιβιώνουν ακόμα, συχνά εξυπηρετώντας πλέον λειτουργίες αλλότριες που υποβάλλονται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους στην διαδικασία διασυρμού και αποδόμησης των δημόσιων αγαθών. Ελλείψει αυτής της πρόνοιας ο Τόμας θα αυτοεξοντωνόταν αν δεν είχε αρκετούς πόρους για να πληρώσει τους γιατρούς. Η εξίσωση θα ήταν περίπου έτσι: δικαίωμα στον αυτοακρωτηριασμό έχουν μόνο οι έχοντες πόρους, τους οποίους οι νεόι γιατροί απαλλαγμένοι από ηθικές μπαναλαρίες και επιστημονικές δεοντολογίες θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν με το αζημίωτο να χτίσουν τον σωματικό ναό που επιθυμούν. Οι υπόλοιποι μπορούν ή να δουλεύουν -η αμοιβή είναι μια στρέβλωση που οι κοινωνιστές κόλλησαν λανθασμένα σαν λέξη δίπλα από τη δουλειά κατά τον εικοστό αιώνα- ή να πεθαίνουν ή και τα δύο ταυτόχρονα.
Ο πόλεμος για την ευγονική και τη δημογραφική ρύθμιση που έχουν κηρύξει οι ‘φίλοι της ελευθερίας’ στις σύγχρονες πόλεις επαφίεται στους ορισμούς του ‘δημόσιου’ και της ‘υγείας’. Οι σωματικές δυσμορφίες που σημειολογεί το lifestyle και o queer μεταμοντερνισμός θα παράξουν τα υγειονομικά αποπαίδια του μέλλοντος: ο λαϊκός αναβολικά απενοχοποιημένος μπόντιμπίλντερ, η ανορεξικιά πωλήτρια, ο ‘αδιόρθωτος’΄καπνιστής, ο φτωχός παχύσαρκος ‘των λιχουδιών των 99 σεντς’ θα πεθαίνουν κοιτώντας τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων που και οι ίδιοι λόγω της προπαγάνδας λοιδόρησαν. Πίσω από τις πόρτες θα νοσηλεύονται ‘οι ιδανικοί, υπεύθυνοι και πειθήνιοι πολίτες’ που θα αυτοακρωτηριάζονται πλουσιοπάροχα στην προσπάθεια να ακουμπήσουν τον προωθημένο μύθο του καπιταλιστικού Πραγματικού.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://raresteak.wordpress.com/2011/01/10/yetep2
2 σχόλια:
Ο Τόμας είναι για τα σίδερα λέω εγώ.
"Οι 'φίλοι της ελευθερίας’ υποστηρίζουν πως όπως δεν υπάρχουν κοινωνία και υποδείγματα συμπεριφοράς, δεν υπάρχει επίσης ούτε καν ένα χαλαρό διάνυσμα ‘φυσιολογικού-παθολογικού’."
"Πάρα πολύ ωραία διατυπώνεις την άποψή σου. Ότι για σένα είναι ασύλληπτο το ΚΕΕΛΠΝΟ να χορηγεί ένα φεστιβάλ, που σε ένα μέρος του περιλαμβάνει σεξ χωρίς προφυλάξεις... Για τον ---- όμως, ίσως και για άλλους, δεν είναι ασύλληπτο,. Ή μπορεί να είναι ασύλληπτο υπό προϋποθέσεις "
Aπόσπασμα από σχόλιο #7098 στο ηλεκτρονικό φόρουμ του tenpercent.gr.
Δημοσίευση σχολίου