- Το «σ' αγαπώ» το έχετε πει;
Το 'χω πει μια-δυο φορές. Και τι έγινε; Είναι βλακεία.
- Γιατί είναι βλακεία;
Καθετί που αισθανόμαστε και δεν λέμε, είναι απείρως πιο σοβαρό από αυτό που λέμε. Αν αισθάνεσαι για κάποιον αγάπη, δε χρειάζεται να σαλιαρίζεις και να του λες «Ξέρεις πόσο σ' αγαπώ; Λιώνω για σένα!».
- Ε τώρα πηγαίνετε στο άλλο άκρο!
Άντε καημένε! Να μάθετε να είστε συγκρατημένοι. Εγώ τέτοια πράγματα δεν τα καταδέχομαι γιατί αισθάνομαι τη γελοιότητα του θέματος. Με ανθρώπους που αγαπούσα λέγαμε τα πάντα εκτός απ' αυτό. Και έτσι υπήρχε ισορροπία. Αλλιώς ξέρεις τι γίνεται; Έχω πέντε γάτες -δεν τις είδατε, είναι μέσα στην κουζίνα.
Αυτά είναι χαριτωμένα γατάκια, μικρά, ωραία... μ' αγαπούν, τ' αγαπώ. Εάν τα χαϊδέψω, την επομένη γίνονται τέρατα. Έτσι κι ο άνθρωπος. Έχω γράψει ένα ποίημα που λέω: «Όσο σε λατρεύω, τόσο διαφθείρεσαι. Κάτι ξέραν οι αρχαίοι, που λάτρευαν αγάλματα». Διότι το άγαλμα, βέβαια, δεν μπορεί να έχει αντιδράσεις, ενώ ο ζωντανός έτσι και πέσεις στα γόνατά του, νομίζει πια ότι έγινε θεός. Γιατί λοιπόν να συμβάλεις στη διαφθορά του άλλου; Ποτέ, ποτέ!- Και πώς εκφράζατε την αγάπη σας σ' αυτούς που αγαπούσατε;
Τίποτα! Η χαρά μου ήταν να τους βλέπω. Έρχονταν εδώ, κάθονταν στη θέση σου, μιλούσαμε, πες εσύ, πες εγώ... κι εγώ πια ένιωθα ευτυχεσμένος. Δεν έλεγα «σε λατρεύω». Το βούλωνα και, δόξα τω Θεώ, δεν το μετάνιωσα ποτέ... Δεν σας το λέω σαν συμβουλή αυτό, σας το λέω σαν εξομολόγηση.
(Απόσπασμα από συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στους schooligans, 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου