ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΙΟΣ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966 ο Ερνέστ έλαβε προς μεγάλη του έκπληξη ένα γράμμα από τη Νέα Υόρκη. Αλλά δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να συμμεριστεί τα συναισθήματά του. Ο Ερνέστ ήταν μόνος, δεν υπήρχε κανείς στον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί πόσο μεγάλη ήταν η κατάπληξη και πόσο ασυγκράτητη η χαρά του που είχε νέα από τον φίλο του, από τον Γιάκομπ, με τον οποίο είχε χάσει κάθε επαφή από το 1936. Η πιο βαθιά επιθυμία του Ερνέστ, να γυρίσει μια μέρα ο Γιάκομπ από εκεί όπου είχε πάει πριν από τριάντα χρόνια, δεν είχε εκπληρωθεί ποτέ. Τώρα βρισκόταν μπροστά στο γραμματοκιβώτιο και κρατούσε στο χέρι του το γράμμα του Γιάκομπ. Το γύρισε από τη μια, το γύρισε από την άλλη, εξέτασε το γραμματόσημο πολύ σχολαστικά, σαν να ήθελε να εντυπωθεί στο μυαλό του ο αριθμός των γραμμών της σφραγίδας που το ακύρωναν, ώσπου να το βάλει επιτέλους στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
Ο Ερνέστ λάμβανε γράμματα πολύ σπάνια. Το ότι του είχε γράψει ο Γιάκομπ, ο Γιάκομπ, που δεν τον είχε ξαναδεί, αλλά δεν τον είχε ξεχάσει, ήταν κάτι που ξεπερνούσε τις πιο τολμηρές του ελπίδες μέσα σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια. Ο Γιάκομπ δεν ήταν νεκρός, όπως το φοβόταν μερικές φορές, ο Γιάκομπ ήταν ζωντανός, ο Γιάκομπ ζούσε στην Αμερική, ο Γιάκομπ είχε γράψει.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Ερνέστ δεν είχε περάσει ούτε μία ημέρα χωρίς να σκεφτεί τον Γιάκομπ. Μπορεί να μην είχε καμία επαφή μαζί του, αλλά ποτέ δεν τον είχε διαγράψει από τη μνήμη του. Το παρελθόν ήταν κλεισμένο στη μακρινή ανάμνηση του Γιάκομπ όπως σε ένα σκοτεινό ντουλάπι. Το παρελθόν ήταν πολύτιμο γι’ αυτόν, αλλά το ντουλάπι δεν το άνοιγε ποτέ.

Αλέν Κλοντ Ζούλτσερ: Ένας τέλειος σερβιτόρος (Μεταίχμιο, 2010)

Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά