Michelangelo Buonarroti
.ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Μικελάντζελο, - πώς κλείσαν
τους πιο μεγάλους ουρανούς στο ανθρώπινο πρόσωπο, στο ανθρώπινο σώμα,
νύχια ποδιών και χεριών, φύλλα και άστρα, θηλές, όνειρα, χείλη, -
το κόκκινο και το γαλάζιο’ το απτό και το ασύλληπτο. Απ’ το άγγιγμα ίσως
αυτών των δυο δαχτύλων να γεννήθηκε και πάλι ο κόσμος. Η απόσταση
ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο δάχτυλα μετράει με ακρίβεια ακόμη
την έλξη της γης και τη διάρκεια.
…………………………………………Δεν αντέχω – είπε –
τόση ομορφιά και τόση αμαρτωλή αγιότητα. Θα βγω στον άσπρο εξώστη
να καπνίσω συνέχεια δεκαπέντε τσιγάρα, αποθαυμάζοντας από ψηλά
τη θέα της Ρώμης, βλέποντας κάτω τα μεγάλα λεωφορεία
ν’ αδειάζουνε τσαμπιά τουρίστες στα προπύλαια του Μουσείου,
σπάζοντας με τα δυο μου δάχτυλα μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου
ένα σωρό κλεμμένες οδοντογλυφίδες, σαν να σπάζω
όλους τους ξύλινους σταυρούς όπου σταυρώθηκαν οι ανθρώπινες επιθυμίες
Γιάννης Ρίτσος: Ο κόσμος είναι ένας
στο Ιταλικό τρίπτυχο (Κέδρος, 1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου