.
Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΙΑ
Η συμφωνία της σιωπής
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ (Ελευθεροτυπία, 11/5/2009)
Στην ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, η ομοφυλοφιλία συνεχίζει να γίνεται αντιληπτή περισσότερο ως μια σεξουαλική πρακτική παρά ως μια ταυτότητα, οι γκέι και οι λεσβίες αποφεύγουν να «εκδηλωθούν», να εκφράσουν ρητά την ομοφυλοφιλία τους στους γονείς τους.
Η έννοια του «coming out» είτε είναι σχεδόν άγνωστη σε πολλούς Ελληνες ομοφυλόφιλους είτε νοηματοδοτείται διαφορετικά. Επίσης, μεγάλος αριθμός επαρχιωτών ομοφυλόφιλων μεταναστεύουν στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας την ανοχή που διασφαλίζει η ανωνυμία.
Πρόκειται για ορισμένα από τα συμπεράσματα εμπειρικών ερευνών που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε επιστημονική ημερίδα, οι οποία διοργανώθηκε από το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας (Γκέι Πράιντ ) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τίτλο «Σεξουαλικότητες και φύλα: Λεσβιακές, Γκέι, Αμφί, Τρανς και Queer Κοινότητες στην Ελλάδα».
«Η σχέση συγγένειας - gay ομοφυλοφιλίας παρουσιάζει στην Ελλάδα ιδιομορφίες σε σύγκριση με εκείνη που επικρατεί στη δύση. Κατ' αρχάς, οι σχέσεις ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους/ες και την οικογένειά τους προσδιορίζεται από την απουσία ρητής έκφρασης της ομοφυλοφιλίας, από μία υπόρρητη συμφωνία σιωπής. Συχνά οι γονείς γνωρίζουν τον ερωτικό σύντροφο του παιδιού τους και επιπλέον γνωρίζουν ότι οι δύο άνδρες ή οι δύο γυναίκες οι οποίοι είναι σε ηλικία γάμου ζουν μαζί. Ωστόσο, η ερωτική διάσταση της σχέσης αποκρύπτεται και γίνεται αντιληπτή από τους γονείς στο συνειδητό επίπεδο ως μη σεξουαλική, ως φιλική», διευκρίνισε στην ανακοίνωσή του ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Κώστας Γιαννακόπουλος, ενώ σχολιάζοντας τους γνωστούς πλέον ως γάμους της Τήλου ανάμεσα σε δύο ζευγάρια ομοφύλων, που ακυρώθηκαν πρόσφατα από το Πρωτοδικείο Ρόδου, είπε «...Η ορατότητα των ομοφυλόφιλων συνδέεται με την προβολή μιας "θετικής εικόνας", δηλαδή μιας εικόνας της ομοφυλοφιλίας ανεκτής από την ετεροφυλοφιλική κοινωνία, σύμφωνης με το ετεροφυλοφιλικό, έγγαμο, πυρηνικό πρότυπο».
Πολύ νερό έχει τρέξει στο αυλάκι από τότε που οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονταν στις ελληνικές ταινίες σε επαγγέλματα του καλλιτεχνικού χώρου, ηθοποιοί, κομμωτές κ.λπ., και αναπαρίσταντο ως θηλυπρεπείς, όπως περιέγραψε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου: στην ερεύνά του «Κοινωνικές αναπαραστάσεις της ομοφυλοφιλίας στον κινηματογράφο», που παρουσιάστηκε στο Πάντειο.
Ομως, ακόμη και σήμερα, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της κοινωνιολόγου Φίλιππα Διαμαντή, κάτω από την κυριαρχία της «ιδεολογίας» της ετεροκανονικότητας, η θέαση του κοινωνικού πεδίου στρεβλώνεται και οι πρακτικές υποκειμενικότητες και συλλογικότητες, που δεν πληρούν τις προδιαγραφές της επαρκώς, γίνονται ορατές, στον βαθμό που γίνονται, κυρίως ως «παρεκκλίσεις» που συνδέονται με κάποια παθολογία. Οι άλλες, όσο κι αν νοσούν (βλ. οικογενειακή βία, στατιστικές διαζυγίων, καταθλίψεων κ.τ.λ.), παραμένουν πεισματικά ορατές ως «φυσιολογικές» και υγιείς και χαίρουν ανώτερου κοινωνικού κύρους
Η συμφωνία της σιωπής
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ (Ελευθεροτυπία, 11/5/2009)
Στην ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, η ομοφυλοφιλία συνεχίζει να γίνεται αντιληπτή περισσότερο ως μια σεξουαλική πρακτική παρά ως μια ταυτότητα, οι γκέι και οι λεσβίες αποφεύγουν να «εκδηλωθούν», να εκφράσουν ρητά την ομοφυλοφιλία τους στους γονείς τους.
Η έννοια του «coming out» είτε είναι σχεδόν άγνωστη σε πολλούς Ελληνες ομοφυλόφιλους είτε νοηματοδοτείται διαφορετικά. Επίσης, μεγάλος αριθμός επαρχιωτών ομοφυλόφιλων μεταναστεύουν στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας την ανοχή που διασφαλίζει η ανωνυμία.
Πρόκειται για ορισμένα από τα συμπεράσματα εμπειρικών ερευνών που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε επιστημονική ημερίδα, οι οποία διοργανώθηκε από το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας (Γκέι Πράιντ ) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τίτλο «Σεξουαλικότητες και φύλα: Λεσβιακές, Γκέι, Αμφί, Τρανς και Queer Κοινότητες στην Ελλάδα».
«Η σχέση συγγένειας - gay ομοφυλοφιλίας παρουσιάζει στην Ελλάδα ιδιομορφίες σε σύγκριση με εκείνη που επικρατεί στη δύση. Κατ' αρχάς, οι σχέσεις ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους/ες και την οικογένειά τους προσδιορίζεται από την απουσία ρητής έκφρασης της ομοφυλοφιλίας, από μία υπόρρητη συμφωνία σιωπής. Συχνά οι γονείς γνωρίζουν τον ερωτικό σύντροφο του παιδιού τους και επιπλέον γνωρίζουν ότι οι δύο άνδρες ή οι δύο γυναίκες οι οποίοι είναι σε ηλικία γάμου ζουν μαζί. Ωστόσο, η ερωτική διάσταση της σχέσης αποκρύπτεται και γίνεται αντιληπτή από τους γονείς στο συνειδητό επίπεδο ως μη σεξουαλική, ως φιλική», διευκρίνισε στην ανακοίνωσή του ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Κώστας Γιαννακόπουλος, ενώ σχολιάζοντας τους γνωστούς πλέον ως γάμους της Τήλου ανάμεσα σε δύο ζευγάρια ομοφύλων, που ακυρώθηκαν πρόσφατα από το Πρωτοδικείο Ρόδου, είπε «...Η ορατότητα των ομοφυλόφιλων συνδέεται με την προβολή μιας "θετικής εικόνας", δηλαδή μιας εικόνας της ομοφυλοφιλίας ανεκτής από την ετεροφυλοφιλική κοινωνία, σύμφωνης με το ετεροφυλοφιλικό, έγγαμο, πυρηνικό πρότυπο».
Πολύ νερό έχει τρέξει στο αυλάκι από τότε που οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονταν στις ελληνικές ταινίες σε επαγγέλματα του καλλιτεχνικού χώρου, ηθοποιοί, κομμωτές κ.λπ., και αναπαρίσταντο ως θηλυπρεπείς, όπως περιέγραψε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου: στην ερεύνά του «Κοινωνικές αναπαραστάσεις της ομοφυλοφιλίας στον κινηματογράφο», που παρουσιάστηκε στο Πάντειο.
Ομως, ακόμη και σήμερα, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της κοινωνιολόγου Φίλιππα Διαμαντή, κάτω από την κυριαρχία της «ιδεολογίας» της ετεροκανονικότητας, η θέαση του κοινωνικού πεδίου στρεβλώνεται και οι πρακτικές υποκειμενικότητες και συλλογικότητες, που δεν πληρούν τις προδιαγραφές της επαρκώς, γίνονται ορατές, στον βαθμό που γίνονται, κυρίως ως «παρεκκλίσεις» που συνδέονται με κάποια παθολογία. Οι άλλες, όσο κι αν νοσούν (βλ. οικογενειακή βία, στατιστικές διαζυγίων, καταθλίψεων κ.τ.λ.), παραμένουν πεισματικά ορατές ως «φυσιολογικές» και υγιείς και χαίρουν ανώτερου κοινωνικού κύρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου