ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1914 στην Μαγνησία της Μικρασίας. Με την Μικρασιατική καταστροφή η οικογένεια του μεταναστεύει στην Αθήνα, χωρίς τον πατέρα του ο οποίος είχε χαθεί μέσα στην καταστροφική εκκένωση της πόλης.
Εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για τις τέχνες από τα παιδικά του χρόνια καθώς δραστηριοποιείται στο θρυλικό περιοδικό 'Διάπλαση των Παίδων' του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Το 1928 συναντάει τον χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη που διαπιστώνει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.
Το 1930 εκθέτει πρώτη φορά τα έργα του στο Ελληνικό κοινό με εγκωμιαστικές κριτικές από καλλιτέχνες όπως ο Γ.Γουναρόπουλος και ο Δ.Πικιώνης. Σύντομα επιλέγει να φοιτήσει στο προκαταρκτικό τμήμα του Δημήτρη Μπισκίνη και στο εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη, όπου και γνωρίζει τον αρχικά φίλο και μετέπειτα ανταγωνιστή του Γιάννη Τσαρούχη. Η καθ' αυτή σχέση τους όμως παραμένει ένα μυστήριο. Ο μικρότερος σε ηλικία Διαμαντόπουλος γίνεται Πυγμαλίωνας του Τσαρούχη, και φέρνει τον μεγάλο ζωγράφο σε επαφή με την λαϊκή Ελλάδα. Και οι δύο επηρεάζονται από το έργο του Ματίς.
Τα επόμενα πέντε χρόνια σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μελετάει την Ελλάδα, την λαϊκή τέχνη και την παράδοση. Σπουδάζει και παράγει έργα. Επεκτείνει τους προβληματισμούς του και δημιουργεί τη προσωπική του ματιά, η οποία εκπέμπει βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά. Οι αριστερές του αντιλήψεις αντιμάχονται μέσα του με την ομοφυλοφιλία του. Η προσωπική του ιδεολογία τού απαγορεύει την ύπαρξη σχέσεων. Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος αποφασίζει από νωρίς να αποτραβηχτεί στον εαυτό του.
Το 1937 στρατεύεται για τέσσερα ολόκληρα χρόνια,αλλά ούτε και αυτά τα δύσκολα χρόνια σταματάει να παράγει έργα τέχνης. Το 1940 συναντάει ξανά τον Τσαρούχη και από την θέση του στην στρατολογία διευκολύνει τη ζωή του Τσαρούχη, καθώς τον προστατεύει από τους συστρατιώτες του. Το 1944 συλλαμβάνεται με τον αδελφό του Ιωακείμ με την υπόνοια συμμετοχής στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίζεται στο Χαΐδάρι.
Η τελευταία του έκθεση για 25 ολόκληρα χρόνια πραγματοποιείται το 1949 στην γκαλερί 'Ρόμβος'. Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος αποκόβεται, απομονώνεται στο εργαστήρι του. To 1952 πραγματοποιεί ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Και εδώ δεν λείπουν οι δυσκολίες, αρχικά το συνάλλαγμα του είναι λίγο και δεν του χορηγείται διαβατήριο. Με παρεμβάσεις φίλων επιχειρεί το όνειρό του και παραμένει ενάμιση μήνα στο Παρίσι, τη Ρώμη και την Νάπολη.
Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, αρχίζει να διδάσκει μαθήματα τεχνικών σε γυμνάσια των Αθηνών και το 'Ελληνικό Σπίτι' της Α.Χατζημιχάλη.
Μα τα επόμενα χρόνια είναι δύσκολα. Οι φίλοι του γίνονται εχθροί, καθώς νομίζει ότι υποκλέπτουν το έργο του. Ο Τσαρούχης στοχοποιείται στον μεγαλύτερο εχθρό που οικειοποιείται το έργο του. Η φιλία τους έγινε ο χειρότερος του εφιάλτης. Γίνεται εξαιρετικά αντικοινωνικός και επιθετικός στις συζητήσεις του διώχνοντας όλους εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να σπάσουν το φράγμα του περιορισμού του. Συγχρωτίζεται τον Γιώργο Μπουζιάνη που έχει επίσης επιλέξει την απομόνωση στη Δάφνη. Η μητέρα του και ο αδελφός του πεθαίνουν και οι οικονομικές του δυνατότητες τον περιορίζουν όλο και περισσότερο. Αρνείται να επισκεφθεί ιατρούς για να τον βοηθήσουν να γλυτώσει από το τέλμα της αυτοαπομόνωσης, και κρατάει το έργο του κρυμμένο στο σπίτι του.Στην δικτατορία αρνείται λόγω της αριστερής του ιδεολογίας να αποδεχθεί την απονομή βραβείου ενός εκατομμυρίου δραχμών. Εμμένει στη φτώχεια, συνεπής στην ιδεολογία του.
Στα 1970 συναντιέται με την Βάσω Κατράκη, τη μεγάλη χαράκτρια, στην οποία επιτρέπει να δει το έργο του, η οποία και τον πείθει να το εκθέσει μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.Η επιστροφή του είναι δυναμική και πραγματοποιείται με διθυραμβικές κριτικές στο Πνευματικό Κέντρο 'Ώρα'. Το 1978 σε συνέντευξη του στον δημοσιογράφο και στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο απαντά σε ερώτηση σχετικά με την άρνηση του να πουλήσει τα έργα του.
-'Δεν θέλω κύριε! Ξέρετε, όταν ένας άνθρωπος νιώσει από ένα πράγμα μεγάλο πόνο, μεγάλη προσβολή, συνδέει αυτή την προσβολή με τις εκθέσεις, τις πωλήσεις, όλα αυτά. Εμένα με προσέβαλαν πολύ. Έτσι, σιχάθηκα και τις εκθέσεις και τις πωλήσεις. Τη ζωγραφική, βέβαια, δε τη σιχάθηκα....Πάντως, οπωσδήποτε δεν πρόκειται να πουλήσω κανένα έργο!Γιατί, εκτός απ' όλα τ' άλλα, δεν είναι δυνατόν να φτιάχνω έργα για να στολίζουν τα σπίτια των εφοπλιστών...'
Η επανεμφάνιση του κορυφώνεται με τη συμμετοχή στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1982. Όμως ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος έχει μάθει να διαβιεί μόνο με τον εαυτό του. Δεν συμβιβάζεται και αρνείται να πωλήσει μέρος του έργου του που διατηρεί στην οικία του.
Το 1986 αιτείται από την πρυτανεία της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών την παραχώρηση ενός μικρού διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας για να απομονωθεί το υπόλοιπο της ζωής του.
Το τέλος της δεκαετίας του '80 αποβιώνει και η αγαπημένη του αδελφή. Το 1995 η υγεία του επιδεινώνεται και ο Διαμαντόπουλος ξεχασμένος από όλους πεθαίνει στο Αττικό Θεραπευτήριο Κυψέλης.
Στην κηδεία του η επίσημη πολιτεία και τα κόμματα της αριστεράς ήταν απόντες.

ιστός...

.