Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 1

Αν πιστέψουμε στα λεγόμενα του Αριστοφάνη, κάποια νεαρά αγόρια πουλούσαν το κορμί τους έναντι χρημάτων, ενώ κάποια άλλα δίνονταν έναντι ενός λαγωνικού, ενός αλόγου ή ενός κοσμήματος. Ο Αιλιανός αναφέρεται και σε πολύτιμα ενδύματα ή σκλάβους αξίας που προσφέρονταν ως δώρα. Οι απαιτήσεις του ερωμένου από τον εραστή του –οι οποίες αποκαλούνταν επιτάγματα επιτάσσειν- είχαν συχνά ως αποτέλεσμα την καταστροφή του τελευταίου. Στον Ερωτικό του, ο Λυσίας τις προσθέτει στα ολέθρια αποτελέσματα του έρωτα. Αντίθετα, η άρνηση ενός εραστή να πληρώσει αφού είχε εκμεταλλευθεί τις χάρες ενός νεαρού αγοριού ήταν κάτι αρκετά συνηθισμένο. Στους Βάτραχους, ο Αριστοφάνης αναφέρει μεταξύ όσων κυλιούνται στο βόρβορο της Κόλασης και «τους άντρες που φεύγουν χωρίς να πληρώσουν αφού απήλαυσαν τα ερωτικά θέλγητρα ενός άλλου άντρα νεαρότερης ηλικίας». Προκειμένου ν’ αποφευχθεί τούτο το είδος καταχρήσεων, οι δύο ενδιαφερόμενοι δεσμεύονταν συχνά με συμβόλαιο. Αυτό καθιερωνόταν γραπτώς, συνυπογραφόταν από μάρτυρες και κατατίθετο σε ένα τρίτο πρόσωπο. Έτσι, βρίσκουμε στον Κατά Σίμωνος του Λυσία τη μνεία ενός συμβολαίου, βάσει του οποίου ο Σίμων ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει τριακόσιες δραχμές στο Θεόδοτο. Σε αυτά τα συμβόλαια, εικονίζονταν οι προϋποθέσεις με τις οποίες το νεαρό αγόρι δεχόταν να πουληθεί. Παρ’ όλα αυτά, σπανίως ένας από τους συνυπογραφόμενους τολμούσε να αξιώσει ενώπιον δικαστηρίου την εφαρμογή των όρων του συμβολαίου! Εξάλλου, ο Αισχίνης επιβεβαιώνει ότι μια τέτοια αξίωση θα γέμιζε ντροπή τον αιτούντα. Παραβαίνοντας τούτο τον άγραφο κανόνα, ο Διοφάντης απαίτησε από τον άρχοντα το ποσό των τεσσάρων δραχμών ως αντιτίμο των θωπειών του. Και επειδή ήταν ορφανός, ο άρχοντας, ο οποίος είχε αναλάβει την προστασία των ορφανών, του τις παραχώρησε.
(…)
Πώς ασκείτο αυτή η πορνεία; Στην Αθήνα, τα νεαρά αγόρια πήγαιναν στην κατοικία του εραστή τους ή τον περίμεναν να τους επισκεφθεί σε τόπους διαφθοράς, μακριά από τις πολυσύχναστες συνοικίες. Οι λιγότερο σεμνότυφοι βημάτιζαν πάνω-κάτω στις αλέες της Πνύκας και πρόσφεραν τις ερωτικές τους χάρες κοντά στις οχυρώσεις ή στο λόφο του Λυκαβηττού. Κάποιοι άλλοι –σκλάβοι- τοποθετούνταν από τον κύριο τους σε οίκους διαφθοράς. Εκεί, στέκονταν δίπλα στην πόρτα (καθίζεσθαι) περιμένοντας τον πελάτη. Η ανδρική πορνεία θεωρείτο επάγγελμα και επιβαλλόταν στους εκπορνευόμενους ένας φόρος, που επικυρωνόταν κάθε χρόνο από την βουλή των Πεντακοσίων. Αυτός πληρωνόταν στους τελώνες. Παράλληλα με αυτήν την συνηθισμένη πορνεία, υπήρχε και μια άλλη πιο διακριτική, κοσμική, η οποία αυγκέντρωνε νέους καλών οικογενειών. Πριν εκπορνευθούν, αυτοί έρχονταν συνήθως σε επαφή με παιδαγωγούς, άντρες μεγαλύτερης ηλικίας. Δεν ήταν σπάνιο να βλέπεις ένα νεαρό αγόρι να εγκαταλείπει την κατοικία του για να περάσει τη νύχτα στο σπίτι ενός άλλου άντρα ή να λάβει μέρος σε ένα συμπόσιο. Ζούσε μέσα στην πολυτέλεια, δεν πλήρωνε το μερίδιο του στα συμπόσια, έπαιζε ζάρια, συναναστρεφόταν τις πόρνες. Για να αποφεύγεται κάθε σύγχυσή τους με τους εκπορνευόμενους, οι «έντιμοι» νέοι κάθονταν κοντά στους γονείς τους όταν ήταν προσκαλεσμένοι σε ένα συμπόσιο. Επιπλέον, οι εκπορνευόμενοι εύκολα αναγνωρίζονταν από την άνεση και την ανεμελιά τους.

Violaine Vanoueke: Η πορνεία στην Ελλάδα και στη Ρώμη (Παπαδήμας, 1996)