ΓΛΥΚΙΑ ΕΡΑΝΩ...

Λευτέρης Κανακάκις, «Γυμνή γυναίκα»

Γλυκιά Ερανώ...

- Γλυκιά Ερανώ, τα χάδια μου τ' αρνήθηκες
και τόσες άλλες μάταια σε ποθούνε.
Στ' αντρίκια τ' αγκαλιάσματα μη γύρισες;
Οι φιλενάδες σου έχουν να το πούνε.
Ποιος τάχα να σε χαίρετ' αγαπητικιά;
Πες μου, Ερανώ. Γιατί σε είδα ψες αργά
σ' απόκρυφο περβόλι, μοναχή
ν' αποτραβιέσαι;
- Μην πλανιέσαι,
κι έλα, ω Ξανθώ, σιμά μου, να σου πω
κάτι παράξενο' μα κράτα το για σένα.
Αγάπησα και χαίρουμαι την ίδια εμένα!
Σαν ξαφνιασμένο ελάφι με κοιτάς,
μα άκουσε, συ που ξέρεις ν' αγαπάς
μόνο τους άλλους, άκουσε να δεις.

.
Μέσα στην κάψα του μεσημεριού,
ξαπλώθηκα μια μέρα καταγής
γυμνή, στο βάθος του περιβολιού.
Ένα λεπτό κλωνάρι λουλουδιού
μου χάιδευε τα στήθια' χλιαρό
του ρυακιού το διάφανο νερό
μου ξέπλενε τα πόδια' απ' τα κλαριά
της φουντωτής μηλιάς τ' αηδόνι
με γλυκοτρέμουλη άρχισε φωνή
να τραγουδά τον Έρωτα και να με λιώνει...

.
Κι ως μού 'σφιγγε τα στήθια η Ηδονή,
ο νους μου γύρισε στα περασμένα
κι αναθυμόταν έναν ένα
τους νιούς, που χάρηκαν την αγκαλιά μου
τα φλογερά φιλιά και τη δροσιά μου,
κι αναθυμιόταν τις κόρες
που ερχόντανε σε με στεφανοφόρες
και βύζαιναν της ηδονής το γάλα.
Δυο γέρικα πλατάνια τρισμεγάλα
με δρόσιζαν με τα πλατιά τους φύλλα,
τριγύρω μου των λουλουδιών τα μύρα
σαν καταιγίδα επέφτανε. Διψούσα
για μια καινούριαν ηδονή. Βογγούσα
απ' την που μ' είχε ζώσει ανατριχίλα.

.
Τότε, Ξανθώ, χωρίς να καλονιώθω
τι κάνω, φρενιασμένη από τον πόθο,
καθώς τυλίγει ο κύκνος το λαιμό
κάτω απ' το μαλακό φτερό
και σ' όνειρα βυθίζεται γλυκά,
έτσι διπλώθηκα κι εγώ
γύρω απ' τον ίδιο μου εαυτό,
κι απόλαψα - ώ, τρανή χαρά! -
την ίδια μου την ομορφιά.

Μυρτιώτισσα