.
ένα κείμενο που μοιράστηκε
ένα κείμενο που μοιράστηκε
.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ
indy.gr, 28-3-2009
Οι νύχτες και οι ημέρες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Μας περισσεύει τόση που έχουμε να δώσουμε κι αλλού. Αλλά όλοι έχουν, κι έτσι ποτέ δεν μένουμε με άδειες τσέπες.
Είναι εκεί «έξω». Είναι και «μέσα» μας.
-παλεύουμε με αυτήν που μας απευθύνεται από έξω, τρώμε σφαλιάρες από αυτή που έχει ριζώσει μέσα -το μάτι που έχει θρονιαστεί στα σώματα και αστυνομεύει τις επιθυμίες δεν κλείνει ποτέ. Άγρυπνο.
Μικρά διαλείμματα ελευθερίας, αυτά ξαφνιάζουν- βεβαιότητα η ασχήμια της συμμόρφωσης με το «δέον».
Ομοφοβική επίθεση αργά το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στα Εξάρχεια.
(Σχεδίασμα διαλόγου ή εσωτερικού μονολόγου):
Ε, και; Άλλη μια φορά… Ναι, αλλά πόσες φορές ακόμη; Ωχ μωρέ, δεν βαριέσαι... Και ήταν «πράγματι» ομοφοβική; Ξέρω ‘γω, ένα μπαρ, κάτι ποτά, μερικές κουβέντες πάνω στον καβγά, «έξω πούστηδες από τα Εξάρχεια..». Ε, καλά, ξέρεις τώρα, αυτό το πούστηδες δεν εννοεί ομοφυλόφιλους εννοεί…πούστηδες. Ναι μωρέ, ξέρω…
Για αυτό, επαναλαμβάνω: οι μέρες και οι νύχτες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Υπάρχει για όλους, όλοι έχουν το μερίδιό τους να (μας) προσφέρουν…λίγο τα αστεία, λίγο η γλώσσα, λίγο το ξύλο, λίγο τα βλέμματα αηδίας, λίγο τα δήθεν-πολιτικά-επιχειρήματα για τις προτεραιότητες και τις στρατηγικές, λίγο η αμηχανία και η ντροπή στα οικογενειακά τραπέζια. Λίγο από ’δω και λίγο από ’κει.
-Και εσύ σπάνια κοιτάς να καταλάβεις ότι , ναι, σε σένα μιλάω, ότι εγώ, ναι εγώ, ομοφοβία τρώω από σένα –που είσαι με τους καλούς ινδιάνους- και από τον απέναντι –που είναι με τους κακούς καουμπόηδες- και, ακόμη, δεν κοιτάς να καταλάβεις ότι η ομοφοβία ταιριάζει με τις άλλες βίες στη ζωή μας, κι ότι όλες μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συναντιούνται και μας δένουν χειροπόδαρα και εκεί, δεμένοι και δεμένες, φτυνόμαστε.
Ομοφοβική επίθεση το βράδυ. Ποιο βράδυ και που, δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτά που ξέρω αρκούν και ξέρεις και εσύ τι έγινε, και έχεις καταλάβει. Και κάθε φορά, παρόλη τη συνήθεια, αυτή η βία μας πονάει.
Μας ξαφνιάζει
Μας εξοργίζει.
Μας φοβίζει.
Μας ξαφνιάζει......
που μας ξάφνιασε
που έγινε στο «κάστρο» έκφρασης των επιθυμιών, του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας…Κανένα κάστρο απόρθητο για το δούρειο ίππο της ομοφοβίας…
μας ξαφνιάζει που αφού χτύπησες ανθρώπους θυμήθηκες να φωνάξεις για τον «εμπορευματικό χαρακτήρα του μαγαζιού» και την «αντίστασή» σου, που περνάει μέσα από δαρμένα σώματα, σπασμένες μύτες, φτυσίματα και βρισιές για πούστηδες.
μας ξαφνιάζει γιατί ελπίζαμε πως τα «αντανακλαστικά του Δεκέμβρη» θα φτουρήσουν.
Μας φοβίζει...
γιατί είναι τρομακτικό να μας υπενθυμίζεται ότι πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς. «Ούτε στα Εξάρχεια». Πόσο μάλλον οπουδήποτε αλλού. Ίσως αυτό να σου απαντάει και την απορία «μα γιατί γκετοποιήστε..;». Έλα ντε, γιατί άραγε…;
Μας φοβίζει γιατί έχει ξαναγίνει…γιατί θα ξαναγίνει. Γιατί κάθε φορά που δεν ήμουν εγώ, σκέφτομαι «την άλλη φορά μπορεί να είμαι εγώ»
Και μας φοβίζει, ίσως πρώτα απ’ όλα, γιατί το έχουμε συνηθίσει.
Μας εξοργίζει...
που επιβεβαιώνεται ότι η ομοφοβία είναι παντού και στα πάντα
που πρέπει να παλεύουμε καθημερινά για να μην ξυπνάμε με τον φόβο
που κάθε πράξη ομοφοβίας μας αναγκάζει να ενσωματώνουμε τον φόβο
μας εξοργίζει που δεν ξέρουμε ποιοι είναι – μας εξοργίζει που είναι τόσοι πολλοί
Αλλά «καταλαβαίνουμε» γιατί.
Γιατί οι επιθυμίες μας είναι απειλή –γιατί αμφισβητούν την εξουσία της ετεροκανονικότητας και της έμφυλης ιεραρχίας. Γιατί προκαλούν την ματσίλα σου και τον αναίτιο, αναλώσιμο, φτηνιάρικο τσαμπουκά σου.
Γιατί η ετεροκανονικότητα εκτός από ένα οργανωμένο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων για την ερωτική επιθυμία, είναι πάνω από όλα ένα σύστημα σχέσεων υποστηριζόμενο από θεσμούς που εξοστρακίζουν τη διαφορετικότητα.
Και αυτός ο εξοστρακισμός είναι συνεχής, αναπαράγει και νομιμοποιεί την ομοφοβία. Και κατ’ επέκταση την ομοφοβική βία. Και συ, «φίλε» είσαι το εργαλείο που την αναπαράγει. Και εσύ «φίλε», γίνεσαι ο «αστυνόμος» της κυριαρχίας παρόλο που νομίζεις ότι είσαι ο «παράνομος». (Ψιτ…να σου πω ένα μυστικό: μπορεί να είσαι και τα δύο…)
Μπορεί να φοβηθήκαμε αλλά μας σώζει το ότι εξοργιζόμαστε. Και δεν θα «σκληραγωγηθούμε» για να τρώμε τις κλωτσιές και τις μπουνιές. Θα κρατήσουμε αυτά τα σώματα που πονάνε. Δεν θα τα χαρίσουμε.
Είμαστε εδώ και δεν θα απομονώσουμε την επιθυμία μας στους ιδιωτικούς μας χώρους. Γιατί η επιθυμία δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε φύλα.
Θα είμαστε πάντα εδώ.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ
indy.gr, 28-3-2009
Οι νύχτες και οι ημέρες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Μας περισσεύει τόση που έχουμε να δώσουμε κι αλλού. Αλλά όλοι έχουν, κι έτσι ποτέ δεν μένουμε με άδειες τσέπες.
Είναι εκεί «έξω». Είναι και «μέσα» μας.
-παλεύουμε με αυτήν που μας απευθύνεται από έξω, τρώμε σφαλιάρες από αυτή που έχει ριζώσει μέσα -το μάτι που έχει θρονιαστεί στα σώματα και αστυνομεύει τις επιθυμίες δεν κλείνει ποτέ. Άγρυπνο.
Μικρά διαλείμματα ελευθερίας, αυτά ξαφνιάζουν- βεβαιότητα η ασχήμια της συμμόρφωσης με το «δέον».
Ομοφοβική επίθεση αργά το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στα Εξάρχεια.
(Σχεδίασμα διαλόγου ή εσωτερικού μονολόγου):
Ε, και; Άλλη μια φορά… Ναι, αλλά πόσες φορές ακόμη; Ωχ μωρέ, δεν βαριέσαι... Και ήταν «πράγματι» ομοφοβική; Ξέρω ‘γω, ένα μπαρ, κάτι ποτά, μερικές κουβέντες πάνω στον καβγά, «έξω πούστηδες από τα Εξάρχεια..». Ε, καλά, ξέρεις τώρα, αυτό το πούστηδες δεν εννοεί ομοφυλόφιλους εννοεί…πούστηδες. Ναι μωρέ, ξέρω…
Για αυτό, επαναλαμβάνω: οι μέρες και οι νύχτες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Υπάρχει για όλους, όλοι έχουν το μερίδιό τους να (μας) προσφέρουν…λίγο τα αστεία, λίγο η γλώσσα, λίγο το ξύλο, λίγο τα βλέμματα αηδίας, λίγο τα δήθεν-πολιτικά-επιχειρήματα για τις προτεραιότητες και τις στρατηγικές, λίγο η αμηχανία και η ντροπή στα οικογενειακά τραπέζια. Λίγο από ’δω και λίγο από ’κει.
-Και εσύ σπάνια κοιτάς να καταλάβεις ότι , ναι, σε σένα μιλάω, ότι εγώ, ναι εγώ, ομοφοβία τρώω από σένα –που είσαι με τους καλούς ινδιάνους- και από τον απέναντι –που είναι με τους κακούς καουμπόηδες- και, ακόμη, δεν κοιτάς να καταλάβεις ότι η ομοφοβία ταιριάζει με τις άλλες βίες στη ζωή μας, κι ότι όλες μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συναντιούνται και μας δένουν χειροπόδαρα και εκεί, δεμένοι και δεμένες, φτυνόμαστε.
Ομοφοβική επίθεση το βράδυ. Ποιο βράδυ και που, δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτά που ξέρω αρκούν και ξέρεις και εσύ τι έγινε, και έχεις καταλάβει. Και κάθε φορά, παρόλη τη συνήθεια, αυτή η βία μας πονάει.
Μας ξαφνιάζει
Μας εξοργίζει.
Μας φοβίζει.
Μας ξαφνιάζει......
που μας ξάφνιασε
που έγινε στο «κάστρο» έκφρασης των επιθυμιών, του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας…Κανένα κάστρο απόρθητο για το δούρειο ίππο της ομοφοβίας…
μας ξαφνιάζει που αφού χτύπησες ανθρώπους θυμήθηκες να φωνάξεις για τον «εμπορευματικό χαρακτήρα του μαγαζιού» και την «αντίστασή» σου, που περνάει μέσα από δαρμένα σώματα, σπασμένες μύτες, φτυσίματα και βρισιές για πούστηδες.
μας ξαφνιάζει γιατί ελπίζαμε πως τα «αντανακλαστικά του Δεκέμβρη» θα φτουρήσουν.
Μας φοβίζει...
γιατί είναι τρομακτικό να μας υπενθυμίζεται ότι πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς. «Ούτε στα Εξάρχεια». Πόσο μάλλον οπουδήποτε αλλού. Ίσως αυτό να σου απαντάει και την απορία «μα γιατί γκετοποιήστε..;». Έλα ντε, γιατί άραγε…;
Μας φοβίζει γιατί έχει ξαναγίνει…γιατί θα ξαναγίνει. Γιατί κάθε φορά που δεν ήμουν εγώ, σκέφτομαι «την άλλη φορά μπορεί να είμαι εγώ»
Και μας φοβίζει, ίσως πρώτα απ’ όλα, γιατί το έχουμε συνηθίσει.
Μας εξοργίζει...
που επιβεβαιώνεται ότι η ομοφοβία είναι παντού και στα πάντα
που πρέπει να παλεύουμε καθημερινά για να μην ξυπνάμε με τον φόβο
που κάθε πράξη ομοφοβίας μας αναγκάζει να ενσωματώνουμε τον φόβο
μας εξοργίζει που δεν ξέρουμε ποιοι είναι – μας εξοργίζει που είναι τόσοι πολλοί
Αλλά «καταλαβαίνουμε» γιατί.
Γιατί οι επιθυμίες μας είναι απειλή –γιατί αμφισβητούν την εξουσία της ετεροκανονικότητας και της έμφυλης ιεραρχίας. Γιατί προκαλούν την ματσίλα σου και τον αναίτιο, αναλώσιμο, φτηνιάρικο τσαμπουκά σου.
Γιατί η ετεροκανονικότητα εκτός από ένα οργανωμένο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων για την ερωτική επιθυμία, είναι πάνω από όλα ένα σύστημα σχέσεων υποστηριζόμενο από θεσμούς που εξοστρακίζουν τη διαφορετικότητα.
Και αυτός ο εξοστρακισμός είναι συνεχής, αναπαράγει και νομιμοποιεί την ομοφοβία. Και κατ’ επέκταση την ομοφοβική βία. Και συ, «φίλε» είσαι το εργαλείο που την αναπαράγει. Και εσύ «φίλε», γίνεσαι ο «αστυνόμος» της κυριαρχίας παρόλο που νομίζεις ότι είσαι ο «παράνομος». (Ψιτ…να σου πω ένα μυστικό: μπορεί να είσαι και τα δύο…)
Μπορεί να φοβηθήκαμε αλλά μας σώζει το ότι εξοργιζόμαστε. Και δεν θα «σκληραγωγηθούμε» για να τρώμε τις κλωτσιές και τις μπουνιές. Θα κρατήσουμε αυτά τα σώματα που πονάνε. Δεν θα τα χαρίσουμε.
Είμαστε εδώ και δεν θα απομονώσουμε την επιθυμία μας στους ιδιωτικούς μας χώρους. Γιατί η επιθυμία δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε φύλα.
Θα είμαστε πάντα εδώ.
.
λεσβίες πούστηδες τρανς αμφί
και όλοι οι άλλοι/άλλες ό,τι όνομα κι αν έχουμε
εξάρχεια, 28/3/2009
λεσβίες πούστηδες τρανς αμφί
και όλοι οι άλλοι/άλλες ό,τι όνομα κι αν έχουμε
εξάρχεια, 28/3/2009
2 σχόλια:
Μιλούσα πριν ένα χρόνο περίπου με ένα έφηβο που ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεταναστών (αν θυμάμαι καλά η μητέρα του ήταν από τις Σεϋχέλλες). Το παιδί είχε νέγρικα χαρακτηριστικά και σκούρο σοκολατί χρώμα. Επίσης, ήταν Έλληνας και ικανότατος χρήστης της γλώσσας μας.
Πάνω στη συζήτηση κάποιος τον συμβούλευε να αγωνιστεί για ισονομία και του επέστησε την προσοχή ότι αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο.
Οπότε γυρνάει το παιδί και λέει "μου ζητάτε δηλαδή να αφιερώσω τη ζωή μου, ή να θυσιάσω ένα μέρος της παλεύοντας με προκαταλήψεις που βρίσκω ανόητες και μου προξενούν ανία; Εγώ έχω τα ενδιαφέροντά μου, θέλω να ασχολούμαι με αυτά και να αναπτύσσομαι και να διασκεδάζω σαν κανονικός έφηβος, δηλαδή, να ζω απλά όπως νιώθω και όχι να σηκώσω κάποια αγωνιστική σημαία διεκδικώντας όσα μου φαίνονται αυτονόητα! Στο κάτω κάτω, θα σηκωθώ να φύγω από δω και θα πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο, σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, κάπου να μην υφίσταμαι εξαναγκασμούς που δεν συμβαδίζουν με την εποχή αυτή, αλλά μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν..."
Τον κοιτούσα κάπως σαστισμένη, γιατί συμφωνούσα μέσα μου μαζί του. Λογικό δεν είναι να ονειρεύεται να βρεθεί σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο ή σε μια πολυπολιτισμική μητρόπολη όπου θα μπορούσε ίσως να εφαρμόσει το εξαιρετικό μυαλό του στη λύση περίπλοκων σύγχρονων προβλημάτων;
Όμως, σκεφτόμουν ότι πέρα από τις επιλογές που μπορεί να έχει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, τα προβλήματα θίγουν και πολλούς άλλους που είναι λιγότερο ή περισσότερο ευάλωτοι. Άνθρωποι που ενώ θέλουν να ζήσουν απλά και τίμια, στη διαδικασία βρίσκονται εγκλωβισμένοι.
Τί να πω λοιπόν εν προκειμένω στο παιδί;
...ότι συμφωνώ πως όπου και να βρεθεί, αξίζει να είναι προσηλωμένος στα ωραία πράγματα... -που κατ'εξοχήν ταιριάζουν στη στιγμή... είτε είναι ηδονές, είτε γνώση, περισυλλογή, σιωπή, οι μεταξύ τους συνδυασμοί και οτιδήποτε- αλλά να μην ξεχνά στη διαδρομή τους άλλους και κυρίως τους πιο ευάλωτους. Όσο πιο στενός γίνει ο κύκλος του κόσμου που μας αφορά, τόσο φτωχαίνει η ζωή και ξεπέφτει σε μηχανιστική επανάληψη.
...ότι έρχεται στιγμή που όλοι είμαστε αδύναμοι και αβοήθητοι. Ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη αφορά κυρίως στους άλλους και μέσω των άλλων επιστρέφει σε μας -έστω ως δύναμη χαρακτήρα- τη στιγμή της ανάγκης. Ότι δίχως βαθύτερη ηθική αναζήτηση, η σκέψη γίνεται ρηχή και θολώνει η αντίληψη του ωραίου.
Ότι η μεγαλύτερη ήττα που μπορεί να υποστούμε είναι να αποξενωθούμε από ότι ευάλωτο διαθέτουμε.
Ότι όσο στοχαζόμαστε περί δικαίου και υπερασπιζόμαστε το δίκιο στην πράξη, τόσο προστατεύουμε την ευαισθησία μας και τη δημιουργικότητα μένοντας σταθερά μακριά από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη που είναι η εγωπάθεια κι ο φόβος.
Rec-memberX,
Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες. Ούτε συνταγές προς πάσαν "ασθένειαν". Καλώς ή κακώς.
Το δίπολο καλό-κακό, σωστό-λάθος κλπ κλπ, δεν δουλεύει πάντα (άσε που μετασχηματίζονται), και οι ενδιάμεσες λογικές αλληλουχίες μπορεί και να σου βγουν λάθος.
Το δίκιο στην πράξη μπορείς να το υπερασπιστείς με πολλούς τρόπους, εξαρτάται από ποιάς θέσης βρίσκεσαι. Επίσης δεν μπορείς να το υπερασπιστείς μόνος. Συνεπώς εξαρτάται και με ποιούς παρέα το διεκδικείς. Εξάρτάται, εξαρτάται, εξαρτάται από πολλά...
...γιατί ξέρεις κάτι; τα μεγαλύτερα λάθη στο όνομα του δικαίου έγιναν....
Δημοσίευση σχολίου