ΣΑΠΦΩ

.
ΣΑΠΦΩ (1986)

Το 1986, κυκλοφορεί ο δίσκος «Σαπφώ» σε μουσική του Σπύρου Βλασσόπουλου, που περιελάμβανε μελοποιήσεις 12 ποιημάτων της Σαπφώς σε μετάφραση του Σωτήρη Κακίση (η παραγωγή του δίσκου ήταν του Διονύση Σαββόπουλου, κάτι που δεν αναφέρεται ούτε στην πρώτη έκδοση του lp, ούτε στην επανέκδοση του cd!). Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Αλέκα Κανελλίδου είχε ερμηνεύσει στην καριέρα της σχεδόν αποκλειστικά ερωτικά τραγούδια και είχε δοκιμαστεί σε ένα είδος τραγουδιού που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως συνέχεια του “ελαφρού” τραγουδιού του ’30 και ’40. Με τη «Σαπφώ» δεν αλλάζει ρότα: παραμένει πιστή στο ερωτικό τραγούδι, με τη διαφορά πως ξεφεύγει πλέον από την φόρμα του ελαφρού ερωτικού τραγουδιού και με τη φωνή της ακουμπά την ποιητική γραφή της Σαπφώς αποκαλύπτοντάς μας έναν ερμηνευτικό πλούτο που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμενε κρυμμένος πίσω από εύκολες μελωδίες και στίχους. Η Αλέκα Κανελλίδου με τη «Σαπφώ» επιχειρεί να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, ερμηνεύοντας 12 μεταφρασμένα ποιήματα που το καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί ολοκληρώνουν έναν δίσκο από τους καλύτερους (αν όχι τον καλύτερο) της καριέρας της. Ωστόσο ο δίσκος δεν έτυχε της ανταπόκρισης που του άξιζε την εποχή εκείνη.
* Ο Διονύσης Σαββόπουλος στο 9ο επεισόδιο της τηλεοπτικής εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», είχε καλεσμένους τον Σπύρο Βλασσόπουλο και την Αλέκα Κανελλίδου και ερμήνευσαν ορισμένα από τα τραγούδια του δίσκου που είχε μόλις κυκλοφορήσει. Στο ίδιο επεισόδιο, ο Σωτήρης Κακίσης διαβάζει μια μετάφρασή του από το ποίημα «Ανακτόρια» της Σαπφώς (το επεισόδιο της εκπομπής βρίσκεται εδώ ).

(Το άρωμα του τραγουδιού)

.
Τα τραγούδια:
Ατθίδα
Ανακτορία
Όταν γελάσεις τρυφερά
Τ΄ όνειρο
Δικα
Ο πόθος ο κρυφός
Ούτε τα πλούτη θέλω
Αλλού πετάει τώρα
Φωτιά μου βάζεις
Κι εγώ μόνη ξαπλώνω
Κοντά της
Απόψε πάλι

Ατθίδα

.

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Κι από το γάλα πιο λευκή
απ' το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή
απ' το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική.
Πάει καιρός που κάποτε σ' αγάπησα, Ατθίδα
μα τότε μου 'μοιαζες μικρό κι αθώο κοριτσάκι.
Συ που μαγεύεις τους θνητούς, παιδί της Αφροδίτης
απ' όλα το καλύτερο εσύ ’σαι το αστέρι.

.
Ακούστε το πρώτο μέρος του δίσκου πιέζοντας εδώ