ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ Ο,ΤΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Σώτη Τριανταφύλλου (Athens Voice) και Δημήτρης Παπαϊωάννου

.
Σ.Τ.: -Έχεις ασχοληθεί με το κοινωνικό φύλο... Παλιότερα, τα κόμικς σου έμοιαζαν μέρος της gay κουλτούρας... Πώς βλέπεις τη λεγόμενη gay κουλτούρα; Γιατί εμφανίζεται τόσο campy? Γιατί το κακό γούστο, το κραυγαλέο κιτς να αποτελεί σταθερό στοιχείο της; Και, σαν να μην έφτανε αυτό, η πλειοψηφία των ομοφυλοφίλων τίθεται υπέρ του gay γάμου, ενώ ο γάμος θα έπρεπε να ξεπεραστεί για όλους...

Δ.Π.:- Η ομοφυλοφιλία είναι ερωτική προτίμηση, όχι επανάσταση. Δεν υποτιμώ την ανάγκη για ένταξη, ιδιαίτερα όταν μέχρι σήμερα πολλοί gay δεν ομολογούν ότι είναι gay ούτε στους κολλητούς τους. Για να μην τους φέρουν σε δύσκολη θέση, για να μη δημιουργηθεί μπέρδεμα και αμηχανία. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ανεκτικότητα, τα ήθη έχουν εξελιχθεί... Για το camp που αναφέρεις, εγώ του βρίσκω μια φλόγα αριστοφανική... Αυτά που δεν σου αρέσουν –φτερά και πούπουλα– για τα οποία έγραφες σε ένα κομμάτι στην A.V. (με το οποίο δεν συμφωνούσα παντού) μου φαίνονται σαρκασμός και με διασκεδάζουν. Το gay camp είναι μια γιορτή της ζωής, σπαρακτικά ανθρώπινη.

- Σχολίαζα μια στάση που επιζητεί το κράξιμο...

- Το κράξιμο έχει υποχωρήσει: υπάρχουν όλο και λιγότερες «αδερφές», όλο και περισσότεροι gay άνδρες. Πάντως η θηλυπρέπεια είναι κι αυτή μια στάση ζωής. Οι θηλυπρεπείς άνδρες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να είναι θηλυπρεπείς, όπως οι ανδροπρεπείς γυναίκες πρέπει να έχουν το δικαίωμα να είναι ανδροπρεπείς. Και γενικά τι ζόρι τραβάμε; Ας κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει, να έχουμε γύρω μας πιο χαρούμενους και δημιουργικούς ανθρώπους, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους. Σεβασμός στη ζωή και την αξιοπρέπεια του καθενός χρειάζεται και μετά ο καθένας ό,τι διαλέξει για τον εαυτό του.

- Παρ’ όλ’ αυτά, επιμένεις σε μια όχι-και-τόσο-campy κομψότητα...

- Με διασκεδάζει η υπερβολή, αλλά εγώ αναζητώ το μέτρο και την αρμονία. Θαυμάζω την τελειότητα της τέχνης στo παρελθόν της χώρας όπου γεννήθηκα... Η κομψότητα, και ό,τι οι κριτικοί ονομάζουν «αρτιότητα», κινδυνεύει να θεωρηθεί ισοδύναμη με την ακινησία, με το θάνατο. Εγώ πιστεύω ότι το κυνήγι της αρμονίας και της τέλειας σύνθεσης είναι μια ανησυχητική δυναμική. Μια αιματηρή κραυγή για τη ζωή...

- Στο «2» ανατέμνεις τον ανδρισμό... Σχολιάζεις πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα ως gay άνδρας... Και παρουσιάζεις μια σκοτεινή εικόνα του Ελληνάρα... Σκυλάδικα, τεστοστερόνη...

- Το «2» περιγράφει πώς κατασκευάζεται ο άνδρας. Πώς μεγάλωσα εγώ ο ίδιος για να γίνω άνδρας. Και πώς απέδρασα από την οικογένεια σε ηλικία 18 ετών για να ζήσω τη ζωή που ήθελα και να κάνω την τέχνη που ήθελα. Η βία στην οποία μαθαίνουν τα αγόρια από μικρά θολώνει το μυαλό. Τα αγόρια παίζουν με πιστόλια, αργότερα ποδόσφαιρο, με τις γυναίκες και με τα καταναλωτικά αντικείμενα. Οι άνδρες χρησιμοποιούν τη βία στην εξουσία και στο σεξ. Η σεξουαλική τους ενέργεια ισοδυναμεί με την ενέργεια του οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας. Και ο οργασμός τους είναι καταναλωτικός. Όσο περισσότερα αντικείμενα αποκτούν τόσο μεγαλύτερη αισθάνονται ότι είναι η εξουσία τους. Με όλα αυτά έπαιξα στο «2». Με κυνισμό και αγάπη. Γνωρίζοντας καλά το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα στο αρσενικό.

(Athens Voice, 5/2/2009)