22.2.09

SUSAN BORDO: THE MALE BODY

Image Hosted by ImageShack.us
.
Throughout this century, gay photographers have created a rich, sensuous, and dramatic tradition which is unabashed in eroticizing the male body, male sensuousness, and male potency, including penises. But until recently, such representations have been kept largely in the closet. Mainstream responses to several important exhibits which opened in the seventies --featuring the groundbreaking early works of Wilhelm von Gloeden, George Dureau, and George Platt Lynes as well as then-contemporary artists such as Robert Mapplethorpe, Peter Hujar, and Arthur Tress-- would today probably embarrass the critics who wrote about them when they opened. John Ashbery, in New York magazine, dismissed the entire genre of male nude photography with the same sexist tautology that covertly underlies that Times piece on cultural "overexposure": "Nude women seem to be in their natural state; men, for some reason, merely look undressed...When is a nude not a nude? When it is male." (Substitute "blacks" and "whites" for "women" and "men" and you'll see how offensive the statement is.)
For other reviewers, the naked male, far from seeming "merely undressed," was unnervingly sexual. New York Times critic Gene Thompson wrote that "there is something disconcerting about the sight of a man's naked body being presented as a sexual object"; he went on to describe the world of homoerotic photography as one "closed to most of us, fortunately." Vicki Goldberg, writing for the Saturday Review, was more appreciative of the "beauty and dignity" of the male nude body, but concluded that so long as its depiction was erotic in emphasis, it will "remain half-private, slightly awkward, an art form cast from its traditions and in search of some niche to call its home."
Goldberg needed a course in art history. It's true that in classical art, the naked human body was often presented as a messenger of spiritual themes, and received as such. But the male bodies sculpted by the Greeks and Michelangelo were not exactly nonerotic. It might be more accurate to say that in modernity, with the spiritual interpretation of the nude body no longer a convention, the contemporary homophobic psyche is not screened from the sexual charge of the nude male body. Goldberg was dead wrong about something else too. Whatever its historical lineage, the frankly sexual representation of the male body was to find, in the next twenty years, a far from private "niche to call its home": consumer culture discovered its commercial potency.
Calvin Klein had his epiphany, according to one biography, one night in 1974 in New York's gay Flamingo bar:
As Calvin wandered through the crowd at the Flamingo, the body heat rushed through him like a revelation; this was the cutting edge....[The] men! The men at the Flamingo had less to do about sex for him than the notion of portraying men as gods. He realized that what he was watching was the freedom of a new generation, unashamed, in-the-flesh embodiments of Calvin's ideals: straight-looking, masculine men, with chiseled bodies, young Greek gods come to life. The vision of shirtless young men with hardened torsos, all in blue jeans, top button opened, a whisper of hair from the belly button disappearing into the denim pants, would inspire and inform the next ten years of Calvin Klein's print and television advertisements.
Klein's genius was that of a cultural Geiger counter; his own bisexuality enabled him to see that the phallic body, as much as any female figure, is an enduring sex object within Western culture. In America in 1974, however, that ideal was still largely closeted. Only gay culture unashamedly sexualized the lean, fit body that virtually everyone, gay and straight, now aspires to. Sex, as Calvin Klein knew, sells. He also knew that gay sex wouldn't sell to straight men. But the rock-hard, athletic gay male bodies that Klein admired at the Flamingo did not advertise their sexual preference through the feminine codes --limp wrists, raised pinkie finger, swishy walk-- which the straight world then identified with homosexuality. Rather, they embodies a highly masculine aesthetic that --although definitely exciting for gay men-- would scream "heterosexual" to (clueless) straights. Klein knew just the kind of clothing to show that body off in too....
Klein transformed jeans from utilitarian garments to erotic second skins. Next, Klein went for underwear. He wasn't the first, but he was the most daring. In 1981, Jockey International had broken ground by photographing Baltimore Oriole pitcher Jim Palmer in a pair of briefs (airbrushed) in one of its ads --selling $100 million worth of underwear by year's end. Inspired by Jockey's success, in 1983 Calvin Klein put a forty-by-fifty foot Bruce Weber photograph of Olympic pole vaulter Tom Hintinauss
in Times Square., Hintinauss's large penis clearly discernible through his briefs. The Hintinauss ad, unlike the Palmer ad, did not employ any of the usual fictional rationales for a man's being in his underwear --for example, the pretense that the man is in the process of getting dressed-- but blatantly put Hintinauss's body on display, sunbathing on a rooftop, his skin glistening. The line of shorts "flew off the shelves" at Bloomingdale's and when Klein papered bus shelters in Manhattan with poster versions of the ad they were all stolen overnight.
Images of masculinity that will do double (or triple or quadruple) duty with a variety of consumers, straight and gay, male and female, are not difficult to create in a culture like ours, in which the muscular male body has a long and glorious aesthetic history. That's precisely what Calvin Klein was the first to recognize and exploit --the possibility and profitability of what is known in the trade as a "dual marketing" approach. Since then, many advertisers have taken advantage of Klein's insight....
It required a Calvin Klein to give the new vision cultural form. But the fact is that if we've entered a brave, new world of male bodies it is largely because of a more "material" kind of epiphany --a dawning recognition among advertisers of the buying power of gay men. For a long time prejudice had triumphed voer the profit motive, blinding marketers to just how sizable --and well-heeled-- a consumer group gay men represent.... It took a survey conducted by The Advocate to jolt corporate America awake about gay consumers. The survey, done between 1977 and 1980, showed that 70% of its readers aged twenty to forty earned incomes well above the national median. Soon, articles were appearing on the business pages of newspapers, like one in 1982 in The New York Times Magazine, which described advertisers as newly interested in "wooing...the white, single, well-educated, well-paid man who happens to be homosexual."
"Happens to be homosexual": the phrasing --suggesting that sexual identity is peripheral, even accidental-- is telling. Because of homophobia, dual marketing used to require a delicate balancing act, as advertisers tried to speak to gays "in a way that the straight consumer will not notice...."
It used to be, if an advertisement aimed at straight men dared to show a man fussing over his looks with seemingly romantic plans in mind, there had better be a woman in the picture, making it clear just whom the boy was getting pretty for. To sell a muscle-building product to heterosexuals, of course, you had to link it to virility and the ability to attract women on the beach. Today, muscles are openly sold for their looks; Chroma Lean nutritional supplement unabashedly compares the well-sculpted male body to a work of art (and a gay male icon, to boot) --Michelangelo's David. Many ads display the naked male body without shame or plot excuse, and often exploit rather than resolve the sexual ambiguity that is generated...
.
Susan Bordo: The Male Body. A New Look at Men in Public and Private.
..
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

8 σχόλια:

gay super hero είπε...

" Sex, as Calvin Klein knew, sells. He also knew that gay sex wouldn't sell to straight men. But the rock-hard, athletic gay male bodies that Klein admired at the Flamingo did not advertise their sexual preference through the feminine codes --limp wrists, raised pinkie finger, swishy walk-- which the straight world then identified with homosexuality. Rather, they embodies a highly masculine aesthetic that --although definitely exciting for gay men-- would scream "heterosexual" to (clueless) straights. Klein knew just the kind of clothing to show that body off in too..."

Το άρθρο θα μπορούσε να ονομάζεται "Τhe Birth of the Metrosexual"

erva_cidreira είπε...

Η "μετροσεξουαλικότητα" είναι μια ακόμη στρατηγική των gay/gay friendly δημιουργών να πουλήσουν ένα προϊόν gay θεματικής/αισθητικής στο ευρύτερο κοινό, χωρίς πολλές πολλές αντιδράσεις από την ομοφυλοφοβική πλειοψηφία των ετεροφυλόφιλων.
Κάτι σαν τον "λυρισμό" του Χατζιδάκι ή τη γενικόλογη άποψη "περί ανδρισμού" του Παπαϊωάννου, για τις οποίες μιλήσαμε σε άλλες αναρτήσεις.

gay super hero είπε...

Να σε διορθώσω: Η "μετροσεξουαλικότητα" είναι μια ακόμη στρατηγική των gay/gay friendly δημιουργών για να πουλήσουν -τελεία και πάυλα. 'Oλα τα υπόλοιπα ίσως ενδιαφέρουν εμάς ή τους σημειολόγους αλλά μάλλον δεν ενδιαφέρουν τους λογιστές του Calvin Klein.

To ότι κάποιες εικόνες γκέι θεματικής περνάνε με αυτό τον τρόπο σε ένα ευρύτερο κοινό είναι αδιαμφισβήτητο, όπως αδιαμφισβήτητο είναι ότι η συγκεκριμένη αισθητική (την οποία έχει αναλάβει να μεταφέρει στα καθ' ημάς με καλλιτεχνικό περίβλημα ο κ. Παπαϊωάννου)προσθέτει ένα ακόμα δυσβάστακτο βάρος στην ήδη ελλειμματική αυτο-εκτίμηση των πραγματικών ομοφυλόφιλων.

Αντίθετα για τους ετεροφυλόφιλους άντρες ο μετροσεξουαλισμός μετατρέπεται σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ που τους αναβαπτίζει σε σύμβολα του σεξ και αντικείμενα του πόθου αδρά επιδοτούμενα από τους ομοφυλόφιλους καταναλωτές.

erva_cidreira είπε...

Καμιά πρακτικά εφαρμόσιμη ιδέα για την απρόσκοπτη δημιουργική έκφραση/επαγγελματική επιβίωση των gay/gay friendly δημιουργών, και επαγγελματιών γενικότερα, υπάρχει;
Γιατί από θεωρίες έχουμε χορτάσει, ιδίως προερχόμενες από εκείνους που σχεδόν ποτέ δεν στηρίζουν έμπρακτα τις gay ταινίες, βιβλία, εικαστικά έργα, προσπάθειες κλπ, όπως κι εσύ έχεις επισημάνει στο ιστολόγιό σου με αφορμή τη γαλλική ταινία Baby Love.

gay super hero είπε...

Δεν στηρίζουν έμπρακτα όπως λες τις γκέι ταινίες και τα λοιπά καλλιτεχνικά προϊόντα, δεν παραλείπουν όμως να στηρίζουν με το διαθέσιμο εισόδημά τους τις διάφορες ντίβες της ποπ και τα μετροσέξουαλ σεξ σύμβολα από τον χώρο του μόντελινγκ, της υποκριτικής και του αθλητισμού παρά το γεγονός ότι κανείς από αυτούς δεν έχει σηκώσει ούτε το μικρό του δάχτυλο για τους καταναλωτές που αρμέγουν τόσα χρόνια.

'Αρα μιλάμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα ή μάλλον για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

erva_cidreira είπε...

Καθόλου για το ίδιο πράγμα δεν μιλάμε.

Αν οι ομοφυλόφιλοι ως καταναλωτές στηρίζουν ντίβες, μετροσέξουαλ σύμβολα και "θολού μηνύματος" δημιουργίες είναι:
1- γιατί αυτές φθάνουν μέσα από τα ΜΜΕ έως αυτούς ως πληροφορία
2- και μάλιστα ως θετική πληροφορία
3- γιατί αυτές φθάνουν έως αυτούς ως δυνατότητα αγοράς/κατανάλωσης
4- και μάλιστα ως ασφαλής αγορά/κατανάλωση, ακόμη και στις μικρές επαρχιακές πόλεις.

Πάλι καλά δηλαδή που υπάρχουν κι αυτές για να τους επιτρέπουν να μην νιώθουν "αρειανοί".

Σε άλλες εποχές, στο μέλλον, σε άλλες συνθήκες, σε άλλη χώρα, ναι, μπορεί να μιλούσαμε για το ίδιο πράγμα, προς το παρόν όμως, εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς, όχι.

** προς αποφυγή παρεξήγησης:
το προερχόμενες από εκείνους που... του προ-προηγούμενου σχολίου αφορά κυρίως στους πάντα πρόθυμους να καταδικάσουν τους ομοφυλόφιλους "ακτιβιστές".

gay super hero είπε...

Εγώ δεν αναφέρομαι απλά και μόνο στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτά τα φαινόμενα είναι παγκόσμια. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι τα γκέι βιβλιοπωλεία στην Αμερική και τη Γαλλία κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Και δεν νομίζω ότι στη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι ισχύουν τα όσα αναφέρεις παραπάνω. Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.

Αλλά αυτό είναι μια πολύ μεγαλύτερη συζήτηση. Η ουσία του αρχικού μου σχολίου αναφερόταν στο πως συνδέεται η μετροσεξουαλ αισθητική α)με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση πολλών ομοφυλόφιλων και β) με την υιοθέτηση ετεροφυλόφιλων προτύπων από το ομοφυλόφιλο κοινό.

Ούτε εγώ κατηγορώ τους ομοφυλόφιλους καταναλωτές για ό,τι συμβαίνει. Απλά αναρωτιέμαι πόσο gay-friendly είναι στην πραγματικότητα όλα αυτά.

erva_cidreira είπε...

Οι μόνες λύσεις, καθόλου πρωτότυπες κατά τα άλλα, που μπορώ να σκεφθώ είναι:
ή η σταδιακή πολιτική, νομική, κοινωνική αναστροφή του κλίματος γενικευμένης ομοφυλοφοβίας που θα επιτρέψει την ειλικρινή έκφραση
ή η δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας ενημερωμένου, συνειδητοποιημένου γκέι κοινού που θα μπορεί να στηρίξει του ομοφυλόφιλους δημιουργούς/επαγγελματίες σε πιο τολμηρές και ταυτοτικές προτάσεις.

Μέχρι τότε, βρίσκω ανώφελο, κι άδικο, να βαράμε το σαμάρι αντί για τον γάιδαρο, και να αναρωτιόμαστε γιατί δεν προχωράει τίποτα.