ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ. ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Ποια χρώματα αρέσουν συνήθως στoν έρωτα
sportsdaily.gr
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
Οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτό το χρώμα, έχουν ερωτικές ανησυχίες. Κατά κανόνα, θεωρούν ότι η ερωτική πράξη είναι ένα έργο που είναι γραμμένο αποκλειστικά γι’ αυτούς. Τα γλυκόλογα και οι επινοήσεις τους, κάνουν την ερωτική πράξη συναρπαστική, αν και μερικές φορές μπορεί να υπερβάλουν με θεατρινισμούς. Έτσι είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά μαζί τους θα πρέπει να έχεις και τον φόβο για το χειρότερο.

ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΣΑΠΦΩΣ

Πάουλο Ντρουμόντ Μπράγκα: Kόρες της Σαπφώς.
Ένα βιβλίο 147 σελίδων για τη γυναικεία ομοφυλοφιλία στην Πορτογαλία μέσα από λογοτεχνικά κείμενα, έγγραφα του Δικαστηρίου της Ιεράς Εξέτασης και το σύγχρονο Αστικό Δίκαιο.
Το οδυνηρό οδοιπορικό των γυναικών εκείνων που αγάπησαν άλλες γυναίκες από την αμαρτία, το έγκλημα ή τον πόνο, την κοινωνική καταδίκη και τον αποκλεισμό στην ανάδυση στο φως.
Ιδιωτικές ιστορίες αποσιωπημένες, παραποιημένες ή άγνωστες, σχέσεις στοργής και γυναικείοι έρωτες κρυμμένοι σε μοναστήρια, νοσοκομεία, φυλακές, σχολεία, σπίτια, ακόμη και ανάκτορα, συνθέτουν το πανόραμα της λεσβιακής αγάπης στην χώρα αυτή της Ιβηρικής Χερσονήσου.

Παρακολουθώντας τη σοβαρή και συστηματική δουλειά που χρόνια τώρα κάνουν οι Πορτογάλοι ομοφυλόφιλοι, εξακολουθούν, άραγε, κάποιοι να αναρωτιούνται ακόμη γιατί εκείνοι εφθασαν ήδη στον γάμο ομοφύλων ενώ εμείς παιδευόμαστε ακόμη με τον... αντιρατσιστικό νόμο;

Διαβάστε επίσης:

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: HOMOSSEXUAIS NO ESTADO NOVO. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΟΝ ΧΧ ΑΙΩΝΑ

.


Judith Teixeira - Rainha D. Amélia

.

***************************************************

.
O historiador Paulo Drumond Braga, especialista em história dos descobrimentos e da expansão portuguesa, acaba de publicar Filhas de Safo, uma breve história da homossexualidade feminina em Portugal entre os séculos XIII e XX. Em 147 páginas, o autor sinaliza factos e personagens históricas, desde a anónima Joana Fernandes, morta na fogueira em 1551, aos amores da rainha Dona Amélia por Dona Josefa de Sandoval y Pacheco (mulher de António de Vasconcelos e Sousa), condessa de Figueiró, ama da rainha durante 25 anos, sua acompanhante no exílio. Apoiado em vasta bibliografia, desde documentação do tribunal do Santo Ofício a fontes actuais, o estudo abrange os três conceitos à luz dos quais o lesbianismo foi percebido em Portugal até aos anos 1930: Pecado (séculos XIII-XV), Crime (XVI-XIX) e Doença (XIX-XX). Entre as últimas personalidades analisadas, as mais conhecidas são Judith Teixeira (1880-1959) e Virgínia Vitorino (1895-1967). Abundantes notas contextualizam a narrativa histórica.
Eduardo Pitta

«...o livro de Drumond Braga não é um inventário de mulheres que tiveram relações com mulheres, é sim uma obra historicamente contextualizada que lembra passos fulcrais na história da sexualidade europeia. Assim, o autor frisa que "nos finais do Império Romano, sob o impacto do cristianismo triunfante, tudo mudou em matéria sexual. A finalidade única da actividade sexual passou a ser a perpetuação da espécie. Para além disso, terminou a dicotomia activo-passivo, introduzindo-se uma outra, masculino-feminino" (p. 19). E prossegue: "Em 342 foram proibidos os casamentos entre pessoas do mesmo sexo e em 533 a pena de morte foi pela primeira vez prescrita no Ocidente, pelo imperador cristão Justiniano, para contactos homossexuais masculinos. No século VII, penas de grande severidade foram igualmente impostas na Península Ibérica visigótica" (pp. 19/20).
Sublinhando que "alguma tolerância existiu, contudo, até ao derradeiro quartel do século XII" (p. 31), o autor explica que "o III Concílio de Latrão (1179) determinou que todo aquele que pecasse contra a natureza seria excomungado" (p. 31). É no século XIII que surge a legislação real punitiva da homossexualidade, como a do rei de Castela, Afonso X, que também abrangia mulheres.
Em Portugal, as penas para homens entram nos códices com Afonso IV, em 1355. E em 1499 com Manuel I, são aplicadas também às mulheres. No século XVI o poder real português divide estas condenações com a Inquisição.
Um quadro penal que no século XVIII muda na Europa. "Em 1791, o código penal produzido pela Assembleia Constituinte da França revolucionária omitiu a homossexualidade das ofensas merecedoras de punição, o mesmo tendo feito, em 1810, o chamado Código de Napoleão, modelo para vários códigos penais de outros países europeus de Oitocentos, entre eles, Portugal".
Assim, o Código de 1852 só prevê o atentado ao pudor. A criminalização volta apenas em 1912, com a lei sobre vadios e mendicidade da Prrimeira República...»
São José Almeida

ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

Χρόνης Μπότσογλου

Ειπώθηκαν και λέγονται τα πάντα για τον Καβάφη. Η ζωή του μετριέται μέρα με τη μέρα, λεπτό με λεπτό, οι στίχοι του τέμνονται και ανατέμνονται, αριθμούνται και συμποσούνται, αναλύονται, βυθοσκοπούνται, υπολογίζεται το βάρος των σιωπών τους και η οξύτητα των επιφωνημάτων τους, οι συνηχήσεις και οι παρηχήσεις τους, το βαθύ τους νόημα, η απαράμιλλή τους τελειότητα ή η κάποια πεζολογία τους. Οι βιογράφοι του ερευνούν τη ζωή του, το οικογενειακό του περιβάλλον, τις σχέσεις με τ' αδέλφια του και τους γονείς του (ιδίως με τη μητέρα του), περιγράφουν την κοινωνική θέση, την άνοδο και την πτώση αυτής της οικογένειας, αναλύουν τον ιστορικό και κοινωνικό περίγυρο, τη θέση της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας, προσπαθώντας να εντοπίσουν τους παράγοντες που διαμόρφωσαν τον ποιητή και να ιχνηλατήσουν τις αφετηρίες και τα βιώματα που έθρεψαν την ποίησή του. Εκείνο που παραλείπεται εσκεμμένα, που δεν ερευνάται και δεν εξετάζεται, που δεν τίθεται καν σαν ερώτημα, είναι το στοιχείο ακριβώς που θα φώτιζε και τον ποιητή και τα ποιήματά του, δίνοντάς τους την αληθινή τους διάσταση: το γιατί δηλαδή ο Καβάφης, κινούμενος μέσα στα γνωστά οικογενειακά και κοινωνικά πλαίσια, με την αστική αγωγή που είχε υποστεί και με τον χαρακτήρα που είχε διαμορφώσει, αποφασίζει κάποια μέρα συνειδητά να σπάσει το "φράγμα", ν' ανατρέψει τους κανόνες του παιχνιδιού που τον ήθελαν "διακριτικό" και "συγκρατημένο", και να μιλήσει ανοιχτά και θαραλλέα για μια ερωτική συμπεριφορά (τη δική του) που θεωτούνταν "ντροπιασμένη" και "περιφρονημένη". Κι ακόμα : γιατί θεώρησε αναγκαίο να εγκαταλείψει τον υπαινικτικό και καλυμμένο τρόπο έκφρασης τον οποίο χρησιμοποιούσε στα περισσότερα ποιήματά του (και που, σημειωτέον, γνώριζε από αισθητική άποψη ήταν πιο αποτελεσματικός), και να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για τα "οράματά" του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Για μας, η απόφαση αυτή (απόφαση του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ), αποτελεί αυτό που θα λέγαμε - με τους σημερινούς όρους - πολιτική χειρονομία ή πρόκληση του Καβάφη προς την κοινωνία' και όχι μόνάχα προς την κοινωνία της Αλεξάνδρειας και της Ελλάδας, αλλά, με μια ιστορική προοπτική, και προς την κοινωνία της παγκόσμιας πατριαρχικής κοινότητας. Πρόκειται για μια απόφαση που έδωσε στην ποίησή του την ταυτότητά της και στον ίδιο την αξιοπρέπεια της τέχνης του και το πλατωνικό μυστικό της ακτινοβολίας της: να είναι αληθινή με τον εαυτό της. Για μας τα πράγματα είναι σαφή: "οι βουλές της ποιήσεως" του Καβάφη διαμορφώθηκαν ταυτόχρονα με τις βουλές της συνειδητοποιήσεώς του ως ομοφυλόφιλου. Κι αυτό πρέπει να έγινε στο διάστημα της δεύτερης εικοσαετίας της ζωής του όταν, μέσα από μια επώδυνη ασφαλώς αλλά και πείσμονα διαδικασία αποενοχοποίησης, με τη βοήθεια της γνώσης και της πείρας, φθάνει στο ποθητό σημείο να καταφάσκει τον εαυτό του σαν ομοφυλόφιλο και αποφασίζει να μιλήσει σαν ομοφυλόφιλος - σαν άτομο δηλαδή που δίνει μια πολιτική διάσταση στη διαφορετικότητά του, αφού πρώτα έχει κρίνει, σημασιολογήσει και απορρίψει την γύρω του κοινωνία και τα ήθη της, προσβλέποντας σε μια "τελειωτέρα".

[Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό ΑΜΦΙ το 1984, επαναδημοσίευση στο βιβλίο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου : "Αμφί" και Απελευθέρωση (εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης) το 2005]

.

*******

.
Μετά το Γαλλικό Μάη του 1968 ακολούθησαν μια σειρά από απελευθερωτικά κινήματα, όπως το φεμινιστικό, και το φιλομόφυλο. Τα γεγονότα του Στόουνγουολ στη Νέα Υόρκη, το 1969, όταν οι εισβολείς αστυνομικοί εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από ένα gay bar, δημιούργησαν μια σημαντική σε όγκο και ποιότητα συνειδητά ομοφυλόφιλη ποίηση. Μια έκρηξη σχεδόν που αιματοδότησε τα αμερικάνικα γράμματα πλουτίζοντάς τα με μια νέα θεματολογία. Οι νεαροί ποιητές της Αμερικής ανακάλυψαν τον Καβάφη και του απόδωσαν την τιμή που του πρέπει. Κάτι που δεν ξέρω αν με την ίδια αμεσότητα κι εντιμότητα έγινε στον ελληνικό χώρο, όπου όλοι οι ποιητές μας κάνουν το παν να εξασφαλίσουν προσωπεία κι ευφυείς αλλά εκ του ασφαλούς συσχετισμούς, ξεχνώντας το τίμιο παράδειγμα του Καβάφη της αμεσότητας και του ρίσκου. Η θεματολογία του Καβάφη ακόμη βρωμάει μπαρούτι. Ο νοών νοείτω.

Παρατίθεται ένα ποίημα του Ian Young από το βιβλίο Αμερικανική Ομοφυλόφιλη Ποίηση σε μετάφραση Ανδρέα Αγγελάκη:

.

«Για τον Κωνσταντίνο Καβάφη»

Διαβάζοντας το βιβλίο σου
Σε βλέπω τώρα
Πάλι στην Αλεξάνδρεια σου,
(γέρνοντας στη βιτρίνα ενός καταστήματος,
όπου το φως
πιάνει τη σκόνη κι αγγίζει τα χαρακτηριστικά ενός νέου μέσα.
Τον παρακολουθείς και βλέπεις την εικόνα σου
να διαθλάται μες στο τζάμι)
φεύγεις,
κι οι τελευταίες λέξεις ενός ποιήματος
σου έρχονται στο νου :
«Κατόπι - στην τελειωτέρα κοινωνία -
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει...»
Καμιά φορά,
θυμάμαι τις σιωπές μου,
το χαμένο χρόνο μου
τη γραμμή των καμένων κεριών
και, Καβάφη, απελπίζομαι μαζί σου,
κι ύστερα, καμιά φορά,
σκέφτομαι : αυτοί 'ναι οι καλύτεροι καιροί
εγώ 'μια κείνος.

.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ

Γκέι µανάραµ, γκέι...
Του Θανάση Θ. Νιάρχου (TA NEA, 24/2/2011)
Ο τίτλος αποτελεί παράφραση ενός πολύ γνωστού (µέχρι πρότινος) στίχου που έλεγε «Καίει µανάραµ,καίει, καίει ο φούρνος, καίει» και το τραγουδούσε η Σοφία Βέµπο. Μας έκανε µάλιστα να ξεκαρδιζόµαστε στα γέλια (η παράφραση) τη δεκαετία του ’70 ή του ’80, δεν θυµάµαι ακριβώς. Γράφοντας ή µάλλον σχολιάζοντας η Ελενα Ακρίτα το περασµένο Σαββατοκύριακο, στα «ΝΕΑ», τη συνέντευξη του Γιάννη Μπουτάρη όσον αφορά, ανάµεσα σε άλλα, την γκέι παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, σηµειώνει πως η συνέντευξη δηµοσιεύθηκε στο περιοδικό «SCREW». Πρώτα απ’ όλα, γιατί περιοδικό µε κείµενα γραµµένα στα ελληνικά, µε ελληνικές υπογραφές να έχει ως τίτλο µια ξένη λέξη; Γιατί από τη µια τόση προοδευτικότητα όσον αφορά τα θέµατα που πραγµατεύεται και από την άλλη τόση συντηρητικότητα, όπως είναι το να χρησιµοποιείς µια ξένη λέξη, όταν µάλιστα προέρχεται από µια γλώσσα πανίσχυρη που δεν έχεις να της προσθέσεις τίποτα µε το να διεκδικείς µ’ αυτήν τα δικαιώµατά σου; Μα δεν είναι το µόνο έντυπο, θα αντιτείνει κανείς, δεν είναι η µόνη λέξη. Ακόµα και η λέξη «γκέι», όπως όλοι γνωρίζουµε, δεν είναι ελληνική. Το πρόβληµα δεν είναι η ίδια η λέξη, είναι το πνεύµα που µ’ αυτό τη χρησιµοποιεί κανείς και τον κάνει ώς έναν βαθµό διαβλητό σε σχέση µε τις πολύ αγνές του προθέσεις να υποστηρίζει τη «διαφορετικότητα», τόσο νόµιµη άλλωστε όσο και η «κανονικότητα». Οµως η διαφορετικότητα δεν εξυπηρετείται όταν παραχωρείσαι στη σύµβαση ή και στην πραγµατικότητα ακόµη της δύναµης και της εξουσίας που είναι η µεγάλη και πανίσχυρη γλώσσα. Η πανίσχυρη γλώσσα για να έχει γίνει πανίσχυρη πειθάρχησε σε κανόνες που αδιαφόρησαν για την αδικία, που υπηρέτησαν συµφέροντα και ανοµίες και διατήρησαν ως καρύκευµα, κατάλληλο να το εµπορευτούν ανά πάσα στιγµή, τάχα µου τάχα µου, αποχρώσεις και ευαισθησίες.
Οι πανίσχυρες γλώσσες κατάπιαν κινήµατα και επαναστάσεις, τα µετέβαλαν σε προθήκες τους και σε επιχειρήµατα αποδεικτικά της δηµοκρατικότητάς τους, χωρίς να έχουν υλοποιήσει κατά έναν έστω πόντο τις σχετικές προθέσεις. Και υποτίθεται πως θα κάνουν πιο διεκδικήσιµα και πιο νόµιµατα αιτήµατα των γκέι σε περίπτωση που θα τα στεγάσει µια ξενόγλωσση λέξη. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιµόµαστε όλοι µας! Σε µια γλώσσα που κινδυνεύει να καταντήσει διάλεκτος όπως η ελληνική, γενικά σε µια γλώσσα περιορισµένη όσον αφορά τον αριθµό των ανθρώπων που τη µιλάνε, θα µπορούσαµε να συνεννοηθούµε πολύκαλύτερα µεταξύ µας για θέµατα ζωτικής σηµασίας. Για τον απλούστατο λόγο πως πρώτα θα λύσουµε το πρόβληµα της διαφορετικότητας σε σχέση µε τον θείο, τη θεία, τον συγγενή και τον γείτονα και µετά θα καταφύγουµε στον Φρεντ Κάργκερ για να µας συνδράµει.
Τι εστί Φρεντ Κάργκερ; Πάλι κατά «ΤΑ ΝΕΑ» της 15ης Φεβρουαρίου, είναι ο πρώτος δηλωµένος γκέι υποψήφιος για τον Λευκό Οίκο, που είναι µάλιστα Ρεπουµπλικανός. Η εξίσωση είναι πάρα πολύ απλή: όταν χρησιµοποιούµε µια ξένη γλώσσα ή λέξη, σηµαίνει πως αναγνωρίζουµε τον οποιονδήποτε Φρεντ Κάργκερ αποτελεσµατικότερο για την επίλυση ενός προβλήµατος σε σχέση µε τη γειτονιά µας (που ακόµη κι αν τη µάθει αποκλείεται να τη συγκρατήσει) απ’ ό,τι θεωρούµε τον Γιάννη Τσαρούχη που, σε τελευταία ανάλυση, λοιδορήθηκε (µην εκπλήττεσθε, έχει συµβεί) και επαινέθηκε στην ελληνική γλώσσα. Οταν χρησιµοποιούµε µέσα που φανταζόµαστε ότι, επειδή κάνουν παγκόσµιο το πρόβληµά µας, το λύνουν κιόλας, στην ουσία αποδεικνύουµε πόσο αφελείς είµαστε, αφού το πρόβληµα αυτό απλά το επιθέτουµε ως µία ακόµη στρώση στο παγόβουνο που έχει αποδειχτεί η παγκόσµια κοινή συνείδηση για τα ζέοντα προβλήµατα.
Επειδή όλα ξεκινούν και καταλήγουν στη γλώσσα, πρώτα θα λύσουµε το πρόβληµα στο σπίτι µας και τη γειτονιά µας. Ενώ είναι βέβαιο πως ύστερα δεν θα µας ενδιαφέρει να το πληροφορηθεί κανείς.

TOM BIANCHI

Tom Bianchi studied law and worked as an attorney before turning to sculpture and finally photography. Today he is one of the most published gay artists the world over. He lives with his life partner in Palm Springs.

ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ 2011. THE BALLAD OF GENESIS AND LADY JAYE

The jury gives the best documentary award to THE BALLAD OF GENESIS AND LADY JAYE by Marie Losier. This film draws us into a whole new magical world of diversity where anything is possible; genders change, identities shift and two people can become one through pandrogyny.
The jury feels that nobody could tell the story of this once in a lifetime love affair like Ms Losier, a filmmaker with the unique imagination to match her film's subjects and the compassion to tell an extraordinary tale of queer pioneers into a simple and universal tale of love.
In an intimate way Genesis P-Orridge tells the story of his relationship with Jacqueline Breyer alias Lady Jaye. En passant one gets an insight into their personal gender-concept of “pandrogyny” and the beginnings of British industrial-music.
This is a love story, and a portrait of two lives that illustrate the transformative powers of both love and art. In warm and intimate images captured handheld, Losier crafts a labyrinthine mise-en-scene of interviews, home movies, and performance footage. The film documents a truly new brand of Romantic consciousness, one in defiance of the daily dehumanization of the body by the pervasive presence of advertising and pornography

(news.teddyaward.tv)

.

.

MARLON BRANDO & CHRISTIAN MARQUAND

La Vie en Rose: Marlon Goes to Paris: After the run of Streetcar, and many hundreds of highly charged performances (and their attendant mini-dramas) an exhausted Marlon goes to The City of Light. (“After a long schlunk in Paris, I’ll find myself.”) There intrigues are multi-lingual, gossip-worthy, and world-class.

(...) Fateful meeting of Marlon with noted French actor Christian Marquand and Roger Vadim, the latter a close friend of a young man from Massachussets, John F. Kennedy, who had recently been holiday- making in Provence. Shortly after their inaugural meeting, Vadim and Marquand invite the newly arrived American actor, Marlon, to live with them in their one-room studio apartment on rue Bassano, where Bardot and many other actors are frequent visitors. According to Vadim, “Brando and Marquand had an unconventional love affair that would span the decades, and fidelity to each other had nothing to do with it. I don’t think I ever saw a more compatible couple. Of course, Christian also served as Marlon’s pimp in future years when Marlon flew in from Hollywood. Christian told me that, ‘All I have to do is speak to any girl and bring Marlon that girl if he wanted her.’”

[...]

Marlon names his first son “Christian” in honor of his “lifelong lover”, Christian Marquand.

A flashy condensation of Brando Unzipped, by Darwin Porter (www.brandounzipped.com)

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ Β' ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ

Ο Λούντβιχ, ή Λουδοβίκος Β’ των Βίτελσμπαχ, ήταν όμορφος και ιδεαλιστής, γοητευμένος από τους θρύλους των Νιμπελούγκεν και τη μουσική του Ρίχαρντ Βάγκνερ που τους ζωντάνευε. Το 1864 πήρε τα σκήπτρα της βασιλείας. Τα πρώτα σημάδια της τρέλας του εμφανίστηκαν το 1875 και οφείλονταν είτε σε μόλυνση εξαιτίας της σύφιλης είτε στην κληρονομικότητα, γιατί και ο αδερφός του, Ότο, είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Έπασχε από παχυδερμία, ήταν σχεδόν φαλακρός και το στόμα του ήταν γεμάτο χαλασμένα δόντια. Ο Λουδοβίκος κυκλοφορούσε μόνο τη νύχτα και καταβρόχθιζε τεράστιες ποσότητες φαγητού. Δεν άντεχε καθόλου να τον αντικρίζουν κατά πρόσωπο και υπέβαλε σε σκληρές τιμωρίες τους υπηρέτες, ακόμα και τους εραστές του, που δε σέβονταν αυτή του τη φοβία. Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να περιπλέει την τεχνητή λίμνη του παλατιού του πάνω σε μια βάρκα στο σχήμα κύκνου, υπό τους ήχους της μουσικής του Βάγκνερ. Τον Ιούνιο του 1886, σε ηλικία 41 χρονών, ο Λουδοβίκος ο Αυστηρός, όπως ονομάστηκε, κλείστηκε με διαταγή της βαυαρικής κυβέρνησης σε μια ψυχιατρική κλινική στις όχθες της λίμνης Στάρνμπεργκ. Στα νερά της βρέθηκε και το πτώμα του. (focusmag.gr)

Ο Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας πεθαίνει πνιγμένος στη λίμνη του Στάρνμπεργκ, κοντά στο Μόναχο. Ο Λουδοβίκος Β΄ θαυμάστηκε, αγαπήθηκε, μισήθηκε, χλευάστηκε και μυθοποιήθηκε όσο κανείς από τους εστεμμένους του 19ου αιώνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θαυμάζουν, γιατί κατασκεύασε με πείσμα και επιμονή έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου πήραν μορφή τα οράματα, οι φαντασιώσεις, οι εμμονές και οι αλλόκοτες επιθυμίες του. Στον υλιστικό αιώνα μας, η τραγική φιγούρα του αυτόχειρα "τρελού" βασιλιά έχει γίνει συνώνυμη του ρομαντισμού και έχει εμπνεύσει σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Πωλ Βερλαίν, ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Κλάους Μαν και ο Χανς Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ. (Αλ. Ίσαρης)

Ludwig II (Ludwig Otto Friedrich Wilhelm; sometimes rendered as Louis II in English) (25 August 1845 – 13 June 1886) was King of Bavaria from 1864 until shortly before his death. He is sometimes called the Swan King (English) and der Märchenkönig, the Fairy tale King, (German). Additional titles were Count Palatine of the Rhine, Duke of Bavaria, Franconia and in Swabia
Ludwig is sometimes also called "Mad King Ludwig", though the accuracy of that label has been disputed. Because Ludwig was deposed on grounds of mental illness without any medical examination and died a day later under mysterious circumstances, questions about the medical "diagnosis" remain controversial. One of his most quoted sayings was "I wish to remain an eternal enigma to myself and to others."
Ludwig is best known as an eccentric whose legacy is intertwined with the history of art and architecture. He commissioned the construction of several extravagant fantasy castles and palaces, the most famous being Neuschwanstein, and was a devoted patron of the composer Richard Wagner. Since his legacy of grandiose castles lives on in the form of massive tourist revenue, King Ludwig is generally well liked and even revered by many in Bavaria today. (en.wikipedia.org)

Διαβάστε επίσης:

Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά: Kaus Mann: Λούντβιχ. Σιδερόφραχτο παράθυρο

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ

Joanna Kustra (Πολωνία)

ΠΡΑΙΤΩΡΙΑ. Η 1η ΠΑΝΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΟΦΥΛΕΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ

ACTIVISTS DISSCUSS SAME SEX ISSUES IN AFRICA –ASSGD CONFERENCE
The first ever African Same Sex Sexualities and Gender Diversity (ASSGD) conference came to an end on Wednesday, 16 February with a media conference aimed at tabling major outcomes of the conference.Touching on various topics, the conference intended to “identify and celebrate indigenous and evolving male and female same-sex sexual practices, identities and communities in Sub-Saharan Africa, including expressions of gender diversity, and to promote their social acceptance and their physical and social well-being.”
This conference, a first of its kind saw over 80 gay rights activists, human rights defenders and scholars from 20 African countries descending to Pretoria’s Faircity Roodevallei Conference and Meeting hotel from 13-16 February.
“The conference was quite diverse in that it brought together academics and activists, a first press conference of its kind that brings a whole range of people together in a very focused way to look at what we know also giving us knowledge about the continent on issues relating to male and female same sex sexual practices in Sub-Saharan Africa” Professor Vasu Reddy of Human Sciences Research Council (HSRC) said.
“It was not just a conference where people presented papers on ideas and research but it was also a conference that showed a visual dimension through portraits of transgender activists largely and photographs of experiences from Malawi”, He added.
Linda Bouman, Director of Outright Namibia said, “what I think was significant about this space, was that it brought about research that has been done over the continent that has never been known by people and those strategies that have been shared in terms of how the interventions around the research findings have gone around and how other countries can learn from those lessons and implement in their countries.”
The conference further aimed to “explore how social and structural factors affect the well-being and health of persons engaging in same-sex sexual practices and identify ways of reducing vulnerability.”
This is why on the second day of the conference participants heard stories about blackmail and extortion of LGBTI persons from Ghana, Malawi and Nigeria, followed by an educational discussion about blackmail.
It was also revealed that activists still face harassment death due to criminalization of same sex practices making it difficult for LGBTI people to access services.
It was further revealed that several initiatives have been implemented that reach out to MSM, but these initiatives are not enough hence it was agreed that educating and training health care workers to deliver unbiased services is needed.
“One of the speakers expected to be here was David Kato. He was on the list as a guest speaker and we kept his name on the programme, we had a very moving moment of silence when his presentation was due to take place and in the evening we had a tribute for him”, said Theo Sandfort of Columbia University.
Participating Organisations included African Men for Sexual Health and Rights, Behind the Mask, Gay and Lesbian Coalition of Kenya, Gender DynamiX, HIV Center for Clinical and Behavioral Studies, Hivos, Human Sciences Research Council, Humure, International Gay and Lesbian Human Rights Commission, UNDP and the Gay and Lesbian Memory in Action. (mask.org.za, 18-2-2011)

ΜΠΙΛΜΠΑΟ. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Χάος και κλασικισμός.

Η τέχνη στη Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και Ισπανία την περίοδο 1918-1936
Μουσείο Γκουγκενχάιμ, Μπιλμπάο (22/2-15/5/2011)

Παγωμένες φιγούρες που θέλουν να κινηθούν, παγωμένη ζωή που θέλει να ξαναζήσει.

1963. ΑΓΓΛΟΣ ΑΡΜΟΣΤΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΦΙΤΖΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΘΗ ΕΠΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 10/1963

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ

Robert Knapman (Αυστραλία)

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ 1

BALLET FOR LIFE 2

Ballet for Life
Χορογραφία: Maurice Beιjart
Μουσική: Queen, Wolfgang Amadeus Mozart
Κοστούμια: Gianni Versace
Θέατρο Badminton 25, 26 & 27 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Εκτός από την Ιστορία - και την Ελληνική Ιστορία - ο Κ. Π. Καβάφης μελετούσε και τους Έλληνες συγγραφείς, αυτούς της ιδίας εποχής ιδιαίτερα.
Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση, μια και είναι συχνά ολοφάνερο από τις αναφορές του ίδιου του ποιητή και τις εμπνεύσεις του. Εκείνο όμως που δεν είναι και τόσο ολοφάνερο, γιατί δεν μας δίδεται σε καμιά μελέτη ως τώρα, είναι η ακριβής έκταση και η ποιότητα - και η βαρύτητα - του επηρεασμού της καβαφικής ποίησης από τον συγχρωτισμό αυτό με τους αρχαίους.
Θα μιλήσω, λοιπόν, τώρα για τις απηχήσεις, τις πιο απτές, κατ' εμέ, απηχήσεις, που είχε στο έργο του η εντρύφηση του Καβάφη στην Παλατινή Ανθολογία. Για την ώρα θα περιοριστώ στο δωδέκατο βιβλίο της Ανθολογίας, δηλαδή της «Παιδικής Μούσας» του Στράτωνος, αν και έχω κιόλας επισημάνει αρκετές παλατινές επιδράσεις και από άλλα βιβλία, ή τμήματα, αν θέλετε, της Ανθολογίας.
Το δωδέκατο βιβλίο της Παλατινής, μολονότι λέγεται «Μούσα Παιδική» - παιδεραστική ποίηση δηλαδή - του Στράτωνος, γιατί σ' αυτόν ανήκουν τα περισσότερα ποιήματά του, εντούτοις σφραγίζεται από την παρουσία των ποιημάτων του Μελεάγρου, του δεύτερου κατά σειράν ανθολογουμένου. Η ποίηση του Μελεάγρου είναι κατά πολύ ανώτερη, λεπτότερη, πλουσιότερη, πνευματικότερη από αυτήν του Στράτωνος. Δεν είναι δυνατό άνθρωπος λεπταίσθητος και πνευματικά ανεξάρτητος να μελετήσει το δωδέκατο βιβλίο της Παλατινής και να μην ξεχωρίσει τον Μελέαγρο.
Έτσι έγινε και με τον Καβάφη. Στο ποίημα του «Συμεών», που ανήκει στ' Ανέκδοτα, βρίσκουμε να αναφέρεται με θαυμασμό ο ποιητής Μελέαγρος. Λέγει εκεί ο Καβάφης για κάποιον ποιητή Λάμονα :

Απ' τον Λιβάνιο πιο ελληνομαθής είναι βεβαίως.
Όμως καλλίτερος κι απ' τον Μελέαγρο; Δεν πιστεύω.

Αυτό είναι μια σαφής μαρτυρία...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

1963. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΜΙΧΘΕΙΣ ΕΝΕΡΓΩΣ ΕΙΣ ΤΟ "ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΠΡΟΦΙΟΥΜΟ" ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 10/1963