31.12.09

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΪ ΒΑΣΙΛΗ


Tom of Finland

Joe Phillips - Rick Chris
.
hombresparahombres.blogspot.com
.

Και μια θεωρητική μπούρδα από τον ετεροφυλόφιλο - υποθέτω - Γάλλο καθηγητή της Φιλοσοφίας Ζαν-Ζακ Ντελφούρ, έτσι, για να αποχαιρετήσουμε εύθυμα το 2009:

Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί μια μεταφορά για το σεξ. Ο παχουλός και κοκκινοπρόσωπος Άγιος Βασίλης, γράφει ο Ντελφούρ στη «Λιμπερασιόν», «είναι ένα πέος που διεισδύει στην κατοικία-μητέρα, της οποίας η καμινάδα είναι το αιδοίο, το τζάκι είναι η μήτρα και τα δώρα τα παιδιά που γεννώνται». (tanea.gr, 31-12-2009)

ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΤΟΥ 2010

.
ΥΛΙΚΑ:
250 γρ. Βούτυρο
250 γρ. Ζάχαρη άχνη
125 γρ. Αμύγδαλο αποφλοιωμένο αλεσμένο στο μπλέντερ σε σκόνη
125 γρ. Φιστίκι αιγίνης αποφλοιωμένο αλεσμένο στο μπλέντερ σε σκόνη
6 μεγάλα Αυγά
250 γρ. Αλεύρι
1 κουταλάκι Baking powder
300 γρ. Ξερά φρούτα ψιλοκομμένα
200γρ. Amaretto

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
Μουσκεύουμε τα ξερά φρούτα μέσα στο amaretto. Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο, την άχνη και τις δύο σκόνες -αμυγδάλου φιστικιού- μέχρι να φουσκώσουν και να γίνει μια λευκή κρέμα. Πολτοποιούμε στο blender τα ξερά φρούτα μαζί με το amaretto και το ρίχνουμε στο πρώτο μίγμα συνεχίζοντας για λίγο το χτύπημα. Ρίχνουμε σταδιακά και τα αυγά. Κατεβάζουμε από το μίξερ και ρίχνουμε το αλεύρι ανακατεύοντας με μια κουτάλα μαζί με το baking powder. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε ένα ταψί διαμέτρου 30 εκ. τοποθετούμε το μίγμα και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για μία ώρα.

30.12.09

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΡΑΝΤΓΙΑΡΝΤ ΚΙΠΛΙΝΓΚ

Ο Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (30 Δεκεμβρίου 1865 - 18 Ιανουαρίου 1936)
ήταν Βρετανός συγγραφέας και ποιητής. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για το
Βιβλίο της ζούγκλας (1894), το μυθιστόρημα Κιμ (1901) και το ποίημα "Αν..." (1895).
Το 1907, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν ο πρώτος
αγγλόφωνος συγγραφέας που κέρδιζε το βραβείο αυτό και μέχρι σήμερα
αποτελεί το νεαρότερο κάτοχο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
.
"Seek not to question other than / The books I leave behind," counseled Kipling in "The Appeal," a two-line poem written shortly before his death that editor M. M. Kaye describes as "a plea to posterity to respect his private life." Such an appeal proves especially ironic having been made by a man who deliberately lived by far the greatest part of his life in the public eye.
Kipling's posthumously-published autobiography, titled Something of Myself (1937), "in fact tells us almost nothing and can be regarded as a smoke-screen, timed to go off after his death and designed to lead would-be biographers astray." The systematic destruction of his private papers (letters, diaries, and drafts of works), begun by Kipling while alive, was continued by his wife after his death, and completed by his daughter following Mrs. Kipling's own demise. Consequently, most of the evidence concerning Kipling's private life has been lost, while suspicion has been aroused of a secret that Kipling and his family hoped to suppress.
That secret, biographer Martin Seymour-Smith concluded in 1989, is that Kipling was in love with a charming, young, American literary agent, Wolcott Balestier, who died suddenly in 1891, and that a grief-stricken Kipling married the man's sister Caroline only six weeks later out of a sense of loyalty to his departed friend and/or guilt over his homosexual desire. (glbtq.com)


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΠΟΛ ΜΠΟΟΥΛΣ

Paul Bowles (30/10/1910 – 18/11/1999)
.
Πολ Μποουλς: Ψηλά πάνω από τον κόσμο
μετ. Χίλντα Παπαδημητρίου (εκδ. Απόπειρα)
«Οπως κάθε ρομαντικός, ήμουν λίγο - πολύ βέβαιος ότι μια μέρα θα έβρισκα τον μαγικό τόπο που θα μου αποκάλυπτε τα μυστικά του και θα μου χάριζε έτσι τη σοφία και την έκστασή του, δηλαδή τον θάνατο», γράφει στην αυτοβιογραφία του ο «μάγος του Μαρόκου», ο Αμερικανός μουσικός, συγγραφέας και μεταφραστής Πολ Μπόουλς (1910-1999). Γιος ενός αυταρχικού πατέρα–αφέντη, για τον οποίο ώς το τέλος της ζωής του πίστευε ότι είχε προσπαθήσει να τον δολοφονήσει όταν ήταν μωρό, με μια μητέρα που προσπαθούσε να αντισταθμίσει τον τρόμο διαβάζοντάς του Ναθάνιελ Χόθορν και Εντγκαρ Αλαν Πόε, ο Μπόουλς θα ξεκινήσει να σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το πανεπιστήμιο του Πόε, έχοντας ήδη στα δεκαεφτά του δει ένα ποίημά του δημοσιευμένο πλάι σε κείμενα του Τζέιμς Τζόις και του Πολ Ελιάρ. Θα στραφεί προς τη μουσική, με δάσκαλο τον Ααρον Κόπλαντ και, κυρίως, θα αρχίσει πολύ νωρίς να ταξιδεύει, στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Σαχάρα, την Κεντρική Αμερική, την Ασία – θεωρώντας ότι όταν αφήνεις πίσω μια ζωή και δεν έχεις ακόμα βρει μιαν άλλη βιώνεις μιαν ανεπανάληπτη ελευθερία. Προστατευόμενος της Γερτρούδης Στάιν στο Παρίσι, όπου θα γνωριστεί με όλη τη μοντερνιστική πρωτοπορία του εικοστού αιώνα, θα ακούσει τη συμβουλή της και θα επισκεφθεί την Ταγγέρη. Κι όταν σαν την κυρία Ρέινμαντλ στο «Ψηλά πάνω από τον κόσμο» θα αποφασίσει ότι ζώντας κανείς στα ξενοδοχεία παύει να είναι άνθρωπος, θα εγκατασταθεί οριστικά στην Ταγγέρη (1947-8), μαζί με τη γυναίκα του, την επίσης συγγραφέα Τζέιν Αουερ, με την οποία τον ενώνει μια σχέση αντισυμβατική, που χωράει τη συντροφικότητα αλλά και τις ομοφυλόφιλες επιλογές αμφοτέρων. Στο σπίτι τους, σημείο αναφοράς της Ταγγέρης, θα υποδεχθούν κατά καιρούς τον Τρούμαν Καπότε και τον Τενεσί Ουίλιαμς, τον Ουίλιαμ Μπάροους και τον Γκρέγκορι Κόρσο, τον Μπράιον Γκάιζιν και τον Αλεν Γκίνσμπεργκ και πλείστους άλλους.
Διάσημος από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, με το περίφημο «Τσάι στη Σαχάρα», το οποίο είδαμε στο σινεμά το 1990 σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Μπόουλς θα μοιράζει στην «ονειρική», κοσμοπολίτικη και ελευθεριακή Ταγγέρη το χρόνο του ανάμεσα στην ακρόαση και την καταγραφή της λαϊκής λογοτεχνίας και μουσικής, που τόσο επηρεάζουν και το προσωπικό του στυλ, στη μετάφραση μαροκινών συγγραφέων και στο συγγραφικό του έργο – αναπτυγμένο με τον τρόπο της φούγκας, ως ένα ενιαίο πολυφωνικό κείμενο που αντιστικτικά επανέρχεται στο βασικό του θέμα, τη βία «που μόνο ο άνθρωπος ανάμεσα στα ζώα μπορεί να εννοιοποιήσει» και την καταστροφή, «που μόνο ο άνθρωπος απολαμβάνει την ιδέα της».
Το «Ψηλά πάνω από τον κόσμο» αφηγείται και πάλι την ιστορία ενός ζευγαριού Αμερικανών που επισκέπτονται μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής, θωρακισμένοι με την πεποίθηση ότι τα χρήματα και η συγκρότησή τους τούς προστατεύουν από τα πάντα, για να βυθιστούν στην τρέλα και τον τρόμο μιας πολυεπίπεδης απώλειας του εαυτού. Δομημένο ως αστυνομικό μυθιστόρημα, το κείμενο εκθέτει με το γνωστό ψυχρό και αποστασιοποιημένο ύφος του Μπόουλς (πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά) τον ιδιότυπο ζοφερό εξωτισμό του, που ορίζεται από την αμετάκλητη καταδίκη του δυτικού τρόπου σκέψης και του δυτικού πολιτισμού, την αδυναμία του μπροστά στο πρωτόγονο πνεύμα, την αναπότρεπτη κυριαρχία του Κακού στην πλέον κοινότοπη μορφή του και την ικανότητά του να ενσκήπτει αναπάντεχα, διαλύοντας την ανθρώπινη ζωή. Ο συγγραφέας παρακολουθεί τον γιατρό Σλέιντ και τη νεαρή του γυναίκα να αποβιβάζονται σε ένα μικρό λιμάνι της Κεντρικής Αμερικής, να γνωρίζονται με την πλούσια κυρία Ρέινμαντλ που επισκέπτεται τον γιο της, να συνεχίζουν το ταξίδι τους και να πληροφορούνται ότι μια πυρκαγιά κατέκαψε το ξενοδοχείο όπου είχαν διαμείνει μαζί και την Καναδέζα φίλη τους. Να γνωρίζουν έναν γοητευτικότατο νεαρό άντρα που αποδεικνύεται ο γιος της και να αρρωσταίνουν, βαριά, και οι δύο. Το σασπένς επιτάσσει η σύνοψη αυτή να σταματήσει εδώ.
Ο προσεκτικός αναγνώστης επισημαίνει εξαρχής τον δεξιοτεχνικό τρόπο με τον οποίο εγχέεται στην αφήγηση η απειλή. Ο Μπόουλς προβαίνει διαρκώς σε προσημάνσεις που έχουν να κάνουν με τον εφιάλτη και τον θάνατο, μέσα σε ένα πλαίσιο που εμφανίζεται εντελώς φυσιολογικό και καθημερινό, προσημάνσεις στενά συνδεδεμένες με τον τόπο που λειτουργεί ως καταλύτης για την εξέλιξη της πλοκής: το πλοίο σφυρίζει πένθιμα, προφανώς διότι γνωρίζει την κατάληξη των επιβατών του· το ρολόι θυμίζει ωρολογιακή βόμβα, αφού εκμετράει ένα χρόνο προορισμένο να τελειώσει πολύ σύντομα· ένας παπαγάλος κρώζει σαν δαίμονας· όρνεα πάνε και έρχονται ανάμεσα στους ανθρώπους· το σκοτάδι είναι αποκρουστικό· η βροχή βίαιη και απειλητική. Η σιωπή τρυπάει τα αυτιά σαν βελόνα και όλα τα γεγονότα, ο εφιάλτης, η απαγωγή, πρώτα λέγονται και σαν να διαθέτουν οι λέξεις δύναμη μαγική, στη συνέχεια γίνονται. Δυσοίωνοι φωτισμοί, η αγαπημένη τζαζ του Μπόουλς, η λαϊκή μουσική του τόπου και οι ήχοι της Φύσης, ολοζώντανες απεικονίσεις της Φύσης και εξίσου ολοζώντανες παραισθήσεις που αλλάζουν τα χρώματα και τους ρυθμούς του κόσμου προβάλλοντας τις εκδοχές του Κακού σε ποικίλο φόντο ενισχύουν το σασπένς και ολοκληρώνουν την εικόνα της επικείμενης καταστροφής – που σήμερα φαντάζει πιο πραγματική και πιο πιθανή παρά ποτέ.
(Της Τιτίκας Δημητρούλια, Καθημερινή, 27/9/2009)
.

29.12.09

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2009. ΕΚΘΕΣΕΙΣ

"Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989"
Μουσείο Μπενάκη


Δείτε: Γιάννης Τσαρούχης

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2009. ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

.
"Αίμα στο χιόνι"
To έργο του Philip Ridley στο Θέατρο Βασιλάκου
Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί στο θέατρο Βασιλάκου το έργο του Philip Ridley " Αίμα στο χιόνι" με την Βέρα Κρούσκα και τον Τάσο Φόη στους κεντρικούς ρόλους.
Έγκλημα. Έγκλημα στο χιόνι. Απεχθές έγκλημα και ανεξιχνίαστο. Άγριο έγκλημα. Απ’ αυτά που γίνονται καθημερινά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και πρώτο θέμα στις ειδήσεις στην τηλεόραση. Θύμα ένας νεαρός καλλιτέχνης. Βρέθηκε σφαγμένος κάτω από άγνωστες συνθήκες στην τουαλέτα ενός εγκαταλειμμένου σταθμού. Ήταν μόνος. Ήταν όμορφος. Ήταν το μοναχοπαίδι μιας μάνας που ένα χρόνο μετά από το θάνατο του γιού της, σπάει τη σιωπή της και αποφασίζει να συναντήσει τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας. Αυτός είναι ένα παιδί μόλις 18 χρόνων. Η παράσταση, γίνεται αναπαράσταση εκείνης της μοιραίας νύχτας, αλλά και ψυχολογική αρένα μιας σκληρής διαπροσωπικής πάλης μεταξύ των δύο. Της μάνας και του νεαρού μάρτυρα.
.
.
John Patrick Shanley: “ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ”
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης
Με τους : Γιώργος Χριστοδούλου - Δήμητρα Χατούπη - Ξανθή Γεωργίου - Νίκη Σερέτη
Το έργο τοποθετημένο χρονικά στην Αμερική του 1960, αμέσως μετά τη δολοφονία του Τζών Κέννεντυ, όπου οι αξίες και η πίστη στους θεσμούς είχαν κλονιστεί πραγματεύεται ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα που συνδέονται με τη θρησκεία: Τη θέση που έχει η αμφιβολία στα μυαλά και τις καρδιές των πιστών της.
Στο καθολικό σχολείο Σαιντ Νίκολας, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, το 1964, κάτω από τις αυστηρές οδηγίες της αδερφής Αλοΐσιους, δημιουργείται μια παράξενη σχέση ενός ιερέα με έναν μικρό μαύρο μαθητή. Τον πρώτο μαύρο που φοιτά στο σχολείο. Όταν η αθώα αδερφή Τζέιμς παρατηρεί το υπερβολικό ενδιαφέρον που δείχνει ο ιερέας για το παιδί, αποφασίζει να το εκμυστηρευτεί στην αδερφή Αλοΐσιους.
Η αδερφή Αλοΐσιους, που στηρίζει την εκπαιδευτική της προσέγγιση πάνω στη δύναμη του φόβου και της πειθαρχίας, θα αναλάβει τη διαλεύκανση του γεγονότος, πιέζοντας τον ιερέα να παραδεχτεί την ιδιαίτερη σχέση του με τον μαθητή -χωρίς καμία απόδειξη με μόνο σύμμαχο τη βεβαιότητα της και την αδιάλλακτη στάση της για την ενοχή του πατέρα Φλυν.
Η αδερφή Τζέιμς όμως, πείθεται για την αθωότητα του ιερέα και αρχίζει να έχει αμφιβολίες, ενώ η αδερφή Αλοίσιους εμμένει αμετακίνητη στην σκληρή αρχική της στάση. Οι καταστάσεις θα περιπλεχτούν ακόμη περισσότερο με την εμφάνιση της μητέρας του μικρού μαθητή.
Μια διάχυτη αβεβαιότητα συνοδεύει τους θεατές σε ένα προκλητικό μυστήριο, όπου δύο καλόγριες, ένας ιερέας και η μητέρα του μικρού μαύρου μαθητή έρχονται αντιμέτωποι με τα βασικά τους πιστεύω, παλεύοντας με κρίσεις και ετυμηγορίες. Πουθενά δεν υπάρχει λύση, κάθαρση ή απόδειξη. Όλα είναι στις σιωπές, στις εικασίες, στα βλέμματα, στα αγγίγματα…στα πρόσωπα.
Το θεατρικό έργο του John Patrick Shanley έκανε την πρεμιέρα του στο Μπρόντγουεϊ το 2004, προκάλεσε ενθουσιώδεις κριτικές και τιμήθηκε με τα βραβεία Pullitzer, Tony, Drama Desk Award και άλλα.
Το 2008 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία, με πρωταγωνιστές την Μέρυλ Στρήπ και τον Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα.

Ο John Patrick Shanley μιλάει για το έργο του:
“Όταν ξεκίνησα να γράφω, αισθανόμουν περιτριγυρισμένος από μια κοινωνία που φαινόταν απόλυτα βέβαιη για ένα σωρό πράγματα. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω ένα θεατρικό έργo γύρω από το γεγονός, ότι ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι στα σίγουρα. Ήθελα να επισημάνω ότι η φύση της αμφιβολίας τείνει στο άπειρο, ότι η αμφισβήτηση επιτρέπει την εξέλιξη και την αλλαγή, σε αντίθεση με την βεβαιότητα, που οδηγεί σε αδιέξοδα. Όταν υπάρχει βεβαιότητα, η συζήτηση σταματά. Δεν θα πω εγώ στους θεατές τι είναι σωστό και τι λάθος. Θέλησα απλώς να τους κάνω να σκεφτούν και να αισθανθούν, αντί να προκαθορίσω τι ακριβώς θα σκεφτούν και θα αισθανθούν.”
.
.
«Έξι μαθήματα χορού σε…έξι εβδομάδες» στο θέατρο Ιλίσια (σκηνή Βολανάκη)
Μια μοναχική γυναίκα γύρω στα 60 προσλαμβάνει έναν νεαρό χορευτή για να της παραδώσει μαθήματα χορού κατ’ οίκον. Μέσα στις έξι βδομάδες που θα διαρκέσει το πρόγραμμα, η Λίλυ κι ο Μάικλ θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον καλύτερα και θα έρθουν πιο κοντά, αφού τελικά ο χορός είναι η πρόφαση, ενώ η αιτία απαντάται στην ανάγκη για ανθρώπινη επαφή κι επικοινωνία.
Ο Richard Alfieri εμπνεύστηκε τα «Έξι μαθήματα χορού… σε έξι εβδομάδες» στο Don Cesar Hotel στο St. Petersburg στη Φλόριντα. Ενώ περνούσε από το φουαγιέ του ξενοδοχείου είδε πως στη διπλανή αίθουσα γινόταν ένας διαγωνισμός χορού. Χαζεύοντας τα ζευγάρια παρατήρησε πως στα περισσότερα η ντάμα ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία, ενώ ο καβαλιέρος πολύ μικρότερος. Αυτό του κίνησε την περιέργεια. Έτσι προέκυψε η ιδέα να συνδυάσει μια τέτοια σχέση με μια γνωριμία που χτίζεται μέσα από μια σειρά μαθημάτων χορού.
Τα «Έξι μαθήματα χορού… σε έξι εβδομάδες» ανέβηκαν στο Λος Άντζελες το 2001 με πρώτη διδάξασα τη Γιούτα Χάγκεν. Από τότε έχουν παιχτεί με τεράστια επιτυχία στην υπόλοιπη Αμερική και τον κόσμο: Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Βιέννη, Τελ Αβίβ, Ιερουσαλήμ, Τόκυο, Ελσίνκι, Βουδαπέστη, Τορόντο, Μαϊάμι, Πράγα, Αμβούργο, Στουτγάρδη, Μόναχο, Λονδίνο και τώρα στην Αθήνα.
Ο Alfieri παράλληλα διασκευάζει το έργο για τον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές του τη Shirley MacLaine και τον Rupert Everett.
Με τους: Ρένη Πιττάκη – Κώστας Κάππα
Σκηνοθεσία :Πέτρος Ζούλιας
.
.
"Rent", το μιούζικαλ του Jonathan Larson στο Θέατρο Χώρα
Η ιδέα του RENT βασίζεται στην όπερα La Boheme του Puccini. Πρωταγωνιστές, μια παρέα περιθωριακών στο Village της Νέας Υόρκης στην δεκαετία του ’90, οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ζούνε στα άκρα κάθε στιγμή της μέρας σαν να επρόκειτο να είναι η τελευταία, ερωτεύονται, διεκδικούν, αποτυγχάνουν, τραγουδούν, θυμώνουν, αγαπούν, χάνουν... κερδίζουν!

28.12.09

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2009. ΤΑΙΝΙΕΣ

.
Η ΝΗΣΟΣ
Την Τρίτη 29 Δεκεμβρίου θα αρχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες η καινούργια ταινία του Χρήστου Δήμα "Νήσος" με πρωταγωνιστές την Ελένη Καστάνη, τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, τον Μιχάλη Μαρίνο, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και πολλούς άλλους γνωστούς ηθοποιούς. Στην ταινία, η κλειστή κοινωνία ενός νησιού που όλα δείχνουν να κυλάνε ήσυχα, αναστατώνεται από τον ξαφνικό και περίεργο θάνατο του άρχοντα του τόπου, Θεμιστοκλή Δίκαιου, που αφήνει πίσω του μια τεράστια περιουσία. Καθώς είναι άκληρος, όλοι αναρωτιούνται σε ποιον θα μείνουν τόσα χρήματα.
Η διαθήκη τους επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις. Η περιουσία μοιράζεται στις τέσσερις «εξουσίες» του χωριού. Τον πρόεδρο της κοινότητας, τον αστυνομικό διευθυντή, τον δάσκαλο του σχολείου και τον ιερέα της εκκλησίας. Για να πάρουν όλοι τα χρήματα θα πρέπει να δεχτούν να διαβαστούν, δημοσίως, στην πλατεία του χωριού τέσσερις επιστολές ‐μία για τον καθένα‐ το περιεχόμενο των οποίων δεν το γνωρίζει κανείς, παρά μόνο ο ίδιος ο Θεμιστοκλής Δίκαιος.
Θα δεχτούν, όμως, και οι τέσσερις να διαβαστούν οι συγκεκριμένες επιστολές;
Το σενάριο υπογράφουν η Έλενα Σολωμού και ο Κωστής Παπαδόπουλος. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Κικής Πίττα. Τα γυρίσματα της «Νήσου» πραγματοποιήθηκαν στην Σίφνο.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Πάντα γοητευόμουν από αληθινούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν κουβαλούν λάμψη ή τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της μεγάλης πόλης. Ανθρώπους που έχουν τη δική τους στάση ζωής, και σε μια μικρή κοινωνία, όπως σ’ ένα νησί ή σε κάποιο χωριό, πρέπει να βρουν ένα τρόπο να ζουν, να δουλεύουν, να μισούν, να αγαπούν, να επικοινωνούν, να αντιδρούν και λίγο πολύ να «υπάρχουν» με τον δικό τους τρόπο.
Το πρώτο πράγμα που με γοήτευσε σαν σκηνοθέτη και σαν αφηγητή σ’ αυτό το έργο, είναι η υπόσχεση ενός «μυστικού».
Βρισκόμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000. Μικρό νησί, αλλά όμορφο, όπου όλοι γνωρίζουν (ή νομίζουν ότι γνωρίζουν) ο ένας τον άλλο. Καλοφτιαγμένοι και μάλλον οικείοι χαρακτήρες, άντρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, που έχουν μεγάλες φιλοδοξίες και ακόμα μεγαλύτερα όνειρα. Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι όλοι έχουν ένα μυστικό (μεγάλο ή μικρό) από το παρελθόν τους, ή μια παρανομία που η αποκάλυψή της στην ευρύτερη κοινότητα, μπορεί να φέρει μοιραία αποτελέσματα, όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους ανθρώπους γύρω τους. Προκειμένου λοιπόν να κρατήσουν το μυστικό τους ασφαλές και να προστατεύσουν όλα τα παραπάνω, είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τα όρια τους. Πρέπει να πληρώσουν ένα τίμημα προκειμένου να κρατήσουν τον τρόπο ζωής τους άθικτο.
Είναι επίσης μια ιστορία που μας υπενθυμίζει πόσο ευάλωτοι μπορούμε να γίνουμε, όταν κάποιος που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, μπορεί και αποκτά πρόσβαση σ’ αυτά τα μυστικά. Είναι μια ελληνική ιστορία, γυρισμένη σ’ ένα ελληνικό νησί, στην ελληνική γλώσσα, αλλά οι καταστάσεις και η θεματολογία είναι μάλλον παγκόσμια.
4 διαφορετικοί άνθρωποι…
4 διαφορετικά περιβάλλοντα…
4 διαφορετικά μυστικά.
Ο δάσκαλος είναι ύποπτος για συμμετοχή σε μια αριστερή τρομοκρατική οργάνωση, ο αστυνόμος ελέγχει τα λαθραία και τις παράνομες συναλλαγές της περιοχής, ο πρόεδρος της κοινότητας ζει διπλή ζωή, ο ιερέας έχει μια αμαρτωλή ερωτική ταυτότητα. Όλοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, έχουν δυναμική στην αγάπη και στο μίσος, αληθινά έντονοι χαρακτήρες.
Και γύρω απ’ αυτούς, ένας άλλος Μικρόκοσμος από γυναίκες, συζύγους, ερωμένες, εραστές, τωρινούς και παλαιότερους, γιούς, κόρες, πατέρες, υπηρέτριες… οι οποίοι κουβαλούν το δικό τους μικρό ή μεγάλο μυστικό.
Οπτικά η ιστορία με ενέπνευσε να αιχμαλωτίσω τα όμορφα τοπία: το μπλε της θάλασσας του Αιγαίου που συναντά τους ορίζοντες του μεσογειακού ουρανού... το έθνικ στοιχείο συναντά τον σύγχρονο κόσμο. Η κάμερα αιωρείται πάνω από πέτρινα, στενά μονοπάτια και μπαίνει στα σπίτια, ακολουθεί τους ανθρώπους και εισβάλλει στα ασφαλή τους δωμάτια. (gfc.gr)

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ 2009. ΒΙΒΛΙΑ



ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Η χρονιά ολοένα και φθίνει, έως λάμψη να γίνει
στο κόκκινο πετράδι του Δεκέμβρη,
μήνα της γέννησής μου.

Ο ουρανός φλογίζεται,
το μάγουλο ακουμπά,
σ’ αστραφτερά λιβάδια.

Λυκόφως φασκιώνει τα ζωντανά,
φιγούρες απέριττες, γυμνές,
όπως η πίστη.

Αυτές οι νύχτες είναι δώρα,
τα χέρια ξετυλίγουν το σκοτάδι
να δούμε μέσα του τι κρύβει.

Το τρένο ορμάει εκστατικό.
στον τόπο που βρίσκεσαι,
αστέρι δικό μου, φωτεινό.

Κάρολ Ανν Ντάφυ: Σαγήνη (Ηριδανός, 2009)
Μετάφραση: Θάλεια Μελή – Χωλλ
.
Επίσης:
.
.
Πετρώνιος: Σατυρικόν (Νεφέλη, 2009)
Κάρσον Μακκάλλερς: Ανταύγιες σε χρυσά μάτια (Μεταίχμιο, 2009)
Ναπολέων Λαπαθιώτης: Η ζωή μου (Κέδρος, 2009)

27.12.09

CHILDREN OF GOD

Image Hosted by ImageShack.us
.
'Children of God' Exposes Homophobia in the Bahamas
Mortimer, a native Bahamian, told The Hollywood Reporter that his film was inspired by the murders of five gay men in the country over a period of several months in 2007 and 2008. “Two of them I knew personally,” Mortimer said. “One was the subject of a documentary I produced — he had AIDS and was killed very violently near where I live. He was almost decapitated. Another guy, a fashion designer, was stabbed multiple times in his house.”
In Children of God, Mortimer focuses on the lives of a gay couple hiding their relationship from one partner’s family and the wife of an antigay — yet closeted — pastor.
Bahamas International Film Festival executive director Leslie Vanderpool said Mortimer’s film received a positive response earlier this month at the sixth annual event. “There was no negative reaction at all, and that’s because people were ready for it,” she said. “I really want Bahamians to be exposed to these types of stories — and then move on.”
advocate.com

Despite its controversial subject, "Children of God" had no trouble finding backers. "I raised the money locally from supporters of my work," says Mortimer, who has been making documentaries here for six years. "I called in favors from individuals who have supported my work."
The director wasn't able to tap a much-anticipated government subsidy that aims to give 17% of local spend back to filmmakers and which has been frozen in Parliament; but the government did waive taxes on imported equipment and paid for the crew's hotel rooms.
With a cast made up largely of Bahamians and a crew that mixed both locals and outsiders, the movie was shot over 24 days across the country, benefiting from some of the most glorious locales in the world.
reuters.com
.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ELTON JOHN



26.12.09

Η ΤΖΟΥΝΤΙ ΓΚΑΡΛΑΝΤ ΩΣ GAY ICON

.

Judy Garland as gay icon
Judy Garland is considered a gay icon; The Advocate has called Garland "The Elvis of homosexuals." The reasons frequently given for her standing as an icon among gay men are admiration of her ability as a performer, the way her personal struggles seemed to mirror those of gay men in America during the height of her fame, and her value as a camp figure. Garland's role as Dorothy Gale in The Wizard of Oz is particularly noted for contributing to this status.
Garland as tragic figure
The tragic aspects of gay identification with Garland were being discussed in the mainstream as early as 1967. Time magazine, in reviewing Garland's 1967 Palace Theatre engagement, disparagingly noted that a "disproportionate part of her nightly claque seems to be homosexual." It goes on to say that "[t]he boys in the tight trousers" (a phrase Time repeatedly used to describe gay men, as when it described "ecstatic young men in tight trousers pranc[ing] down the aisles to toss bouquets of roses" to another gay icon, Marlene Dietrich) would "roll their eyes, tear at their hair and practically levitate from their seats" during Garland's performances. Time then attempted to explain Garland's appeal to the homosexual, consulting psychiatrists who opined that "the attraction [to Garland] might be made considerably stronger by the fact that she has survived so many problems; homosexuals identify with that kind of hysteria." and that "Judy was beaten up by life, embattled, and ultimately had to become more masculine. She has the power that homosexuals would like to have, and they attempt to attain it by idolizing her."
Writer William Goldman, in a piece for Esquire magazine about the same Palace engagement, again disparages the gay men in attendance, dismissing them as "fags" who "flit by" chattering inanely. He goes on, however, to advance the tragic figure theory as well. After first suggesting that "if [homosexuals] have an enemy, it is age. And Garland is youth, perennially, over the rainbow," he wrote:
“ Homosexuals tend to identify with suffering. They are a persecuted group and they understand suffering. And so does Garland. She's been through the fire and lived - all the drinking and divorcing, all the pills and all the men, all the poundage come and gone - brothers and sisters, she knows. ”
Openly gay comedian Bob Smith offers a comic take on the tragic figure theory, imagining an "Elvis queen" and a "Judy queen" debating their idols:
“ "Elvis had a drinking problem."
"Judy could drink Elvis under the table."
"Elvis gained more weight."
"Judy lost more weight."
"Elvis was addicted to painkillers."
"No pill could stop Judy's pain! ”
Garland as camp
In discussing Judy Garland's camp appeal, gay film scholar Richard Dyer has defined camp as "a characteristically gay way of handling the values, images and products of the dominant culture through irony, exaggeration, trivialisation, theatricalisation and an ambivalent making fun of and out of the serious and respectable." Garland is camp, he asserts, because she is "imitable, her appearance and gestures copiable in drag acts". He calls her "ordinariness" in her early MGM films camp in their "failed seriousness" and her later style "wonderfully over-the-top." Garland herself acknowledged her camp appeal during her lifetime, saying "When I die I have visions of fags singing 'Over the Rainbow' and the flag at Fire Island being flown at half mast." Fire Island, a resort community with a large LGBT presence, is also referenced in Garland's final film, I Could Go On Singing, described as "her most gay film" and as the film most aware of its gay audience.
Stonewall riots
Conventional wisdom is that Garland's death and funeral, in June 1969, helped inspire the Stonewall riots, the flashpoint of the modern Gay Liberation movement. However, some observers of the riots contend that most of those involved "were not the type to moon over Judy Garland records or attend her concerts at Carnegie Hall. They were more preoccupied with where they were going to sleep and where their next meal would come from." There was certainly an awareness and appreciation of Garland among Stonewall Inn patrons. Because the bar had no liquor license, it was passed off as a bottle club and patrons were required to sign in. Many used pseudonyms and "Judy Garland" was among the most popular. Regardless of the truth of the matter, the Garland/Stonewall connection has persisted and has been fictionalized in Stonewall, Nigel Finch's feature film about the events leading up to the riots. Lead character "Bostonia" is shown watching Garland's funeral on television and mourning, and later refusing to silence a jukebox playing a Garland song during a police raid, declaring "Judy stays."
Time magazine would summarize decades later:
“ The uprising was inspirited by a potent cocktail of pent-up rage (raids of gay bars were brutal and routine), overwrought emotions (hours earlier, thousands had wept at the funeral of Judy Garland) and drugs. As a 17-year-old cross-dresser was being led into the paddy wagon and got a shove from a cop, she fought back. [She] hit the cop and was so stoned, she didn't know what she was doing--or didn't care. ”
Garland's daughter Lorna Luft points to the connection with pride, saying that her mother was a "huge, huge advocate of human rights" and that Garland would have found the rioting appropriate.
Friend of Dorothy
Other connections between Garland and LGBT people include the slang term friend of Dorothy, which likely derives from Garland's portrayal of Dorothy Gale in The Wizard of Oz and became a code phrase gay people used to identify each other. Dorothy's journey from Kansas to Oz "mirrored many gay men’s desires to escape the black-and-white limitations of small town life...for big, colorful cities filled with quirky, gender-bending characters who would welcome them." In the film, Dorothy immediately accepts those who are different, including the Cowardly Lion. The Lion identifies himself through song as a "sissy" and exhibits stereotypically "gay" (or at least effeminate) mannerisms. The Lion offers a coded example of Garland meeting and accepting a gay man without question.
Rainbow flag
Six-color rainbow gay pride flag flying over the Castro gay village in San Francisco, June 2005Another connection is the rainbow flag, symbol of the LGBT communities which may have been inspired, in part, by Garland's song "Over the Rainbow." Garland's performance of this song has been described as "the sound of the closet," speaking to gay men whose image "they presented in their own public lives was often at odds with a truer sense of self that mainstream society would not condone." (en.wikipedia.org)

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΣΤΡΕΛΛΑΣ


25.12.09

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

.
Russian Church leader condemns discrimination of homosexuals
MOSCOW, December 23 (RIA Novosti)
The Russian Orthodox Church condemns discrimination against sexual minorities, but treats homosexuality as a sin, Patriarch Kirill said on Wednesday.
Meeting with the secretary general of the Council of Europe, a pan-European human rights body, in his office in the Christ the Savior Cathedral in central Moscow, the Russian church leader said: "We respect the person's free choice, including in sex relations."
But Kirill said "the religious tradition of almost all nations has treated homosexuality as a sin."
"Those who commit a sin must not be punished... And we have repeatedly spoken out against discriminating people for their nontraditional sexual orientation," Patriarch Kirill told Thorbjorn Jagland.
Kirill also said the Church is opposed to putting relationships between man and woman on par with homosexual ties.
Russia decriminalized homosexuality in 1993, a move which was necessary to join the Council of Europe. But public opinion on the issue is rather negative.
Authorities in Moscow have banned gay pride parades branding them "Satanic," triggering criticism of rights groups in Russia and Europe. Gay rights groups held their first parade in the capital regardless in 2007. The illegal festival ended in a violent clash between participants and religious radicals and nationalists.
"We would not like the Council of Europe to declare millions of Russian Orthodox believers and other believers across the world as people sharing religious superstitions," Kirill said.
Kirill also said the Russian Orthodox Church will never join those who believe euthanasia and abortions are the rights of people. "Death cannot be a solution to problems even for sick people," he said.
.

Patriarch Kirill at the meeting with Secretary General of the Council of Europe
Thorbjorn Jagland in Moscow’s Cathedral of Christ the Savior made the statement:
We accept any choice of a human, including the one in the sphere
of sexual orientation – this is a private issue

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ. ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ



Γιάννης Τσαρούχης: Σχέδιο του 1943.
Το έργο, μάλλον άγνωστο στο ευρύ κοινό, παριστάνει τον Ιησού σε παιδική
ηλικία, καθισμένο στα γόνατα της Παναγίας, που σκύβει το κεφάλι της
σαν για να Τον δει ή να ακουμπήσει το μάγουλό της στο ανασηκωμένο χέρι Του.
Από την άλλη μεριά, η μορφή ενός αγγέλου με ανοιγμένα τα φτερά κρατά
το άλλο χέρι του Ιησού. (panagiotisandriopoulos.blogspot.com)

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!


Η Γέννηση (υστεροβυζαντινή τοιχογραφία), Περίβλεπτος , Μυστράς

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

24.12.09

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ


Dimitri Mitropoulos (Life, 1945)
.
Το όνομά μου είναι Δημήτρης Μητρόπουλος. Είμαι μαέστρος. Αλλά θα σας φανεί απίστευτο αν σας πω ότι κι εγώ ο ίδιος εντυπωσιάζομαι που τελικά έγινα μουσικός. Κανείς από την οικογένειά μου δεν υπήρξε μουσικός. Προέρχομαι από οικογένεια κληρικών. Ο παππούς μου ήταν παπάς σ’ ένα χωριό στην Ελλάδα και ξέχασα να σας πω ότι γεννήθηκα στην Αθήνα. Ο θείος μου ήταν κτηνοτρόφος και δύο από τ’ αδέλφια του πατέρα μου πήγαν από πολύν νωρίς σε μοναστήρι και μάλιστα σ’ ένα θαυμάσιο μοναστήρι στον Άθω όπου υπάρχουν μόνο ορθόδοξα μοναστήρια από πολλές χώρες, όπως από τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία αλλά κυρίως από την Ελλάδα. Και οι δύο μόνασαν εκεί και εκεί πέθαναν.
Κι εγώ όταν ήμουν παιδί και είχα σχολικές διακοπές, πήγαινα εκεί, ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από το περιβάλλον και όλη αυτή η ιδέα του ερημίτη άγγιζε πολύ την καρδιά μου. Έτσι εκείνα τα χρόνια ήμουν βέβαιος πως κάποια μέρα θα γινόμουν κι εγώ μοναχός. Ο πατέρας μου ήταν έμπορος, αλλά αποτυχημένος έμπορος, και στο τέλος της ζωής του έγινε κι αυτός μοναχός. Βέβαια δεν ήμουν απολύτως σύμφωνος με την ιδέα αυτή του ασκητή, ουσιαστικά ήθελα να γίνω ιεραπόστολος. Αυτό ήταν πράγματι το ιδανικό μου. Και δεν ξέρω πώς κατάφερε η μοίρα και αντί ιεραπόστολος του Χριστού έγινα ιεραπόστολος της τέχνης της μουσικής.
Από συνέντευξη του Δημήτρη Μητρόπουλο (1896–1960) το (1959) στον σταθμό NDR Hamburg [από το Αρχείο του Στάθη Αρφάνη, ως επίμετρο στην ελληνική έκδοση του William Trotter: Ο Ιεροφάντης της Μουσικής, Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)]

Ήμουν 15 ετών όταν ανακάλυψα τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης. Είχα ταξιδέψει στη Ρώμη, για πρώτη φορά μακριά από τον τόπο μου… Η διδαχή του με επηρέασε βαθιά. Και παρόλο που δεν ανήκει στους άγιους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χάραξε τον δρόμο της ζωής μου.
[Απ. Κώστιος: Δ. Μητρόπουλος (Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1985)]

Ο Θεός αποφάσισε ότι μάλλον πρέπει να προσπαθώ να ανακουφίζω παρά να ανακουφίζομαι, να κατανοώ παρά να γίνομαι κατανοητός και να αγαπώ παρά να γίνομαι αγαπητός.
[William Trotter: Ο Ιεροφάντης της Μουσικής, Η ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου (Ποταμός, 2000)]

panagiotisandriopoulos.blogspot.com

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ: ΕΙΜΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


1932. Ο Τσαρούχης και ο Φώτης Κόντογλου με ράσα δόκιμων μοναχών
στη Μονή Βαρλαάμ, στα Μετέωρα
(φωτ. Ι. Π. Παπαχατζηδάκης) [panagiotisandriopoulos.blogspot.com]
.
Ήταν το 1980 όταν γνώρισα τον Γιάννη Τσαρούχη και μου παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη. Η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών αποτέλεσε τον τόπο της πρώτης μας συνάντησης και έκτοτε είχα την ευκαιρία να τον επισκεφθώ αρκετές φορές στο σπίτι του στο Μαρούσι, στην οδό Πλουτάρχου, όπου σήμερα στεγάζεται το Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη. Το σπίτι αυτό είχε μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο σαλόνι για φίλους, καλλιτέχνες και όλους όσοι ήθελαν να πάρουν κάτι από τη βαθιά σοφία του την οποία εξέφραζε με εύστοχες επιγραμματικές ατάκες.
Επρόκειτο για μια προσωπικότητα που απέπνεε Ελλάδα και Βυζάντιο. Η ελληνική παιδεία του και ο σεβασμός του σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο ήταν τα στοιχεία του χαρακτήρα του που σε κατακτούσαν και σε έκαναν να ήθελες να είσαι κοντά του. (Γιώργος Γκίλσον)
(…)
- Ποια είναι η επιρροή της ελληνικής και ορθόδοξης παράδοσής μας στη δουλειά σας;
«Εξωτερικά δεν είναι πάντοτε μεγάλη ¬ καμιά φορά είναι ¬ άλλα είμαι βαθύτατα επηρεασμένος από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τη μουσική της, τη θεολογία της, αλλά αυτό δεν το δείχνω κάνοντας πράγματα βυζαντινίζοντα, τα οποία άλλωστε έμαθα από τον Κόντογλου που ήταν μαθητής μου και ήμουν βοηθός του. Είναι μια ζωντανή θρησκεία και μια ζωντανή φιλοσοφία που συνεχίζονται ακόμη και σε αυτούς που λένε ότι δεν πιστεύουν. Είναι σπουδαίος ο πολιτισμός ο βυζαντινός που ζει ζωντανά σήμερα και εξελίσσεται μαζί με τη ζωή. Η μουσική ιδίως με γοητεύει πάρα πολύ και προσπάθησα στην αρχή να μάθω, είδα όμως ότι ήταν πολύ δύσκολο να αφοσιωθώ στη μουσική και να μάθω και ζωγραφική μαζί».
- Υπάρχει κανένα γενικό μήνυμα το οποίο προσπαθείτε να μεταδώσετε με την εργασία σας πάντοτε;
«Δεν τολμώ να το πω μήπως φανώ ότι κάνω τον μεγάλο καλλιτέχνη. Το μήνυμα αυτό είναι ο σεβασμός της ζωής, η ευλάβεια απέναντι στη ζωή, η αγάπη για τον Θεό. Αλλά όλα αυτά εκφρασμένα μέσω της ζωγραφικής και των χρωμάτων μου. Θέλω να βρω την ηρεμία και την τάξη στη ζωή μου και να τη μεταδώσω στους άλλους ανθρώπους. Τα άλλα είναι φυσικό να υπάρχουν ¬ η ακαταστασία και η απόγνωση και η απελπισία. Όταν δυναμώνει μέσα μου η ελπίδα, δεν ξέρω προς τι, είναι ένα αίσθημα ελπίδας, η πίστη, δεν ξέρω προς τι είναι μια πίστη δυνατή. Θέλω αυτό το πράγμα να το συγκρατήσω και να το μεταδώσω, διότι το συλλέγω σαν ένα ωραίο αντίδοτο που μας δίνει η ίδια η φύση για να ζήσουμε».
(…)
[oistros-reportaz1.blogspot.com]

23.12.09

ΕΡΩΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΣΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ 8. ΟΜΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 5

214 Θασιακό μελανόμορφο πινάκιο μέσα 6ου αι. π.Χ.
Από την Καβάλα (ιερό της Παρθένου).
Αρχ. Μουσείο Καβάλας, αρ. ευρ. Α1104.

Πηλός καστανέρυθρος. Συγκολλημένο και συμπληρωμένο. Μδ 18,6.

Στην εσωτερική, επίπεδη επιφάνεια εικονίζεται σκηνή ερωτικής συνεύρεσης δύο αρρένων μορφών στην εκ του όπισθεν συνουσιαστική στάση του πυγίζειν ή πυγηδόν οχεύειν.
Ο άνδρας στα δεξιά της παράστασης, με λυγισμένα τα γόνατα, γέρνει το κορμί του εμπρός και πιάνει το μόριό του με το δεξί χέρι, ενώ με το αριστερό αγκαλιάζει την μορφή που βρίσκεται μπροστά του και η οποία αποδίδεται με την πλάτη γυρισμένη προς αυτόν και ελαφρώς λυγισμένα τα γόνατα. Η μορφή αυτή στηρίζει το δεξί της χέρι πάνω στο αντίστοιχο γόνατό της, και φέρει το αριστερό πάνω στους ώμους του άνδρα που βρίσκεται πίσω του.
Τρεις ρόδακες πλαισιώνουν τις μορφές, ενώ απλός μαίανδρος κοσμεί το χείλος του πινακίου. Δύο οπές ανάρτησης στην περιφέρεια του χείλους.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Αδημοσίευτο. Για πρώτη παρουσίαση βλ. Kaltsas-Pasquier 1989, 128, αρ. 59 [Y. Touratsoglou]. Το αγγείο αποτελεί παραγωγή θασιακού εργαστηρίου. Για την θασιακή μελανόμορφη κεραμική βλ. Coulié 2002.
Στις ομοερωτικές παραστάσεις η σεξουαλικότητα εκφράζεται με τη στάση του διαμηρίζειν, δηλαδή την πράξη του εραστή ανάμεσα στους μηρούς του ερωμένου, που αφ’ ενός διασφάλιζε την ικανοποίηση της ηδονής του εραστή και αφ’ ετέρου διαφύλαττε την αξιοπρέπεια και την αρετή του ερωμένου. Η απεικόνιση της πρωκτικής συνουσίας είναι εξαιρετικά σπάνια. Όπως προκύπτει και από τα αρχαία κείμενα, η δια του πρωκτού επαφή θεωρείτο υποτιμητική και ταπεινωτική για τον παθητικό συμμέτοχο. Αυτή η περιφρόνηση οφείλεται στην αντίληψη ότι όταν ο άνδρας συμπεριφέρεται θηλυπρεπώς, «κατεβαίνει» στο επίπεδο της γυναίκας υποτασσόμενος σε έναν άλλο άνδρα ως σεξουαλικό αντικείμενο (Kilmer 1993 α, 15, 22’ Keuls 1993, 284). Στην αττική κωμωδία, οι χαρακτηρισμοί ευρύπρωκτος (Αριστοφάνης, Νεφέλαι 1203) και καταπύγων (Αριστοφάνης, Θεσμοφοριάζουσαι 201) ήταν εξαιρετικά μειωτικοί. Για τη χρήση του ρήματος πυγίζειν βλ. Βαίη 1991, 67-70 και Percy 1996, 7-8 (Γιώργος Τασούλας)

Σταμπολίδης Ν.- Τασούλας Γ. (επιμ.): Έρως: Από τη Θεογονία του Ησιόδου στην ύστερη Αρχαιότητα (Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης)

Ο ΡΙΚΙ ΜΑΡΤΙΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us
Ο Ricky Martin, με αφορμή την ομοφυλοφοβική, άγρια δολοφονία
του Jorge Steven López Mercado, σε άρθρο του στην πορτορικάνικη
εφημερίδα El Nuevo Día καταδικάζει τα εγκλήματα μίσους
και ζητά αποδοχή του δικαιώματος να είναι κανείς διαφορετικός.

Ricky, Σ’ ΑΓΑΠΑΜΕ!
.
.
RICKY MARTIN: ACTIVISTA DE DERECHOS Y CANTANTE
Aceptar
Como defensor y activista de los derechos humanos, he sido testigo de innumerables milagros y he visto la extraordinaria capacidad que tenemos los seres humanos de cicatrizar. He visto tanto a gobernantes como a ciudadanos privados intentando cambiar políticas públicas y enfrentando batallas de amor que desembocan en acciones positivas para nuestra sociedad.
También he visto cómo niños y niñas en distintas partes del mundo han podido librarse de las garras de la esclavitud de una nueva era, estampas de sufrimiento que me arrebataron la inocencia, pese a querer aferrarme a ella.
Pero esos momentos de desconexión fueron hace muchos años y gracias al trabajo que hago con mi fundación, tengo la fortuna de poder decir que he reconectado con ese “niño” que existe dentro de mí y continúo aprendiendo de él, ahora más que nunca, cuando tengo la dicha de ser padre de dos criaturas a quienes espero criar enseñándoles que en el amor y el respeto se cimienta el futuro de la Humanidad.
Y aunque ando siempre por la vida intentado aferrarme a las cosas positivas que ésta me regala y hago todo lo que puedo para mantener una actitud optimista, hay momentos en que tengo que reaccionar. Llámenme romántico o persona no realista. Tal vez se trata de un mecanismo de defensa. O quizás se debe a que soy alguien que quiere romper con la cadena de pensamientos destructivos que tanto poder otorga a lo negativo y fácilmente envenenan el alma. En estas semanas he leído en la prensa muchos artículos que me estremecieron y desafortunadamente se trata de hechos que suceden en todas partes del mundo y en repetidas ocasiones.
Hablo de la discriminación ya sea por raza, género, nacionalidad, religión, etnia, discapacidad, orientación sexual o afiliación política. Me parece imposible creer que finalizando la primera década del siglo XXI sigamos lidiando con escenarios tan violentos provocados por la falta de respeto hacia los derechos de los demás a ser diferentes. Como seres humanos a veces nos resulta más fácil ignorar el dolor y decir: “Esto no tiene que ver con nosotros,” pero hoy siento que es imposible.
Por eso les escribo, porque una de las cosas más importantes que he aprendido, es gritar al mundo y hacerlos conscientes para enfrentar las injusticias. Como defensor de los derechos humanos, mi meta es ayudar en la búsqueda de soluciones a esas injusticias por lo que les pregunto: “¿Qué pasa, mi mundo? Y estoy seguro de que cada quien tiene su propia respuesta; pero al final, la respuesta colectiva parece dirigirse a lo mismo: “Queremos la paz”. Porque cuando creemos en la paz no hay espacio para la complacencia.
Las muertes de James Byrd, como la de Matthew Shepard, Jorge Steven López, Marcelo Lucero y Luis Ramírez, entre tantas otras víctimas de crímenes violentos “de odio” deben ser inaceptables para todos los seres humanos; porque todos somos seres humanos. Está en nosotros cambiar el paradigma, por eso cuando escucho como algunos medios se aferran a la palabra “tolerancia” cuando se trata de casos como éstos, me pregunto por qué, en lugar de hablar de que “necesitamos tolerar la diversidad” no decimos “necesitamos aceptar la diversidad”.
Una de las definiciones de tolerancia es “la capacidad para sobrellevar el dolor y las dificultades”. Otra es “el acto de permitir que algo suceda”. Para mí ninguna de estas definiciones incluye la aceptación.
Qué creen entonces, si en vez de decir: “necesitamos tolerar la diversidad” decimos, “necesitamos aceptar la diversidad”.
Aceptar la diversidad es el primer y más importante paso que podemos tomar para eliminar los crímenes de odio y para unir la Humanidad.
Si aceptamos, la Humanidad se une. Y si la Humanidad se une, la igualdad de los derechos humanos se convierte en realidad. Si la igualdad de los derechos humanos se vuelve una realidad, la paz está a nuestro alcance.

ΑΥΣΤΡΙΑ. ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ - ΑΚΥΡΩΣΗ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΑΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Γλυπτά στη Βιέννη
.
Civil Unions Bill Passed in Austria
By Hilary White (lifesitenews.com, 11-12-2009)
Austria's parliament has passed legislation allowing homosexual partners to enter into formal civil unions.
Lawmakers voted 110-64 in favor of the measure, which will come into effect January 1st. It gives same-sex partners the same rights as heterosexual couples in civil unions in financial areas including tax, pension and maintenance. However, it does not allow same-sex partners to adopt children or receive fertility treatments like IVF or artificial insemination.
Under pressure from a decision by the European Court of Human Rights, in 2003 Austria granted same-sex partners the same rights as opposite-sex unmarried cohabiting couples. While still in opposition, the Austrian Social Democratic Party (SPO) announced as part of its platform that it would work not only towards legal civil unions but same-sex "marriage" fully equivalent in law to natural marriage. The party is now the leader of Austria's coalition government.
The junior coalition partners, the People's Party, described in the media as the "conservative" party, passed the bill with the restrictions against adoption and artificial procreation and insisted that homosexual civil unions not be allowed at local registry offices. Homosexual partners will have to register at the municipal office or the magistrate's office.
But Gabriele Heinisch-Hosek, SPÖ women's affairs minister assured homosexual activists that the restrictions are merely temporary.
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
Memorial to Nazis' homosexual victims cancelled
By Lisa Chapman (austriantimes.at, 19/12/2009)
Plans for a monument to homosexual and transgender victims of the Nazis in Vienna have been shelved – because artists could not find the right colour for it.
Hans Kupelwieser had won a competition 2006 with plans for a 20x20 metre water basin full of pink-coloured water and the word "Que(e)r" written across it to be placed at Morzin square.
But Social Democratic (SPÖ) cultural councillor Andreas Mailath-Pokorny said the project had been called off because of a failure to find a colour suitable for daily use. He said: "We really wanted it to become a reality."
A spokeswoman for Mailath-Pokorny added that the comprehensive renovation of Morzin square would feature a new competition for a memorial.
But SPÖ city development councillor Rudolf Schicker’s office had said there are no concrete plans for the square’s renovation and none would be made "for the foreseeable future."
Instead, two temporary projects are to be erected on the square next year for which Matthias Herrmann, the head of art and photography classes at Vienna’s Academy of Fine Arts, will act as curator.
He said he would consult artistic colleagues about temporary exhibits on the square by contemporary artists to guarantee it would not become "a memorial to real-estate."
He added that each one of the Nazis’ victims, who have often been forgotten, should receive public visibility through art on the square.
Marco Schreuder, a spokesman for the Green party’s department for gay issues, said: "Considering that there are hardly any survivors and the lesbian, transgender and gay community has been waiting for years for a memorial to its persecution, I find the cancellation of the project extremely disappointing," he said.
Schreuder called for an immediate new competition with the cooperation of lesbians, transgenders and gays.

22.12.09

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ. ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2010 ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Πλώρη για ένα μέλλον πραγματικής ισότητας των πολιτών της βάζει η Πορτογαλία
.
Οι πορτογάλοι σοσιαλιστές, σε μια επίδειξη φερεγγυότητας, ενέκριναν την περασμένη εβδομάδα σε κυβερνητικό επίπεδο σχέδιο νόμου που προβλέπει τον γάμο ομοφύλων, χωρίς όμως δικαίωμα υιοθεσίας, όπως ακριβώς το είχαν υποσχεθεί στην πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία τους.
Στις αρχές του νέου έτους το σχ.ν. θα περάσει από το Κοινοβούλιο για έγκριση και όλα δείχνουν ότι η Άνοιξη θα βρει πολλά ζευγάρια νυμφευμένα.
Να σημειώσουμε πάντως ότι σε καμία χώρα όπου ισχύει ο ομόφυλος γάμος δεν απαγορεύεται η από κοινού υιοθεσία.
Θα αποτελέσει άραγε η Πορτογαλία την πρώτη εξαίρεση σε έναν κανόνα στοιχειώδους λογικής;

Επίσης το 2010 προβλέπεται να συζητηθεί σχέδιο νόμου που θα αφορά τα ζητήματα ταυτότητας φύλου. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν υπάρχουν σχετικά, αφού φαίνεται ότι πρόκειται για μια πρωτοβουλία που δεν ήταν προσχεδιασμένη και μόλις τώρα γίνονται οι πρώτες διερευνητικές επαφές με τους ισπανούς γείτονες τους, που διαθέτουν ήδη τη σχετική εμπειρία.

ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ Ο ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Μεξικό: Εγκρίθηκαν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων
tanea.gr, 22/12/2009
Η Πόλη του Μεξικού (México DF) είναι το πρώτο μέρος στη Λατινική Αμερική, που επιτρέπει τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Οι βουλευτές ενέκριναν την τροποποίηση του τοπικού αστικού κώδικα, που ως σήμερα εξειδίκευε τον γάμο «ως ένωση με ελεύθερη συναίνεση μεταξύ ενός ανδρός και μίας γυναίκας», ανακοινώθηκε από το Σώμα.
Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου δεν είναι αποδεκτός σε κανένα άλλο μέρος στη Λατινική Αμερική, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες χώρες, όπως η Ουρουγουάη και η Κολομβία, έχει αναγνωρισθεί νομικά η σύναψη ενός συμφώνου συμβίωσης.
*σημ. Α.Π.: Από το 2006 ίσχυε στην Πόλη του Μεξικού το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων προσώπων. Ο νόμος για τον γάμο που εγκρίθηκε (39 υπέρ, 20 κατά) για το γεωγραφικό διαμέρισμα της μεξικανικής πρωτεύουσας περιλαμβάνει τη δυνατότητα από κοινού υιοθεσίας από τα ομόφυλα ζευγάρια.
.
Image Hosted by ImageShack.us

ΤΑ 4 MUST ΤΩΝ ΦΕΤΙΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us

"Έρως: από την Θεογονία του Ησιόδου στην ύστερη Αρχαιότητα"
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Βασ. Σοφίας και Ηροδότου 1, Αθήνα
10 Δεκεμβρίου - 6 Απριλίου


Image Hosted by ImageShack.us

Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989
Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, Αθήνα
19 Δεκεμβρίου – 14 Μαρτίου


Image Hosted by ImageShack.us

Το τρίτο στεφάνι
Εθνικό θέατρο
Αγίου Κωνσταντίνου 24-26 Αθήνα


Image Hosted by ImageShack.us

Στρέλλα

21.12.09

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ

.
Οι άγιοι και οι θεατρίνοι
Ο τρόπος με τον οποίο εργαζόταν ο μεγάλος ζωγράφος, έτσι όπως τον παρουσιάζει στενός συνεργάτης του. Τα κείμενα, οι άνθρωποι, η ανορθοδοξία αλλά και η ορθοδοξία του δημιουργού
Θανάσης Νιάρχος (Το Βήμα, 6/12/2009)
Θυμάμαι τα χέρια του να κόβουν το μαλακό χαρτόνι και να το ζωγραφίζουν, σχηματίζοντας τα φυλλαράκια- περνώντας επιδέξια και το λεπτό σύρμα- που χρειάζονταν στο σκηνικό για το «Φυντανάκι» που ανέβασε το «Θέατρο Τέχνης» πριν από δύο χρόνια. Ενώ δούλευε τη λεπτομέρεια, δεν είχε καμιά ανυπομονησία για το τελικό αποτέλεσμα. Η επιμέλειά του, βέβαια, ήταν τόση ώστε αν και διαμόρφωνε, λεπτομέρεια στη λεπτομέρεια, ένα σύνολο θαυμαστό, δεν φαινόταν να το έχει στο μυαλό του, ή να τον απασχολεί, την ώρα που χαιρόταν την ποίηση της επιδεξιοσύνης του και του ξοδέματός του. Το αποτέλεσμα το αντιμετώπιζε και ο ίδιος, εκ των υστέρων, με ανυπόκριτη καλλιτεχνική αγωνία, αλλά δεν ήταν ο λόγος που γι΄ αυτόν είχε αφοσιωθεί στην εργασία του. Το αποτέλεσμα για τον Τσαρούχη ήταν η ίδια η εργασία, γι΄ αυτό και η εργασία ήταν συνεχής. Η αίσθηση αυτή γινόταν πολύ αμεσότερη όταν δούλευε κανείς μαζί του πάνω σε κείμενά του.
Στο διπλανό δωμάτιο
Για δέκα ολόκληρα χρόνια είχα τη χαρά και την τιμή να μου υπαγορεύσει πλήθος κείμενά του, ή να τον ακούω να διορθώνει παλιότερά του. Μόνο αν μπορούσε να νοηθεί πανεπιστήμιο, ή σχολή, στον κόσμο που αυθόρμητα θα προσέρχονταν οι σπουδαστές, ανυπόμονοι να ξημερώσει, ή περιχαρείς που υπάρχει η επόμενη μέρα, για ν΄ ακούσουν τους δασκάλους τους, μπορεί να συγκριθεί μ΄ όσα ζήσαμε στο εργαστήρι, ή στο υπνοδωμάτιό του, που κι αυτό ανάλογα με τις ανάγκες μεταβαλλόταν σε εργαστήρι. Είτε ο λόγος έτρεχε σα νεράκι, ξέροντας όμως να του δίνει τον κατάλληλο βηματισμό ώστε να προλαβαίνει ο άλλος να τον καταγράφει, είτε σταματούσε δήθεν για να βρει μια λέξη, στην ουσία όμως για να παρασυρθούμε, όλοι μαζί, σε ιστορίες άσχετες με το κείμενο που γραφόταν, δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή που να μην ανασαίνουμε όλοι μας φυσιολογικά, φιλικά, όπως σε μια συντροφιά που απλά κάποιος συμβαίνει να αφηγείται ιστορίες, ενώ οι υπόλοιποι έτυχε να μην έχουν παραβρεθεί στο ξετύλιγμά τους. Μπορεί να μιλούσε για τον Ζαν Κοκτώ, ή τον Λουκίνο Βισκόντι, την Μαρία Κάλλας, ή τον Φράνκο Ζεφιρέλι, αλλά αν τους θυμόταν δεν ήταν για κείνα που είχανε κάνει ή είχανε πει. Τους θυμόταν για περιστατικά της ζωής τους που μόνον ο ίδιος ο Τσαρούχης είχε προσέξει, για τους καθημερινούς τους φόβους, για τις αδυναμίες τους, για τα όνειρά τους, για τις σχέσεις τους με τους φίλους τους, κάνοντάς τους όλους τόσο απτούς και συγκεκριμένους ώστε μπορούσε να τους φαντάζεται κανείς ζωντανούς στο διπλανό δωμάτιο.
Βαθιά κατανυκτικότητα
Αντλούσε τα παραδείγματά του από τους βίους των αγίων και των θεατρίνων, ενώ μέσα στο λόγο του μυθοποιούνταν εξίσου και οι δύο αυτές κατηγορίες και ήξερε να κρατά σε θαυμαστή ισορροπία το νήμα που τους ένωνε και όχι εκείνα που τους χώριζαν. Ετσι κατανοεί κανείς το «πανηγύρι» που ξεσηκωνόταν, κυριολεκτικά, στην κοινότητα των μοναχών του Αγίου Ορους όταν τους επισκεπτόταν ο Τσαρούχης, καθώς η βαθιά του ανατρεπτικότητα, η συνδυασμένη με την επίσης βαθιά κατανυκτικότητά του, βοηθούσε και τους ίδιους τους μοναχούς να συνειδητοποιούν ακόμη εντελέστερα τον πνευματικά ανατρεπτικό χαρακτήρα της «ανορθοδοξίας» τους, όπως αναπτύσσεται εν πλήρη ορθοδοξία.
Ο εξαιρετικά ευγενής αυτός άνθρωπος, που έμενε κατάπληκτος μπροστά στην απειροελάχιστη βαρβαρότητα, ακόμη και όταν προσέβαλλαν μπροστά του και τους αποδεδειγμένα ανέντιμους, είχε τον τρόπο να καταφάσκει στα πιο αντίθετα μεταξύ τους πράγματα. Φτάνει να συλλογιστεί κανείς τα κείμενα που έχει γράψει για καλλιτέχνες όπως ο Πικιώνης και η Σωτηρία Μπέλλου, ο Φώτης Κόντογλου και η Μαρίκα Νίνου, ο Σπύρος Παπαλουκάς και η Μαρία Κάλλας, ή η Κατίνα Παξινού, καλλιτέχνες που, αναμφίβολα, θα αντιμετώπιζαν το λιγότερο καχύποπτα, αν όχι με πλήρη περιφρόνηση, ο ένας τον άλλον, κείμενα που αποτελούν συγκλονιστικές σύντομες μονογραφίες και που, πέρα από την εμβέλεια των ενδιαφερόντων του Γιάννη Τσαρούχη, αποδεικνύουν κάτι εξόχως σημαντικότερο και πολυτιμότερο: την ύπαρξη μιας ενιαίας ηθικής και καλλιτεχνικής στάσης, ενός πνεύματος λυτρωμένου από διακρίσεις και, προπαντός, την παραδοχή της ανθρώπινης φύσης, μ΄ οποιονδήποτε τρόπο κι αν εκδηλώνεται.
Επιθετική σιωπή
Το πιο οξύ και, ενδεχομένως, θανατηφόρο, που έχω ακούσει στην πολύχρονή μας συναναστροφή, ήταν για τον Κώστα Ταχτσή. Οταν ο τελευταίος, σε μια δημόσια συγκέντρωση, πλησίασε τον Τσαρούχη, ενώ βρίσκονταν οι δυο τους σε μιαν επιθετική σιωπή, για δύο το λιγότερο δεκαετίες, λέγοντάς του τη στιγμή που τον έπιανε από τον ώμο: «Τι κάνεις, Γιάννη; Πώς είσαι;», ο Τσαρούχης απομακρύνθηκε ψιθυρίζοντας: «Κι ο Ησίοδος έγραψε ένα μόνο βιβλίο, αλλά στάθηκε πιο τυχερός». Αν σκεφτεί κανείς το υψηλό επίπεδο που σ΄ αυτό τοποθετεί τον «αντίπαλό» του, παρά την όποια απορριπτικότητα περιέχει η φράση του, καταλαβαίνει πως, τελικά, μάλλον τον επαινεί παρά τον μειώνει. Ενώ δεν θα μπορούσε να ισχυριστείς το ίδιο για την αποστροφή του Κώστα Ταχτσή ότι «Το έργο του Τσαρούχη δεν “περπάτησε” στην Ευρώπη, γιατί είναι σαν τη ρετσίνα, δεν εξάγεται».
Αλησμόνητη θα μου είναι η χαρά του, όταν αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε τα κείμενά του που είχαν δημοσιευτεί, μέσα σε πολλές δεκαετίες, σε περιοδικά και εφημερίδες. Ο ίδιος, αν και δεν είχε κρατήσει ποτέ του ένα έντυπο ή ένα απόκομμα, προσπαθούσε να βοηθήσει, αλλά καθώς οι τίτλοι και οι ημερομηνίες που έδινε ήταν συνήθως λαθεμένοι, δυσχεραινόταν αφάνταστα η εργασία, γεγονός που, ωστόσο, ξεπερνιόταν χάρη στην άπειρη χάρη που μ΄ αυτήν συνειδητοποιούσε το λάθος του. (Φτάσαμε να δημοσιεύουμε αγγελία στις εφημερίδες, μήπως θα ήταν δυνατό να μας βοηθήσουν άνθρωποι που είχαν, για δικό τους λογαριασμό, κρατήσει κείμενα του Τσαρούχη.) Για να είμαι ειλικρινής με κατέπλησσε η χαρά του, γιατί ταυτόχρονα είχα βεβαιωθεί, απολύτως, πως αν είχε συμβεί μια πυρκαγιά να καταστρέψει όλα του τα χειρόγραφα, ο μόνος που δεν θα είχε καθόλου στενοχωρηθεί, θα ήταν ο ίδιος ο Τσαρούχης. Δεν αποκλείεται να ένιωθε και ανακούφιση, αφού θα είχε ξεμπερδέψει με μια επιπλέον μέριμνα μέσα στην καθημερινή του εργασία, που τον απορροφούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

* Προδημοσίευση από το βιβλίο του Θανάση Θ. Νιάρχου «Γιάννης Τσαρούχης, Καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής» με δώδεκα σχέδια του Γιάννη Τσαρούχη και προλόγους της Αννας Συνοδινού και του Παναγιώτη Τέτση από τις Εκδόσεις Καστανιώτη

Η ΦΩΝΗ ΚΑΙ Η ΒΕΝΤΑΛΙΑ

Η θρυλική μεταμφίεση του Τσαρούχη σε Κυρία με τας καμελίας
(Αρχείο Μιχάλη Μακρουλάκη)
.
Η φωνή και η βεντάλια
Οι άγνωστες παραστάσεις της Κατοχής, όπου ο Γιάννης Τσαρούχης υποδυόταν γυναίκες, με κοινό την Κοτοπούλη, την Παπαδάκη, τον Βεάκη, τη Δανάη και όλη την αθηναϊκή κοινωνία της εποχής
Μαρία Καραβία (Το Βήμα, 6/12/2009)
Η Ελένη Παπαδάκη, που τον είχε ακούσει κάποτε να τραγουδάει άριες από την «Τραβιάτα» ντυμένος ως κυρία με τα καμελίας, του είχε πει: «Γιάννη μου, ήσουνα υπέροχος. Κι όπου δεν έφτανε η φωνή σου, έφτανε η βεντάλια σου!..».
Η μεγάλη πρωταγωνίστρια δεν ήταν η μόνη θαυμάστρια των μεταμφιέσεων του Γιάννη Τσαρούχη. Οι περίφημες παραστάσεις του, που έφτασαν στο αποκορύφωμα της ευρηματικότητας στα πάρτι της Κατοχής, τα αναγκαστικά ολονύχτια λόγω απαγόρευσης της κυκλοφορίας, είχαν πάντοτε εκλεκτό καλλιτεχνικό κοινό. Γι΄ αυτό και οι περιγραφές τους έχουν διασωθεί στην προφορική παράδοση της αθηναϊκής κοινωνίας. Κι όχι μόνο ανεκδοτολογικά. Εχουν φτάσει ως τις μέρες μας όλες οι λεπτομέρειες για το πώς ήταν φτιαγμένα τα διάφορα κοστούμια, με τα υποτυπώδη υλικά που είχε στη διάθεσή του εκείνο τον καιρό της τραγικής ανέχειας ο ζωγράφος. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, οι εμφανίσεις του αυτές έχουν διασωθεί σε μικρές τσακισμένες και ξεθωριασμένες από τον καιρό φωτογραφίες, που επιβεβαιώνουν το υψηλό επίπεδο εκείνων των κοστουμιών, τη φαντασία, τη βαθιά, βαθύτατη γνώση του για την εποχή και το αιώνιο χιούμορ τουκράμα οξύτατης κοινωνικής παρατήρησης και ειρωνείας.
Το καρναβάλι της φυγής
Ο Τσαρούχης έβλεπε το Καρναβάλι ως φυγή από την πραγματικότητα. Μια κατά βάθος τραγική δυνατότητα να ενδυθείς κάποιον άλλο χαρακτήρα, κάτι που αποκαλύπτει ίσως μια μορφή παράνοιας καταχωνιασμένης στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης. «Βλέπουμε τον εαυτό μας σαν κάποιον άλλον κι αυτό είναι μια δυνατή φυγή. Και φέρνουμε τον άλλο στα μέτρα μας, κάτι που είναι μια ανθρωποφαγική ικανοποίηση. Ενας ζωγράφος αποφασίζει να ζωγραφίσει τον εαυτό του, όταν τον δει σε κάποιον άλλον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Εγγονόπουλο που μου είχε πει μια φορά: “Εκανα μία πολύ ωραία... αυτοπροσωπογραφία του Μιαούλη!”».
Στα χρόνια της νιότης του ντυνόταν για να εμφανιστεί «μασκέ» στους μεγάλους αποκριάτικους χορούς της κοσμικής Αθήνας. Η εμφάνισή του στο χορό των Συντακτών ως «λαίδη Χάμιλτον εν χηρεία» έκανε τον αείμνηστο Κώστα Σταματίου να αναφωνήσει: «Βάζει κάτω και τη Βίβιαν Λη!».
Ο Τσαρούχης, γνώστης του υφάσματος, της ιστορίας του ενδύματος και του θεάτρου, μπορούσε με ένα κουρέλι να ντυθεί καλόγρια ή να διακωμωδήσει το τάδε ή το δείνα πρόσωπο της Αθήνας. Οι μεταμφιέσεις του όμως που έμειναν αξέχαστες δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Ηταν εμφανίσεις καλά προετοιμασμένες και οργανωμένες. Βραδιές απολαυστικές, που συχνά μάλιστα είχαν και αντιστασιακό σκοπό.
Αριες από όπερες
Η Ολυμπία Παπαδούκα γράφει για την πολύτιμη προσφορά του Γιάννη Τσαρούχη στην Εθνική Αλληλεγγύη, που εκείνη την εποχή ήταν κάτι σαν τον Ερυθρό Σταυρό του ΕΑΜ. Το κοινό των παραστάσεών του συγκεντρωνόταν στο σπίτι της Ελένης Θεοχάρη-Περράκη, της γνωστής δημιουργού του κουκλοθέατρου του μπαρμπα-Μυτούση στους πρόποδες του Λυκαβηττού, στην οδό Μαρασλή. «Τον είδα σε μία από τις παραστάσεις που έδινε, κρατώντας όλο το πρόγραμμα μόνος του, παίζοντας και τραγουδώντας άριες από όπερες. Εκείνο που εντυπωσίαζε ήταν η σωστότατη μουσική απόδοση κάθε άριας που τραγουδούσε. Τότε μελετούσα μουσική με τον Ζήζο Χαρατσάρη, έναν ταλαντούχο συνθέτη, μαέστρο, σκηνοθέτη και φιλόλογο. Εμενε σε ένα υπόγειο διαμέρισμα, στην οδό Λένορμαν 165. Εκεί ερχόταν κάθε μέρα ο Τσαρούχης και μελετούσε τις άριες. Η μελέτη γινότανε στο αρμόνιο γιατί ο Ζήζος δεν είχε πιάνο. Ετσι, ο Τσαρούχης έμαθε και τραγουδούσε τις άριες με απόλυτη μουσική ακρίβεια. Στην άρια της Βιολέτας από την “Τραβιάτα”, τραγουδούσε κι έπαιζε τη σκηνή που η Βιολέτα έχει αποσυρθεί στο μικρό της διαμέρισμα λησμονημένη και περνάει τις τελευταίες της μέρες περιμένοντας τον θάνατο. Ο Γιαννάκης-Βιολέτα σηκωνόταν από το κρεβάτι και με κόπο, γιατί τα πόδια της δεν τη βαστούσαν, τρικλίζοντας, πήγαινε στον καθρέφτη, έκλαιγε και μόλις αναπνέοντας τραγουδούσε σπαραχτικά το “Αντίο ντελ πασάτο!”. Τραγουδούσε επίσης την άρια της Μαργαρίτας από τον “Φάουστ”, τη σκηνή που η Μαργαρίτα γυρίζοντας τη ρόδα της ανέμης τραγουδάει την άρια για τον βασιλιά της Θούλης. Το πρόγραμμα τελείωνε με μιμήσεις παλαιών σταρ του βωβού κινηματογράφου Μπερτίνι, Πόλα Νέγκρι. Αξέχαστος ο Γιαννάκης μας...».
Τη δική του εκδοχή για τις παραστάσεις αυτές τις έχει καταθέσει σε συνομιλία με τον Διονύση Φωτόπουλο. Νομίζω μάλιστα πως από μετριοφροσύνη βάζει επίτηδες νερό στο αντιστασιακό κρασί:
«Η “Αΐντα” ήταν καμωμένη από πουκάμισο της γιαγιάς μου, ένα ψαριανό μεταξωτό κοστούμι το οποίο θαύμαζε πολύ η Μαρίκα Κοτοπούλη... Σαν τις φιγούρες του Καραγκιόζη, στις ρεκλάμες, η Αΐντα ήταν βαμμένη γκρίζα για να μην είναι μαύρη και εξαφανίζεται. Η “Εύθυμος χήρα” ήταν με παραδείσια μαύρα φτερά και καπέλο με φιόγκο μεγάλο. Η “Τραβιάτα” ήταν με τη φουστανέλα του παππού μου, κάτω κάτω, να σούρνεται και μια φανέλα αθλητική για ντεκολτέ, χάρτινα λουλούδια από λαμπάδα και γάντια άσπρα μακριά. Στη μέση ήταν ντραπαρισμένο ένα σεντόνι ριγωτό άσπρο, από αυτά τα υφαντά... Η πρώτη παράσταση δόθηκε στο σπίτι της Δανάης. Αλλά ήταν διάσημο το κοινό το οποίο παρακολουθούσε, όπως ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, η Παπαδάκη, ο πρεσβευτής Αλέ ξανδρος Μάτσας. Η Μαρία Κοτοπούλη εκτιμούσε πολύ αυτές τις παραστάσεις και απαγόρευε στον κόσμο να γελάει ενώ ήταν κωμικές, διότι έλεγε “Προσέχτε την τεχνική του”. Αρχικώς ήταν υπέρ της αντιστάσεως αυτές οι παραστάσεις. Μετά τις έκανα υπέρ του... ταμείου μου. Γινόταν στον κύκλο του θεάτρου όπου κάναμε διάφορες παραστάσεις και μαζεύανε λεφτά για τους αντάρτες, αλλά μετά τις έκανα κατά πρόσκληση. Ελεγαν θέλουμε την παράσταση αυτή. Η τελευταία παράσταση δόθηκε στο θέατρο Κατερίνας όπου παίχτηκαν όλα τα νούμερα. Αυτή η τελευταία παράσταση έγινε στην απελευθέρωση...».
«Είμαι ο μεγαλύτερος έλληνας ηθοποιός, μου είχε πει κάποτε. Επαιξα όμως τόσο καλά το ρόλο του ζωγράφου, που ούτε κι εγώ ξέρω πια αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Αισθάνομαι πάντοτε ηθοποιός. Μήπως και η ηθοποιία δεν είναι κι αυτή τέχνη; Αλλά το όνειρό μου είναι να είμαι κάτι άλλο. Παραπάνω από καλλιτέχνης. Κι αυτό είναι δύσκολο...».
Ατμόσφαιρα με το τίποτα
Ενας από τους πιο προικισμένους σκηνογράφους και ενδυματολόγους που πέρασαν από το νεοελληνικό θέατρο, μελετητής του κοστουμιού και λεπταίσθητος γνώστης των υφασμάτων, ο Τσαρούχης είχε το ταλέντο να δημιουργεί ατμόσφαιρα με το τίποτα, τόσο στη ζωή όσο και στη σκηνή. Με λίγα μέτρα κάμποτ, που το έκανε να δίνει την εντύπωση βαρύτιμης στόφας, είχε κάνει κουρτίνες στο ατελιέ του στο Μαρούσι κάποτε, στολισμένες στην κορυφή με γιρλάντες από αληθινά πράσινα φύλλα και τριαντάφυλλα άσπρα και ροζ, καμωμένα από χαρτί τουαλέτας! Οι σοφές επεμβάσεις του είχαν κάνει το χώρο να φαίνεται σαν σαλόνι 19ου αιώνα, για να χρησιμοποιηθεί για ένα βράδυ μόνο, στη δεξίωση που δόθηκε μετά το γάμο της ανιψιάς του.
Εχει πει: «Μ΄ αρέσει να εξευτελίζω τις αξίες, τα κοσμήματα στο θέατρο. Να τα κάνω από υλικά που στοιχίζουν μία πεντάρα...». Πράγματι. Στον Φωτόπουλο διηγείται ότι έπρεπε π.χ. να κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι με το μίνιμουμ του προϋπολογισμού. Δέκα σκηνικά και πάμπολλα κοστούμια που όλα έγιναν με χασέ, αλατζά και φθηνά υφάσματα. Θεωρούσε άλλωστε ότι τα φθηνά βαμβακερά υφάσματα, ιδιαίτερα ο αλατζάς, έρχονται πιο κοντά στη ζωγραφική υφή. Εντύπωση πάντως έκανε, όπως λέει, στην παράσταση αυτή «η ερμίνα της πρωταγωνίστριας από σκέτο κάμποτ και ένα γιακαδάκι από λευκό κουνέλι. Ο κόσμος τρόμαζε κάθε φορά που την πετούσε καταγής και έλεγαν «τέτοιο ακριβό γουναρικό».

* Προδημοσίευση από το βιβλίο της Μαρίας Καραβία «Ο στοχαστής του Μαρουσιού. Μνήμες και συνομιλίες με τον Γιάννη Τσαρούχη», Εκδόσεις Καπόν.

BILLY'S DAD IS A FUDGE PACKER


Billy's Dad is a Fudge-Packer is a 2004 black and white short comedy film written and directed by Jamie Donahue in her first non-acting effort. It is a parody of the 1950s social guidance films, and depicts the life of a boy learning about adulthood in a traditional family. The apparently innocent account of family life in the 1950s is loaded with sexual innuendo.
Plot
Billy is a boy who has to decide what he will do with his life. His father works at the candy factory as a "fudge packer" (which is modern slang for homosexual anal sex) and "has several men under him". His mother is visited by a short, mannish woman who knows how to please the local housewives. His sister is preparing to be a good wife, and in almost every shot is moving a phallic object to her mouth.
.

.

20.12.09

ΕΡΩΣ: ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΣΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ 7. ΟΜΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 4

(...) απεικονίζεται το δέλεαρ των ενηλίκων εραστών προς τους ερωμένους σαν έρωτες και αντέρωτες που παλεύουν με σώματα ανοιξιάτικα, εαρινά, με σώματα άφθαρτα ωραία, γιατί ωραίο είναι ό,τι είναι στην ώρα του. "Πιο γλυκό είναι το ερωτικό άνθος που ανοίγει στα δεκατέσσαρα και όλο πιο γοητευτικό εκείνο των δεκαπέντε. τα δεκαέξι είναι θεϊκή ηλικία. για τα δεκαεπτά όμως, δεν θα μπορούσα να το πω: μονάχα ο Δίας έχει αυτό το δικαίωμα" (Παλατινή Ανθολογία ΧΙΙ, 4). Φυσικά θα πρέπει να διευκρινισθεί εδώ ότι οι ηλικιακές κατηγορίες διέφεραν από τις σημερινές σε αρκετά σημεία. λόγου χάρη, κορίτσια στην ηλικία τωμ 13-14 ετών ήσαν ήδη παντρεμένα και όταν οι αρχαίοι μιλούν για παίδες εννοούν εφήβους, όπου ερωτική και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ελιναι αναγκαία, όπως η φύση ορίζει.

Ν. Σταμπολίδης (επιμ.): ‘Ερως. Η τέχνη του έρωτα στην αρχαιότητα. Από τον Ησίοδο έως τον 4ο αι. μ.Χ. (Το Βήμα)


Πήλινο σφράγισμα με δύο Έρωτες που παλεύουν.
2ος-1ος αι. π.Χ.
Αρχ. Μουσείο Δήλου, αρ.ευρημ. 74/580a

Αττική μελανόμορφη λήκυθος. ο εραστής συνευρίσκεται με το ερώμενο στη στάση του "διαμηρίζειν".
500-475 π.Χ.
Τσίβιτα Καστελλάνα, Αρχ. Μουσείο του Argo Falisco, αρ. ευρ. 1392

ΕΡΩΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΣΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ 6. ΟΜΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 3

Image Hosted by ImageShack.us
.
Αττική μελανόμορφη όλπη.
Ο ερώμενος κρατά τον πετεινό που του πρόσφερε ως δώρο ο εραστής.
Αποδίδεται στον κύκλο του Ζωγράφου του Λούβρου F 161.
540-530 π.Χ.
Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου, αρ.ευρ. 1350

Ν. Σταμπολίδης (επιμ.): ‘Ερως. Η τέχνη του έρωτα στην αρχαιότητα. Από τον Ησίοδο έως τον 4ο αι. μ.Χ/. (Το Βήμα)

ΓΑΛΑΚΤΟΜΠΟΥΡΕΚΟ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

.
Γαλακτομπούρεκο με κομμάτια σοκολάτας και πορτοκάλι
Από το Στέλιο Παρλιάρο (Γαστρονόμος, kathimerini.gr)
Προετοιμασία: 40΄, Ψήσιμο: 1 ώρα

Υλικά (για 12 μερίδες):
Για την κρέμα:
350 γρ. γάλα φρέσκο
350 γρ. κρέμα γάλακτος
160 γρ. ζάχαρη
2 αυγά, προτιμάμε βιολογικά
6 κρόκοι αυγών
80 γρ. κορν φλάουρ
230 γρ. σταγόνες σοκολάτας (στα σούπερ μάρκετ - εναλλακτικά, χρησιμοποιήστε κουβερτούρα, τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια)
ξύσμα από 1 ακέρωτο πορτοκάλι*

Για το φύλλο:
1/2 κιλό φύλλο κρούστας
250 γρ. βούτυρο, λιωμένο

Για το σιρόπι:
500 γρ. ζάχαρη
300 γρ. νερό
20 γρ. γλυκόζη (1 κουταλιά)

Διαδικασία:
Σιρόπι: Βράζουμε τη ζάχαρη, το νερό και τη γλυκόζη για 4 λεπτά (από το σημείο βρασμού). Αφήνουμε να κρυώσει.
Κρέμα: Ρίχνουμε το γάλα και την κρέμα γάλακτος σε μια κατσαρόλα και τη βάζουμε στη φωτιά. Σ' ένα μπολ ανακατεύουμε καλά με μια κουτάλα τη ζάχαρη, το κορν φλάουρ και τα αυγά (ολόκληρα και κρόκους). Προτού πάρει βράση το μείγμα γάλακτος - κρέμας γάλακτος, ρίχνουμε το 1/3 στο μπολ με το μείγμα αυγών - ζάχαρης και ανακατεύουμε. Αδειάζουμε το καινούργιο μείγμα στην κατσαρόλα και συνεχίζουμε το ανακάτεμα μέχρι να δέσει η κρέμα και να αρχίσει να κοχλάζει.
Τότε, κατεβάζουμε από τη φωτιά και την αδειάζουμε σε καθαρό σκεύος. Σκεπάζουμε την κρέμα με μεμβράνη έτσι που να εφάπτεται στην επιφάνειά της, για να μην ξεραθεί. Οταν έρθει η ώρα να τη χρησιμοποιήσουμε, τη μαλακώνουμε μ' ένα σύρμα ή στον κάδο του μίξερ, μέχρι να αποκτήσει λεία υφή. Προσθέτουμε τις σταγόνες ή τα κομμάτια σοκολάτας και το ξύσμα πορτοκαλιού και ανακατεύουμε.

Συναρμολόγηση: Σε ένα ταψί 30x25 εκ. απλώνουμε τα μισά φύλλα, βουτυρώνοντάς τα ένα-ένα, με τρόπο τέτοιο ώστε οι άκρες τους να εξέχουν από το ταψί. Αδειάζουμε την κρέμα.
Διπλώνουμε τις άκρες των φύλλων που εξέχουν πάνω στην κρέμα και καλύπτουμε με τα υπόλοιπα φύλλα, βουτυρώνοντάς τα κι αυτά ένα-ένα. Τις άκρες των φύλλων που περισσεύουν τις τακτοποιούμε όσο καλύτερα μπορούμε στα τοιχώματα. Αν εξέχουν κατά πολύ, τις κόβουμε. Βάζουμε το ταψί στο ψυγείο, ώστε να κρυώσει το γλυκό και να μπορέσουμε να το κόψουμε.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 160° C. Bγάζουμε το ταψί από το ψυγείο, κόβουμε με προσοχή σε 12 κομμάτια και ψήνουμε για τουλάχιστον 1 ώρα έως ότου ροδίσουν τα φύλλα. Ξεφουρνίζουμε και σιροπιάζουμε το γαλακτομπούρεκο, όπως είναι καυτό, με το κρύο σιρόπι.

ΜΥΣΤΙΚΟ
Μπορούμε να αρωματίσουμε την κρέμα με ξύσμα λεμονιού, μανταρινιού ή στιγμιαίο καφέ, τον οποίο θα προσθέσουμε μέσα στο γάλα.

19.12.09

ΚΥΚΛΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΧΟΣΕ ΛΕΣΑΜΑ ΛΙΜΑ

Image Hosted by ImageShack.us
José Lezama Lima
.
Ο Χοσέ Μαρία Αντρές Φερνάντο Λεσάμα Λίμα, με καταγωγή κουβανική, βασκική και ανδαλουσιάνικη, γεννήθηκε στην Αβάνα τον Δεκέμβριο του 1910. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και πέθανε το 1919, γεγονός καθοριστικής σημασίας για την επιλογή του Χοσέ να γίνει συγγραφέας. Αφού τελείωσε το γυμνάσιο, σπούδασε νομικά. Το 1937 δημοσίευσε το πρώτο του έργο, το ποίημα Ο θάνατος του Νάρκισσου και το 1940 το Εγκώμιο στον Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Εχοντας ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τα περιοδικά, το 1944 ιδρύει το Origenes, το περιοδικό που θεωρείται το καλύτερο που κυκλοφόρησε ποτέ στον ισπανόφωνο κόσμο. Ως το 1944 που άρχισε η τμηματική δημοσίευση του Paradiso, ασχολήθηκε με το γράψιμο ποίησης και δοκιμίων, καθώς και τη δημιουργία περιοδικών, ενώ εργάστηκε ως δικηγόρος και υπάλληλος στο υπουργείο Παιδείας. Μετά τη νίκη της επανάστασης προσλήφθηκε στο υπουργείο Πολιτισμού ως υποδιευθυντής του Τμήματος Εκδόσεων (με διευθυντή τον Αλέχο Καρπεντιέρ) και εισηγήθηκε την έκδοση πολλών κλασικών και σύγχρονων έργων. Το 1966 εκδόθηκε στην Κούβα το Paradiso, προκαλώντας αμηχανία στο καθεστώς, το οποίο βρήκε το μυθιστόρημα πολύ μεταφυσικό και πολύ τολμηρό και άρα επικίνδυνο για τη διάπλαση της νεολαίας, γι' αυτό και το απέσυρε από τα βιβλιοπωλεία ως σκανδαλώδες. Οι σχέσεις του με το επίσημο κράτος ψυχράθηκαν και το 1970 παραιτήθηκε από τη θέση του για να αφιερωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Πέθανε στην Αβάνα τον Αύγουστο του 1976 από πνευμονία. (indiktos.gr)
.
Image Hosted by ImageShack.us
Ο José Lezama Lima και ο Virgilio Pinera
.
José Lezama Lima (December 19, 1910 in Havana, Cuba - August 9, 1976 in Havana, Cuba) was a Cuban writer and poet who is considered one of the most influential figures in Latin American literature.
Born in the Columbia Military Encampment close to Havana in the city of Marianao where his father was a colonel, Lezama lived through some of the most turbulent times of Cuba's history, fighting against the Machado dictatorship. A gay man himself, his literary output includes the semi-autobiographical, baroque novel Paradiso (1966), the story of a young man and his struggles with his mysterious illness, the death of his father, and his developing homosexuality and poetic sensibilities. Lima also edited several anthologies of Cuban poetry and the magazines Verbum and Orígenes, presiding as the patriarch of Cuban letters for most of his later years.(en.wikipedia.org)
.
Image Hosted by ImageShack.us
.
Some scholars (Gustavo Pellón and Enrique Lihn, among others) believe that Lezama assigns a negative value to homosexuality in Paradiso, associating it with madness, the loss of reason, sterility, and a dangerous detour faced by Cemí in his years of poetic apprenticeship.
Other critics see the frank discussions of homosexuality more positively: Gustavo Pérez Firmat postulates that Cemí's spiritual development entails a concomitant affirmation of his homosexuality, whereas Emilio Bejel sees homosexuality in Paradiso as an emblem of poetry, a creative surplus that goes beyond the permitted limits.
Regardless of the different interpretations that have been posited, on a simple plot level the reader cannot help reacting to what happens to the characters at the end of Paradiso: Foción, openly homosexual, goes mad as a result of his frustrated desire for Fronesis; Fronesis is sent to Paris by his father to protect him from Foción's homosexual advances; and Cemí, who rises above the carnal trappings of the flesh, manages to maintain his reason and equilibrium and can finally begin to write (the novel ends with the words "now we can begin").
In Oppiano Licario, according to Pelegrín, "we no longer have the good heterosexual in opposition to the depraved homosexual, a Paradiso opposed to an Inferno, but rather the homosexual object is split in pairs of opposites between the friend and the enemy, the good and the bad, the individual that can be accepted and the individual that should be rejected" (my translation).
The modern reader should not be quick to judge Lezama's portrayal of homosexuality harshly. In both Paradiso and Oppiano Licario, homosexual interludes occupy a considerable portion of the texts.
The mere fact that the author dared to express detailed sexual relations between men, at a time when such expressions were generally looked down on in Latin-American literature and severely censored by the Cuban revolutionary establishment, represents an important turning point in Latin-American letters that paved the way (glbtr.com)

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το Paradiso πιέζοντας εδώ: