ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Lazarus

This knock means death. I heard it once before
As I was struggling to remember one,
Just one thing, crying in my fever for
Help, help. Then the door opened, yet no Son

Came to whisper what I had to know
Only my sisters wetted me with tears,
But tears are barren symbols. Love is slow,
And when she comes neither speaks nor hears:

She only kisses and revives the dead
Perhaps in vain. Because what is the use
Of miracles underheard-of, since instead
Of trying to remember the great News

Revealed to me alone by Death and Love,
I struggled to forget them and become
Like everybody else? I longed to move
As I never had been overcome

By mysteries which made my sisters shiver
As they prepared the supper for our Friend.
He came and we received him as the Giver,
But did not asked Him when our joy would end.

And now I hear the knock I heard before
And strive to make up for the holy time,
But I cannot remember, and the door
Creaks letting in my unambiguous crime.

Demetrios Capetanakis: A Greek poet in England (Lehmann, 1947)



Επιστροφή

Ο ταξιδιώτης γύρισε με άδεια τα μάτια.
«Δεν είσαι συ!» έκλαψε ο εγκαταλελειμμένος φίλος.
«Μου έταξες τη φωτιά που δεν σώνεται,
Κι αυτό που μου φέρνεις δεν μπορεί παρά να ‘ναι το τέλος».

Ο ταξιδιώτης κοίταξε τα άδεια του χέρια
Και είπε: «Σου δίνω πράματα που δεν μπορείς να δεις˙
Τους θησαυρούς της γης πέρα από κάθε γη,
Τα μυστικά της θάλασσας πέρα από κάθε θάλασσα.
Οι ψυχές μας έχουν σύνορα κι η αγάπη μας αναπόφευκτα
Θα προσαράξει εκεί που όλα αρχίζουν. Η σιωπηλή άκρη
Είναι γεμάτη ναυάγια. Την ψυχή μου την γύρισαν πνιγμένη
Μιας και τ’ όνειρό της αψήφησε τον ανθρώπινο νόμο.

Με βλέπεις εδώ, αλλά δεν έχω επιστρέψει.
Οσα δεν υπάρχουν είναι προορισμένα να ανατρέπουν
Τα όσα υπάρχουν, τα πλούτη που αποκτήσαμε.
Oταν θα ‘ναι πια όλα χαμένα θα βρούμε το Απειρο».

Δημήτριος Καπετανάκης: Μυθολογία του ωραίου, δοκίμια και ποιήματα (εκδ. Χάρβεϋ, 1988)
μτφρ.: Νάνος Βαλαωρίτης, Μανόλης Μαρκάκης

.
Ποιος φιλοσοφεί γνήσια για την ομορφιά;
Οχι εκείνος, βέβαια, που το πρόβλημα της ομορφιάς πνευματικά μόνο τον απασχολεί και δεν τον συγκλονίζει ολόκληρο, που του ερεθίζει και φουντώνει τη σκέψη μονάχα και δεν τον συγκινεί παρά όσο αρκεί για να δοθεί τροφή στην παρατήρησή του κι αντικείμενο στη θεωρία του. Γνήσια αισθητική δεν μπορούμε να περιμένομε απ' τον μεγάλο Καντ παραδείγματος χάριν, που, καθώς μαθαίνομε από φίλο του και βιογράφο του, δεν θεωρούσε τη μουσική, την πιο επικίνδυνη και ξελογιάστρα τέχνη, παρά ως «αθώα ηδονή των αισθήσεων» -και που δεν έστρεψε ποτέ το βλέμμα του πάνω σε έργα ζωγραφικής, «όσο καλά κι αν ήταν», με τον ξεχωριστό εκείνο τρόπο, που προδίδει την τραγική σχέση ενός ανθρώπου με την ομορφιά.

.

Δημήτριος Καπετανάκης: Μυθολογία του Ωραίου (εκδ. Χάρβεϋ, 1988)

.

Το εξώφυλλο από την παλαιότερη έκδοση του "Γαλαξία"

.

Demetrios Capetanakis (Kapetanakis, Δημήτριος Καπετανάκης) (Smyrna, 1912–London, 9 March1944) was a Greek poet, essayist and critic. Resident in the United Kingdom from 1939, he wrote some poetry in English.
He came to Athens when his mother fled the Asia Minor catastrophe and the invasion of Smyrna with her three children.
He was a graduate of Athens University, where he was taught by Panagiotis Kanellopoulos, whom he would encounter again in the Greek government-in-exile in London, and held a doctorate from the University of Heidelberg. In 1939 with a scholarship from the British Council he came to the University of Cambridge, studying under Dadie Rylands.
He became a protégé of Edith Sitwell. In 1941 he met John Lehmann., who published Capetanakis in New Writing and became a close friend. Through Lehmann he met William Plomer.
He was diagnosed with leukemia in 1942 In Birmingham he was supported by DameElizabeth Cadbury. He died in Westminster Hospital and was buried at West Norwood Cemetery. (en.wikipedia.org)