ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ IV

Από τους Παιδικούς Ύμνους (τέταρτο ποίημα)

Νυχτόμπασμα, στα δυσμικά βουνά αργοπορεί το φως της μέρας
κάπου ανάβουν μια φωτιά στη μακρινή εξοχή,
από τη θάλασσα αόριστες φωνές ο βραδυνός φέρνει αέρας
και ύστερα πάλι απλώνεται παντού η σιωπή.

Ερημικός περπατητής το δρόμο έχω πάρει
που η νιότη μου εχάρηκε με όλους τους καιρούς
των καραβιών αγνάντευα το διάβα στο κανάλι
και η ζωή των ταξειδιών μου μάγευε τους λογισμούς.

Τώρα πικρές η ανάμνησες μ΄ ακολουθούν και πάνε
μια συνοδεία πένθιμη στην άκρη των νερώ
λουλούδια που μαράθηκαν στα χέρια τους κρατάνε
και τα σκορπούν, εκεί που κάποτε έγειρα το σώμα μου γυμνό.

Θαλασσοπούλια πέταγαν τριγύρω μου κι΄ ο μπάτης
μου εχάϊδευε, ως πως μου εχάϊδευε το νέο μου κορμί
σ΄ όλα γελούσα ανύποπτος, των γιβαριών ο φράχτης
για μένα ετραγούδαγε σαν άρπα αιολική.

Ολούθε εικόνες έβλεπα και σχήματα ωραία
και η ματιά μου έπαιρνε μια λάμψι εξωτική
όλος ο κόσμος νόμιζα πως ήταν ένα θέμα,
για ζωγραφιά, για ποίησι, για μουσική.

Ελεύθερη κι΄ ατίθαση τράνευε η ψυχή μου
και δεν εγνώριζα κανένα νόμο, ηθική καμμιά,
η κοινωνία μ΄ έπνιγε, ξένοι για με οι γονηοί μου
και μόνη ήταν λατρεία μου η αιώνια ομορφιά.

Μίμης Λιμπεράκης

.
vdorikos.blogspot.com