ΗΡΘΑ ΑΠΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
Ήρθα από σκοτεινή πατρίδα και ξεκάθαρο αφέντη
χωρίς να το γνωρίζω ή, γνωρίζοντάς το μόλις ασαφώς,
χωρίς να διαλέξω πεδιάδα ή εργασία
και ήρθα τυφλή και σαν τυφλή πηγαίνω κι έρχομαι.
Ποιος να μου δώσει αιτία γιατί πηγαίνω
όλο ένα γύρω από λιβάδια και αγκαθότοπους!
Γιατί μου μιλάν σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω
και μόνο μια φορά σ’ εκείνη που μου δώσανε;
Γιατί μου δίνουν ονόματα που δεν είναι δικά μου
και μοναχά στον ύπνο μού δίνουν αυτό που έχω;
Πρέπει να το ρωτήσω κι ας μη μου αποκραίνονται.
Μου δίνουν το ψωμί και ποτέ δεν μου απαντούν.
Μου δίνουν κρεβάτια, και μου λένε παραμύθια
για να με κάνουν να κοιμηθώ ή να ξυπνήσω.
Αλλά ό,τι μαθαίνω όταν εγώ ονειρεύομαι
παρότι είναι δικό μου εγώ το αρνιέμαι.
Ένα πυκνό μεθύσι μου έχει δώσει η Γη
αφότου άνοιξα τα μάτια και τη γνώρισα,
ήταν μια κατανόηση των μαγικών της λέξεων,
«ωκεανοί», «βουνά», «πευκιάδες».
Αλλά στο σφύριγμα ενός παιδιού που με καλεί
ή στη φωνή του αδελφού εγώ τρέχω, προστρέχω
και χάνω τον αγγελικό κορμό από μούσκλια
που είχα, ή την αλμυρή άμμο όπου
χωρίς θυμητικό, ήμουν ευτυχισμένη.
Η ΞΕΝΗ
Στην Francis de Miomandre
«Μιλάει με το ξαμόλημα βάρβαρων θαλασσών,
κι εγώ δεν ξέρω με τι αμμουδιές και με τι φύκια’
προσεύχεται μια προσευχή σε θεό δίχως όγκο ή βάρος,
γηρασμένη σα να βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου.
Στο δικό της κήπο, που έγινε για μας ξένος,
φύτεψε κάκτους και αγκαθωτά χορτάρια.
Ζωογονείται απ’ την ανάσα της ερήμου
και αγάπησε με πάθος ό,τι ασπρίζει,
που δεν το ιστορεί αλλά αν το ιστορούσε
θα ήταν σαν το χάρτη ενός άλλου άστρου.
Θα ζήσει ανάμεσά μας για ογδόντα χρόνια,
αλλά πάντοτε θα είναι σα να φτάνει,
μιλώντας μια λαχανιαστή γλώσσα που κλαίει
και την καταλαβαίνουν μόνο τα ζωάκια.
Και θα πεθάνει τελικά ανάμεσά μας,
μια νύχτα που θα υποφέρει περισσότερο,
από ένα θάνατο σιωπηλό και ξένο
και με το πεπρωμένο της μόνο για προσκεφάλι».
Gabriela Mistral / Χιλή
Gabriela Mistral. Τα καλύτερα ποιήματά της (Εκάτη, 2008)
Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου