30 ΜΗΝΕΣ, 1500 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ. ΑΥΛΑΙΑ

30 μήνες (24/8/2005 – 24/2/2008)
1500 αναρτήσεις
ΑΥΛΑΙΑ




We'll meet again
Don't know where
Don't know when
But know we'll meet again
some sunny day.

.
Keep smilin' through
Just like you always do
Till the blue skies drive
The dark clouds far away.

.
So will you please say hello
To the folks that I know
Tell them I won't be long
They'll be happy to know
That as you saw me go
I was singing this song

.
We'll meet again
....

.

Από ένα τραγούδι του 1939 με την Vera Lynn

ΚΑΥΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ 2

Από την έκθεση "Πραξιτέλης"

στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (2007)

ΟΡΛΑΝΤΟ

.
Η παράδοξη ιστορία του Ορλάντο

Καθημερινή, 17/2/2008
Διασκευή του ιδιότυπου μυθιστορήματος της Βιρτζίνια Γουλφ στη σκηνή του Bios
Οι σινεφίλ θα θυμούνται την εξαιρετική διασκευή του ιδιότυπου μυθιστορήματος της Βιρτζίνια Γουλφ από τη Σάλι Πότερ, με την Τίλντα Σουίντον στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός μυστηριώδους, αινιγματικού ανδρόγυνου, ερμαφρόδιτου πλάσματος, που «ταξιδεύει» στον χώρο και στον χρόνο. Αυτό ακριβώς το έργο μεταφέρεται και στην κεντρική σκηνή του Bios (Πειραιώς 84) από τη θεατρική ομάδα OMICRON 2, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Σ. Τσακίρη και με τη Μαριάνθη Σοντάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο αυτό της Γουλφ είχε διασκευαστεί για το θέατρο από τον μυθιστοριογράφο Ντάριλ Πίκνεϊ και τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ουίλσον και παρουσιάστηκε στη Σαουμπίνε του Βερολίνου με τη Γιούτα Λάμπε. Επίσης το 1993 από τον ίδιο σκηνοθέτη και με την ίδια διασκευή είχε παρουσιαστεί στο Παρίσι με την Ιζαμπέλ Ιπέρ. Σε αυτήν ακριβώς τη διασκευή βασίζεται και η παράσταση στο Bios. Ενας άνθρωπος –ούτε άνδρας ούτε γυναίκα– που συναντιέται με τους θεατές της παράστασης και σε μια εξομολογητική διάθεση τους εμπιστεύεται την παράδοξη ιστορία του Ορλάντο μέσα στους αιώνες.
Ο Ορλάντο θα αλλάξει κοστούμια, σκηνικά. Θα αλλάξει εποχές, όπως και τόπους. Θα αλλάξει φύλο, ακόμη ένα κοστούμι όπως όλα τ’ άλλα. Όλα είναι πίνακες, τόσο με τη θεατρική έννοια όσο και με τη ζωγραφική. Όλα είναι ένα περιβάλλον που αλλάζει δίχως ν’ αγγίζει τον μοναχικό ήρωα.

Η ΑΝΕΛΕΗΤΗ ΑΡΕΝΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΠΡΟΑΥΛΙΟΥ

.
Η ταύτισή μου αλλά και η ζήλεια που ένιωθα για τα «άλλα» κοριτσάκια, τα «αληθινά» κοριτσάκια, με βασάνιζε, μου έτρωγε τα σωθικά. Συμμετείχα στα παιχνίδια τους όταν μ’ έπαιζαν και έμαθα να πηδάω σκοινάκι μ’ ένα ροζ πλαστικό σκοινί, να παίζω «σπίτι», μόνιμα αρνούμενος να είμαι ο «μπαμπάς» ή ο «σύζυγος» (συχνά ήμουν η «όμορφη μεγαλύτερη αδελφή», μια και ήμουν πιο μεγαλόσωμος απ’ τα κορίτσια που παίζαμε μαζί), το οποίο προς έκπληξή μου γινόταν δεκτό χωρίς αντιρρήσεις, τουλάχιστον μέχρι την αρχή της εφηβείας. Γινόμουν πράσινος από τη ζήλεια, όταν έρχονταν στο σχολείο με τις αλογοουρές τους δεμένες με πολύχρωμους σπάγκους, ή όταν οι μπαμπάδες τους τις αποκαλούσαν «πριγκίπισσες» ή όταν τα αγόρια τούς συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ντελικάτες και ξεχωριστές. Κι εγώ ήμουν ντελικάτος και ξεχωριστός και ήθελα να μου φέρονται ανάλογα (…)
Η προδοσία του φύλου σου είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, ειδικά αν είσαι αγόρι, και τιμωρείται με απειράριθμες σκληρές κυρώσεις. Κανένας δεν είναι πιο αρμόδιος για να τις επιβάλλει από τα παιδιά που παίζουν χωρίς επιτήρηση στην ανηλεή αρένα της παιδικής χαράς. Αν και υπάρχει ένα περιθώριο στην κοινωνική ιεραρχία του σχολείου για τα αγοροκόριτσα, έστω και σαν παραχώρηση, η λέξη «αγοροκόριτσο» είναι ανύπαρκτη. Στη θέση της, υπάρχουν λέξεις όπως φλώρος, αδερφούλα και λοιπά. Όταν η κοινωνία διδάσκει τα νεαρά αγόρια ότι είναι το εκλεκτό φύλο και ότι τα κορίτσια είναι όμορφα, διακοσμητικά, επιθυμητά βραβεία που τα κυνηγάς και τα λογχίζεις, τα αρσενικά που προδίδουν αυτό το θείο προνόμιο έρχονται αντιμέτωπα με την οργή της φυλής τους. Μπορεί να είναι φυσικό να πηδήξεις ένα κορίτσι αλλά ο Θεός να σε βοηθήσει αν συμπεριφέρεσαι ο ίδιος σαν κορίτσι ή αν εύχεσαι να ήσουν κορίτσι. Όπως σχολίασε αφ’ υψηλού ο Κουέντιν Κρισπ στο ντοκυμανταίρ για τους γκέι στο Χόλιγουντ Celluloid Closet (1995), των Ρομπ Έπστάιν και Τζέφρυ Φρήντμαν, «δεν υπάρχει μεγαλύτερο κρίμα απ’ το να είσαι γυναίκα».
Οι νέες γυναίκες, καθώς προσπαθούν να εκπληρώσουν το ρόλο τους στο κοινωνικό συμβόλαιο με τα αγόρια, αφήνοντας πίσω τους μια μυρωδιά από φράουλα, είναι εξίσου ανελέητες, ίσως και περισσότερο, από τους κυνηγούς τους. Το τσιριχτό, σαδιστικό γέλιο των έφηβων κοριτσιών στο προαύλιο, το μαστίγωμα από τα μακριά όμορφα μαλλιά τους, χαράχτηκε στη σάρκα της μνήμης μου χωρίς τη βοήθεια αναισθητικού.

Μάικλ Ρόου: Η ζωή μου σαν κορίτσι
στο Γκρέγκ Ουάρτον (επιμ.): Η Αγάπη που δεν τολμάει να πει τ’ όνομά της (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)

Η ΤΡΑΝΣΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Confused: Cameron McWilliams, 10, had

few friends and had been a victim of bullying

.
Boy, 10, hangs himself after telling his mother: 'I want to be a girl'
(Daily Mail, 15/2/2008)
A boy of ten hanged himself after telling his mother that he wanted to become a girl, an inquest was told yesterday.
Cameron McWilliams, who liked to wear girls' underwear, asked if he could start using make-up just days before committing suicide, the hearing heard.
His mother, who described him as a lonely young boy, told the coroner: "It was apparent he was unhappy and said he wanted to be a girl. He did like girls' things."
She said he had been teased after being found in his half-sister's underwear, but had been forbidden from wearing make-up until he was much older.
Mrs McWilliams, a 31-year-old mother of five, described how she discovered her son's body in the early hours of February 4.
Believing her son had fallen asleep watching television in his half-sister's bedroom, she went upstairs to find him hanging by a black leather belt tied around his neck.
Despite frantic attempts to revive him, he was pronounced dead in hospital an hour later.
"When I got in the room he was not asleep," said Mrs McWilliams, from Intake, Doncaster.
"He was standing by the window with a dressing gown on. His head was down and I realised something really serious had happened and I screamed."
She told the hearing that she had first discovered his interest in girls' underwear 18 months ago.
As an open-minded family, they had indulged him and even bought pairs for him to wear under his pyjamas.
She said: "I know he was confused and I don't think that he knew how to handle certain issues, and he was curious.
"A few days before he died he said to me that he would like to wear make-up. I said to him: 'When you get older, that's when you can decide what you want to do.'
"He liked to wear women's underwear but he never tried on any of my dresses.
"I loved him no matter what. We had talked about his sexuality but I don't think it troubled him."
Mrs McWilliams said she refused to believe that her son had committed suicide.
"I just don't know what happened," she added. "The doctors and the police have told us that they believe that it was an experiment that went wrong.
"He may have wanted to see what hanging was like without realising it would take less than a minute to die. He wouldn't have known that.
"I don't believe he wanted to kill himself at all. On the day of his death he was happy as Larry."
Mrs McWilliams said that although her son had not spoken of wanting to harm himself, he had been interested in the recent teenage hangings in Bridgend, South Wales.
"Cameron was interested in the news and told me about the hangings in Wales," she added.
"He just kept saying: 'Have you heard about these hangings, there has been another one'.
"He knew more about it than me."
Although he loved school, his mother said that he refused to mix with the other boys and had, in the past, been a victim of bullying.
Cameron, who hardly saw his biological father, spent all his time at home listening to music and playing on his Xbox computer.
"He was very studious and the most intelligent of my five kids," said Mrs McWilliams.
"He was like a sponge with information, he just soaked it up. He was into current affairs and watched news programmes and documentaries.
"He was into space, galaxies, the universe and evolution. He asked me questions I couldn't answer. He had always wanted to be a scientist."
Chris McWilliams, Cameron's step-father, added: "I think it was just an experiment that went tragically wrong."
Doncaster coroner Stanley Hooper said: "I do not know what was in the mind of this little boy.
"All I know is he was an unhappy little boy and he wore his sister's underclothing, and would be a cause of worry to his mother and stepfather."
The inquest in Doncaster was adjourned to a later date.

Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

.
Είναι μεσημέρι Σαββάτου και μια φίλη μου τηλεφωνεί να πάω σπίτι της το απόγευμα για καφέ.

- Ξέρεις ποια θα έχω! ( με εμφατική βεβαιότητα)

- Όχι. Ποια;

- Την Άννα, την αστρολόγο! Θα έρθει απ’ την Αθήνα. Τα λέει όλα! Βρίσκει τα πάντα. Παρελθόν, παρόν, μέλλον. Ο Σεραφείμ (ο δυστυχής σύζυγος της φίλης μου) θα δουλεύει, οπότε κανένα πρόβλημα.

Δεν ήξερα την Άννα, την αστρολόγο. Ήξερα τη φίλη μου. Τρία χρόνια παντρεμένη και η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν ερχόταν με τίποτα. Γι αυτό καιγόταν. Γι αυτό και θα ‘καιγε το δεκαχίλιαρο που γύρευε ως αμοιβή η εξ Αθηνών παντογνώστρια, η Άννα η αστρολόγος.

‘’Εγώ δεν πιστεύω σ’ αυτά. Θρησκείες, αστρολογίες ίσον όπιο του λαού’’ μονολογούσα. Αλλά από μέσα μου. Από έξω μου δεν είπα τίποτα. Πήρα δυο πεντοχίλιαρα, ήτοι πέντε μεροκάματα και πήγα.

Η τύπισσα, πενηντάρα πατημένη, είδε μπρος της δυο εικοσάρες επαρχιώτισσες διψασμένες για τα μεγάλα. Μας ζύγιασε καλά. Έβγαλε απ’ την τσάντα της ένα μάτσο αστρολογικούς χάρτες, και μας ρώτησε κάποια στοιχεία για να τα ‘’μελετήσει’’.

Έδειξε και δυσφορία που δε θυμόμουν την ακριβή ώρα που γεννήθηκα.

- Μεσημέρι. Της είπα. Η μαμά μου μού έχει πει πως γεννήθηκα μεσημέρι.

- Ναι, αλλά πριν ή μετά τη μία; Γιατί αλλάζει ο ωροσκόπος. Άλλο Λέων με ωροσκόπο ζυγό κι άλλο Λέων με ωροσκόπο Σκορπιό. Η επιστήμη θέλει ακρίβεια!

Πήρα τηλέφωνο τη συχωρεμένη τη μάνα μου.

- Δε φτάνει που κόντεψες να με πεθάνεις για να βγεις, ήθελες να κρατάω και ώρα! Πού γυρνοβολάς πάλι; Έλα σπίτι, έφτιαξα χορτόπιτα .

Τελικά αποφάσισα πως γεννήθηκα κατά τις έντεκα, για να τελειώνει η υπόθεση.

Γύρισα στο σαλόνι και είπα την ώρα της γέννησής μου με βεβαιότητα.

Η παντογνώστρια μελέτησε καλά τα δεδομένα. Εγώ περίμενα ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο κι η φίλη μου έτρωγε ως συνήθως τα νύχια της.

Σε κάνα δεκάλεπτο η επιστήμων αστρολόγος μας αποκάλυψε όλα τα μελλούμενα. Η φίλη μου θα έκανε παιδί σε ένα με δυο χρόνια, θα ζούσε ευτυχισμένη με τον άντρα της κι άλλα πολλά ευχάριστα ‘’θα’’. Ήρθε κι η σειρά μου.

- Εσύ θα σπουδάσεις και θα φύγεις μακριά. Θα διαβείς μεγάλες πόρτες και θα πάρεις άντρα ξένο. Τρία παιδιά βλέπω.

Η φίλη μου ποτέ δεν έκανε παιδί και σε δυο χρόνια χώρισε.

Εγώ σπούδασα κι έφυγα μακριά. Άντρα ξένο δεν πήρα. Γυναίκες πήρα πολλές. Αλλά ιθαγενείς όλες τους. Παιδιά βλέπω κι εγώ. Μα όχι τρία. Εκατοντάδες. Κι όχι δικά μου. Μαθητές είναι στα σκολειά που δουλεύω ως δασκάλα.

Ηθικόν δίδαγμα: Η επιστήμη θέλει ακρίβεια!

πέμπτη εποχή

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

.
Go Queer Οι 15 ταινίες που βοήθησαν την Ευρώπη να «βγει από την ντουλάπα»
(Μανώλης Κρανάκης, Θανάσης Πατσαβός, ΣΙΝΕΜΑ, τ. 198)

7- Μ. Βρετανία
Τα γεράκια της νύχτας (Nighthawks 1978) των Ρον Πεκ και Πολ Χάλαμ
Έπειτα από αγωνιώδη αναζήτηση χρηματοδότησης οι Πεκ και Χάλαμ μετρίασαν τη φιλοδοξία τους να δημιουργήσουν την «απόλυτη gay ταινία» και αρκέστηκαν να αποτυπώσουν ρεαλιστικά τι ακριβώς σήμαινε να είναι κανείς ομοφυλόφιλος στην Αγγλία των 70s. Κινηματογραφώντας χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης τις ατέρμονες, ενοχικές περιπλανήσεις ενός καθηγητή στα μπαρ του Σόχο, καθώς αναζητά απεγνωσμένα την αγάπη μέσα από μια σειρά περιστασιακών συνευρέσεων, οι σκηνοθέτες έπλασαν έναν μικρό φιλμικό θησαυρό. Η ειλικρίνειά τους δίχασε το κοινό, απαγορεύτηκε στην Ελλάδα(!) και βρήκε άξια συνέχεια στο ακόμη πιο έντονα αυτοβιογραφικό «Strir Kack Naked» (1991) του Ρον Πεκ.

2- Δ. Γερμανία
Ταξί για τα αποχωρητήρια (Taxi zum Klo, 1980) του Φρανκ Ρίπλο
Όταν ο κριτικός Στιούαρτ Μπάιρον έγραφε για το αυτοβιογραφικό φίλμ του Ρίπλο πως είναι «το πρώτο αριστούργημα που γυρίστηκε ποτέ για την mainstream ζωή των ομοφυλόφιλων» ήξερε πως θα ήταν και το τελευταίο. Όχι μόνο γιατί, λίγο μετά, το AIDS θα βύθιζε τον gay κινηματογράφο σε ένα σκοτάδι αυτό-λογοκρισίας, αλλά κυρίως γιατί το «Ταξί» με την εικόνα ενός καθηγητή γυμνασίου που διορθώνει τα τεστ των μαθητών του σε μια τουαλέτα με glory holes μοιάζει ακόμη και σήμερα σοκαριστική. Στην εποχή του, όμως, το «Ταξί» κατάφερε να τρυπώσει στο mainstream κύκλωμα με την πρόφαση της κοινωνικής κωμωδίας και με την έξοδό του στην Αμερική το 1981 πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες που γνώρισε ποτέ gay ταινία.

Θα μείνω, όμως, με την απορία γιατί το ΣΙΝΕΜΑ εξακολουθεί πεισματικά να χρησιμοποιεί τον όρο queer cinema αναδρομικά και εκτός τόπου, όπως για παράδειγμα για την ταινία Un Chant D’ Amour του Ζενέ (1950)

Διαβάστε επίσης πιέζοντας εδώ:
Έντεκα: 11 Gay friendly ταινίες με αφορμή το αφιέρωμα στις Νύχτες πρεμιέρας

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2008: TEDDY AWARDS

.
THE AMAZING TRUTH ABOUT QUEEN RAQUELA
(Iceland)
Raqulea is a poor ladyboy prostitute who dreams of escaping to Paris, France to supposedly find her knight on Champ's Elysee to marry and have a family. Being a Filipino she has little chance of getting a VISA needing someone from the west to be responsible for her application. When Raquela is discovered by a photographer she gets a job working as a webcam host on a popular ladyboy website. Within six weeks she becomes the first Filipino pornstar earning ten times the average salary in The Philippines. Wanting to escape she tries heticly over the internet to find that special guy resulting in being stood-up month after month at the airport. Things change when she meets Valery on-line, the only ladyboy in Iceland looking for friendship who promises to help Raquela with her VISA so she can take a walk in Paris.

BE LIKE OTHERS

(USA/Iran/England)

In Iran, according to Islamic law, homosexuality is punishable by death. Ironically, sex-change operations are not only legal, they are embraced by a society that accepts male or female but nothing in between. Iran's gender reassignment industry is in a veritable boom. Attracted to members of the same sex, yet forced to deny their true selves, a young generation of men and women adopt the only identity legally allowed for them - transsexual. Socially conditioned and shamed into denying their sexuality, queer youths resort, seemingly willingly, to a most drastic measure: gender reassignment surgery. Every day in the Tehran medical office of Dr. Bahram Mir-Jalali, the country's most prominent sex-change surgeon, the waiting room is filled with new candidates for gender reassignment. The doctor, a hero to his patients, performs more sex-change operations in a year than the entire country of France does in ten years. Seen through the lens of those living on the fringes, Be Like Others is a provocative testament to the lengths some people will go to conform. Iranian President Mahmoud Ahmadinejad has notoriously proclaimed that there are no homosexuals in Iran. Oddly enough he's right. Now we know why.

FOOTBALL UNDER COVER

(Germany)

A dogged desire for equality and freedom -- at least for 90 minutes -- is at the heart of a documentary about a football match between the Iranian women's soccer team and a Berlin girls' squad in Tehran in 2006.
"Football Under Cover", shown at the Berlin Film Festival at the weekend, chronicles a year of work by the two sides to overcome numerous bureaucratic hurdles in Iran and fulfil their shared dream to play the unprecedented match.
The teams, both wearing headscarves, long smocks and tracksuit trousers to avoid breaking Iran's strict dress code, finally run out onto a muddy pitch with torn goal nets six months late. But the players' passion and the enthusiasm of an empowered all-female crowd offers a positive message.
"Let's try for freedom is the main message of the film, let's give it a go," director David Assmann, who also helped organise the match, told Reuters.
The film shows ecstatic Iranian women, not usually allowed into a football stadium even as spectators, jumping up and down on the stands, cheering and whistling, while a voice orders them through a tannoy to be more dignified.
The electric atmosphere among the women contrasts with frustration among men -- for once not allowed inside the stadum -- who have to peer in through cracks in the fence.
It was difficult filming in Teheran, particularly given the sensitive subject matter, Assmann said, although it helped that the documentary film and match were a joint project.
"I think without the film, the match would not have taken place," he said, arguing it put pressure on the Iranian authorities not to cancel the fixture altogether.
The obstacles faced by the German team included losing their sponsorship, failing to get the right paperwork and even having trouble finding long-sleeved tops and tracksuit bottoms for the players to wear at the match.
The film, which dwells mostly on the Berlin team's frustrating preparations and its players' reservations about going, has a humorous side.
The German players -- strapping young women who look almost comical in their bright white headscarves -- frequently descend into infectious fits of giggles.
But it is an Iranian player who steals the show.
Niloofar, who has dressed as a boy to train without a headscarf, has posters of British footballer David Beckham plastered over her bedroom and even dreams about him.
"Luckily, he spoke Farsi in my dream," she giggles.

The young woman who rarely stops smiling is utimately forbidden from playing the game, for reasons that are unclear.
The film, which ends with a 2-2 draw, will not be publicly shown in Iran.

.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

.

Πολιτικό και Φιλολογικό Μνημόσυνο στην Ελένη Μπακοπούλου

Για την Ελένη Μπακοπούλου θα μιλήσουν οι Τασία Χατζή, Ελένη Παμπούκη, Νίκη Σταυρίδη και Ρούλα Σκούταρη

ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Αντωνιάδου 6, δίπλα στην ΑΣΟΕΕ

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου Ώρα 20.30

.

Ήταν άνοιξη του 2006 όταν πληροφορήθηκα ότι το περιοδικό "Οδός Πανός" είχε αφιέρωμα στη Ντόρα Ροζέττη, συγγραφέα του βιβλίου "Η ερωμένη της". Αγόρασα λοιπόν το τεύχος 132 του προαναφερόμενου περιοδικού και διαπίστωσα ότι το εν λόγω άρθρο είχε γραφτεί από την Ελένη Μπακοπούλου και τιτλοφορείτο "Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ροζέττη".Α, μάλιστα, σκέφτηκα τότε. Η Ελένη Μπακοπούλου έχει γράψει το άρθρο αυτό. Τι να κάνει άραγε; Πού να βρίσκεται; Έχω κάτι χρόνια να την δω. Από την άνοιξη του 2003, στο συνέδριο για την βία κατά των γυναικών. Ποιος ξέρει, όλο και κάπου θα ξανασυναντηθούμε, συνέχισα τη σκέψη μου. Έτσι κι αλλιώς, σε κοινούς χώρους κινούμαστε.Δεν ήξερα τότε ότι η Ελένη εκτός απ' τις κινηματικές της μάχες έδινε και μια πολύ δύσκολη προσωπική μάχη. Δεν ήξερα ότι ένα χρόνο μετά θα μάθαινα τον θάνατό της.Η Ελένη Μπακοπούλου. Μια ιστορία ολόκληρη για το φεμινιστικό και λεσβιακό κίνημα της χώρας μας. Μία από τις πρώτες λεσβίες που βγήκαν ανοικτά, μίλησαν, έγραψαν και διεκδίκησαν τα δικαιώματα των λεσβιών, άνοιξαν τις πρώτες ρωγμές στην υποκριτική συνομωσία της σιωπής της ελληνικής κοινωνίας, αμφισβήτησαν ένα κατεστημένο που ήθελε τις λεσβίες εντελώς αόρατες. Με περίσσια αγάπη για όλες τις γυναίκες, συμμετείχε στο φεμινιστικό κίνημα, στους αγώνες και στις αγωνίες του.Στο λεσβιακό κίνημα συμμετείχε από την δεκαετία του `70 και αργότερα, κατά τη δεκαετία του `80, περισσότερο οργανωμένα ως μέλος της Αυτόνομης Ομάδας Ομοφυλόφιλων Γυναικών και μία απ' τις συντάκτριες του περιοδικού " Η Λάβρυς". Στο φεμινιστικό κίνημα, η συμμετοχή της ξεκινά επίσης την ίδια περίπου εποχή. Προσωπικά, την θυμάμαι κατά την δεκαετία του `90, κυρίως στις συναντήσεις του Ελληνικού Τμήματος του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών. Με ενάργεια πνεύματος κι ευθύτητα, με ευθράδεια λόγου κι ανοικτό μυαλό τοποθετείτο εύστοχα σε διάφορα ζητήματα κι έθετε πάντα στις σωστές τους κι απροκατάληπτες βάσεις τα ζητήματα που αφορούσαν την ομοφυλοφιλία και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.Την θυμάμαι επίσης και σε κάποια συνέδρια, για την υγεία και για την βία κατά των γυναικών. Μια μικροκαμωμένη αλλά εξαιρετικά ζωντανή γυναίκα, που έλαμπε από καλωσύνη και ζεστασιά. Ανοικτόκαρδη και γελαστή, γεμάτη σπιρτάδα και μια ήρεμη καλωσυνάτη δύναμη. Όπου την συναντούσα πάντα την πλησίαζα και κουβεντιάζαμε ιδιαιτέρως. Αρκετά μεγαλύτερή μου σε ηλικία και με διάφορες κινηματικές κι επαγγελματικές εμπειρίες, πάντα είχε κάτι ενδιαφέρον να μου πει είτε για την ομοφυλοφιλία και το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων είτε για τα ταξίδια που έκανε στην Λατινική Αμερική ως ξεναγός.Λόγω του επαγγέλματός της, χανόταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα αλλά πάντα έλπιζα ότι αργά ή γρήγορα κάπου θα την ξαναδώ...Η Ελένη Μπακοπούλου δεν είναι πια ανάμεσά μας. Υπήρξε πρωτοπόρα κι ως λεσβία φεμινίστρια άνοιξε δρόμους τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και ανάμεσα στα δυο αυτά κινήματα. Άφησε ένα πολύ σημαντικό έργο, κληρονομιά και παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, για το λεσβιακό και το φεμινιστικό κίνημα. Πάντα με θέρμη και με αγωνία για να είναι ορατός ο γυναικείος ομοερωτικός λόγος, για να μην καταχωνιαστεί η ιστορία και τα δικαιώματα των γυναικών και ιδιαίτερα των λεσβιών.Της ωφείλουμε πολλά και τιμούμε ιδιαίτερα την ίδια και το έργο της. Ήδη έγινε ένα πολιτικό μνημόσυνο για την Ελένη στην Ερεσό της Λέσβου, όπως αναφέρεται στο πολύ καλό αφιέρωμα για κείνην του 18ου τεύχους της Uncovered City. Σχεδιάζεται κάτι ανάλογο να γίνει και στην Αθήνα. Να ζούμε και να την θυμόμαστε...

Ρούλα Σκούταρη

ΕΦΗΒΕΙΑ

.
ΕΦΗΒΕΙΑ

.
Το παντελόνι του κρεμασμένο στο καρφί του τοίχου

χαλαρό, κι ίσως ζεστό ακόμη απ’ το σώμα του,

αδειασμένο απ’ το σώμα του.

Σηκώθηκε ξυπόλητος,

το άγγιξε μυστικά με το χέρι του, νιώθοντας

πως άγγιζε άφοβα ένα ξένο σώμα ή πως

ένας ξένος τον άγγιζε. Έκλεισε τα μάτια του

ακούγοντας έξω το λαχάνιασμα της νύχτας.

.
Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου (Κέδρος, 2000)

.

Ναυτίλος του Διαδικτύου

Ο ΑΝΔΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ Γ. ΡΙΤΣΟΥ

.
Ο κόσμος του Γιάννη Ρίτσου είναι ανδροκρατούμενος. Η γυναίκα – όταν δεν είναι μυθικό ή μυθοποιημένο πρόσωπο – περνάει στο έργο του σαν σκιά, σε ρόλους κομπάρσου συνήθως (…) Αυτά όμως θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα, όπως και πέρασαν, αν δεν ερχόταν το Ίσως να ‘ναι κι έτσι να δώσει πιο ολοκληρωμένα – ή πιο ειλικρινά – την αντίληψη του Ρίτσου για τη θέση της γυναίκας στον ανδροκρατούμενο κόσμο του. Αυτός ο κόσμος περιγράφεται με τον πιο άμεσο τρόπο σε δυο ή τρεις σκηνές του επίμαχου μυθιστορήματός του:
Πρώτη η σκηνή με τους δυο φαντάρους στο πάρκο. Οι φαντάροι, νέα παιδιά και στερημένα, μυρίζουν βαρβατίλα απ’ τις πολλές ονειρώξεις, και την ώρα εκείνη, αδειούχοι, σ’ ένα παγκάκι του πάρκου, βρίσκονται σε διέγερση, το ξέρουν και οι δυο χωρίς να το ομολογούν ο ένας στον άλλο, στο ένα χέρι κρατούν το τσιγάρο και με το άλλο πιέζουν το πέος τους να το σπάσουν.
Ως εδώ ουδείς ψόγος. Κάθε νέος θ’ αναγνώριζε τον εαυτό του σε μια ανάλογη κατάσταση. Έπειτα αρχίζει ο διάλογος των φαντάρων και τα πράγματα αλλάζουν: Να πάρει η οργή, δεν ξεμυτίζει και καμμιά σκρόφα, να πάμε μαζί, ο ένας μπρος, ο άλλος από πίσω, και να σκουντιούνται οι φαλλοί μας μεσ’ απ‘ το σώμα της γυναίκας. – Το ‘χεις δοκιμάσει – όχι, εσύ – Ούτε. Το έχω φανταστεί.
Σκηνή – εύγλωττη εισαγωγή στον κόσμοι ενός γνήσιου φαλλοκράτη. Η γυναίκα είναι η «σκρόφα», που μπορεί ο διαθέτων το παλούκι που φύτεψε ο θεός ανάμεσα στα σκέλια του – το καμάρι μας, η λεβεντιά μας, το μεράκι μας, πιο κι απ’ το ψωμί κι απ’ το κρασί κι απ’ το τσιγάρο – να τη χρησιμοποιήσει όπως θέλει, κυρίως να τη χρησιμοποιήσει ως μέσον, όπου η κορύφωση της ηδονής θα ‘ρθει με το σκούντημα των δυο φαλλών μέσα της. Ένα όχημα, ένα βαγόνι, ένας χώρος ουδέτερος, δίχως σημασία, η γυναίκα παίρνει την αξία του τόπου συνάντησης των δυο φαλλών. Το αν η «σκρόφα» είναι μια πόρνη δεν σημαίνει τίποτα. Οι φαντάροι του Ρίτσου το ίδιο θα ‘λεγαν κι αν περνούσε εκείνη την ώρα από κοντά τους ένα άβγαλτο κοριτσόπουλο. Σ’ έναν γνήσιο ανδροκρατικό κόσμο, όπως ο Ρίτσος τον περιγράφει, άκρατον κι ανόθευτον, η γυναίκα χάνει και τον έσχατο ρόλο της: δεν χρησιμεύει ούτε καν σαν σκεύος ηδονής.
Η περιγραφή ακολουθεί ένα μαστορικό κρεσέντο: Οι δυο φαντάροι ανοίγουν τα παντελόνια τους και συγκρίνουν το μέγεθος και το πάχος. Κι εδώ ουδείς ψόγος. Από την πρώτη δεκαετία της ζωής τους τα αγοράκια συνηθίζουν αυτές τις συγκρίσεις. Αλλά ακολουθεί η πρόταση: τις παίζουμε; Εσύ τη δικιά μου κι εγώ τη δικιά σου; Θά ‘ναι πιο μερακλίδικα. Οι δισταγμοί γρήγορα ξεπερνιούνται. Ακολουθεί το «φούχτωμα». Και το κρεσέντο φτάνει στην αποθέωση:
Θέλουν να φωνάξουν, δεν ξέρουν τι, κάτι δυνατά, πολύ δυνατά, να βουίξει το πάρκο, να μαζευτεί κόσμος, κι αυτοί ν’ αναληφθούν απλησίαστοι, ασύλληπτοι, οι δυο τους μόνοι, μόνοι, ολόκληροι, αθάνατοι, ως τη μέγιστη στιγμή της έκρηξης, και πια δεν ξέρεις τι θα επακολουθήσει κι ούτε έχει σημασία, γιατί αυτή η στιγμή είναι όλος ο χρόνος, έξω από το χρόνο….

Έλλη Παππά: Μακιαβέλι ή Μαρξ (Άγρα, 2005)

ΖΩΝΤΑΣ ΘΕΤΙΚΑ

Χιλή

.
Πολλοί αναρωτιούνται να οι οροθετικοί έχουν σεξουαλική ζωή, αν ο κόσμος κάνει σεξ μαζί τους και αν αυτοί που κάνουν σεξ μαζί τους είναι αναγκαστικά και αυτοί οροθετικοί.
Οι οροθετικοί κάνουν σεξ, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο.
Είτε με οροθετικό είτε με μη οροθετικό.
Έχω μιλήσει με πολλά άτομα στο dar που ήθελαν να με γνωρίσουν είτε για κάτι πιο σταθερό είτε για σεξ της μιας βραδιάς.
Πάντα ήξεραν ότι είμαι οροθετικός αφού το nickname μου αναφέρει το hiv.
Στην αρχή όταν έκανα το προφίλ μου πίστευα ότι θα υπήρχε ρατσισμός, ότι κανείς δεν θα έβλεπε το προφίλ μου και δεν θα ξαναέβρισκα κάποιον για σχέση ή σεξ.
Αλλά ήμουν λάθος, το προφίλ μου το έχουν δει περισσότερα άτομα από όταν δεν ήμουν οροθετικός.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω μιλήσει με όλους αυτός ή ότι έχω κάνει σεξ με όλους όσους έχω μιλήσει.
Πολλοί βλέπουν το προφίλ μου για να με ρωτήσουν για τον hiv πράγματα που δεν ξέρουν και αναρωτιούνται, άλλοι γιατί μόλις διαγνώστηκαν με τον ιό και φοβούνται και θέλουν να μάθουν τι γίνετε από εδώ και πέρα, άλλοι γιατί είναι οροθετικοί και θέλουν απλά σεξ μαζί μου, άλλοι γιατί είναι οροθετικοί και ψάχνουν σχέση, άλλοι γιατί δεν είναι οροθετικοί αλλά ή έχουν φίλο οροθετικό ή πρώην σχέση με οροθετικό ή γενικά ξέρουν για τον hiv και δεν έχουν πρόβλημα που είμαι οροθετικός και υπάρχουν και άλλοι που ειλικρινά δεν ξέρουν τι σημαίνει οροθετικός και τι σημαίνει HIV(αυτούς τους λυπάμαι).
Αν θα έκανα σχέση με μη οροθετικό? Φυσικά, αρκεί να καταλάβω ότι ξέρει τι σημαίνει είμαι οροθετικός και ότι για ότι συμβεί έχουμε μερίδιο ευθύνης.

.

Ο HIV στην ζωή μου

Η ΚΑΠΟΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ

.

Ralf König: Η καπότα δολοφόνος (Βαβέλ, 2007)

Η δεκαετία του 1980 υπήρξε μια περίοδος μεγάλων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών. Ήταν η εποχή κατά την οποία, ο δυτικός κόσμος κλήθηκε να "ωριμάσει" και να εναρμονιστεί με τις ραγδαίες, πλέον, εξελίξεις που έφερναν η τεχνολογική πρόοδος και ο σύγχρονος ρυθμός ζωής. Ο απόηχος της σεξουαλικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του '60 αρχίσει να ξεθυμαίνει και η σεξουαλική επανάσταση φάνταζε ως μια περίοδος αφέλειας και ρομαντισμού, που ο νεοσυντηρητισμός των 80's προσπαθούσε να ξεχάσει. Και κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας, εμφανίστηκε το A.I.D.S., η απειλή του οποίου θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή κάθε ενεργής σεξουαλικά ομάδας για τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Το 1987, ο Γερμανός Ralf König γράφει και σχεδιάζει την ΚΑΠΟΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟ, σε μια προσπάθεια να καταγράψει και να σχολιάσει τις σεξουαλικές φοβίες του δυτικού κόσμου, αλλά και για να δημιουργήσει ένα από τα πλέον cult comics που έβγαλε ποτέ το μέσο. Ο Luigi Macarroni είναι ο κλασσικός αστυνομικός της noir φιλολογίας, ο τραχύς και αγενής macho ντετέκτιβ που καλείται να επιλύσει το μυστήριο των ευνουχισμένων πελατών ενός κακόφημου ξενοδοχείου. Και επειδή είναι αδύνατον, ξαφνικά, όλες οι πουτάνες, τα ψωνιστήρια και οι καθώς πρέπει φοιτήτριες, που χαμουρεύονταν στο δωμάτιο 408, να έπαθαν ομαδική παράκρουση και να ξερίζωσαν με τα δόντια τα τσουτσούνια των συντρόφων τους, ο σκληρός, πλην όμως gay, μπάτσος, με το τεράστιο παπάρι, σύντομα ανακαλύπτει πως για όλα φταίει μια καπότα με κοφτερά δόντια και αχαλίνωτες ορέξεις.

Σε ένα απλό, αλλά γεμάτο χιούμορ σενάριο, ο König σατιρίζει μια από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές καμπάνιες που πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα κυβερνητικού φορέα. Τη στιγμή που σύσσωμες οι κυβερνήσεις του "πολιτισμένου" κόσμου ενημέρωναν τους πολίτες τους για την αναγκαία χρήση του προφυλακτικού ως ασφαλέστερο τρόπο προφύλαξης από τον ιό του A.I.D.S. (πέρα από την αποχή, βέβαια), η απειλή στις σελίδες του άλμπουμ έρχεται από το ίδιο το προφυλακτικό. Η καπότα δολοφόνος παραφυλάει στα συρτάρια και τα κομοδίνα των ξενοδοχείων και δαγκώνει χωρίς διακρίσεις. Από καθηγητές πανεπιστημίου, που ξεμοναχιάζουν φοιτήτριες, έως πρεζόνια και τραβεστί, που ψωνίζονται για μια δόση ή για λίγα μάρκα, η ετυμηγορία είναι κοινή: Ευνουχισμός! Με αλληγορικό, αλλά ξεκάθαρο τρόπο, ο δημιουργός κάνει ένα πολιτικό σχόλιο για μια κοινωνία όπου η ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας αποτελεί κοινωνικό ταμπού και εκείνοι που ζουν στο περιθώριο, ή απλώς επιλέγουν διαφορετικούς τρόπους κοινωνικοποίησης, αποτελούν το παρασιτικό κομμάτι που καλείται να αποκοπεί από τον "υγιή κορμό" του κοινωνικού σώματος. Για όλους αυτούς, ο "κοινωνικός ευνουχισμός" φαντάζει ως η ιδανική λύση, τόσο από την πλευρά των κυβερνώντων, που επιλέγουν να κωφεύσουν απέναντι στα προβλήματα αντί να τα επιλύσουν, όσο και από την πλευρά του μέσου Ευρωπαίου και Αμερικανού πολίτη, ο οποίος επιλέγει να εγκλωβιστεί στον ιδιωτικό του μικρόκοσμο αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Ο König, με την ανοχή που του παρέχει η δημιουργία μιας ιστορίας comics, προχωρά ακόμη περισσότερο και ευνουχίζει κυριολεκτικά τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του, εμπλουτίζοντας με splatter ξεσπάσματα τις σελίδες του και ταυτόχρονα, παίζοντας με μια από τις πλέον ενδόμυχες ανθρώπινες φοβίες, τον ακρωτηριασμό.

Η gay κουλτούρα (ή τουλάχιστον ένα κομμάτι της), ο κόσμος της πορνείας, η διαφθορά των οργάνων της τάξεως και η υποκρισία των "καθωσπρέπει" πολιτών, δίνουν, επίσης, το παρόν στις σελίδες του άλμπουμ και αναδεικνύονται από τη noir ατμόσφαιρα με την οποία ενδύει ο König την ιστορία του, βάζοντας επιτυχώς των αναγνώστη στον κόσμο του περιθωρίου. Πέρα, όμως, από οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνιολογικής ή ψυχαναλυτικής προσέγγισης, ο Ralf König δημιουργεί ένα άκρως αστείο και καυστικό comic, που, πρωτίστως, διασκεδάζει τον αναγνώστη με το παράλογο των καταστάσεων που περιγράφει, αφήνοντας το "διδακτικό" κομμάτι του σε δεύτερη μοίρα, αποκλειστικά για εκείνους που επιθυμούν να προχωρήσουν σε βαθύτερα επίπεδα ανάγνωσης της ιστορίας.Εικαστικά, η KΑΠΟΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από τις προηγούμενες δουλειές του König. Το ασπρόμαυρο σχέδιο, που εμπλουτίζεται και από επεξεργασμένες φωτογραφίες σε κάποια από τα backgrounds, ανήκει στη "σχολή" που καθιέρωσαν σατιρικά περιοδικά όπως το HARA KIRI και το FLUIDE GLACIAL και αν θέλαμε οπωσδήποτε να παραπέμψουμε σε κάποιους μεγάλους του χώρου, μπορούμε να πούμε πως το σχέδιο του König είναι μια μίξη της λιτής και περιγραμματικής γραμμής του Wolinski με τη "βρώμικη" γραμμή του Reiser. Το ντεκουπάζ της ιστορίας είναι εσκεμμένα κινηματογραφικό, έτσι ώστε να παραπέμπει σε ταινία τρόμου, ενώ υπάρχουν και αρκετές στατικές, διαλογικές σκηνές, που προδίδουν τις comic-strip καταβολές του δημιουργού.

Ο κόσμος του Ralf König είναι ένας gay κόσμος αυτοσαρκασμού και κοινωνικού προβληματισμού. Υιοθετώντας το χιούμορ ως βασικό μέσο έκφρασης, δημιουργεί ιστορίες που αγνοούν την πολιτική ορθότητα και τον "καθωσπρεπισμό" και ταυτόχρονα, εξοικειώνουν το αναγνωστικό κοινό με την κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης κοινωνικών ομάδων, που ο μέσος αναγνώστης, για διάφορους λόγους, κοινωνικούς και προσωπικούς, αδυνατεί ή φοβάται να προσεγγίσει. Οι ιστορίες του König αποτελούν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του διπλού ρόλου που μπορούν να παίξουν τα comics ως μέσο πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης και ταυτόχρονα, ως αντικείμενο αναγνωστικής απόλαυσης και γέλιου μέχρι δακρύων.

Ο Ralf König γεννήθηκε στη Γερμανία, το 1960. Ξεκίνησε να δημοσιεύει τα comics του το 1979, σε διάφορα γερμανικά έντυπα και σύντομα ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας του. Όντας ομοφυλόφιλος, καταπιάστηκε θεματικά με την κουλτούρα και τα προβλήματα των ομοφυλοφίλων και δραστηριοποιήθηκε έντονα κατά του κοινωνικού ρατσισμού. Η επιτυχία του ξεπέρασε τους κόλπους της gay κοινότητας και τα comics του διαβάζονται από αναγνώστες κάθε σεξουαλικής προτίμησης.

του Πάνου Κρητικού (comicdom.gr)

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 4

.
Ήμουνα επίσης τυχερός (!), γιατί την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα, κληρώθηκα για την 4-6 βάρδια θαλαμοφύλακα. Μην έχοντας κοιμηθεί καλά, ντυμένος με πολιτικά ακόμη αλλά και με όλο τον ανάλογο εξοπλισμό (αυτό κι αν είναι γκροτέσκο), εκείνο το πρώτο ξημέρωμα μπόρεσα να αφουγκραστώ και να χαϊδέψω με το βλέμμα, όλο τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο θα εισχωρούσα για τους επόμενους 18 μήνες, μέσα από τα ροχαλητά, τους αναστεναγμούς και τα αναφιλητά των πρώτων ονείρων, ενός θαλάμου που παλλόταν...
Αρκετά πράγματα θα μπορέσω να τα αντιληφθώ νωρίς. Δεν ξέρω από την άλλη αν έφερα κάποια στοιχεία συναισθηματικής πειθαρχίας, αλλά συνήθως οι πιο σοκαρισμένες προς το καινούργιο περιβάλλον φυσιογνωμίες, οι πιο αρνητικές και οι περισσότερο αντιδραστικά εξωστρεφείς, ήταν αυτές που είχαν ερωτική σχέση με το καρτοτηλέφωνο -ναι μιλώ για τον αιώνα πριν από την ανακάλυψη των κινητών- παιδιά “μαμμόθρεφτα”, αυτά που το προφίλ της εξόδου και της ζωής τους, αντικειμενικά ήταν macho. Προσωπικά απολάμβανα την επικοινωνία δια αλληλογραφίας, ο καθένας με την φάση του θα μου πεις, ok. Λίγα χρόνια αργότερα ο καθένας θα είχε το δικό κινητό στο θάλαμο...

Μέσα σ΄ ένα εγκλωβισμένο λοιπόν περιβάλλον, υπήρχε και η διάσταση του ερωτισμού. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, μιλώντας για μια μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση νεαρών αντρών, περιορισμένων και αποκομμένων από το φυσιολογικό τους περιβάλλον και πάνω στην πιο όμορφη ακμή τους. Αναγκασμένων, τη χρήση των κωδίκων του φλερτ που χρησιμοποιούσαν στην εξωτερική τους ζωή, να την δοκιμάζουν, να την μεταπλάθουν και να την παραλλάσσουν μέσα σ΄ ένα περιβάλλον που αντανακλούσε ναρκισσιστικά κάτοπτρα του ίδιου τους του εαυτού. Υπήρχαν προσωπικότητες που δεν έφεραν ιδιαίτερους προβληματισμούς με τις δικιές τους ανάγκες, αρκετά βατές, όπως και άλλοι τολμόντες να ανακουφίσουν τις δικιές τους. Τι γινόταν με τους άλλους; Θα σας γελάσω, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα...

ξενοδοχείο ίρις

Θυμάμαι πολύ έντονα μια από εκείνες τις νύχτες που τον περίμενα στη ξύλινη καρέκλα μου, εκεί στη πλάτωμα. Νύχτα πηχτή, ζεστή. Περίμενα ν' ακούσω κάποιο θόρυβο από το διπλανό κελί, ένα τριγμό, βήματα , κάτι τελοσπάντων που να δείχνει ότι θα έρθει να μου κρατήσει συντροφιά. Φαντασίωνα ότι με παρακολουθούσε κρυφά μέσα από το διπλανό παράθυρο, καλυμμένος απ' το σκοτάδι. Το πίστευα τόσο πολύ, που απέφευγα να κοιτάξω προς το κελί του για να μη τον πιάσω επ’ αυτοφώρω και τον φέρω υποτίθεται σε δύσκολη θέση. Απλά ρουφούσα το τσιγάρο με μια θεατρική ένταση που έκανε τη κάφτρα πύρινη και την εκπνοή του καπνού θορυβώδη, σαν σινιάλο, σαν στίγμα, σαν κι εγώ δε ξέρω τι. Ίσως κραυγαλέα δήλωση μοναξιάς ή αναμονής σαν διαμαρτυρία. Ένα κομμάτι σελήνης ψηλά έπαιζε το ρόλο του αδιάφορου θεατή . Ξαφνικά με κατέκλυσε απίστευτη καύλα . Δεν ήθελα να τη σταματήσω σε καμμία περίπτωση. Δε μπορούσα όμως να μπω μέσα στο κελί. Θα ήταν παρακινδυνευμένο , αφού στο διπλανό κρεβάτι κοιμόταν ο γιατρός. Όσο διαπίστωνα ότι δε μπορούσα να την εκτονώσω, τόσο πιο πολύ θέριευε. Αφού βεβαιώθηκα ότι κανείς δε κυκλοφορούσε εκείνη τη στιγμή, μεσάνυχτα γαρ, σηκώθηκα για να πάω προς τις τουαλέτες με τρόπο διακριτικό καθώς είχα σκληρύνει πολύ, πράγμα εμφανές μέσα από το πολύ στενό μποξεράκι που φορούσα. Περπατώντας δήθεν αδιάφορα και έχοντας τις παλάμες διάπλατες εν είδη κάλυψης να περιφέρονται διακριτικά μπροστά από τον ερεθισμό μου πέρασα - αναγκαστικά - μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο του ανθύπα. Πάγωσα όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τον εντοπίσω μέσα στο κελί του. Το περίγραμμά του δε φαινόταν στο κρεβάτι αλλά ούτε και κάπου αλλού . Ένιωσα απίστευτη ανασφάλεια. Βιαστικά αποφάσισα ότι μάλλον δε θα είδα καλά. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάω στη τουαλέτα. Η επικείμενη ηδονή ήταν αδιαπραγμάτευτη. Επιστρέφοντας θα κοιτούσα πιο προσεκτικά. Περνώντας μετά από λίγο για να πάω στο κελί μου κοίταξα πιο επίμονα . Αν δε με απατούσε η όραση μου και το πηχτό σκοτάδι, ο ανθύπας πραγματικά δε φαινόταν να είναι μέσα στο κελί του. Τι άλλο όμως θα μπορούσε να συνέβαινε; Που βρισκόταν; Δε θα το μάθαινα ποτέ. Επέστρεψα στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, πράγμα δύσκολο.

Vales Koupa

Ένα βράδυ που έκανε πολύ κρύο και φυσούσε μπήκαμε μέσα στο φορειοφόρο για να μη μας χτυπάει ο αέρας. Κάθισα μπροστά για να βλέπω γιατί αυτός κουτούλαγε από τη νύστα. Με είδε που δυσκολεύτηκα να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο κάθισμα γιατί ήταν σπασμένο και έγερνε, κι έτσι αυτός ξάπλωσε πίσω κι έβαλε το αριστερό του πόδι μπροστά για να ακουμπήσω εγώ. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως μεταξύ μας έχουμε κάτι κοινό. Μπορεί να έρθει ένας άνδρας τόσο κοντά με έναν άλλον συναισθηματικά βιώνοντας δύσκολες ώρες τελικά? Όπως και να χει είχα να νιώσω την ανθρώπινη επαφή πάρα πολύ καιρό που είχα ξεχάσει πως είναι. Το άγγιγμα αυτού του αγρότη με ερέθισε τόσο ,πού εκείνο το πρωί κατά τις εξίμιση που τελειώσαμε το νούμερο πήγα στην τουαλέτα και αυνανίστηκα σκεφτόμενός τον. Ο Σωτήρης είχε αυτά που μου αρέσουν σε έναν άνδρα. Έντιμος, ντόμπρος, γλυκός, υπομονετικός, έξυπνος και αρρενωπός. Ίσως μερικά από αυτά δύσκολα τα συναντούσες σε κάποιον στις μέρες μας. Στη τελευταία σκοπιά που φυλάξαμε τον πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκε μες στο τζιπάκι. Το προηγούμενο βράδυ τον είχα δει να δακρύζει σκεφτόμενος. Όταν τον ρώτησα τί σκέφτεται μου είπε «τίποτα σημαντικό».Όσο κοιμόταν εκείνη την τελευταία νύχτα, του χάιδευα τα πυκνά σγουρά μαλλιά του και το τριών ημερών αξύριστο πρόσωπό του. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ή όχι αλλά τον ήθελα όσο τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή. Ένιωσα πράγματα γι αυτόν τα οποία δεν τα έχω νοιώσει ποτέ, δεν νομίζω ότι θα ήταν τα πρέποντα για κάποιον φυσιολογικό άνδρα της ηλικίας μου (…)
Συνάντησα τον Σωτήρη στη Ταξιαρχία πριν μερικές μέρες. Μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που τον είδα. Μου είπε πως περίμενε την κίνηση του οχήματος για να φύγει για Καρδάμηλα (Πρώην Τάγμα Ανεπιθυμήτων).Δύσκολοι καιροί για Πρίγκηπες σκέφτηκα. Ευχήθηκα Καλός Πολίτης. Δεν θα τον ξανάβλεπα. Εύχομαι να είχα αρχίδια να του πω ό,τι είχα να του πω τότε. Εύχομαι να του το είχα πει. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω να το κάνω, θα το έκανα. Όλοι δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία. Θα θυμάμαι τα πάντα. Μη με ξεχάσεις. Ελπίζω να τα ξαναπούμε μία μέρα. Με αγάπη…

οι άνθρωποι που πάντα θα τρέχουν

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 3

.
11 μέρες για να με πάρει η μαμά πατρίδα!
Πως το λέω έτσι! Λες και θα πεθάνω! Οκ οκ, δε θα είναι τόσο άσχημα, αλλά δε μπορώ να ακούω μαλακίες τύπου «θα καλοπεράσεις κουφάλα, τόσους άντρες εκεί μέσα, θα τους βλέπεις και γυμνούς!». Έλεος, δε πάω εκεί για να βγάλω γκόμενο! Ούτε για να πηδιέμαι με όλο τον λόχο, ούτε καν για να παίρνω μάτι! Πω απλώς να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις ως Έλλην πολίτης!
Δεν ήξερα πως ο στρατός έχει τόσα έξοδα! Να πάρω κάλτσες, χακί, που δε θα ξαναφορέσω ποτέ στη ζωή μου. Να πάρω μπλουζάκια, χακί, που θα γίνουν και ωραιότατες πιζάμες μετά τη θητεία (σέξι!). Σακίδια, υπνόσακο, μαύρα εσώρουχα (τέρμα τα χαρούμενα μποξεράκια μου!). Να κουρευτώ! (αυτό δε με χαλάει, μου πάει το κοντοκουρεμένο) και άλλα πολλά.. (…)
Σήμερα πήγα στα hondos για τα ήδη πρώτης ανάγκη του στρατού. Πήρα ένα νεσεσέρ! Πρώτη φορά έχω νεσεσέρ! Και δε ξέρετε πόσο χάρηκα! Είναι Benetton μαύρο, μια γλύκα! (πόσο βλάκας μπορεί να είμαι για να χαίρομαι με ένα νεσεσέρ;) Για να το γεμίσω πήρα οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, αποσμητικό για τη μασχάλη, νυχοκόπτη, σαμπουάν και αφρόλουτρο μαζί, ξυραφάκια, αφρό ξυρίσματος και μία ενυδατική για τα χέρια (θα φάω κράξιμο;). Μου διαφεύγει κάτι νομίζετε; Απευθύνομαι στους άντρες αναγνώστες που έχουν πάει φαντάροι και ξέρουν.. Αν ναι πείτε μου!

.

Οι ιστορίες του Λαέρτη…

.
Ευπειθώς αναφέρω πως σε λίγες μέρες από σήμερα θα φοράω μόνο χακί, εκτός από Σαββατοκύριακα και αργίες που θα το "σπάω" με λίγο ροζ. Και πρέπει να προλάβω να κάνω τόσα πράγματα...
Να ψωνίσω, να πάω για ιατρικές εξετάσεις, να κάνω πλύση εγκεφάλου απ' όλες τις συμβουλές που έχω ακούσει που ξεκινάνε με το "Ήταν φρικτά..." για να καταλήξουν στο "αλλά θα περάσεις ωραία", να μάθω καινούριες λέξεις (και συγκεκριμένα αρχικά λέξεων - ή μήπως να πω α.λ.?) ώστε να μπορώ να συνεννοηθώ, και να αποστηθίσω τα λόγια από ένα τραγουδάκι - σε περίπτωση που πάμε πεζοπορία - πάντα χρειάζεται ένα εμψυχωτικό τραγούδι...!!!
Πάντως, αν θέλει κανείς να έρθει είναι ευπρόσδεκτος.
Έμαθα ότι αν θες να πάρεις κάτι μαζί σου στο στρατό, το κρύβεις απλά σε κάλτσες και έχω ήδη συνεννοηθεί με την κυρία που έρχεται μια στις τόσες και καθαρίζει το σπίτι να της φορέσω μια κάλτσα στο κεφάλι και να έρθει να μου στρώνει το κρεβάτι, να μοιραζόμαστε τις σκοπιές και να παίζουμε ξερή και τόμπολα!
Θα είναι φρικτά... αλλά εσύ θα περάσεις ωραία! :Ρ
.

MIRROR by Apsoy

ΡΟΥΜΑΝΙΑ. ΟΤΑΝ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ

.

Romanian Family Code excludes gay marriages

A.C. HotNews.ro (5/2/2008)
Romanian Senators amended on Tuesday the Family Code applied at national level to clearly specify that the family is based entirely upon the marriage of a man and a woman and not upon the reunion of the partners, as stipulated before. The initiative pertains to a senator from the far-right Greater Romania Party (PRM) and was accepted by all members of the Judicial Commission in the Senate.
The amendment referred to the first article of the Family Code and leaves no room for interpretation. The text added refers that the union between a man and a woman respects the Biblical requirements.The amendment will be approved in the Senate and then be sent to the Chamber of Deputies for approval.

NOAH'S ARC. ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

.
Noah's Arc Announces Spin-Off Movie
(The Advocate, 15/2/2008)
A full-length movie based on the Logo TV show Noah's Arc has been given the green light for production, the cable network announced Thursday. Noah's Arc: Jumping the Broom (working title), like the series, will revolve around four black gay friends living in Los Angeles.
The show's creator, Patrik-Ian Polk, and star Darryl Stephens announced the news to fans in a video message on DowneLink.com and AfterElton.com, both owned by the network. Along with Stephens, who plays the title character, the film will also star Doug Spearman, Rodney Chester, and Christian Vincent.
The plot will pick up after the second season's cliffhanger, according to the press release. Production is scheduled to begin in March, with the film slated for release in the second half of 2008.

ΤΑ ΓΚΕΪ ΖΟΜΠΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Otto or Up with Dead People

.

Otto; or, Up with Dead People,
Director: Bruce LaBruce, 94 minutes,
Germany/Canada 2008
A young zombie named Otto appears on a remote highway. He has no idea where he came from or where he is going. After hitching a ride to Berlin and nesting in an abandoned amusement park, he begins to explore the city. Soon he is discovered by underground filmmaker Medea Yarn, who begins to make a documentary about him with the support of her girlfriend, Hella Bent, and her brother Adolf, who operates the camera. Meanwhile, Medea is trying to finish "Up with Dead People," the epic political-porno-zombie movie that she has been working on for years. She convinces its star, Fritz Fritze, to allow the vulnerable Otto to stay in his guest bedroom. When Otto discovers that there is a wallet in his back pocket that contains information about his past, before he was dead, he begins to remember a few details, including memories of his ex-boyfriend, Rudolf. He arranges to meet him at the schoolyard where they met, with devastating results.

ΓΚΕΪ ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΑΔΕΣ

.
Heavy metal star encourages fans to come out
PinkNews.co.uk (13/2/2008)
The lead singer of legendary British heavy metal band Judas Priest has spoken about being a role model to his gay fans.
Rob Halford came out in 1998 in an interview with MTV.
The band, nicknamed "Metal Gods," have sold more than 35 million albums.
Halford left Judas Priest in 1993 after 20 years, but rejoined in 2003.
In an interview with Metal Edge magazine, the Walsall-born singer said that people from all walks of life are into metal music.
He said coming out was like "freeing yourself" and said that his action had helped other metal fans to do the same.
"It was no big surprise to me to find that there were other gay metalheads, it's an absolute fact," he said.
"I would get some of the coolest emails, especially from younger metalheads struggling with their sexual identity, saying "because you did what you did, I was able to tell my friends at school, or tell my family, or whatever, and they've accepted me."
"And you don't expect that, so it's an absolutely wonderful thing to see and hear about.
"What I always tell people is, you're not alone going through that struggle, that a lot of us have gone through that struggle, and the most fulfilling and freeing thing you can do to yourself is come out and be straightforward, and let everybody know who you are."
Halford, 56, said it was "heartbreaking" to hear of young people being forced out of their homes for being gay but "that's unfortunately still part of the world we live in."
"People say really hateful things about me sometimes on message boards and blogs or whatever, but it has no effect on me, because I'm not hiding anymore, and it's ridiculous to make that kind of statement. It has absolutely no value. So I would encourage people, if you can, to face the moment and say "This is who I am, take it or leave it."

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑΣ

Ισπανία ....- .... Αργεντινή

.

Παραγουάη

.

Χιλή ..... - ..... Κολομβία
.

Μεξικό ....- ....Ισπανία

Ισπανία

SOME PEOPLE ARE GAY - GET OVER IT!

.
UK: "Some people are gay. Get over it!"

By GayNZ.com 12/2/2008
For the next two weeks people across the UK will be confronted with a positive message about gay people from 600 billboards.

The advertising space in England, Scotland and Wales has been donated to gay equality organisation Stonewall by an outdoor advertising company.

The message - 'Some people are gay. Get over it!' - will be displayed in giant, tabloid-style capital letters, on a bright red background.

The campaign, originally designed for schools, was developed in collaboration with 150 secondary school pupils and teachers for Stonewall.

In November 2007 it was launched by television actor John Barrowman as part of Stonewall's Education for All campaign to tackle homophobic bullying in schools.

The posters, stickers and postcards, distributed to all 5,000 secondary schools across England, were so well-received by pupils and teachers that the message has gone beyond the school gates.

Stonewall chief executive Ben Summerskill told PinkNews.co.uk: "Homophobia is almost endemic in our schools and blights the lives of people throughout society."

It makes sense that this zero-tolerance message should be extended to the wider public.

"Across urban and rural Britain, this plain-speaking slogan will remind people that discrimination against gay men and lesbians is no longer acceptable."

ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ο Nacho Duato στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας κατά της ομοφυλοφοβίας

.
Gay rights leader attacked in Brazil

PinkNews.co.uk , 12/2/2008
The President of Sao Paulo's Gay Pride Association was hospitalised after he was attacked at their offices yesterday.
Alexandre Peixe dos Santos was gagged, hooded and beaten by an unknown number of attackers.
The association organises one of the largest gay rights parades in the world. Last year three million revellers packed the streets of the Brazilian city in what officials have called the largest party in the world.
Mr Peixe dos Santos was beaten unconscious in the attack and called police when he regained consciousness.
The incident is being investigated by a specialist police unit, the Racial Crimes and Crimes of Intolerance Division.
In September LGBT activists in Brazil spoke about the high levels of homophobia in their society in the wake of the brutal sexual assault and murder of a gay teenager.
Osvan Inacio dos Santos, 19, was attacked in a street near a bar where he had just won the local "Miss Gay" competition. His naked body was found on Sunday morning and forensic examination found his skull had been fractured and indicated sexual assault.
The attack and murder, in the town of Batingas in northeast Brazil, is just one high-profile example of the problems the LGBT community face in the country, which is often viewed as liberal in matters of sexuality.
Tedy Marques, president of the Alagoas Gay Group, told EFE news agency at the time:
"Homophobia is one of the worst problems Brazil faces. It is unacceptable that every other day in our country a homosexual is brutally murdered."
Activists estimate that more than 2,680 gay people were murdered in Brazil between 1980 and 2006.

ZSOLT SZIGETVÁRY

.
Το πορτρέτο ενός ζευγαριού ανδρών που περιμένει βοήθεια μετά την ομοφυλοφοβική επίθεση που δέχθηκε στη Βουδαπέστη, φωτογραφημένο από τον Ούγγρο Zsolt Szigetváry, κέρδισε το β’ βραβείο του 51ου διαγωνισμού World Press Photo στην κατηγορία Contemporary Issues 2008.

ΣΕ ΣΕΝΑ

Σε σένα
..
Άγνωστε, αν στο πέρασμα μου με συναντήσεις και θελήσεις να μου μιλήσεις, γιατί να μην το κάνεις;
Και γιατί να μην σου μιλήσω εγώ;

.

***

.

15

.

Μαζί μου, γερά κρατήσου, αλλά γρήγορα, βιάσου
Τη ζωή σου δώσε μου,
(Πρέπει να με πείσεις πολλές φορές προτού δεχτώ τον εαυτό μου να δώσω
αληθινά' και λοιπόν; Δεν πρέπει η Φύση να πειστεί τόσες φορές;)
Δεν είμαι λεπτεπίλεπτο dolce affettuoso,
γενειοφόρος, ηλιοκαμένος, ψαρομάλλης, εχθρικός έχω έρθει
Να παλεύουνε μαζί μου καθώς περνώ για τα βαριά λάφυρα του κόσμου
Γιατί τα προσφέρω σε όποιον επιμένει να τα κερδίσει

Ουώλτ Ουίτμαν: Αφιερώματα – Ξεκινώντας από το Πώμανοκ (Ηριδανός)
Μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου

ΓΚΕΟΜΑΓΚΕΣ ή ΟΤΑΝ Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΕΠΙΝΟΕΙ ΝΕΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

(…) στον νου μας έρχονται πολλοί «γκεόμαγκες» της σόου μπιζ. Η γκέι μαγκιά δεν έχει να κάνει με τις ερωτικές προτιμήσεις, αλλά με το άφυλο θράσος, το ατάλαντο λαμέ σακάκι και το χρυσό τσόκαρο, το αλαλάζον ακριβό όχημα και την αρπακτική λάμψη της αμάθειας στο βλέμμα και στον λόγο.
Μαριαννας Τζιαντζη (Καθημερινή, 10/1/2008)

GIANORSO

GianOrso